Archive for 2012

20-12-12

By | Published 20.12.12

Έχεις μόλις 6 ώρες να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι είναι αυτό που θέλεις να σου φέρει το 2013 και τι αυτό που θέλεις να αφήσεις πίσω στο 2012. Υπάρχει λόγος. Κι ενώ το πρώτο μοιάζει εύκολο και βρίσκεται "on the top of your tongue" που λένε και οι φίλοι σου οι Εγγλέζοι, το δεύτερο μοιάζει Γολγοθάς. Δηλαδή τι να πρώτο-θυμηθείς και τι να πρώτο-διαλέξεις. Και δεν είναι τα περσινά, όχι. Έχεις μαζέψει stock κι από περασμένες χρονιές. Αλλά βλέπεις όπως συνηθίζεις να κάνεις με τα ρούχα που δε φοράς πια αλλά επιμένεις να κρατάς στην ντουλάπα σου, έτσι κάνεις και με τις διάφορες ποιότητες του χαρακτήρα σου ή με κάποιες καταστάσεις στη ζωή σου. Συμπεριφορές δικές σου ή όσων συναναστρέφεσαι που επιμένεις να ανακυκλώνεις και να ανέχεσαι και μετά ψάχνεις κουβά για να ξεράσεις. Αστεία-αστεία ένας εμετός την τελευταία μέρα του χρόνου θα ήταν ό,τι έπρεπε, σχεδόν συμβολικός για όλα αυτά που σου προκαλούν αδιαθεσία και θέλεις επιτέλους να ξεφορτωθείς, να τα βγάλεις από το σύστημά σου once and for all! Δε ξέρεις τι σε έχει πιάσει με τα αγγλικά, αλήθεια. Μπορεί οι σκέψεις σου να ξύπνησαν κάποια προηγούμενη ζωή σου στην Αγγλική επαρχία. Μπορεί να είναι από τότε το stock και να ξεσπαθώνει μέσα σου η Βρετανίδα χωριατοπούλα. Όπως και να χει εσύ μέσα στις επόμενες έξι - πεντέμισι με τούτα και με τ' άλλα - ώρες πρέπει να σκεφτείς και να αποφασίσεις.

 Think Iliana, think!

Posted in | Leave a comment

Σου κλείνω το μάτι

By | Published 17.12.12

Πώς αντιδράς στην αδικία;

Γράφεις την ερώτηση και κάθεσαι και την κοιτάς. Και ξαφνικά αισθάνεσαι το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι σου και τα μάτια σου να βουρκώνουν. Έτσι αντιδράς. Με θυμό. Αναρωτιέσαι "γιατί", αλλά στην πραγματικότητα δεν περιμένεις απάντηση. Η θέση του αδικημένου έχει τεράστια δύναμη. Ενίοτε ο άνθρωπος αρέσκεται να βρίσκεται σε αυτήν τη θέση γιατί του προσφέρει συμπόνια, τον κάνει δημοφιλή. Του δίνει το άτυπο δικαίωμα να γκρινιάζει, να έχει κατεβασμένα μούτρα, να ζητά παρηγοριά και διαβεβαίωση για το δίκιο του.

Ωραία λοιπόν, γκρίνιαξες, έβρισες, έκλαψες, κατηγόρησες, υποσχέθηκες να ανταποδώσεις τα ίσα, κλείστηκες στο καβούκι σου, βγήκες να διατυμπανίσεις το δίκιο σου σε φίλους και γνωστούς.

Και μετά; Τι έχασες και τι κέρδισες; Πού βρισκόσουν πριν και πού στέκεσαι τώρα; Τι έχει αλλάξει; Ακόμα κι αν κατάφερες να δικαιωθείς, να αποδείξεις σ'αυτόν που σε αδίκησε ότι έσφαλε, να πάρεις πίσω όσα σου στέρησε, πόση ικανοποίηση πήρες τελικά; Από τη μία η ικανοποίηση της δικαίωσης και από την άλλη μια τεράστια θλίψη για όλα αυτά που δεν έχουν ουσία και παρόλα αυτά τους επιτρέπεις κάθε τόσο να σε πλημμυρίζουν θυμό και να σου ρουφάνε την ενέργεια. Την πολύτιμη σου ενέργεια. Αυτή που θα σου δώσει τη δύναμη να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και ανοίξεις αυτή που βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου. Κι εσύ, χαζή, τη σπαταλάς αλλού.

Θέλεις να ευχαριστήσεις τον άνθρωπο που στιγμιαία ένιωσες πως σε αδίκησε σήμερα το πρωί γιατί σε βοήθησε να καταλάβεις κάποια πράγματα. Και πάνω από όλα σου έδωσε την αφορμή να συνειδητοποιήσεις ότι στο σκαμνί του αδικημένου δεν κάθεσαι χωρίς τη θέληση σου. Κανείς δε μπορεί να σε αδικήσει παρά μονάχα εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, βάζοντάς τον στην διαδικασία να γεμίσει θυμό και μίσος για τον θύτη και να αναλωθεί σε σκέψεις, κουβέντες και πράξεις που θα πληγώσουν πρωτίστως τη δική σου καρδιά.

Αυτή τη φορά αρνείσαι να καθίσεις στο σκαμνί σπάζοντας το κεφάλι σου να βρει τους τρόπους που θα σε οδηγήσουν στη δικαίωση. Αφήνεις κάτω το "τσεκούρι" που βαραίνει το χέρι σου και τρέχεις στην αγκαλιά όσων αγαπάς, όχι για να ζητήσεις παρηγοριά αλλά για να μοιραστείς μαζί τους τη χαρά για την απόφαση σου να σταθείς εκεί που η καρδιά σου είναι ζεστή, κάτω από το φως.

Posted in | Leave a comment

Ό,τι λέγεται κι ό,τι χορεύεται

By | Published 12.12.12

Το μπλογκάκι σου έκλεισε αισίως έναν χρόνο ζωής. Στις 7 Δεκεμβρίου του 2011 τόλμησες να γράψεις τις πρώτες γραμμές κι από τη μέρα εκείνη μέχρι σήμερα κατάφερες να γράψεις 170 αναρτήσεις. Στην πραγματικότητα είναι περισσότερες, αλλά κάποιες δεν τόλμησες να τις δημοσιεύσεις ποτέ. Και σκεπτόμενη πριν λίγες μέρες την χρονιά που φεύγει, προσπαθείς να κάνεις μια βιαστική ανασκόπηση στους μήνες που πέρασαν, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Σαν να είναι η εικόνα λίγο θολή, σαν να μην μπορείς ακόμα να δεις ξεκάθαρα πίσω σου ή απλά σαν να το αποφεύγεις. Κι ενώ από τη μία έχεις την αίσθηση ότι το 2012 πέρασε σαν νερό, χωρίς καλά-καλά να καταλάβεις πώς, από την άλλη σκέφτεσαι όλες αυτές τις αναρτήσεις που έγραψες στο διάστημα αυτό κι ο χρόνος με μιας διογκώνεται και γίνεται τεράστιος. Πόσες σκέψεις και πόσα συναισθήματα ανέσυρες τους περασμένους μήνες; Πόσος θυμός, χαρά, θλίψη, ευγνωμοσύνη, αγάπη επέτρεψες να εκφραστεί; 

 Τώρα ούτε που μπορείς να θυμηθείς τους στόχους που έθεσες την Πρωτοχρονιά για να διαπιστώσεις κατά πόσο επιτεύχθηκαν τελικά, αλλά δεν πρέπει να τα πήγες και πολύ καλά. Θυμάσαι όμως ότι σε κάποια έξοδο στις αρχές της χρονιάς που φεύγει, η Τώνια σε ρώτησε ποια είναι τα τρία πράγματα που θα ήθελες να κάνεις κατά τη διάρκεια του 2012. Τα δύο δεν τα θυμάσαι καθόλου, μάλλον δεν τα έκανες ποτέ, το τρίτο όμως ήταν να εξακολουθείς να γράφεις στο μπλογκάκι που είχες δημιουργήσει μόλις έναν μήνα πριν. Κι αυτόν τον στόχο τον εκπλήρωσες. Και είσαι πολύ χαρούμενη γι αυτό. Τελικά μάλλον τα πήγες αρκετά καλά. Και τελικά μάλλον αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. 

 Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και η εικόνα μοιάζει λίγο πολύ ίδια με την περσινή. Μοιάζει.

Posted in | Leave a comment

10-12-12

By | Published 10.12.12

Κοίτα γύρω σου και δείξε μου κάποιον που να μην έχει πληγωθεί από μια σχέση που εξελίχθηκε στραβά και κατέληξε άδοξα. Δείξε μου έναν ενήλικο άνθρωπο που δεν έχει νιώσει πόνο και θυμό εξαιτίας αυτού του άλλου που τόλμησε να του ραγίσει την καρδιά. Δεν βλέπεις κανέναν. Όλοι έχουν να σου πουν μια ιστορία, τουλάχιστον μία. Κάποιοι έχουν να σου πουν πολλές. Αυτοί ίσως χρειάζεται να εξετάσουν τις επαναλαμβανόμενες λανθασμένες επιλογές τους. Το σίγουρο είναι ένα. Κανείς δε μπορεί να σου δώσει εγγυήσεις στην είσοδο. Όταν μπαίνεις σε μια σχέση ρισκάρεις. Υπάρχουν σημάδια στα οποία αντιδράς, είτε με τις αισθήσεις είτε με το νου, αλλά το έδαφος είναι άγνωστο. Κάποτε βαδίζεις με πολύ καλά σχεδιασμένα μικρά βήματα και κάποτε βουτάς με φόρα ελπίζοντας να πέσεις κάπου μαλακά. Το πού θα πέσεις δε μπορείς εύκολα να το ελέγξεις. Το πώς όμως; Το πώς είναι καθαρά δική σου υπόθεση, δική σου επιλογή. Πέσε όπως θέλεις, πέσε με τα πόδια καλά καρφωμένα στη γη, πέσε με τα μούτρα, πέσε με τα μάτια δεμένα και τα αυτιά κλειστά, άνοιξε τρύπα και μπες ακόμα πιο βαθιά, αναζήτησε κάτι να πιαστείς, παρακάλεσε κάποιον να σε τραβήξει πάλι επάνω. Κάνε ό,τι θέλεις. Θυμήσου απλά να αναλάβεις την ευθύνη της επιλογής σου.

Posted in | Leave a comment

Ένα παιδί κι ένα ταξίδι

By | Published 7.12.12

Έχεις δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να σουλουπώσεις, διορθώσεις, εμπλουτίσεις ένα κείμενο που έγραψες την Πέμπτη περί προσδοκιών. Η δεύτερη, να γράψεις κάτι από την αρχή. Κάτι που δεν έχεις ιδέα τι θα πραγματεύεται. Είναι, βλέπεις, προς το παρόν άγνωστο. Παραμένει κρυφό. Κάπου μέσα σου, σε κάποιο σκοτεινό σημείο, έτοιμο να ξυπνήσει και να βγει στην επιφάνεια ντυμένο με τις λέξεις που θα διαλέξεις εσύ να του δώσεις. Σήμερα είναι η σειρά του να βγει στο φως και δε θέλεις με τίποτα να του στερήσεις αυτή τη χαρά. Ο κυριότερος όμως λόγος που καταλήγεις τελικά στη δεύτερη επιλογή είναι γιατί ανυπομονείς να το γνωρίσεις, να το ανακαλύψεις, να το επεξεργαστείς. Αυτό το νέο, που μπορεί να είναι τόσο παλιό και τόσο καλά κρυμμένο στο υποσυνείδητο για χρόνια και επιλέγει αυτή τη στιγμή, το πρωινό της Δευτέρας, για να γεννηθεί. Για να μάθεις επιτέλους πώς μοιάζει, τι χρώματα έχει. Για να το αγκαλιάσεις, να το κατανοήσεις, να το αποδεχτείς και να το αγαπήσεις.

Και δεν περιμένεις άλλο γιατί συνειδητοποιείς πως είναι ακριβώς αυτό. 
Είναι η πληροφορία πως πλέον είσαι ανοιχτή να κατανοήσεις κάθε πτυχή του εαυτού σου, όσο σκοτεινή κι αν είναι. Όσο κι αν αρχικά σε τρομάζει. Νιώθεις πολύ τυχερή που βρίσκεσαι σ'αυτήν τη θέση. Με τα παιδιά που έχεις γεννήσει και τα παιδιά που πρόκειται να γεννηθούν στο μέλλον, από στιγμή σε στιγμή. Μεγαλώνουν μέσα σου, τα γεννάς και τα παρατηρείς. Κι έχουν όλα ανεξαιρέτως μια απίστευτη ομορφιά, το καθένα με το δικό του μοναδικό τρόπο. Κάποιο μια γλυκιά μελαγχολία, κάποιο μια παιδιάστικη ανωριμότητα, κάποιο γεννιέται με δάκρυα στα μάτια, κάποιο ήδη γερασμένο και κουρασμένο από τον θυμό. Έχουν όμως όλα ένα κοινό στοιχείο. Μια απίστευτη ανακούφιση, μια αγαλλίαση στο βλέμμα γιατί ανοίγεις επιτέλους την πόρτα για να γεννηθούν, να εκφραστούν ελεύθερα και να πάρει τελικά το καθένα το δρόμο του, τη δική του μοναδική διαδρομή. Να κάνει το καθένα το δικό του μαγικό ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα μεταμορφωθεί και θα σε μεταμορφώσει. Ένα ταξίδι στα ανεξερεύνητα κομμάτια του εαυτού σου.
Έχεις πολλά συναρπαστικά ταξίδια να κάνεις ακόμα. Και δε χρειάζεται καν να φτιάξεις βαλίτσα. Αρκεί να είσαι εκεί. 
Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

06-12-12

By | Published 6.12.12

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζητήσει συγγνώμη περισσότερες φορές από όσες τους αναλογούν. Από τους ίδιους ανθρώπους και για τους ίδιους λόγους. Υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους διατεθειμένους να τους συγχωρούν επανειλημμένα. Τους ίδιους που λίγο αργότερα κατηγορούν για ανασφάλεια, για την οποία αρχικά τους επέλεξαν.
Και κάπως έτσι η ζωή μοιάζει στάσιμη. Ο χρόνος κυλά κι εσύ μένεις ίδιος. Να ζητάς συγχώρεση, να την παίρνεις, να κάνεις αέναους κύκλους γύρω από τον εαυτό σου. Να πληγώνεις, να απολογείσαι, να συγχωρείσαι, να επαναλαμβάνεις, να επαναλαμβάνεσαι. Να ελίσσεσαι γύρω από το μάθημα που πρέπει να λάβεις, γύρω από το μήνυμα που πρέπει να πάρεις. Να το βλέπουν όλοι εκτός από εσένα. Που ξεγλιστράς ανακουφισμένος. Που νιώθεις πάλι κερδισμένος.

Posted in | Leave a comment

What is the medicine for a broken heart?

By | Published 4.12.12

Μόλις έλαβες ένα spam mail. Το διαγράφεις αμέσως, σχεδόν μηχανικά. Δεν ασχολείσαι λεπτό με το περιεχόμενο του, δεν κοιτάζεις καν τον αποστολέα, όμως πριν το διαγράψεις τα μάτια σου πέφτουν στιγμιαία στον τίτλο: ”What is the medicine for a broken heart”?
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα εισερχόμενο μήνυμα στην ανεπιθύμητη αλληλογραφία σου σε απασχολεί για περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Πας στον κάδο της αλληλογραφίας για να δεις τι ήταν αυτό που μόλις διέγραψες. Φυσικά και δεν ελπίζεις πως θα βρεις σε αυτό την απάντηση, αλλά παρόλα αυτά το ανοίγεις, κυρίως από περιέργεια. Ένα αστρολογικό σάιτ σου ζητά χρήματα για να σου λύσει την απορία, για να γιατρέψει την καρδιά σου, για να σου αποκαλύψει το πολύτιμο φάρμακο που θα κλείσει τις πληγές. Για μια στιγμή αναρωτιέσαι ποιος μπορεί να είναι τόσο αφελής για να πληρώσει ώστε να μάθει την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα από μια ανύπαρκτη αστρολόγο που καυχιέται σε ένα ακαλαίσθητο banner για το αλάνθαστο κληρονομικό χάρισμά της, αλλά το αμέσως επόμενο λεπτό θυμάσαι ότι πριν λίγες μέρες στο Mall έβαλες ένα ευρώ σε ένα μηχάνημα για να σου πει το μέλλον με τη μέθοδο της χειρομαντείας. Το μηχάνημα! Βέβαια εσύ ξέρεις ότι το έκανες για πλάκα, αλλά ο ιδιοκτήτης του μηχανήματος που θα μαζέψει το νόμισμα πιστεύει ακράδαντα πως είσαι ηλίθια, όπως και οι μισοί από τους αναγνώστες σου, πλέον. Το θέμα όμως δεν είναι αν εσύ είσαι ηλίθια ή όχι, αλλά αν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στη παραπάνω ερώτηση κι αν ναι ποια είναι αυτή.
pic. source: www.weheart.it.com
Οι περισσότεροι απαντάνε πως το φάρμακο είναι ο χρόνος. Αυτός, λένε, έχει την ικανότητα να γιατρέψει ακόμα και την πιο βαθιά πληγή. Εν μέρη συμφωνείς. Ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, βρίσκεται αναμφισβήτητα στο πλευρό σου, το ζητούμενο όμως είναι τι κάνεις εσύ μαζί του. Τι κάνεις εσύ όσο ο χρόνος κυλά απαλύνοντας τον πόνο; Τι κάνεις εσύ κατά τη διάρκεια της επούλωσης; Η καρδιά σου πονάει κι εσύ πρέπει να βρεις καταρχήν από τι πάσχει, γιατί υποφέρει. Δεν της πετάς απλά παυσίπονα, για να νιώσεις προσωρινά καλύτερα με την ψευδαίσθηση πως ο πόνος υποχωρεί. Έλα, δε θέλω πασαλείμματα, μη στηρίζεσαι μονάχα στα προφανή αίτια, μην βιαστείς να κάνεις διάγνωση από τα πρώτα συμπτώματα. Φτάσε στη ρίζα του προβλήματος, άνοιξε την καρδιά σου και ψάξε βαθιά, βούτηξε στην κατακόκκινη θάλασσά της κι άσε την τρικυμία να σε παρασύρει μέσα, εκεί που πλέον δεν πατάς, εκεί που δε βλέπεις στεριά, εκεί που είσαστε μόνες, εσύ κι αυτή. Πάρε βαθιά ανάσα και βάλε το κεφάλι σου στο νερό. Κολύμπα προς το κέντρο της με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά, αφήνοντας πίσω την ταραγμένη επιφάνειά της. Και παρατήρησε πόσο γαλήνιο και καθαρό είναι το νερό στο βυθό. Λες κι ο πόνος δεν έχει φτάσει εκεί. Λες κι ο θυμός, η θλίψη, το παράπονο, το μίσος δεν κατάφεραν να τολμήσουν το μακροβούτι. Αυτό που τόλμησες εσύ.
“What is the medicine for a broken heart”? A dive. A long, brave dive. Τα υπόλοιπα θα τα βρεις στον βυθό.


Posted in | Leave a comment

Χύμα στο κύμα

By | Published 3.12.12

Το πόσο σου αρέσει να χαζεύεις στο διαδίκτυο ηλεκτρονικά καταστήματα μόδας δε λέγεται. Τσάντες, παπούτσια, αξεσουάρ, jackets, φορέματα, τα πάντα όλα. Διαθέτεις κι αυτήν την εκπληκτική ικανότητα να τα φαντάζεσαι επάνω σου, να τα συνδυάζεις, να πηγαίνεις νοητές βόλτες φορώντας τα, να είσαι ντυμένη στην πένα με το υπέρτατο παπούτσι και το απόλυτο αξεσουάρ. Σωστό fashion icon. Κάτι που στην πραγματικότητα συμβαίνει σπάνια. Εντάξει, ποτέ. Και θυμάσαι μια όμορφη συνάδελφο στην πρώτη σου δουλειά - στα είκοσι-τρία εσύ, γύρω στα είκοσι-οχτώ εκείνη - που ερχόταν στο γραφείο καθημερινά περιποιημένη, καλοντυμένη και βαμμένη. Και τη ρωτούσες έκπληκτη πώς προλαβαίνει και πού βρίσκει τη διάθεση πρωί-πρωί να βάλει μολύβι και μάσκαρα, όταν εσύ μετά βίας βάζεις κρέμα για την πρώιμη ακμή. Μετά πολύ βίας όμως. Ευτυχώς την ξεφορτώθηκες πια - την ακμή - ξεφορτώθηκες και την κρέμα και μπορείς να αφιερώσεις δύο επιπλέον λεπτά στο πρωινό χουζούρι. Τελικά μάλλον αυτό είναι χάρισμα με το οποίο γεννιέσαι κι εσύ δεν το κατέχεις. Διαθέτεις μεν την αισθητική, σου λείπει όμως το μεράκι. Το μεράκι που χρειάζεται για να ανανεώνεις το μακιγιάζ σου κατά τη βραδινή σου έξοδο κάθε φορά που επισκέπτεσαι την τουαλέτα. Την απαραίτητη διάθεση για να μεταφέρεις στις 8 το πρωί τα πράγματα σου από τη μία τσάντα στην άλλη γιατί η καφέ τσάντα που κρατούσες χθες δεν ταιριάζει με τη γκρι ζακέτα που φοράς σήμερα. Γι αυτό κι εσύ τριγυρνάς εδώ κι εκεί και διατυμπανίζεις με ύφος χιλίων καρδιναλίων και την ιδιότητα της διακοσμήτριας πως όλα τα χρώματα ανεξαιρέτως ταιριάζουν μεταξύ τους και πως οι λίστες με επιτρεπόμενους και μη χρωματικούς συνδυασμούς είναι για τους συντηρητικούς. Κι εσύ προτιμάς να σε αποκαλούν λέτσο. Όχι συντηρητική, προς Θεού. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια αισθάνεσαι πως οι τάσεις της μόδα ταιριάζουν περισσότερο στην προσωπικότητά σου και το "λουκ της πένας" καταλαμβάνει όλο και λιγότερο χώρο στις σελίδες των περιοδικών. Η τουλάχιστον έτσι νομίζεις. 
pic. source: www.pinterest.com
Πριν έναν περίπου χρόνο μια κοπέλα που ασχολείται με το χώρο της μόδας σε αποκάλεσε low key καλλονή. Δεν είχες ξανακούσει τον όρο κι έτσι ρώτησες για να μάθεις λίγο αργότερα πως σημαίνει ανεπιτήδευτα όμορφη. Τότε φούσκωσες από ικανοποίηση και το χαμόγελό σου έφτασε στ' αυτιά. Κι αποφάσισες να μην αφήσεις ποτέ τον εαυτό σου να παρασυρθεί από καμία μόδα που επιτάσσει στις γυναίκες να κυκλοφορούν αψεγάδιαστες, και που θα σε απομακρύνει από αυτό που στ' αλήθεια είσαι. Κι ας λείπει στα τριάντα-τρία ακόμα από την ντουλάπα σου ένα ζευγάρι πανάκριβες, κλασσικές, ψιλοτάκουνες γόβες. Που, κακά τα ψέματα,  καταπονούν και τη μέση σου που θέλεις γερή για να μπορείς να κάνεις κωλοτούμπες ως τα βαθιά γεράματα. Λέμε τώρα.

Posted in | Leave a comment

29-11-12

By | Published 29.11.12

Έτυχε να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό χθες βράδυ. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό, αλλά χθες συγκεκριμένα έψαχνες το φεγγάρι. Ήθελες να δεις την πανσέληνο. Παρόλα αυτά ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος και δεν κατάφερες να το εντοπίσεις. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το αναζήτησες καν. Ξεχάστηκες. Γιατί μόλις έστρεψες το βλέμμα σου στον ουρανό, την προσοχή σου αμέσως κέντρισε ένα απέραντο, παχύ και πυκνό λευκό σύννεφο που απλωνόταν μπροστά σου. Πανέμορφο, όχι από τα σύννεφα τα ταξιδιάρικα, τα φευγάτα που τη μια στιγμή καλύπτουν το φεγγάρι και την αμέσως επόμενη αποκαλύπτουν το φως του. Από εκείνα που δε στέκονται, που φαντάζουν εύθραυστα και διάτρητα. Όχι, δεν ήταν τέτοιο. Το σύννεφο αυτό έμοιαζε συμπαγές, σταθερό, βαρύ. Πιο επιβλητικό κι από το γεμάτο φεγγάρι που επισκίαζε. Χωρίς ίχνος αμφιβολίας για τη θέση του, χωρίς καμία ανασφάλεια για το σχήμα και το χρώμα του. Πανευτυχές στη στιγμή. Τόσο όμορφο και γαλήνιο. Κάτω από αυτόν τον ουρανό κοιμήθηκες.

Έτυχε να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό χθες βράδυ. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό, αλλά σήμερα συγκεκριμένα έχεις για κάποιο λόγο ακόμα την εικόνα του μέσα σου. Μια εικόνα που για σένα εκφράζει ποιότητες που αναζητάς, που λαχταράς να αποκτήσεις για τον εαυτό σου. Να γιατί.

Posted in | Leave a comment

Bliss

By | Published 26.11.12

Τώρα θέλω να σου πω κάτι, αλλά δε ξέρω πώς, δε ξέρω ακριβώς ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσω. Θέλω να σου μιλήσω για εκείνες τις στιγμές όπου όλα βρίσκονται στη θέση τους. Για εκείνο το μαγικό κλικ που συμβαίνει καμιά φορά και ξαφνικά τα πάντα είναι σε αρμονία, εντός. Όλα έχουν ροή, όλα μοιάζουν φυσικά και εύκολα, νιώθεις ότι έχεις το χώρο που χρειάζεσαι, νιώθεις πως βρίσκεσαι στο μέρος που σε δέχεται και σε εμπεριέχει με αγάπη. Είναι στιγμές που απολαμβάνεις ακόμα κι ένα βήμα, μια γουλιά τσάι σε κάνει να γουργουρίζεις με ευχαρίστηση, το σώμα σου έχει την ιδανική θερμοκρασία και το νιώθεις μαλακό κι εύπλαστο, οι κινήσεις σου είναι φυσικές χωρίς ίχνος συστολής ή υπερβολής, η φωνή σου είναι γαλήνια και οι κουβέντες σου μιλούν αγάπη.
pic. source: www.weheartit.com
Παλιότερα τέτοιες στιγμές έρχονταν κι έφευγαν χωρίς να τους δίνεις ιδιαίτερη σημασία, δίχως να γίνονται απολύτως συνειδητές. Μπορούσες μεν να αισθανθείς τη χαρά και την πληρότητα που σου προσέφεραν απλόχερα, αλλά δεν έμπαινες ποτέ στην διαδικασία να κατανοήσεις αυτό το μαγικό κλικ που συνέβαινε, να ανακαλύψεις το κλειδί που άνοιγε για λίγο την πόρτα που οδηγεί στην απόλυτη ευτυχία, σε ένα δωμάτιο που φαινομενικά όλα παραμένουν ίδια. Γιατί τίποτα μέσα σε αυτό δε χρειάζεσαι.

Σήμερα συνειδητοποιείς με χαρά ότι τέτοιες στιγμές μπορείς πλέον να τις αντιληφθείς, δίνοντας έτσι στον εαυτό σου τη δυνατότητα να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που οδηγεί στη μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη. Από το τίποτα στο όλο και από το όλο στο τίποτα. Στην απουσία φόβου, αναστολών, εγωκεντρισμού, προσδοκιών. Τίποτα. Να μείνεις για λίγο σε σιωπή και να αφιερώσεις λίγα λεπτά για να κατανοήσεις τι νιώθεις, πώς αισθάνεσαι, τι χρειάζεσαι και ποιος είναι ο μηχανισμός που θα σε βοηθήσει να έρθεις πιο κοντά σε αυτό. Όχι εύκολο εγχείρημα. Σκέφτεσαι όμως πως, αν κάθε φορά που νιώθεις έτσι μπορείς να ανακαλύπτεις την αφορμή, να βρίσκεις το κλειδί, τότε ίσως να έχεις τη δυνατότητα να το χρησιμοποιείς συχνότερα και κυρίως πιο συνειδητά. Και να προσφέρεις με τον τρόπο αυτό στον εαυτό σου περισσότερη ευτυχία, περισσότερες στιγμές αυθεντικότητας και ισορροπίας. Έτσι απλά. Να τις ζεις, να τις γιορτάζεις, να τις εκφράζεις και να τις μοιράζεσαι. Και να θυμάσαι να ευχαριστείς την ύπαρξη που σου προσφέρει τέτοιες στιγμές. Στιγμές υπέροχες, χορταστικές. Γεμίζεις και ξεχειλίζεις. Αυτό.

Posted in | Leave a comment

24-11-12

By | Published 24.11.12


Η κοινωνία και οι άνθρωποι προσπαθούν να σε βάλουν σε πρόγραμμα. Θέλουν να βάλουν τη ζωή σου σε μια σειρά. Η πίεση είναι αφόρητη. Μα μονάχα αν εσύ ενστερνιστείς και υιοθετήσεις το πρόγραμμα αυτό. Η επιλογή είναι δική σου. Η ζωή σου είναι δική σου. Γεννήθηκες με πρόγραμμα. Είχες την ατυχία να γεννηθείς με πρόγραμμα. Τρίτη, 9 Οκτωβρίου στις 09:00. Αυτό δε μπορούσες να το ελέγξεις. Το αποφάσισαν άλλοι για σένα. Όμως αυτό δεν ισχύει πια. Δεν υπάρχει πια πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσεις. Υπάρχεις εσύ και το μονοπάτι. Το δικό σου μονοπάτι. Με τις στροφές, τα δέντρα, τις διασταυρώσεις, τους ήχους, τα χρώματα και τα σημάδια που το κάνουν μοναδικό. Σ' αυτό το μονοπάτι δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει ηλικία. Πρέπει να σταματήσεις να αγχώνεσαι για όλα αυτά που περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Για τις δικές τους προσδοκίες. Να αποταυτιστείς. Έχεις πέσει στην παγίδα να υιοθετήσεις τις προσδοκίες των άλλων κι αυτό έχει γίνει θηλιά στο λαιμό σου. Παγίδα στο δικό σου μονοπάτι, μα πρέπει να βγεις. Θέλεις να φωνάξεις πως δεν υπάρχει τίποτα να περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Δεν υπάρχει τίποτα να γίνεις, δεν υπάρχει πουθενά να φτάσεις. Υπάρχεις εσύ και βρίσκεσαι ακριβώς εδώ.

Posted in | Leave a comment

Χρώμα. Κόκκινο.

By | Published 20.11.12

Ανοίγεις τα μάτια. Σηκώνεσαι απρόθυμα από το κρεβάτι και πηγαίνεις στο μπάνιο σέρνοντας βαριεστημένα τα πόδια σου στο πάτωμα. Κοιτάζεις το πρόσωπο σου στο καθρέπτη κι αναρωτιέσαι πώς θα σουλουπώσεις πάλι το ξεμαλλιασμένο κεφάλι σου. Προς το παρόν τραβάς τα μαλλιά σου πίσω όπως-όπως και πλένεις το πρόσωπό σου. Η γυάλα βρίσκεται ακουμπισμένη δίπλα σου πάνω στο πλυντήριο των ρούχων και περιμένει όπως κάθε πρωί να τραβήξεις στην τύχη από μέσα ένα χαρτάκι. Έτσι και σήμερα. Αναδεύεις με το χέρι σου τα χαρτάκια και τελικά επιλέγεις ένα από τον πάτο και το φέρνεις μπροστά σου. Το ξετυλίγεις αδιάφορα και διαβάζεις το μήνυμα. Κόκκινο - πάθος - ενθουσιασμός. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, σκέφτεσαι, αλλά έλα που έχεις δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό σου και στη γυάλα να ακολουθείς την οδηγία του μηνύματος καθημερινά, βρέξει-χιονίσει. Πηγαίνεις στο υπνοδωμάτιο κι ανοίγεις τη ντουλάπα σου για να διαπιστώσεις με απογοήτευση πως το κόκκινο χρώμα απουσιάζει από τις ενδυματολογικές σου επιλογές. Τα μοναδικά κόκκινα ρούχα που μπορείς να διακρίνεις είναι μια ψιλή κρουαζέ ζακέτα κι ένα μακρύ πουλόβερ, που όμως παραείναι ζεστό για την εποχή. Κι ενώ στέκεσαι μπροστά στη ντουλάπα δίχως να σκέφτεσαι τίποτα, όπως συνηθίζεις να κάνεις και μπροστά στο ανοιχτό γεμάτο ψυγείο της μαμάς σου μη ξέροντας τι θέλεις να φας, θυμάσαι τα κόκκινα μποτάκια. Τα είχες αγοράσει ένα Σάββατο πριν 2-3 χρόνια από ένα πολυκατάστημα. Το χρώμα τους είχε τραβήξει το βλέμμα σου και παρόλο που η τιμή τους δεν ήταν ακριβώς αυτό που λες προσιτή, αποφάσισες πως πρέπει να τα αποκτήσεις. Έτσι κι έγινε, παρόλο τον ενθουσιασμό σου όμως δεν τα φοράς συχνά. Για την ακρίβεια δεν τα φοράς ποτέ και για τον λόγο αυτό τα έχεις καταχωνιάσει μέσα στο κουτί τους στην αποθήκη που βρίσκεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Με τούτα και με τ' άλλα η ώρα περνάει και πρέπει βιαστείς. Το κόκκινο χρώμα θα βοηθήσει σ'αυτό λογικά. Φοράς ένα τζιν κι ένα λευκό t-shirt, βάζεις από πάνω την κόκκινη ζακέτα, βουτάς την τσάντα σου από τον καναπέ, ξεκλειδώνεις, βγαίνεις, κλειδώνεις και κατεβαίνεις με τις παντόφλες στο υπόγειο. Η τακτοποιημένη αποθήκη βοηθά να βρεις το κουτί με τα παπούτσια αμέσως, τα φοράς και φεύγεις. Μπαίνοντας στο αμάξι βλέπεις στον καθρέπτη τα μαλλιά σου που εξακολουθούν να είναι σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, πας να τα πιάσεις με ένα λαστιχάκι που έχεις περασμένο στο χέρι σου, αλλά τελικά αποφασίζεις πως τα φουντωτά, υπερβολικά ίσως ανέμελα μαλλιά σου, έχουν κάτι από το πάθος που επιβάλλει στη μέρα σου το μήνυμα της γυάλας και τα αφήνεις κάτω. Καθώς οδηγείς για να πας στη δουλειά σου, συλλογίζεσαι πως η διάθεση σου μόνο "κόκκινη" δεν είναι, περισσότερο καφέ θα την περιέγραφες. Σταματάς στο φανάρι και παίρνεις τηλέφωνο την κολλητή σου, η οποία παρόλο που είναι άνεργη, συνηθίζει να ξυπνά νωρίς. Στην πραγματικότητα θέλεις απλά να τη ρωτήσεις τι κάνει γιατί έχεις να της μιλήσεις μέρες, αλλά τελικά καταλήγεις  - σχεδόν ασυνείδητα - να τη ρωτάς αν θέλει να πάτε μια βόλτα. Μια κοντινή εκδρομή, ένα πλούσιο πρωινό κοντά στη θάλασσα, βόλτα στα μαγαζιά, καλόβουλο κουτσομπολιό (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Απαντάει θετικά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και σκέφτεσαι πως η δική της διάθεση θα μπορούσε να έχει ένα φωτεινό κίτρινο χρώμα. Τηλεφωνείς στη δουλειά κι ενημερώνεις πως δεν αισθάνεσαι πολύ καλά, αν και σου έρχεται να φωνάξεις πως απλά δε θέλεις να χαραμίσεις το κόκκινο χρώμα σου μέσα στους γκρι τοίχους του γραφείου και κατευθύνεσαι ενθουσιασμένη με το αυτοκίνητο στο σπίτι της φίλης σου.

Είκοσι λεπτά αργότερα παρκάρεις πρόχειρα κάτω από το σπίτι της και της κάνεις μια αναπάντητη κλήση για να κατέβει. Την επόμενη στιγμή την βλέπεις να βγαίνει από την είσοδο της πολυκατοικίας φορώντας ένα φωτεινό κίτρινο φόρεμα και χαμογελάς. Μπαίνει στο αμάξι και χωρίς να συζητήσετε καθόλου τον προορισμό, ξεκινάτε τη βόλτα σας. Αποφασίζεις να κατευθυνθείς προς το αεροδρόμιο. Γνωρίζεις πολύ καλά πως δε μπορείτε να μπείτε στο πρώτο αεροπλάνο που αναχωρεί για κάποιο μαγικό προορισμό γιατί δε διαθέτετε ούτε τα χρήματα, αλλά  ούτε και την τόλμη που προϋποθέτει μια τέτοια απόφαση, όμως κάτι σε ελκύει προς τα κει. Σου αρέσει να χαζεύεις τον κόσμο που περιφέρεται με μια βαλίτσα στο χέρι και να αναρωτιέσαι πού πηγαίνει και γιατί. Ένας νεαρός άνδρας ταξιδεύει στο Αμβούργο για δουλειά, ένα νιόπαντρο ζευγάρι στις Μαλδίβες για το μήνα του μέλιτος, μια άρρωστη μεσήλικη γυναίκα με το σύζυγο της στο Λονδίνο για ιατρικές εξετάσεις, μια τετραμελής οικογένεια στη Disneyland για διακοπές, μια φοιτήτρια στα Χανιά για να δει τους γονείς της. Στέκεστε όρθιες μπροστά στον πίνακα αναχωρήσεων. Δίπλα σου ένας μελαχροινός άνδρας γύρω στα 55 κρατά στο χέρι του μια βαλίτσα και αναζητά στον πίνακα την πτήση του, ενώ μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μονολογεί αναστενάζοντας "έχει καθυστέρηση γαμώτο". Τα μάτια σου αναζητούν ασυναίσθητα την πτήση που έχει καθυστέρηση - Βαρκελώνη. Ο άνδρας βγάζει το κινητό του από την τσέπη και πραγματοποιεί μια κλήση. Από τα λόγια του διαπιστώνεις πως μιλάει στην κόρη του, η οποία σπουδάζει αρχιτεκτονική στην Βαρκελώνη και αποφάσισε να την επισκεφτεί για λίγες ημέρες. Πόσο ενδιαφέρον να σπουδάζεις αρχιτεκτονική στην Βαρκελώνη, πολύ περισσότερο από το να την ασκείς στην Αθήνα της κρίσης. Κάνεις την σκέψη, αλλά αμέσως την αναιρείς. Σκέφτεσαι πως είναι μια σκέψη που θα έκανε ένας άνθρωπος που ψάχνει για δικαιολογίες. Κι αναρωτιέσαι, ακόμα όρθια μπροστά στον πίνακα αναχωρήσεων, τι χρώμα θα είχε ένας τέτοιος άνθρωπος. Ενδεχομένως μια απόχρωση του πράσινου. Ένα πράσινο σχετικά ανοιχτόχρωμο, λίγο ψυχρό, χωρίς ένταση, χωρίς όγκο. Το ξέρεις αυτό το χρώμα, το έχεις φορέσει στο παρελθόν, ενίοτε το φοράς ακόμα και τώρα, αλλά πλέον πιο σπάνια και πιο συνειδητά.

 Ο ήχος ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου σε βγάζει βίαια από τις σκέψεις σου. Γυρνάς προς τη φίλη σου που στέκεται δίπλα σου, μα διαπιστώνεις έκπληκτη πως δεν είναι πια εκεί. Ούτε η φίλη σου, ούτε ο άνδρας με προορισμό τη Βαρκελώνη, ούτε οι υπάλληλοι του αεροδρομίου, ούτε και κανένας άλλος. Παύση. Στέκεσαι μόνη με την κόκκινη ζακέτα και τα κόκκινα μποτάκια μπροστά στην οθόνη που πλέον προβάλλει στιγμιότυπα από τη ζωή σου. Την παιδική σου ηλικία, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το χορό, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου. Εικόνες ασπρόμαυρες, σιωπηλές. Τον ήχο ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα ακολουθεί μια οικεία γυναικεία φωνή. "Τελευταία ανακοίνωση. Πρέπει να βιαστείς. Το ταξίδι ξεκινά την επόμενη στιγμή". Επιστρατεύεσαι όλη την ενέργεια του κόκκινου χρώματος κι αρχίζεις να τρέχεις προς την πύλη. Δε θέλεις με τίποτα να χάσεις αυτό το ταξίδι.
pic source: weheartit.com


Posted in , | Leave a comment

15-11-12

By | Published 15.11.12

- Να πάμε ένα ταξίδι.
- Τι; Πώς σου ήρθε αυτό τώρα; Ταξίδι λέει, με τι λεφτά; Με τα 850 ευρώ που παίρνω εγώ ή μήπως με το ταμείο ανεργίας που παίρνεις εσύ;

Δεν απάντησε. Έφυγε. 
Άφησε το πιάτο που έπλενε στο νεροχύτη με τις σαπουνάδες, σκούπισε τα χέρια της σε μια πετσέτα κι έφυγε. Τώρα κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο της γειτονιάς και πότε κλαίει με αναφιλητά, πότε σταματά αποφασισμένη να απομακρυνθεί απ' οτιδήποτε μίζερο και σάπιο. Κι εγώ που έτυχε να βρεθώ για λίγο μες στο μυαλό της μπορώ να σου πω ότι δεν την νοιάζει που είναι άνεργη, ούτε που έχει αναγκαστεί να κόψει κάποιες συνήθειες του παρελθόντος που πλέον μοιάζουν υπερβολικές, ούτε που αναγκάζεται στο τέλος του μήνα να περνάει το Σαββατόβραδο στο σπίτι γιατί δεν υπάρχει μία. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν την νοιάζει. Πληγώνεται όμως που νιώθει πως πλέον δε μπορεί να ξεστομίσει τα όνειρά της. Ούτε καν στον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα της και παλιότερα συνήθιζε να ονειρεύεται μαζί της. Αυτά που κάποτε για τον μέσο Έλληνα ήταν κάτι παραπάνω από αυτονόητα, σήμερα έχουν γίνει ταμπού. Από το ένα άκρο της υποκρισίας στο άλλο. Εκείνη ποτέ δεν είχε πολλά λεφτά άλλωστε, ποτέ δεν είχε άνεση να πάει ταξίδι όποτε της κάνει κέφι. Έπρεπε να το σχεδιάσει μήνες πριν, να βρει τα φθηνότερα εισιτήρια, τα πιο οικονομικά ξενοδοχεία, να παζαρέψει την άδειά της και να βάλει κάτι στην άκρη για να ανανεώσει το άρωμά της στα Duty Free. Έτσι είχε μάθει, να ζει με αυτά που έχει - πότε περισσότερα και πότε λιγότερα - και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Τώρα όμως της ζητούν να προσαρμοστεί σε συνθήκες που απεχθάνεται. Σε μια κατάσταση μεμψιμοιρίας και μιζέριας. Της ζητούν να φορέσει τη μάσκα που αρμόζει στον θλιμμένο, απογοητευμένο, αγανακτισμένο πολίτη που πασχίζει να βρει το δίκιο του σε μια κοινωνία που τον πρόδωσε για να ταιριάζει στο κλίμα της εποχής. Για να πηγαίνει ασορτί με τους υπόλοιπους. Καρναβάλι για πάντα σε τούτη τη χώρα. Κι όλα αυτά της τα ζητά ο άνθρωπος που αγαπά. Αυτός που μερικά χρόνια πριν την ερωτεύτηκε για την αισιοδοξία και την ανεμελιά της. Την ανεμελιά που θα την πάει ταξίδι. Την αισιοδοξία που θα την γυρίσει σπίτι κι εκείνος θα την περιμένει χαμογελαστός στην κουζίνα. Ίσως να έχει πλύνει και τα πιάτα.
Στη διαδρομή της λείπει. Επιταχύνει το βήμα της.

Posted in | Leave a comment

Στα σύννεφα

By | Published 6.11.12

Ζεις σε μια κωμόπολη κάπου στη Β.Ευρώπη. Έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα βιβλιοπωλείο σε ένα πλακόστρωτο σοκάκι, μικρό αλλά φτιαγμένο με μεράκι και την προσωπική σου σφραγίδα. Τα βιβλία - παλιά, νέα, μεταχειρισμένα ή καινούρια - είναι στοιβαγμένα σε πάγκους, το υλικό και το σχήμα των οποίων σε παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή από το μακρινό μέλλον. Οι δυο αυτοί πάγκοι, για τους οποίους είσαι πολύ περήφανη, είναι το μοναδικό εξωφρενικά μοντέρνο στοιχείο του μαγαζιού. Το υπόλοιπο έχει κάτι φθαρμένο και παλιό, λες και υπήρχε εκεί πολλές δεκαετίες πριν φτάσει στα δικά σου χέρια. Η μυρωδιά του χαρτιού ανακατεύεται με το άρωμα ζεστού καφέ και φρεσκοψημένου κέικ που λατρεύεις να προσφέρεις στους περαστικούς που κάνουν μια στάση στο μαγαζί σου για να ξεφυλλίσουν κάποιο βιβλίο. Μιλάτε μεταξύ σας μια γοητευτικά περίεργη γλώσσα με πολλά σύμφωνα, όπως συνηθίζεται στις χώρες του Βορρά, μια γλώσσα που τη μιλούν τα ξωτικά του δάσους, καθισμένα δίπλα στη λίμνη που φωτίζουν οι λιγοστές αχτίδες φωτός που καταφέρνουν να διαπεράσουν τα πανύψηλα δέντρα. Το ίδιο φως που λούζει πότε απαλά και πότε πιο έντονα το μαγαζί σου. Το ίδιο φως που συντροφεύει τους ήχους των πουλιών που συνήθως ακούγονται από το παλιό στερεοφωνικό που βρίσκεται δίπλα στο ταμείο. Καμιά φορά, όταν είσαι μόνη, τραγουδάς μαζί τους. Στη γλώσσα τη δική τους, που όμως αισθάνεσαι σαν μητρική σου γλώσσα. Αυτό είναι και το μικρό σου μυστικό. 
Όλοι έχουμε ένα, έτσι δεν είναι; 

pic. source: www.pinterest.com
Εσύ λοιπόν τραγουδάς στη γλώσσα των πουλιών κι αυτά με τη σειρά τους ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων σου κι αφού σχηματίσουν έναν κύκλο με το πέταγμα τους κελαηδώντας, φτάνουν στην πόρτα και χάνονται για πάντα. Μα πριν χαθούν αφήνουν στο κατώφλι σου ένα δώρο, ένα πολύτιμο μήνυμα. Το τελευταίο κελάηδησε πως θα έχεις έναν υπέροχο Χειμώνα κι έπειτα πέταξε ψηλά, κοντά στον ήλιο.

Ανυπομονείς. 

Posted in | Leave a comment

Γλυκιά Παρασκευή

By | Published 2.11.12

Από τη μία τα όνειρα σου, από την άλλη η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζεις. Όταν ήσουν μικρή τα δύο σχεδόν ταυτίζονταν, όνειρα και πραγματικότητα ήταν ένα πράγμα, η ζωή σου. Ονειρευόσουν παιχνίδια στη θάλασσα, σοκολάτες, κούνιες, εκδρομές με το σχολείο. Και να μη φωνάξει η μαμά όταν παραλάβει τους βαθμούς σου. Αυτά. Και συνήθως τα όνειρα σου γίνονταν πραγματικότητα. Εντάξει, ίσως όλα  εκτός από το τελευταίο. Τότε δε μπορούσες με τίποτα να αντιληφθείς την αξία του χρήματος. Τότε ο μπαμπάς σου κουδούνιζε τα ψιλά που είχε στις τσέπες του κι αναρωτιόταν χαμογελώντας αν φτάνουν για να σου πάρει σοκολάτα. Δεν είχε καμία σημασία πόσα ήταν τα ψιλά, σημασία είχε ότι πάντα έφταναν για μια σοκολάτα, πολλές φορές ακόμα και για δύο. Ένα ακόμα όνειρο γινόταν πραγματικότητα κι έλιωνε στο στόμα σου.

 Μεγαλώνοντας τα όνειρα σου γίνονταν ολοένα και πιο πολύπλοκα, πιο δύσκολα, πιο μακρινά. Η πραγματικότητα δε μπορούσε να ανταποκριθεί πάντα στις απαιτήσεις τους, έμενε πίσω, όνειρα και πραγματικότητα έγιναν δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες, σχεδόν εχθρικές μεταξύ τους. Η απογοήτευση έγινε συναίσθημα οικείο, στρέφοντάς σε πότε ενάντια σε όποιον θεωρούσες πως στέκεται εμπόδιο στα όνειρα σου και πότε ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό που δεν ήταν αρκετά τολμηρός, ικανός, έξυπνος,...μη συνεχίζεις, η λίστα αυτή δεν τελειώνει ποτέ.



Γαμώτο, θέλεις να γράψεις για την αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή - ούτε καν απέναντι, μέσα στη ζωή - κι αντί γι αυτό έχεις φάει μια παράγραφο μονολογώντας για το αντίθετο. Και σκέφτεσαι, στύβεις το μυαλό σου για να βρεις τρόπο να κάνεις τη μετάβαση από το αρνητικό στο θετικό, από την απαισιοδοξία στην ελπίδα και δε λες να τον βρεις, δε ξέρεις τι να γράψεις για να μεταφερθείς από τη μία κατάσταση στην άλλη. Ίσως επειδή δεν υπάρχει ομαλή μετάβαση, ίσως επειδή το μόνο που χρειάζεται είναι ένα άλμα, ένα πάτημα στον διακόπτη, ένα ηχηρό "ναι" στη ζωή. Από τότε που αποφάσισες να κάνεις αυτό το άλμα, συμβαίνουν διαρκώς όμορφα πράγματα στη ζωή σου. Αλλά η αλήθεια δεν είναι καν αυτή. Η αλήθεια είναι ότι πάντα συνέβαιναν όμορφα πράγματα στη ζωή σου. Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχες την εύνοια της τύχης στο πλευρό σου. Αλλά εσύ βλέπεις ήσουν απασχολημένη με όλα όσα δε γίνονταν, και πού να δεις, πού να απολαύσεις. 

 Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για τους οποίους αξίζει να βρίσκεσαι στην αισιόδοξη πλευρά της ζωής και είναι μεγάλη ανάγκη να το αντιληφθείς αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Love story

By | Published 31.10.12

Να γράψεις για τη σχέση γονέα-παιδιού που σαν σε τραμπάλα οι ισορροπίες και οι ρόλοι αλλάζουν καθώς τα χρόνια περνούν, μεταφέροντας το άγχος κυρίως στις πλάτες του ενήλικου πλέον παιδιού για τους γονείς του που βλέπει να μεγαλώνουν. 

Όχι. Καλύτερα να γράψεις για τη γυναικεία φιγούρα που επισκέφτηκε το βράδυ της Κυριακής τη φαντασία σου και ξετύλιξε μπροστά σου μια ιστορία, δίχως τέλος όμως γαμώτο.

Ή μήπως να γράψεις για το βιβλίο του Μουρακάμι, 1Q84, που μόλις ξεκίνησες να διαβάζεις χάρη σε τρεις φίλους που γνωρίζουν την αγάπη σου για το συγγραφέα και στο χάρισαν χθες βράδυ; Μια ιστορία με τέλος, που όμως σίγουρα δε μπορείς με τίποτα να φανταστείς. Για μια ακόμα φορά αρχίζεις το διάβασμα και ήδη από τις πρώτες σελίδες νιώθεις αυτή τη γλυκιά οικειότητα. Υπάρχει κάτι στις σελίδες των βιβλίων του, στις ιστορίες και τους ήρωες τους, με το οποίο συνδέεσαι σχεδόν αυτόματα. Και όταν συμβεί αυτό δεν ταυτίζεσαι τόσο με τους ήρωες του εκάστοτε βιβλίου, όσο με τον ίδιο τον συγγραφέα. Και φαντάζεσαι πως τα αλλόκοτα σενάρια που πλάθει φανερώνονται με φοβερή ευκολία μπροστά στα μάτια του. Σαν να επιλέγουν τον ίδιο επειδή γνωρίζουν πως αυτός θα τα σεβαστεί και δε θα προσπαθήσει να τα καλουπώσει σε πιο βατές κι αληθοφανείς ιστορίες, αλλά θα τα αφήσει να εξελιχθούν και να ξετυλίξουν ανεμπόδιστα όλη τους την αλήθεια.

Έτσι νιώθεις. Πως οι ιστορίες που εκτυλίσσονται στα βιβλία δεν ανήκουν στον συγγραφέα που τις έγραψε. Για την ακρίβεια δεν ανήκουν σε κανέναν. Είναι αυτόνομες οντότητες που χρησιμοποιούν τον μυθιστοριογράφο για να καταγράψει την ύπαρξη τους στο χαρτί. Και η καθεμία επιλέγει εκείνον που νιώθει πως θα τη σεβαστεί και θα την αναδείξει. Όλες βρίσκονται εκεί έξω ή μέσα πολύ βαθιά, αιωρούνται, κρύβονται και φανερώνονται αστραπιαία. Σαν μικρές λάμψεις που βλέπεις στον ύπνο ή τον ξύπνιο σου και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από πού προήλθαν και κυρίως γιατί ήρθαν. Να γιατί. Για να τους δώσεις τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από εσένα, να τις αφήσεις να σου δείξουν τη διαδρομή που θέλουν να πραγματοποιήσουν, να σε ταξιδέψουν, να σε ξαφνιάσουν, να σε προβληματίσουν και να σε βοηθήσουν να τις βοηθήσεις να ξεμπλέξετε το κουβάρι παρέα.

pic. source: www.weheartit.com

Posted in | Leave a comment

Something new

By | Published 30.10.12

Μια γυναίκα στα 60 αποφασίζει να γράψει το πρώτο της βιβλίο. Ένας άνδρας στα 33 να δοκιμάσει σύγχρονο χορό και μια γυναίκα στην ίδια ηλικία να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. True story. Χωρίς πλάνο και στις τρεις περιπτώσεις, χωρίς σκοπό και ιδιαίτερες προσδοκίες. Το νέο προκύπτει με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό, κι εσύ απλά το ακολουθείς. Και δεν υπάρχει περίπτωση να γνωρίζεις στο πρώτο βήμα ούτε πώς θα εξελιχθεί, ούτε και πού θα καταλήξει, πάρε το απόφαση. Δε γνωρίζεις τι μαθήματα θα πάρεις, τι θα συνειδητοποιήσεις και τι θα απορρίψεις. Δε γνωρίζεις καν αν μετά το τέλος της διαδικασίας θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Αν κι εδώ που τα λέμε οι πιθανότητες λένε πως δε θα είσαι. Οι πιθανότητες λένε πως θα είσαι λίγο πιο πλούσιος, λίγο πιο σοφός και λίγο πιο όμορφος.

Αν αφεθείς.


Υπάρχουν χίλια δυο πράγματα να δοκιμάσεις, δεν είναι όλα για όλους, αλλά σίγουρα κάποια είναι για σένα. Και δε χρειάζεσαι απαραίτητα ούτε χρήματα, ούτε παρέα για να τα γευθείς. Χρειάζεσαι μονάχα τον εαυτό σου, για σένα. Να του δώσεις απλόχερα λίγο χρόνο να εκφραστεί μέσα από κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο. Εκεί βρίσκονται οι περισσότερες εκπλήξεις, στο άγνωστο. Εκεί βρίσκεται κρυμμένος όλος ο θησαυρός του κόσμου και περιμένει να τον ανακαλύψεις. Να σε ανακαλύψεις. Και φυσικά εκτός από τα χίλια δυο πράγματα που μπορείς να δοκιμάσεις υπάρχουν κι άλλες τόσες δικαιολογίες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να μην κάνεις τίποτα. Και μην ανησυχείς, όλοι θα τις πιστέψουν. Εκτός ίσως από τον ίδιο σου τον εαυτό. Oops.

(Τα γνωρίζω καλά όλα αυτά.
Ναι μωρέ εντάξει, απλά ενίοτε χρειάζεσαι κάποιον να σου τα θυμίσει).

Posted in | Leave a comment

Όνειρα γλυκά

By | Published 26.10.12

Την επόμενη φορά που θα σου σκάσει μια ιδέα μες στη νύχτα και θα βαριέσαι  - δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε - ενώ κοιμάσαι να σηκωθείς να τη σημειώσεις/αποτυπώσεις σε ένα χαρτί, καθησυχάζοντας τον εαυτό σου ότι θα το κάνεις αμέσως μόλις ξυπνήσεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και σήκω απ'το κρεβάτι σου. Ή, προς Σύμπαντος, έχε τουλάχιστον ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι πάνω στο κομοδίνο σου για ώρες έκτακτης έμπνευσης, σαν κι αυτή. Γιατί αυτό που θα έρθει να σε βρει μες στη νύχτα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ενδέχεται να ναι πολύ σημαντικότερο απ'ότι μπορείς να συνειδητοποιήσεις τη στιγμή εκείνη. Ένα σύννεφο που τρέχει μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ μακριά σε ανύποπτο χρόνο. Και τα μηνύματα που λαμβάνουμε στον ύπνο μας σαν σύννεφα έχουν αυτή τη μαγική ιδιότητα, συχνά.



Να λοιπόν που ξύπνησες πάλι και σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς. Τι ήταν αυτό που ήρθε και σε βρήκε μες στη νύχτα χωρίς να μπεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς και τώρα προσπαθείς μάταια να σκεφτείς τι ήταν; Τι ευκαιρία έχασες; Ποιο ταξίδι;

Posted in | Leave a comment

19-10-12

By | Published 19.10.12

Πόσο κουραστικό είναι να μειώνουν τη δουλειά σου κι εσένα την ίδια στο όνομα της κρίσης;
Πόσο αποθαρρυντικό να απαξιώνουν την αποδοτικότητα και τη δημιουργικότητά σου;
Από τη μία έχεις βαρεθεί να εργάζεσαι για να γεμίζουν οι τσέπες άλλων, από την άλλη δεν τολμάς να πάρεις το ρίσκο να κάνεις κάτι μόνη σου. Και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις τη λύση σε μια τρίτη επιλογή, αποκλείεται να μην υπάρχει, όχι στη δική σου κοσμοθεωρία. Δυο επιλογές μόνο είναι πολύ λίγες. Σκέψου Ιλιάνα, σκέψου. 
Ή μήπως να μη σκεφτείς; Μήπως να χόρευες καλύτερα;
Μήπως να σταματήσεις να διεκδικείς; Μια ζωή δεν κάνεις κι άλλη δουλειά εδώ που τα λέμε, διεκδικείς. Γιατί αν δε διεκδικήσεις ο άλλος θα καταπατήσει κάποιο δικαίωμα σου. Και σου έχω και χειρότερο, θα σε περάσει για χαζή, θα αμφισβητήσει τη νοημοσύνη σου, θα γίνεις το θύμα. Κι αυτό δεν το αντέχεις. Όχι εσύ δηλαδή, το εγώ σου. Το εγώ σου δεν αντέχει τέτοια προσβολή, δε σηκώνει κοροϊδίες. Το εγώ σου κάνει κουμάντο, διεκδικεί κι αποκτά. Και προσωρινά χορταίνει.

Και τότε εσύ γιατί πεινάς ακόμα;

Posted in | Leave a comment

Τα λέμε στη διαδρομή

By | Published 16.10.12

Αμάν, δε ξέρεις τι θέλεις. Κι όσο όλα τα κομμάτια της ζωής σου αιωρούνται, όσο στέκεσαι πίσω από τη γραμμή της εκκίνησης, έχεις χίλιες δυο ιδέες κι άλλα τόσα θέλω σχετικά με την κατεύθυνση που ονειρεύεσαι να πάρει το κάθε κομμάτι. Και παρόλο που αυτή η κατάσταση, όπου όλα είναι πιθανά και τίποτα ταυτόχρονα, παραδόξως, σου δημιουργεί ασφάλεια, ανυπομονείς να αρχίσει το μέλλον να παίρνει σχήμα. Όταν όμως κάτι συμβεί, όταν κάποιο όνειρο αρχίσει να πραγματοποιείται, όταν η ζωή σου παίρνει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, εσύ έχεις το νου σου στους δρόμους που προσπερνάς κι αφήνεις πίσω σου. Πού να οδηγούν γαμώτο; Πού να καταλήγουν; Τι θα γινόταν αν επέλεγα διαφορετικό μονοπάτι; Ποια θα ήταν η ζωή μου αν περπατούσα άλλον δρόμο;
Τι σημασία έχει; Γιατί να βασανίζεσαι όταν πλέον γνωρίζεις καλά πως δε γίνεται να περπατήσεις κάθε δρόμο; Όταν συνειδητοποιείς πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο στη φαντασία σου; Στη φαντασία σου! Πόσους δρόμους έχεις περπατήσει εκεί; Πόσες διαφορετικές διαδρομές έχεις διανύσει; Πόσες φορές έχεις φτάσει στο τέρμα; Κάθε φορά διαφορετικό, μα κάθε φορά ευτυχισμένο. Η κοινή συνιστώσα σε όλες τις ζωές που θέλεις να ζήσεις είναι η ευτυχία. Σε μια ζωή βρίσκεσαι περιτριγυρισμένη από την οικογένεια που δημιούργησες, σε μια άλλη πορεύεσαι μόνη σου κι ανακαλύπτεις τον κόσμο, σε μια τρίτη αφιερώνεσαι στα δημιουργικά σου ταλέντα και στην καριέρα σου, και πάει λέγοντας. Κι ενώ κάθε ζωή έχει εντελώς διαφορετική χροιά, άλλη ατμόσφαιρα, άλλα χρώματα, όλες βασίζονται στο ίδιο συστατικό, την ευτυχία. Σε όλες τις ζωές που ονειρεύεσαι είσαι ευτυχισμένη, είσαι πλήρης. Εσύ και η ευτυχία που βιώνεις αποτελείτε τον κοινό παρονομαστή σε κάθε πιθανό σενάριο της ζωής σου. Εσύ είσαι εκεί, σε κάθε διαδρομή που καλύπτεις στη φαντασία σου. Τελικά δεν έχει και τόση σημασία τι θα επιλέξεις, ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις. Σημασία έχει να είσαι εκεί. Αν εσύ είσαι εκεί 100%, αν το μυαλό και η καρδιά δεν δραπετεύουν διαρκώς στους δρόμους που δεν περπάτησες, θα είσαι ευτυχισμένη. Αν είσαι εκεί με όλο σου το είναι, όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, θα είσαι ευτυχισμένη. Κι αν σπείρεις το μονοπάτι που τελικά επέλεξες να ακολουθήσεις με αγάπη και χαρά, τότε να είσαι σίγουρη, θα είναι το πιο όμορφο και το πιο φωτεινό. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

9 Οκτώβρη 2012

By | Published 9.10.12

(σε πρώτο πρόσωπο)

 Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Τριάντα τρία κεράκια. Τριάντα τρία χρόνια ζωής. Τριάντα τρία χρόνια αναπνέω, γελάω, παρατηρώ, σκέφτομαι, νιώθω, επεξεργάζομαι, γεύομαι, αγγίζω, αγαπώ, αγκαλιάζω, θυμώνω, κλαίω, μυρίζω, χορεύω. Να, τώρα ας πούμε, κλαίω. Μην ανησυχείς, είναι δάκρυα χαράς. Αλλά και δάκρυα λύπης να ήτανε, πάλι να μην ανησυχείς θα σου έλεγα. Γιατί αυτά με φέρανε εδώ. Η Άνοιξη έπεται πάντα του Χειμώνα, δε γίνεται αλλιώς. Τις τέσσερις εποχές τις βιώνουμε οι άνθρωποι σαν τα δέντρα, που υπομένουν με θάρρος τις αντίξοες συνθήκες, θρέφοντας τις ρίζες τους με το νερό της βροχής για να θροΐσουν περήφανα τα ανθισμένα φύλλα τους όταν έρθει η ώρα. Την Άνοιξη. Αυτή είναι η εποχή που βιώνω σήμερα. Σβήνω τα τριάντα τρία κεράκια σε συνθήκες απόλυτης Άνοιξης. Και νιώθω ευλογημένη. Ακολουθεί το Καλοκαίρι κι έπειτα το Φθινόπωρο. Ο επόμενος Χειμώνας φαντάζει τόσο μακριά, μπορεί όμως να έρθει και την επόμενη στιγμή. Θα τολμούσα να πω πως ανυπομονώ, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ στα χρώματα και τις μυρωδιές της Άνοιξης, όχι ακόμα. Σημασία έχει πως πλέον αντιμετωπίζω το Χειμώνα με περισσότερη αγάπη και δεκτικότητα, επικοινωνώ μαζί του με έναν μυστικό κώδικα. Τώρα πια γνωριζόμαστε καλά. Και ξέρω πως μελλοντικά θα γνωριστούμε ακόμα καλύτερα. Η ζωή, βλέπεις. 

 (σε δεύτερο πρόσωπο)

 Οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή σου. Πάντοτε αυτοί διαμορφώνουν τις εποχές του χρόνου μέσα σου. Καθένας ακουμπά γλυκά ή λίγο πιο άγαρμπα τα πιο ευαίσθητα σημεία της ψυχής σου. Και το άγγιγμα τους τα κάνει πιο συνειδητά, βγαίνουν στην επιφάνεια κι εκλιπαρούν για λίγη προσοχή. Πόσο περίπλοκα και ταυτόχρονα απλά όντα είμαστε οι άνθρωποι. 

 Γλυκιά Ιλιάνα, σ'αγαπώ.

 Υ.Γ. Χρόνια πολλά και σε σένα μικρή ακροβάτισσα :)

Posted in | Leave a comment

05-10-12

By | Published 5.10.12

Κάποτε ήσουν παιδί. Και ηλικιακά δηλαδή. Με τα μισά ακόμα δόντια, φαγωμένα νύχια, χτυπημένα γόνατα και τεράστια φρύδια.
Έλεγες το κασκόλ σκασκόλ και το βιβλίο βλιβλίο και μπορούσες να διακρίνεις στο πρόσωπο της μαμάς σου που βρισκόταν καθισμένη στην αυλή της γιαγιάς στην Καλαμάτα την αγωνία μήπως δεν καταφέρεις να προφέρεις σωστά τις λέξεις. Τελικά τα κατάφερες. 

 Κολλούσες ψείρες και χτένιζαν τα φουντωτά σου μαλλιά με ένα μικροσκοπικό χτενάκι, που σε κάθε τράβηγμα σε έκανε να μοιάζεις με Κινεζάκι από την παραμόρφωση του προσώπου. Και μετά δε μπορούσες να κατέβεις στην πλατεία για παιχνίδι γιατί είχες στα μαλλιά σου ένα φάρμακο και στο κεφάλι σου τυλιγμένη σφιχτά μια πετσέτα σαν τουρμπάνι. Τελικά κατάφερες να απαλλαγείς και από τις ψείρες. 

 Ξάπλωνες στον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού κι έβλεπες Thundercats και στην περίπτωση που ήθελες να σηκωθείς για λίγο, έπρεπε να φωνάξεις "Μη μου πάρει κανείς τις τρεις θέσεις", για να τις ξαναβρείς ελεύθερες στην επιστροφή. Επικίνδυνο παιχνίδι, μια φορά έσπασες το χέρι σου γι αυτές τις τρεις θέσεις. Ευτυχώς ήταν το δεξί, με αποτέλεσμα να μη γράφεις τις λέξεις της καρτέλας γι αρκετό καιρό. Η λέξη "ευγνώμων" πρέπει να ήταν μια από αυτές. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί τη γράφεις διαρκώς λάθος.

Στην προσπάθειά σου να γνωρίσεις λίγο καλύτερα το παιδί που ήσουν κάποτε, αναπολείς στιγμές. Και το καταπληκτικό με τις αναμνήσεις είναι ότι μαζί με τις στιγμές που θυμάσαι αναβιώνεις και τις αισθήσεις, τις μυρωδιές, τα χρώματα, μπορείς κυριολεκτικά να μεταφερθείς εκεί, τότε. Να ανασύρεις ακόμα και το συναίσθημα της στιγμής. Τι γλυκό παιδί που ήσουν, τι ήσυχο.
Πάλι θα βάλεις τον μπαμπά σου να βγάζει από την ντουλάπα το ατελείωτο αρχειοθετημένο φωτογραφικό υλικό της ζωής σου, για να δεις παιδικές φωτογραφίες. Να θυμηθείς, να γελάσεις, να συγκινηθείς και να καταλήξεις για άλλη μια φορά να γκρινιάζεις που δεν έχεις όσες φωτογραφίες έχει η μεγαλύτερη αδερφή σου.

 Τελικά όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που είχαν σαν αποτέλεσμα να μπαίνεις τιμωρία κάθε τρεις και λίγο σαν παιδί, τα διατήρησες και σαν ενήλικας. 'Ολα. Αναλλοίωτη η γκρίνια σου στο χρόνο. Τι γλυκό παιδί.

Posted in | 2 Comments

04-10-12

By | Published 4.10.12

Σκέψεις ενώ σιδερώνεις.

Η ζωή σου έχει τεράστια αξία. 
Ακριβώς όση έχει και η ζωή του Πακιστανού που σε παρακαλάει να πάρεις ένα πακέτο χαρτομάντηλα, ενώ περιμένεις στο φανάρι. Κι εσύ δεν του ρίχνεις ματιά.
Τόσο μεγάλη.
Η ζωή σου έχει όση αξία δίνεις στις ζωές των συνανθρώπων σου.

Να δίνεις μεγαλύτερη αξία στη ζωή σου. 

Posted in | Leave a comment

Σαξές

By | Published 3.10.12

Λίγες μέρες πριν κατακεραύνωσες το πάντα. Σήμερα όμως τα έχεις βάλει με έναν άλλον όρο. Την επιτυχία. Τι σκατά είναι αυτή η επιτυχία; 
Μπαίνεις στο Βικιλεξικό να ψάξεις την ετυμολογία της.


Δε σου κάνει εντύπωση εδώ που τα λέμε. 
Λίγο παρακάτω, δυο λέξεις: "Πραγματοποίηση στόχου". Δηλαδή με κάθε στόχο που θέτεις και τελικά πραγματοποιείς, κατακτάς την επιτυχία. Ο στόχος όμως για τον καθένα από εμάς είναι εντελώς διαφορετικός. Για κάποιον είναι η απόκτηση χρημάτων και υλικών αγαθών, για κάποιον άλλον η απόκτηση γνώσεων, για έναν τρίτο η απόκτηση εμπειριών, ή η εξερεύνηση του κόσμου, ή η εξερεύνηση του εαυτού. Ο στόχος μπορεί να είναι χίλια δυο διαφορετικά πράγματα. Και με τη λογική αυτή, μια και όλοι θέτουμε και πραγματοποιούμε κάποιους στόχους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, είμαστε όλοι επιτυχημένοι.

Γιατί όμως εσύ έχεις την αίσθηση ότι ο όρος επιτυχία μοιάζει με μια κολόνα, πάνω στην οποία είναι κολλημένα αμέτρητα χαρτονομίσματα; Μια άψυχη και άχρωμη κατασκευή από τσιμέντο, που κρύβει όλες τις ανασφάλειές της κάτω από χιλιάδες ευρώ κι αμέτρητες ώρες εργασίας και ψυχικής εξαθλίωσης; Ενίοτε και ηθικής εξαθλίωσης. Γιατί αυτός που διοικεί μες στο ατσαλάκωτο κουστούμι του μια εταιρία  που του αποφέρει τεράστιο κέρδος θεωρείται επιτυχημένος, ενώ αυτός που έχει βαλθεί να γυρίσει τον κόσμο με ένα σακίδιο πλάτης και λίγα χρήματα που βγάζει εδώ κι εκεί μέσω προσωρινής "ασήμαντης" εργασίας, όχι; Γιατί το ένδυμα της επιτυχίας είναι ένα σκουρόχρωμο κουστούμι με ασορτί γραβάτα και όχι ένα t-shirt κι ένα τζιν; Τι είναι αυτό το πράγμα με τα χρήματα και την εικόνα που σήμερα δεν είναι ταυτόσημα μόνο με την επιτυχία, αλλά δυστυχώς ακόμα και με την ευτυχία; Τι δεν έχεις βιώσει ακόμα; Τι δεν έχεις κατανοήσει; Τι χρειάζεται να μάθεις για να βγεις από αυτήν την πλάνη; Τι δεν έχεις αισθανθεί που θα σε ταρακουνήσει και θα σε ξυπνήσει από τον βαθύ ύπνο; Τι είναι αυτό που σου λείπει και δεν έχεις ανακαλύψει, υποκαθιστώντας το με άψυχα πράγματα και ψαρωτικές μάσκες; Γιατί, αν και τόσο επιτυχημένος, είσαι τόσο αδιάφορος στα μάτια μου; Πώς την πάτησες έτσι;

Posted in | Leave a comment

Πάντα

By | Published 28.9.12

"Nothing lasts forever"
Αυτές οι τρεις λέξεις πρέπει να έχουν γίνει τραγούδι, ταινία, βιβλίο, moto σε τοίχους, print σε κούπες και μπλουζάκια, etc.....etc.....for ever and e v...e...........r.
Να είσαι πάντα ευτυχισμένη, να είστε πάντα αγαπημένοι, να είσαι τυχερή πάντα, μαζί για πάντα.
Το μόνο πάντα που ξέρεις είναι αυτό το αξιολάτρευτο, στρουμπουλό και χνουδωτό ζωάκι με τα μαύρα, εκφραστικά μάτια. Το οποίο, άκουσες πριν μερικά χρόνια ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του υποφέρει από κατάθλιψη. Το αγαπάς αυτό το πάντα, θα ήθελες να κοιμηθείς ένα βράδυ στην αγκαλιά του μες στο δάσος. Αλλά το άλλο το πάντα...είναι ύπουλο κι απόλυτο.
Και κυρίως, δεν υπάρχει. Το πάντα είναι λέξη χωρίς υπόσταση, έννοια δίχως νόημα.
Να είσαι πολύ χαρούμενη που δε μπορείς να είσαι πάντα ευτυχισμένη, γιατί στην περίπτωση αυτή θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι και πάντα δυστυχισμένη. Να είσαι ευγνώμων που ίσως δεν είσαστε για πάντα μαζί, γιατί στην περίπτωση αυτή θα μπορούσατε κάλλιστα να είσαστε και για πάντα χώρια.
Κάνε το για πάντα τώρα και το τώρα για πάντα, ένωσέ τα, μαγείρεψέ τα κι άρχισε να χορεύεις. 
Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Αγάπη είναι(2)

By | Published 26.9.12

Σε συγκινούν οι άνθρωποι που ξεχειλίζουν αγάπη και κατανόηση.
Σε συγκινεί και η ύπαρξη που φέρνει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου πού και πού. 
Σαν να στέλνει σημάδια προς την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει η καρδιά σου. 
Σαν να σου δείχνουν το δρόμο προς το φως. 
Έτσι τους νιώθεις. 

Posted in | Leave a comment

26-09-12

By

Πόσο ενοχικούς θα μας κάνετε ακόμα; Ενοχές επειδή ονειρευόμαστε μια καλύτερη δουλειά, αξιοπρεπέστερες συνθήκες εργασίας και μισθούς που να ανταποκρίνονται στο έργο που παράγουμε; 
- Μιλάς κι εσύ ρε Ιλιάνα; Που έχεις ακόμα τη δουλειά σου; Που δεν έχεις υποστεί μείωση μισθού; Που πληρώνεσαι έγκαιρα; Που δεν κάνεις υπερωρίες;
- Χίλια συγγνώμη, αύριο πρωί-πρωί έφυγα για εξομολόγηση.

Κάθε φορά που τολμάς να πεις ότι, παρόλο που έχεις δουλειά και πληρώνεσαι, έχεις κουραστεί, ότι έμαθες ό,τι ήταν να μάθεις εκεί μέσα, ότι έχουν κάνει τη δημιουργικότητά σου καραμέλα και στην έχουν δώσει να την καταπιείς, ότι θέλεις να κάνεις κάτι άλλο, να προχωρήσεις, να μάθεις, να ανανεωθείς, σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι υπεύθυνη για τους ανέργους όλης της χώρας.
"Μη μιλάς καθόλου"
"Να λες κι ευχαριστώ"
"Κάτσε εκεί που κάθεσαι"
"Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου";

Εγώ βλέπω τι γίνεται γύρω μου!
Εσύ βλέπεις τι γίνεται μέσα μου;

Posted in | Leave a comment

24-09-12

By | Published 24.9.12

Σήμερα το κεφάλι σου το αισθάνεσαι μεγαλύτερο απ'ότι συνήθως. Το περιεχόμενο πιέζει με μανία. Να βγει να πάει πού; "Στα τσακίδια" θα ήταν μια καλή απάντηση. Μπορείς να το ονομάσεις άγχος, πίεση ή πολύ απλά μαλακία στον εγκέφαλο. Άχρηστο περιεχόμενο, σου λέω. Και πολύ επίμονο. Παρόλα αυτά μπορείς απλά να το αγνοήσεις, γιατί το έχεις πλέον οικειοποιηθεί τόσο πολύ, που σχεδόν δε σε ενοχλεί πια. Μεγάλο ψέμα. Η αλήθεια είναι πως σε τρελαίνει, όχι τόσο η πίεση που σου ασκεί, όσο το γιατί έχει εγκατασταθεί στο κεφάλι σου. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή για πολύ συγκεκριμένο λόγο; Δεν τολμάς να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου για να δώσεις απάντηση. Παίζει να εκτοξευτεί και στο διάστημα αν επιχειρήσεις κάτι τέτοιο.

 Οι κρίσεις πανικού και η πίεση στο κεφάλι που τις ακολουθεί για μήνες είναι πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Αλλά έρχονται για να σου μάθουν κάτι πολύτιμο κι αν δεν το ανακαλύψεις για να δώσεις στην πίεση λόγο ύπαρξης, θα παραμείνει για πάντα μια μαλακία στον εγκέφαλο που θα αδυνατείς να κατανοήσεις. Κι όσο δεν κατανοείς, αυτή θα σε κυριεύει. Όχι επειδή δε σε αγαπάει, αλλά επειδή σε αγαπάει πολύ.
Σαν σήμερα γεννήθηκε μια πολύ μεγάλη αγάπη. Καμία σχέση με την πίεση στο κεφάλι σου. Εκείνη κατοικεί για χρόνια στην καρδιά σου.

Posted in | Leave a comment

19-09-12

By | Published 19.9.12

Δε ξέρω αν έτυχε να δεις την τελευταία ταινία του Woody Allen. Ωραίος ο Benigni, ακόμα πιο ωραίος ο Ιταλός γκόμενος της κόρης του Woody Allen, αλλά εσύ εστίασες στην Penelope και για την ακρίβεια ούτε καν σε αυτήν. Επικεντρώθηκες στο φόρεμα της. Γιατί αν είναι να βγάλεις μια ολόκληρη ταινία με το ίδιο ρούχο, κακά τα ψέματα, πρέπει να είναι το ρούχο το σωστό. Πολύ καλή η επιλογή του ενδυματολόγου. Πολύ καλή και η δική σου επιλογή να πας να δεις τη συγκεκριμένη ταινία με μια σακούλα δρακουλίνια στο χέρι - ντρέπεσαι - και μετά από δύο εβδομάδες ελεεινής κραιπάλης. Και ήρθε η Penelope με το κόκκινο μικροσκοπικό φόρεμά της την κατάλληλη χρονική στιγμή για να σου επισημάνει πώς είσαι και πώς πρέπει να γίνεις. Ή πώς δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ. Κάτι τέτοιο.

Posted in | Leave a comment

18-09-12

By | Published 18.9.12

Support.

Posted in | Leave a comment

Χαλασμένο παγωτό

By | Published 14.9.12

Τον τελευταίο καιρό παίζεις με τον εαυτό σου ένα παιχνίδι. Προσπαθείς να φτιάξεις μια ιστορία με την πρώτη λέξη που θα σου έρθει στο μυαλό (ναι, έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο). Θέλεις να ανακαλύψεις πού μπορεί να σε πάει, τι ταξίδι μπορεί να κάνει. Πόσο απρόσμενο, πόσο απρόβλεπτο μπορεί να είναι; Πόσο μπορεί να εκπλήξει και σένα την ίδια οδηγώντάς σε, συνειρμικά ή όχι, στη διαδρομή που θα επιλέξει να κάνει η ίδια η λέξη;

Παγωτό     ...σιγά που δε θα τρωγότανε.

Χθες - μεταξύ μας - έφαγες δύο, αλλά ορκίζεσαι ήταν πολύ μικρά, μινιατούρες. Δύο μικροσκοπικά ξυλάκια με μαύρη σοκολάτα απέξω και βανίλια με μικρά κομματάκια μπισκότου μέσα. Έρχονται σε συσκευασία των έξι, αλλά τα μισά είναι διαφορετικά. Το τρίτο και τελευταίο, ίδιο με αυτά που έφαγες χθες, λογικά σε περιμένει στην κατάψυξη, αν δεν το προλάβει κανείς άλλος. Ο κανείς άλλος είναι η μαμά σου, αλλά με ένα σύντομο τηλεφώνημα μπορείς να επιβεβαιώσεις την κράτησή σου ή η γκρίνια μπορεί να είναι αφόρητη κι αυτό δεν το θέλει κανείς. Έχεις ένα φοβερό όπλο. Τη φωνή σου. Η οποία όταν νευριάζεις και σηκώνεις τον τόνο της, μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Και τότε κανείς δε σε αντέχει, μετά βίας αντέχεις εσύ τον εαυτό σου. Χάρισμα ή κουσούρι;
(Σατανικό γέλιο)
Στην περίπτωση που το θεωρείς κουσούρι, να ξέρεις είναι το μοναδικό. Στην περίπτωση που το θεωρείς χάρισμα, να ξέρεις έχεις κουσούρι. Αλλά εγώ θα σε αγαπώ. Γιατί όταν ένας άνθρωπος βλέπει τα κουσούρια σου - στην περίπτωση σου ένα και μοναδικό - σαν χαρίσματα, τότε να ξέρεις σε αγαπάει. Ή έχει στραβωθεί με την πάρτη σου και δε βλέπει μπροστά του. Τότε φρόντισε η στάχτη σου να ρέει άφθονη, γιατί όταν δει το φως το αληθινό και λάμψουν μπροστά στα μάτια του όλα σου το ελαττώματα - στην περίπτωση σου ένα και μοναδικό - θα αρχίσει να σε κατηγορεί ότι άλλαξες κι έγινες άλλος άνθρωπος. Μη με ρωτήσεις ποιος από τους δύο φταίει σ'αυτήν την περίπτωση γιατί θα σου απαντήσω πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ποιος έχασε άλλωστε το δίκιο του για να το βρεις εσύ; Εσύ που ακόμα το ψάχνεις. Το έψαχνες δηλαδή γιατί πλέον σταμάτησες να το αναζητάς. Όχι, θα κάτσεις να σκάσεις. 

Πάντως, αν τύχει να το βρεις τυχαία, λέμε τώρα, να ξέρεις είναι δικό μου. 
Το δίκιο μου!



Posted in | 1 Comment

Κλειστά μάτια

By | Published 12.9.12

Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού κοιτάζοντας τα κλειστά σου μάτια. Με ανοιχτά μάτια μπορείς να δεις ό,τι μπορεί να συμβεί. Με κλειστά μάτια μπορείς να δεις τα πάντα. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου να στέκεται με την πλάτη στο χείλος του γκρεμού χωρίς ίχνος φόβου. Κι αναρωτιέσαι αν θα βιώσεις ποτέ το συναίσθημα αυτό με μάτια ανοιχτά. Αυτή την υπέροχη αίσθηση ελευθερίας που αναζητάς κι ενίοτε βρίσκεις μονάχα όταν τα κλείνεις. Δεν τολμάς να τα ανοίξεις. Περιμένεις να δεις τι θα συμβεί, τι μπορείς να κάνεις όταν είσαι απαλλαγμένη από τον φόβο, όταν δε φοβάσαι την πτώση. Και τελικά πέφτεις. Όχι εξαιτίας μιας απρόσεκτης κίνησης ή ενός στραβοπατήματος, αλλά χάρη στη συνειδητή επιλογή σου να πέσεις. Τα μάτια σου τρέχουν προς το μέρος σου, να δουν τι συμβαίνει, να σιγουρευτούν πως είσαι καλά, πως εξακολουθείς να έχεις εκείνη τη γαλήνια και χαρούμενη όψη. Και φτάνοντας στην άκρη του γκρεμού, προς έκπληξη κι ανακούφισή τους, σε βλέπουν να πετάς. Κινείσαι μεν καθοδικά, όμως πετάς. Κι όσο πέφτεις αργά, πλησιάζοντας το νερό της θάλασσας, αυτή όλο και μακραίνει και η απόσταση ανάμεσα στα μάτια σου και το νερό όλο και μεγαλώνει, δίνοντας το χρόνο σε σένα να πετάξεις κι άλλο, ακόμα λίγο. Μέχρι να ακουμπήσεις τελικά με την πλάτη σου την επιφάνεια της θάλασσας, χωρίς να την ταράξεις και χωρίς να ταραχτείς. Και είναι τόσο ήρεμη και καθαρή που βλέπεις το περίγραμμά της γύρω από το σώμα σου. Και συνειδητοποιείς εκεί, με τα μάτια ακόμα κλειστά, ότι η έννοια της πτώσης είναι τελικά σχετική κι ότι ο φόβος που σου προκαλεί σε εμποδίζει, κάποιες φορές, να πετάξεις. 

 Κι όμως, αυτό το έχεις βιώσει και με τα μάτια ανοιχτά. Αυτό το όνειρο το έχεις ζήσει.

Posted in | Leave a comment

11-09-12 ή ερμής ημιτετράγωνο αφροδίτη

By | Published 11.9.12

Δεν έχεις γερό στομάχι. Κυριολεκτικά, μα κυρίως μεταφορικά, το στομάχι δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Και παρόλα αυτά επιτρέπεις να μπαίνουν μέσα του ένα σωρό μαλακίες. Κυριολεκτικά, μα κυρίως μεταφορικά. 

 Κι ας έχεις διαπιστώσει από περιπτώσεις που άσκησες εσύ κριτική - και δυστυχώς δεν είναι λίγες - ότι αφορούσε πάντα δικές σου αδυναμίες, πάντα τον δικό σου πληγωμένο εγωισμό, πάντα δικά σου άλυτα θέματα. Ασκούσες αρνητική κριτική επειδή το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, προϊόν, συμπεριφορά, στάση απέναντι στα πράγματα, δεν ανταποκρινόταν στα δικά σου standards. Λες κι αυτό σου ζητήθηκε, λες και το αποτέλεσμα θα εξέθετε κι εσένα την ίδια. Λες και ήσουν αναγκασμένη, λέγοντας τη γνώμη σου για κάτι, να πάρεις και την ευθύνη του. Λες κι αν δεν πεις σε μια φίλη που σου δείχνει ενθουσιασμένη το καινούριο της φόρεμα ότι την παχαίνει, της έχεις αποκρύψει μια τεράστια αλήθεια που δικαιούται να γνωρίζει. Λες και τα ξέρεις όλα. Λες και πρέπει να έχεις άποψη για τα πάντα.

 Δε θέλεις να έχεις άποψη για τίποτα. Μόνο για ό,τι εσύ θέλεις ή πρέπει να φέρεις σε πέρας. Μόνο για οτιδήποτε έχει τη δική σου υπογραφή. Την οποία και τρέμεις να βάλεις γιατί δεν αντέχεις την κριτική, την οποία κατά τα άλλα ασκείς με πολύ μεγάλη άνεση. Λες και κανείς δεν πληγώνεται. Λες και ξεχνάς πόσο πληγώνεσαι.

 Ρατσισμός για τους άσχημους, τους χαζούς, τους χοντρούς, τους αμόρφωτους, τους συντηρητικούς, όσους στερούνται φαντασίας, χιούμορ, αισθητικής. Μόνο με τους μετανάστες δεν είσαι ρατσίστρια τελικά. Αν και δεν είσαι σίγουρη για τίποτα πια.

Μάλλον μετά απ'όλα αυτά, δε χρειάζεται να γράψεις λέξη για την κριτική που ασκείς στον ίδιο σου τον εαυτό... Αύριο θα σ'αγαπήσω ξανά.

Posted in | Leave a comment

10-09-12

By | Published 10.9.12

Ποτέ δε μπορείς να φανταστείς τι συζητούν τρεις κοπέλες κατά τη διάρκεια του Κυριακάτικου καφέ σε ένα σπίτι που δεν είναι σπίτι. Ναι καλέ, σε σένα μιλάω. Ποτέ δε μπορεί η φαντασία σου να φτάσει τη δική τους. Ούτε και η αισιοδοξία σου τα φτερά στα πόδια τους που τις ταξιδεύουν σε μέρη που είναι για εκείνους τους λίγους, τους πολύ ονειροπόλους. Αν τύχει και τις ακούσεις, αν είσαι τόσο τυχερός, μάλλον δε θα καταλάβεις. Είναι βλέπεις εκείνη η χρωματιστή κλωστή που τις συνδέει από τότε που ήταν ερωτευμένες με τον Donnie ή τον Danny των New kids on the block, κι όση προσπάθεια κι αν καταβάλλεις, το κομμάτι εκείνο που είναι δεμένο στην κλωστή, δε θα καταφέρεις να το κατανοήσεις ποτέ. Είναι μαγικό σου λέω.

Posted in | Leave a comment

Ποτέ την Παρασκευή

By | Published 7.9.12

- Άδεια, δίπλωμα κι ασφάλεια αυτοκινήτου.
  Στιγμιαίο βραχυκύκλωμα. Τώρα μάλιστα.
- Δώστε μου μισό λεπτό μονάχα να τα βρω.
Το δίπλωμα είναι στο πορτοφόλι σου, θυμάσαι ότι το είχες αναζητήσει πρόσφατα για να δείξεις σε ένα εικοσάχρονο πώς ήσουν στην ηλικία του και του είχε κάνει εντύπωση που δεν ήταν πλαστικοποιημένο όπως είναι τα σημερινά. (Άσε μας ρε φιλαράκι που δεν είχε ανακαλυφθεί το πλαστικό στις μέρες μας).
Η άδεια λογικά πρέπει να είναι μες στο ντουλαπάκι. Ένα γαλαζοπράσινο χαρτί, αν θυμάσαι καλά.
Και η ασφάλεια; Ωχ. Η ασφάλεια έληξε τον Ιούλιο κι ο μπαμπάς σου πήγε κι έκανε καινούρια - είσαι σίγουρη γιατί σου ζήτησε τα χρήματα που δεν του έδωσες ποτέ - αλλά δε θυμάσαι να την πήρες ποτέ από το σπίτι και να την έβαλες στο αμάξι. Παρόλα αυτά τσεκάρεις το απόκομμα στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου μήπως έχει γίνει κανένα θαύμα, αλλά δεν έχει γίνει κανένα θαύμα. Είναι η προπέρσινη ασφάλεια, ούτε καν η περσινή. Αμάν ρε γαμώτο αυτή η ανοργανωσιά σου.
- Δεν την έχω μαζί μου την ασφάλεια. Έληξε πρόσφατα, την ανανέωσα, αλλά ξέχασα να την βάλω στο αμάξι.
- Είσαστε σίγουρη; Για κοιτάξτε καλύτερα γιατί το πρόστιμο ανέρχεται στα 500ευρώ.
- Πόοοοοοοσο;
Έτσι ξεκίνησε η μέρα σου. Με μια κλήση 500ευρώ για την ασφάλεια, 400ευρώ για το ΚΤΕΟ και 50ευρώ για την κάρτα καυσαερίων. Κι εσύ μου τσαμπουνάς το Friday, I'm in love. Άσε μας κουκλίτσα μου.
Αφού παίρνεις τα τρία κίτρινα χαρτάκια που ετοίμασε για σένα ο νεαρός πωρωμένος τροχονόμος, οδηγείς ως το σπίτι των γονιών σου για να βρεις την ασφάλεια σου. Είναι μέσα σε έναν φάκελο που είναι μέσα σε έναν άλλο φάκελο της Βιοιατρικής μαζί με μια εξαιρετική ακτινογραφία θώρακος που έκανες πρόσφατα. Γεια σου ρε πατέρα! Σε φάση δηλαδή που αν δε σε σταματούσαν σήμερα, η ασφάλεια αυτοκινήτου θα έμενε εκεί μέσα για πάντα.
Την παίρνεις και πας μια πρωινή βόλτα στα Γλυκά Νερά και την τροχαία της Αγ. Παρασκευής για να ακυρώσεις την κλήση. Τη μία από τις τρεις.
Τη δεύτερη θα την ακυρώσεις αν περάσεις το αμάξι από ΚΤΕΟ εντός δέκα ημερών.
Την τρίτη θα την πληρώσεις έτσι κι αλλιώς, αλλά μετά τα 950, τα 50 μοιάζουν ψίχουλα και λες κι ευχαριστώ.
Ευχαριστώ τροχονομούλη μου! Και του χρόνου με υγεία.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.