Archive for Αυγούστου 2012

30-08-12

Κάποτε φοβόσουν μήπως πληγωθείς.
Πλέον φοβάσαι κυρίως μήπως πληγώσεις.
Δε ξέρεις πώς έγινε, πότε έγινε, γιατί έγινε αυτή η αλλαγή. Όμως έγινε. Και κάτι πρέπει να την κάνεις. Θα τη βρεις τη λύση, δεν ανησυχείς.
Και μετά θα εφεύρεις έναν καινούριο λόγο για να φεύγεις. Και θα ψάξεις τη λύση. Και θα τη βρεις.
Και μετά θα εφεύρεις έναν καινούριο λόγο για να φεύγεις.

Posted in | Leave a comment

3''

Χτυπά το ξυπνητήρι. Τρία δευτερόλεπτα. Τόσο περίπου διαρκεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι από τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου έως ότου θυμηθείς ποια είσαι και τι κάνεις. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία δεν καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι, δε θυμάσαι αν είσαι σε σχέση ή ελεύθερη, αν έχασες τη δουλειά σου ή κάτι άλλο, αν είναι μέρα ή νύχτα. Δε ξέρεις πόσο χρονών είσαι, αν είναι Δευτέρα και πρέπει να ξεκινήσεις δίαιτα ή μπορείς να φας την κρέπα που ονειρεύτηκες και η γεύση της οποίας είναι ακόμα έντονη στο στόμα σου. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία συνειδητό κι ασυνείδητο παλεύουν για να υπερισχύσει τελικά - δυστυχώς αν θες τη γνώμη μου - το συνειδητό. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές ανακουφίζεσαι που συνειδητοποιείς ότι η σφαίρα που έφαγες στο κεφάλι από παλιό συμμαθητή την ώρα που αγωνιζόσουν να επιβιώσεις σε κρανίου τόπο κατά τη συντέλεια του κόσμου, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Αλλά τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα φτάνει με μορφή σφαλιάρας, πυρπολώντας το μυαλό σου με ένα σωρό πληροφορίες που σε γεμίζουν άγχος.

Τα αγαπάς αυτά τα τρία δευτερόλεπτα. Είναι πολύτιμα για σένα. Σε βάζουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου όλα είναι δυνατά. Όλα. Τα πάντα. Σε μια κατάσταση, στην οποία δεν έχει σημασία ούτε το όνομα σου, ούτε η ηλικία σου, ούτε οι σπουδές σου ή η επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Τίποτα από όλα αυτά που σε στενεύουν δεν έχεις φορέσει ακόμα. Είσαι ελεύθερη.

Posted in | Leave a comment

Έβαλα στόχο(3)

"Σιγά κοπέλα μου, θα μας σκοτώσεις".
Αυτά ήταν τα μόνα λόγια που πρόλαβες να ακούσεις από το στόμα της γυναίκας στο πίσω κάθισμα του starlet την πρώτη φορά που έδωσες εξετάσεις για το δίπλωμα του αυτοκινήτου, πριν πολλά πολλά χρόνια. Λίγες μέρες πριν είχες περάσει με μεγάλη άνεση τις γραπτές εξετάσεις και ήσουν αισιόδοξη πως θα ξεμπερδέψεις εξίσου εύκολα και με τη δοκιμασία της οδήγησης.
Υπεραισιόδοξη σε βρίσκω ώρες ώρες.
Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη ήταν να μπεις στη θέση του οδηγού, να πατήσεις γκάζι, να στρίψεις το τιμόνι τέρμα δεξιά, να κατεβάσεις χειρόφρενο και να κινδυνέψεις να καρφωθείς σε ένα δέντρο, που παρεπιπτόντως βρισκόταν έξω από την πολυκατοικία της κολλητής σου. Από την άτυχη κατάληξη σε γλίτωσε το φρένο στα πόδια του συνοδηγού που πάτησε με μανία ο δάσκαλος, που συνοδευόταν από ένα παρατεταμένο μπιπ. Ούτε καν στις προφορικές ερωτήσεις σχετικά με τη μηχανολογικά δεν πρόλαβες να απαντήσεις. Καλό αυτό.
Κι έπειτα από αυτήν την αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε στα στενά του Χολαργού το Φθινόπωρο του 1999 - αν θυμάσαι καλά - προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι είσαι καλή οδηγός. Μάταια. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι πολλή καλή οδηγός. Είσαι όμως πολύ καλύτερη οδηγός από ότι είσαι συνοδηγός. Κι αυτό στο αναγνωρίζουν όλοι. Γονείς, πρώην, συγγενείς και φίλοι. Όλοι.
Κι έφαγες σχεδόν είκοσι γραμμές για να περιγράψεις κάτι που, τώρα που το ξανασκέφτεσαι, λίγη σχέση έχει με αυτό που είχες στο μυαλό σου να γράψεις. Χώρια που έγινες ρεζίλι.

Τρεις μέρες μετά κι ούτε που θυμάσαι τι ήταν αυτό που ήθελες να γράψεις τρεις μέρες πριν. Το σύννεφο που λέγαμε. Μέχρι το Νοέμβρη λογικά θα έχει αρχίσει να καθαρίζει. Το κεφάλι σου μάλλον ζει στο Νότιο ημισφαίριο. Άκου σκέψη που έκανες..., δε θα την αναλύσεις, και μόνο στην ιδέα για το πού μπορεί να καταλήξει, τρομάζεις. Αποφασίζεις να πιέσεις το μυαλό σου να θυμηθεί τι ήθελε να γράψει. Κάτι σχετικό με τα λόγια και τις πράξεις ήταν, είσαι σίγουρη. Για όλα αυτά τα ωραία που σκέφτεσαι και γράφεις και όλα αυτά που καταλήγεις να κάνεις, και τα οποία τελικά διαπιστώνεις πως δεν έχουν και μεγάλη συνοχή μεταξύ τους. Τα γραπτά τα πέρασες πέρυσι με άνεση. Τότε δεν είχες σκεφτεί ότι μπορεί να ερχόταν η ώρα να χρειαστεί να ντύσεις με αυτά τις πράξεις σου. The ultimate test. Οι περισσότεροι εκεί κόβονται. Στα λόγια που γίνονται πράξεις. Για την ακρίβεια στα λόγια που δε γίνονται πράξεις ποτέ. Και δε θέλεις να πέσεις σ'αυτήν την παγίδα. 
Χμμ, μόλις βρήκες τον πρώτο στόχο για τη φετινή σεζόν.
Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλή αρχή και καλό Καλοκαίρι στο κεφάλι σου.

Posted in | Leave a comment

Ό,τι να ναι(2)

Αθήνα, Τετάρτη, 22 Αυγούστου, μπλα μπλα μπλα.
Εδώ και τρεις μέρες, από τότε δηλαδή που γύρισες Αθήνα, σκέφτεσαι διαρκώς να μπεις να γράψεις. Κάτι, οτιδήποτε. Μπαίνεις, κοιτάς την οθόνη, σκέφτεσαι, τίποτα, βγαίνεις. Και την επόμενη μέρα η ίδια διαδικασία. Λες να μην καταφέρεις να γράψεις ποτέ ξανά; Λες να σε εγκατέλειψε η όποια έμπνευση νόμιζες πως διαθέτεις; Ή μήπως απλά κάθισες πολλές ώρες στον ήλιο; Η αλήθεια είναι πως κάθισες πολλές ώρες στον ήλιο. Χωρίς να κάνεις τίποτα, χωρίς να σκέφτεσαι το παραμικρό. Κάπως έτσι πέρασαν οι Καλοκαιρινές σου διακοπές. Δέκα μέρες στην ίδια παραλία -  ντρέπεσαι λίγο που το λες, αλλά η αλήθεια είναι ότι βαριόσουν να πάρεις τα πόδια σου. Και δεν έκανες καμία απολύτως προσπάθεια να αντισταθείς σε αυτήν την αίσθηση του κενού και του τίποτα. Δεν έκανες τίποτα. Μοναδικός στόχος η κόκκινη σημαδούρα μέσα στη θάλασσα. Κάθε φορά που βουτούσες έπρεπε να φτάσεις εκεί κολυμπώντας και να επιστρέψεις. Θα έγραφες πως πραγματοποίησες το στόχο σου, αλλά διαβάζουν το μπλογκάκι σου και οι φίλες σου και θα σε δώσουν. Βέβαια με 50 ευρώ στην καθεμία, σίγουρα θα κρατούσες τα στόματα τους κλειστά, αλλά η οικονομική σου κατάσταση δεν σου επιτρέπει να δωροδοκήσεις κανέναν. Οπότε ομολογείς πως δεν έκανες τίποτα. Κι αυτό το τίποτα σε ακολούθησε και στην Αθήνα. Μοιάζει με σύννεφο που περιβάλλει το κεφάλι σου, με αποτέλεσμα η όποια σκέψη κάνεις να χάνεται μέσα του πριν καλά καλά γίνει ξεκάθαρη. Σηκώνεσαι από την καρέκλα γιατί αποφάσισες να σιδερώσεις, αλλά τελικά ξανακάθεσαι γιατί διάβασες σε ένα βιβλίο του Μουρακάμι ότι αν επιθυμείς να γράψεις κάτι αξιόλογο θα πρέπει να διαθέσεις χρόνο, να του δώσεις προτεραιότητα, να συγκεντρωθείς σε αυτό. Και δεν είναι ότι θέλεις να δώσεις προτεραιότητα στο σίδερο - προς Θεού, δεν κάθισες και τόσες πολλές ώρες στον ήλιο - είναι που δε μπορείς με τίποτα να συγκεντρωθείς. Κι αναρωτιέσαι ακόμα, μετά από δέκα ολόκληρες μέρες διαμονής στο κάμπινγκ στης Σερίφου, πώς σκατά βιδώνει το ακουστικό του ντους στη βάση του τοίχου για να μη χρειάζεται να το κρατάς. Κάθε μέρα που έμπαινες στο ντους σκεφτόσουν να ρωτήσεις τα κορίτσια, μα κάθε φορά το ξεχνούσες. Τόσο μεγάλο ήταν το σύννεφο που περιέβαλε το κεφάλι σου. Και πλησιάζει κι αυτός ο Σεπτέμβρης που δε συμπαθείς γιατί σου επιβάλλει κάθε χρόνο να προσαρμοστείς στη ρουτίνα της καθημερινότητας και περιλαμβάνει όλες αυτές τις εκκινήσεις, τους στόχους και τα νέα ξεκινήματα που δεν έχουν καμία ουσία και κανένα νόημα. Μπορεί να είχαν όταν ήσουν μικρή, τότε που η μαμά σου σου αγόραζε καινούρια μολύβια και κολλαριστά τετράδια για να σου απαλύνουν το άγχος. Και ξεκινούσε άλλη μια σχολική χρονιά. Και είχε τόσα να σου μάθει. Τα περισσότερα ασήμαντα. Άχρηστες πληροφορίες. Τόσο μεγάλο έπρεπε να φτιάξεις το σύννεφο που θα περιέβαλε το κεφάλι σου.

Posted in | Leave a comment

03-08-12

Easy to fly today

almost inevitable

I can tell you're a bit scared of heights

I can tell you, falling is ok

While falling you feel as if your heart separates from the body

I can tell you, crashing is ok

The body crashes

The heart is still floating on air

The body heals

The heart is still floating on air

Posted in | Leave a comment

01-08-12

Υπάρχουν δύο τρόποι να πορευτείς στη ζωή.
Όχι, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να πορευτείς στη ζωή, αλλά εσύ δια της ατόπου απαγωγής, κατέληξες σε δύο.
Ή στύβεις το κεφάλι σου και την καρδιά σου προκειμένου να ανακαλύψεις ποια είναι τα όνειρα σου με σκοπό να τα κυνηγήσεις και να τα κάνεις μια μέρα πραγματικότητα,
ή ανοίγεις την καρδιά σου και είσαι έτοιμη να αποδεχτείς και να ζήσεις τα όνειρα που θα επιλέξει η ίδια η ζωή να φέρει στο δρόμο σου, όποια κι αν είναι αυτά.
Εσύ λοιπόν αποφάσισες να πορευτείς με τον δεύτερο τρόπο. Όχι γιατί πιστεύεις πως είναι ο σωστός, αλλά γιατί νιώθεις ότι είναι αυτός που σου ταιριάζει. Ενδεχομένως για έναν άνθρωπο φιλόδοξο η στάση αυτή απέναντι στη ζωή να μοιάζει μοιρολατρική, αλλά εσύ έχεις αντίθετη γνώμη. Είσαι πλέον πεπεισμένη ότι είσαι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύπαρξη κι έτσι το να παίρνεις αποφάσεις στη ζωή σου προκειμένου να πραγματοποιήσεις κάποιον στόχο που έχεις θέσει, αγνοώντας τα μηνύματα που αυτή σου στέλνει, μόνο πόνο μπορεί να σου προκαλέσει τελικά. Δε γίνεται να συμπεριφέρεσαι μια ζωή σα μύγα που χτυπάει σε κλειστά τζάμια ξανά και ξανά. Αν μια πόρτα είναι κλειστή, κάποια άλλη θα είναι ορθάνοιχτη. Μπορεί να μην οδηγεί εκεί που είχες αρχικά ονειρευτεί να πας, αλλά οδηγεί κάπου, κάπου που μπορεί να είναι χειρότερα μπορεί όμως να είναι και καλύτερα. Μονάχα αν την περάσεις θα μάθεις. Από την άλλη βέβαια, αν επιμένεις, μπορείς να ξεροσταλιάζεις με τα χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες, που νομίζεις πως πίσω τους κρύβουν το θησαυρό που γεννήθηκες για να αποκτήσεις. Ή μπορείς να πάρεις πιο δραστικά μέτρα και να προσπαθήσεις με κάθε μέσο - θεμιτό ή αθέμιτο - να τις ανοίξεις. Σου εύχομαι καλή επιτυχία. Αν όμως, όταν αποκτήσεις τελικά τον πολυπόθητο θησαυρό, δε νιώσεις την ευτυχία και την ικανοποίηση που νόμιζες πως θα βρεις στο συγκεκριμένο όνειρο/στόχο/δουλειά/πρόσωπο, μην εκπλαγείς.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.