Archive for Απριλίου 2012

Orphan

Παρά-γίνατε πατριώτες μερικοί μερικοί και θέτετε το μέλλον μας σε κίνδυνο.

Χθες βράδυ βλέπαμε σε φιλικό σπίτι ένα θρίλερ. Μόλις τελείωσε, έπαιξε το διαφημιστικό σποτάκι υποψήφιου κόμματος. Πρωτόγνωρη εμπειρία. Αυτό κι αν ήταν θρίλερ. Αυτές κι αν ήτανε εικόνες για να χάσεις τον ύπνο σου. Πλήθος κόσμου με σημαίες και λάβαρα και συνθήματα που εμένα προσωπικά με τρομάζουν. Νέοι άνθρωποι ρε συ, καταλαβαίνεις; Άτομα που μου δίνουν την αίσθηση ότι κάποιος κλείδωσε το μυαλό τους σε ένα ασφυκτικά μικρό κουτί και πέταξε το κλειδί. Δε μπαίνει αέρας από πουθενά. Μυαλά που αν κάνεις πως τα λυγίσεις, θα σπάσουν από την ακαμψία. Άνθρωποι που δεν έχουν πάρει στη ζωή τους μια βαθιά ανάσα. Ψυχές πλημμυρισμένες με θυμό. Πολίτες κατ'επιλογή ανελεύθεροι σε μια ελεύθερη κοινωνία. Φαντάζομαι πως στο σπίτι τους η ελευθερία λόγου, ο πειραματισμός και η δημιουργία είναι έννοιες άγνωστες. Κρίμα να ζεις μια ζωή εγκλωβισμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Να είναι η πόρτα ανοιχτή και εσύ να την κρατάς αιώνια κλειδωμένη. Νέοι άνθρωποι, κατά τη γνώμη μου ανάπηροι. Χωρίς μάτια. Χωρίς αυτιά. Μόνο επικίνδυνη μπορεί να είναι η δύναμη στα χέρια τους.

Posted in | Leave a comment

Αγάπη είναι...

Έκανα δώρο στον πατέρα μου για τα γενέθλια του ένα t-shirt. Νούμερο XXL. Του ήταν στενό...
Δεν τον γνωρίζεις τον πατέρα μου, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήταν χοντρός. Ούτε τώρα είναι.
Κι όμως το xxl μπλουζάκι του ήταν στενό ακόμα και στα μπράτσα.
Θα μας καταντήσουν όλους κομπλεξικούς αυτοί που βγάζουν τα πατρόν. Αναρωτιέμαι για ποιους τα φτιάχνουν αυτά τα ρούχα. Δηλαδή αν ο μπαμπάς μου δε χωράει στο XXL, ο βούβαλος ο Βενιζέλος τι πρέπει να φορέσει; Όχι πως με ενδιαφέρει...
Τον μπαμπά μου βέβαια δεν έδειξε να τον ενοχλεί, αλλά εγώ δε σου κρύβω πως στεναχωρήθηκα. Μήπως φταίω εγώ; Μήπως δεν φταίνε τα κιλά, αλλά τα χρόνια; Μήπως το t-shirt παραήταν νεανικό για έναν άνδρα στην ηλικία του πατέρα μου; Μήπως απευθύνεται σε νέους άνδρες που φορούν τα μπλουζάκια πιο εφαρμοστά και έχουν πιο νεανικά σώματα; Μήπως αρνούμαι να δεχτώ ότι ο μπαμπάς μου έχει μεγαλώσει; Μήπως ένα πουκάμισο θα ήταν καταλληλότερο;
Η αλήθεια είναι πως μόνο εγώ του παίρνω μπλουζάκια με περίεργα σχέδια και στάμπες. Και πάντα μου λέει πως του κάνω τα καλύτερα δώρα και τα φοράει για χρόνια.
Θα πάω σήμερα να το αλλάξω. Ελπίζω να υπάρχει XXXL. Αλλιώς θα του πάρω το άλλο, με το skateboard.

Posted in | Leave a comment

Τα αυτιά σου...και τα μάτια σου


Πόσες φορές έχεις νιώσει θιγμένη από κάποιο σχόλιο ή κριτική φίλου, γνωστού, συναδέλφου, συγγενή, δασκάλου ή άσχετου; Πφφφ...πολλές.. Για την ακρίβεια, με το που ακούσεις αρνητικό σχόλιο θυμώνεις, μπαίνεις σε θέση άμυνας, αισθάνεσαι προσβεβλημένη και χαλάς τη διάθεση σου.
Ας πρόσεχες κυρία μου!
Την επόμενη φορά που θα ακούσεις κάτι μην το πάρεις τόσο προσωπικά. Άλλωστε πιθανότατα το σχόλιο δε σε αφορά καν. Πριν φουντώσεις λοιπόν και γίνεις έξω φρενών επειδή πχ η μαμά σου σου είπε να προσέχεις μην πάθεις τίποτα απ'το πολύ καθισιό, κάνε μια παύση. Και πριν αρχίσεις να της εκτοξεύεις τη λίστα με όλα όσα έχεις κάνει απ'το πρωί, σκέψου αν το σχόλιο σε αφορά πραγματικά. Σκέψου αν το σχόλιο έχει να κάνει με σένα ή τη μαμά σου. Με τον παραλήπτη ή τον αποστολέα. Αν το δοκιμάσεις μερικές φορές θα διαπιστώσεις πως η κριτική που σου γίνεται, λίγη σχέση έχει με εσένα τελικά. Με αυτόν που την κάνει όμως...μεγάλη.

Ξεκινάς μια συζήτηση σε φιλική παρέα και πολλές φορές καταλήγει σε διαμάχη γιατί αν όχι όλοι οι περισσότεροι παίρνουν ό,τι κουβέντα πέφτει στο τραπέζι προσωπικά. Μπορεί να ειπωθεί κάτι από κάποιον που για κάποιο λόγο σου πατά τον κάλο. Αυτό όμως δεν καθιστά τον άλλον υπεύθυνο για το θυμό σου. Μη γίνεσαι μυγιάγγιχτη. Μη νομίζεις πως κάθε κουβέντα αφορά εσένα προσωπικά. Δεν είσαι δα και τόσο σπουδαία. Ούτε σε βλέπουν όλοι σαν τον εχθρό που πρέπει να κατατροπώσουν λεκτικά. Χαλάρωσε. Άσε και τίποτα να πέσει κάτω, αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με περισσότερο χιούμορ και σκέψου ότι ο συνομιλητής σου έχει κι αυτός τις δικές του έγνοιες.

Αααα κι επίσης σε περίπτωση που δε σε ενημέρωσε κανείς μέχρι σήμερα, η άποψη σου πάνω σε ένα θέμα δεν είναι η μοναδική. Επίσης δεν είναι απαραίτητα και η σωστή. Σοκαρίστηκες, ε; Κι όμως. Οπότε όταν πάνω στην κουβέντα κάποιος παραθέσει μια διαφορετική άποψη, μην πέσεις να τον φας. Άνοιξε τα αυτιά σου και την καρδιά σου στην αντίθετη γνώμη, στη νέα πληροφορία. Στο τέλος θα βγεις κερδισμένη και σαφώς πιο ήρεμη.

Σου κλείνω το μάτι μικρή μπουρλοτιέρισσα.

Posted in | Leave a comment

25-04-12

Δε μπορώ να ακούω γι ανθρώπους που αυτοκτονούν. Με πιάνουν τα νεύρα μου. Περισσότερο θυμό αισθάνομαι κάθε φορά που φτάνει στα αυτιά μου ένα περιστατικό αυτοκτονίας παρά λύπη.  Και μπορεί σαν αντίλογο να χρησιμοποιήσεις το γνωστό επιχείρημα "δε ξέρεις πόσα προβλήματα μπορεί να είχε αυτός ο άνθρωπος ή δε γνωρίζεις τι μπορεί να τον οδήγησε σε αυτήν την απόφαση", αλλά δε με πείθεις, συγγνώμη. Αποκλείεται η καλύτερη λύση στο οποιοδήποτε πρόβλημα να 'ναι το να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν με χίλιες δυο μαλακισμένες αρρώστιες. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που αγωνίζονται για τη ζωή τους, την υγεία τους, ένα κομμάτι ψωμί, ένα ποτήρι καθαρό νερό. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφήσει πίσω τους οικογένεια για να καθαρίζουν παρμπρίζ αυτοκινήτων σε μια αφιλόξενη χώρα. Δυστυχώς ο τόπος που γεννήθηκες, η αντιμετώπιση από τους άλλους, μια άτυχη συγκυρία, μια οικονομική κρίση, ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου ή μια λανθασμένη απόφαση μπορεί να σε φέρουν σε απόγνωση. Αλλά μπορεί και όχι. Εξαρτάται κυρίως από εσένα.

Η αυτοκτονία στο δικό μου μυαλό είναι η χειρότερη μορφή εκδίκησης. Δίνεις τέλος στη ζωή σου για να εκδικηθείς αυτόν που σε έφτασε σε αυτό το σημείο. Τους γονείς σου που δε σταθήκανε στο πλάι σου, το σύντροφο σου που δεν ανταπόδωσε την αγάπη σου, το πολιτικό σύστημα που σε εξαπάτησε, και τελικά τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί; Γιατί δε μπορείς μέσα σε όλα τα σκατά που κολυμπάς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις καθημερινά να κάνεις μια παύση και να σκεφτείς απλά πως ζεις κι αναπνέεις; Πώς γίνεται ένα τέτοιο δώρο να το πετάς στα σκουπίδια; Πώς γίνεται να βρίσκεις τη δύναμη να τυλίγεις μια θηλιά στο λαιμό σου ή να βάζεις ένα όπλο στον κρόταφο σου και να μη βρίσκεις τη δύναμη να πολεμήσεις για τη ζωή σου; Να την αλλάξεις. Με όποιον τρόπο μπορείς, με όσα εφόδια έχεις. Τα περισσότερα άλλωστε βρίσκονται μέσα σου. Κοινότοπο, ξέρω, αλλά αληθινό. Πάρ' το απόφαση.

Posted in | Leave a comment

Με αγάπη από μένα για σένα

Πριν λίγες μέρες έγραψα ότι ελπίζω σε εκείνες τις εκπλήξεις που κόβουν την ανάσα. Σήμερα πήγα το αμάξι μου εσπευσμένα στο συνεργείο για αλλαγή δίσκου. Γλυκό μου σύμπαν έγινε παρεξήγηση. Δεν εννοούσα αυτό. Τέλος πάντων, δικό μου το λάθος. Μάλλον δεν ήμουν αρκετά συγκεκριμένη. Ευχάριστη έκπληξη. Ευχάριστη έκπληξη!

Αυτό το αυτοκίνητο με έχει γδύσει. Κάθε τρεις και λίγο το πληρώνω. Και να δεις που ο δίσκος του φαγώθηκε επίτηδες, επειδή κυκλοφορώ ένα χρόνο τώρα χωρίς το καπάκι του δεξί καθρέπτη. Και όντως, μια και το πήγα στο συνεργείο, θα του βάλω επί τη ευκαιρία και το καπάκι. Με κατάφερες άτιμη. Πέρασε το δικό σου. Δε σου άρεσε που σε αναγνώριζε ο κόσμος με την πρώτη ματιά. Ήθελες να πας να γίνεις σαν τις άλλες, της σειράς. Βέβαια, έχεις ακόμα το χαρακτηριστικό βαθούλωμα στο δεξί φτερό, και στο λέω να το ξέρεις, κοίτα να το αγαπήσεις γιατί θα το κουβαλάς σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Το πονάω όμως το αμαξάκι μου. Έχει κάνει ένα σωρό μεταμοσχεύσεις. Αερόσακους, τιμόνι, καπό...πού να σου τα λέω. Κι ένα ταμπλό μη συμβατό. Ιατρικό λάθος. Μεγάλος κομπογιαννίτης ο γιατρός. Και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν το ήθελα, έμπαινα μέσα και νευρίαζα. Αντί να το ευγνωμονώ που μετά το τρακάρισμα βγήκα από μέσα χωρίς γρατζουνιά, ήθελα να το δώσω. Ε, όλες οι σχέσεις περνάνε κρίση, περάσαμε κι εμείς τη δική μας. Τώρα είμαστε στα καλύτερα μας! Αλλά είναι ασθενικό το γλυκούλι μου. Κι αχόρταγο.

Άντε, μόλις βγεις από το συνεργείο θα σε πάω για πλύσιμο. Μπορεί να σου βάλω και καινούρια πατάκια. Δεν υπόσχομαι. Θα το σκεφτώ.

Posted in | Leave a comment

Ιούνης

Ξαφνικά δεν έχεις τίποτα να γράψεις.
Πριν από ένα-δυο μήνες που έγραφες καθημερινά, το σκεφτόσουν αυτό. Ότι σύντομα θα έρθει η μέρα που δε θα ξέρεις τι να γράψεις. Ακόμα και για το ότι δεν έχεις τίποτα να γράψεις, δεν έχεις τίποτα να γράψεις.
Κενό, blank, μηδέν.

Η Πρωτομαγιά φέτος πέφτει Τρίτη. Την είχες ξεχάσει τελείως αυτήν την αργία-απεργία. Ο Μάης κι ο Ιούνης είναι ίσως οι αγαπημένοι σου μήνες. Όχι ίσως. Σίγουρα είναι. Ειδικά ο Ιούνης. Πρόβες. Τα οχτώ τελευταία χρόνια ο Ιούνης για σένα σημαίνει πρόβες. Τρελαίνεσαι για τις πρόβες. Μια ολόκληρη παράσταση από το μηδέν. Να τη βλέπεις να χτίζεται μέρα τη μέρα και να είσαι κομμάτι της. Σιγά-σιγά να δένει, να μπαίνει η μια κίνηση μέσα στην άλλη, να ντύνεται με μουσική, να συντονίζεσαι με την ομάδα. Η αίσθηση και η εικόνα από τις πρόβες είναι πολύ καθαρή μέσα σου. Το πάτημα στην αίθουσα με το γυμνό πόδι είναι διαφορετικό από ότι είναι την υπόλοιπη χρονιά. Η ίδια κίνηση, το ίδιο σώμα, η ίδια αίθουσα. Κι όμως η αίσθηση τελείως διαφορετική. Το δωμάτιο σε δέχεται με ιδιαίτερη αγάπη αυτές τις μέρες. Σαν να μη μπορεί χωρίς εσένα. Σαν να σε περίμενε όλη νύχτα. Σαν να αγαπά τις πρόβες όσο κι εσύ. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά κι οι λευκές κουρτίνες τραβηγμένες. Παρόλα αυτά το δωμάτιο είναι εντελώς προστατευμένο από τον ζεστό ήλιο του Ιούνη κι έχει μια γλυκιά, ήσυχη δροσιά. Κι από τα βήματα καθενός που εισέρχεται σ'αυτό, μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι. Ειδικά αυτά της δασκάλας. Γρήγορα, μικρά, χαρούμενα βήματα διασχίζουν διαγώνια την αίθουσα από την πόρτα ως το στερεοφωνικό. Το σώμα σου, αν και κουρασμένο, είναι ζεστό κι ελαστικό και το ξύλινο δάπεδο το δέχεται σαν ζεστή άμμος.

Βέβαια ο έξω κόσμος δε μπορεί να καταλάβει πώς θυσιάζεις τα μπάνια ενός ολόκληρου μήνα ή αρνείσαι κάθε πρόσκληση για έξοδο γιατί είσαι πτώμα, και ταυτόχρονα δείχνεις τόσο ευτυχισμένη. Και βέβαια οι γονείς σου δε μπορούν να καταλάβουν πώς γίνεται να κοιτάς με τόση αγάπη τις μελανιές σε πέλματα, γόνατα και ώμους και να έχεις και το θράσος να τριγυρνάς με φούστες σαν κακοποιημένη. Τελικά για σένα η παράσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αφορμή για τη διαδικασία που προηγείται. Όχι πως δεν έχεις προσμονή για την παράσταση, αλλά κακά τα ψέματα η παράσταση σημαίνει και το τέλος. Και το τέλος αφήνει ένα τεράστιο κενό μέσα σου. Ξαφνικά έρχεται το Σαββατοκύριακο μετά την παράσταση και ετοιμάζεσαι να πας στη θάλασσα για το πρώτο σου μπάνιο. Κι όμως αν σου έλεγαν αντί για αυτό να φορέσεις τις επιγονατίδες σου και να πας με 1,5 λίτρο νερό να κλειστείς στο συγκεκριμένο δωμάτιο για τις επόμενες 8 ώρες, θα πήγαινες δίχως δεύτερη σκέψη. Για την ακρίβεια θα πήγαινες με απίστευτη χαρά.

Ξαφνικά δεν έχεις τίποτα να γράψεις.
Και τότε το μυαλό σου ταξιδεύει εκεί που είναι η καρδιά σου.

Posted in | Leave a comment

23-04-12

Πέρασαν και τα Καλοκαίρια που πήγαινες συνέχεια σε γάμους κι έφτασε το Καλοκαίρι που θα πηγαίνεις συνέχεια σε βαπτίσεις. Πας έρχεσαι πας έρχεσαι κι αναρωτιέσαι αν αυτοί έχουν πάρει φόρα ή εσύ έχεις μείνει πίσω. Τελικά καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι βιάζονται όλοι οι υπόλοιποι, τρώγοντας ένα αυγό kinder έκπληξη, αν και οι εκπλήξεις που κρύβει μέσα δε σε συγκινούν. Στις άλλες ελπίζεις. Σ'αυτές που σου κόβουν την ανάσα.

Posted in | Leave a comment

Κάτι ανάλαφρο

Τον τελευταίο καιρό όλο για θανάτους ακούω. Όχι αγαπημένων μου προσώπων. Ανθρώπων που δε γνωρίζω. Αλλά για κάποιο λόγο και με κάποιον τρόπο σκοντάφτω επανειλημμένα πάνω σε άρθρα ή ειδήσεις αναγγελίας θανάτου ενός ανθρώπου. Με αποκορύφωμα το σημερινό που, ενώ είχα μπει στην ηλεκτρονική σελίδα της LIFO, έτυχε να διαβάσω στο ζώδιο μου αυτό:

Αρχίστε να εξοικειώνεστε με την ιδέα του θανάτου. Δεν είναι αναγκαίο να συμβεί σε σας για να κάνει την παρουσία του αισθητή στη ζωή σας. Πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να στηρίξετε κάποιο φιλικό σας πρόσωπο ή ακόμα και τον ίδιο σας τον εαυτό.
Ε λοιπόν αγαπητέ αστρολόγε μου είμαι στην ευχάριστη θέση να σου πω ότι νομίζω πως έχω αρχίσει να το κάνω. Έχω αρχίσει να εξοικειώνομαι με την ιδέα του θανάτου. Έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως ό,τι γεννιέται πεθαίνει. Κάπου, κάποτε, με κάποιον τρόπο ό,τι αρχίζει τελειώνει. Οπότε Ιλιανάκι μου κι εσύ όπως όλοι, κάπου, κάποτε και με κάποιον τρόπο θα βιώσεις την εμπειρία του θανάτου. Δεν τη γλιτώνεις με τίποτα, όσο κι αν το σκέφτεσαι, ό,τι κι αν σκαρφιστείς, το τέλος θα έρθει.  Και σου έχω και καλύτερο: Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει και χωρίς εσένα. Εσύ βέβαια μπορείς αν θέλεις να εξακολουθείς να ζεις με το φόβο του θανάτου. Μπορείς να ζεις με το φόβο και την αγωνία ότι ανά πάσα στιγμή εσύ ή κάποιος άνθρωπος που αγαπάς πολύ θα πεθάνει, αλλά τι σου προσφέρει τελικά αυτός ο φόβος; Τίποτα. Τίποτα δε σου προσφέρει, σου στερεί τη ζωή, μονάχα αυτό. Σημασία δεν έχει πότε θα πεθάνεις. Σημασία έχει πως σήμερα ζεις.
Και είναι και Παρασκευή!

Posted in | Leave a comment

Έχω ιδέα

Το Σάββατο θα πάμε για καφέ στο πάρκο του Παπάγου. Με τα πόδια. Εννοείται!
Θα σταματήσουμε να πάρουμε ένα freddo espresso μέτριο και τα cappuccino σας, και θα πάμε να τα πιούμε στο γρασίδι.
Σήμερα το απόγευμα περπατώντας στο πάρκο νομίζω βρήκα το κατάλληλο σημείο. Εκεί θα σας πάω.
Να μη ξεχάσουμε το trivial.
Και το ποδήλατο της Μίνας.
Θα πάρω κι ένα σχοινάκι που είχα αγοράσει πέρυσι για να γυμνάσω τους γλουτούς. Δεν τους γύμνασα τελικά.

Posted in | 1 Comment

Μ.Σάββατο σε μια επαρχιακή πόλη της Ιαπωνίας

Το Μ.Σάββατο, στη μία το μεσημέρι είχα δώσει ραντεβού με την κολλητή μου για καφέ σε μια συνοικιακή καφετέρια. Φτάνοντας την πήρα τηλέφωνο για να δω αν είναι ήδη εκεί και μου είπε ότι χαζεύει βιβλία σε ένα κοντινό βιβλιοπωλείο. Μου αρέσει πολύ να ξεφυλλίζω και να αγοράζω καινούρια βιβλία, κάποια από τα οποία διαβάζω μέσα σε λίγες μέρες, με κάποια άλλα να μένουν για πάντα ανέγγιχτα στο ράφι. Ίσως κάποια στιγμή, ενώ τα ξεσκονίζω κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης φασίνας, ένα από αυτά να μου κλείσει το μάτι και να πάρει για μερικές μέρες τη θέση του δίπλα στο πορτατίφ της κρεβατοκάμαρας, μέχρι να επιστραφεί στο ράφι λίγο πιο ταλαιπωρημένο και λίγο πιο αγαπημένο.

Τέλος πάντων, μπήκα που λες στο βιβλιοπωλείο, όπου με περίμενε η φίλη μου με δυο βιβλία μπροστά της. "Τα έχεις διαβάσει;" μου λέει και μου δείχνει τα δυο προσφάτως μεταφρασμένα στα Ελληνικά μυθιστορήματα του Χαρούκι Μουρακάμι. Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που αναζήτησα νέο του μυθιστόρημα και δεν είχα πάρει χαμπάρι τα δυο νέα βιβλία που κυκλοφορούν στα Ελληνικά τους τελευταίους μήνες. Φυσικά τα αγόρασα και τα δύο - για την ακρίβεια το ένα ήταν δώρο της φίλης μου - χωρίς καν να διαβάσω την περίληψη στο πίσω μέρος. Δε διαβάζω ποτέ τα βιβλία του για την πλοκή, αν και πάντα με συνεπαίρνει, όσο για τον τρόπο γραφής του και τις εικόνες που δημιουργεί στη φαντασία μου. Συντονιζόμαστε πάντα σε αυτό το κομμάτι. Αυτός περιγράφει μια εικόνα ακροβατώντας στα όρια της ευφυίας και της παράνοιας κι εγώ μεταφέρομαι εκεί με ιδιαίτερη ευκολία. Κι αισθάνομαι μια ανεξήγητη ασφάλεια εγκλωβισμένη στο σκοτεινό πηγάδι ενός ανεξερεύνητου κήπου ή διακρίνοντας από το London Eye μια φιγούρα που μου μοιάζει στο παράθυρο του άδειου διαμερίσματός μου στο Λονδίνο.

Αγοράσαμε τα βιβλία και πήγαμε για καφέ. Μετά από κάνα δίωρο πήγα στο σπίτι των γονιών μου παίρνοντας από το αμάξι και τη σακούλα με τα καινούρια μου βιβλία με τη σκέψη πως ίσως τους ρίξω μια ματιά. Έφαγα κάτι, πήρα το ένα βιβλίο και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Πρέπει να ήταν τέσσερις το μεσημέρι, ή κάτι τέτοιο. Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι πρέπει να ήταν έντεκα το βράδυ, ή κάτι τέτοιο. Ο Χατζίμε, μετά από περίπου 300 σελίδες, συνειδητοποιεί πως η ευτυχία που του προσφέρει η επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία του, η γλυκιά και όμορφη γυναίκα του και οι δυο του κόρες, είναι τελικά μια ψευδαίσθηση. Και τη στιγμή που αποφασίζει με θάρρος να διαλύσει την ανεπαρκή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει όλα αυτά τα χρόνια για να νιώσει ολόκληρος, διαψεύδεται και πάλι. Να δεις που θα φταίει που εναπόθεσε όλες τις ελπίδες του για ολοκληρωτική ευτυχία πάλι σε κάποιον τρίτο. Χμμ

Το μυθιστόρημα Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Παρόλα αυτά αν αποφασίσεις να διαβάσεις κάποιο από τα μυθιστορήματα του Χαρούκι Μουρακάμι, θα έλεγα να ξεκινήσεις από κάποιο άλλο. Μη με ρωτήσεις ποιο.

Posted in | 2 Comments

Jump(2)

Ωραίο πράγμα η αλλαγή. Σου δίνει ελπίδα, προοπτική, καινούριες πληροφορίες, νέα ερεθίσματα κι έντονα συναισθήματα. Σε ανανεώνει, σου δίνει την αίσθηση πως έχεις βάλει το καλό σου πόδι μπροστά και είσαι έτοιμη να κάνεις το επόμενο βήμα. Να προχωρήσεις, να αποκτήσεις νέες εμπειρίες. Όση ανασφάλεια κι αν τη συνοδεύει, σπάνια είναι μεγαλύτερη από την ανασφάλεια της στασιμότητας. Η δεύτερη δεν παλεύεται με τίποτα. Είναι πιο βαρετή κι από μια μουντή Δευτέρα στο γραφείο. Σε βαραίνει και σε μελαγχολεί. Κάνε την αλλαγή ακόμα και μέσα σε μια υπάρχουσα κατάσταση, δουλειά, σχέση. Αποκλείεται να μην έχει τίποτα άλλο να σου δώσει. Μη βολεύεσαι, να είσαι πάντα σε εγρήγορση και να αρπάζεις κάθε ευκαιρία για αλλαγή από τα μαλλιά.

Η αλλαγή δεν είναι προορισμός, είναι δρόμος. Go for it girl!

Posted in | Leave a comment

Κάνε εσύ τον θύτη να κάνω εγώ το θύμα

Νομίζω όλοι οι άνθρωποι κάνουμε κάποιες φορές σκέψεις που δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε γιατί είναι κακές. Νομίζω όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε κάποιες φορές συναισθήματα που δεν τολμάμε να εκφράσουμε γιατί είναι αρνητικά. Συναισθήματα που μπορεί να μας κάνουνε να νιώσουμε ντροπή ή ακόμα και να αναρωτηθούμε μήπως τελικά είμαστε "κακοί" άνθρωποι. Ενοχές για σκέψεις που μας κάνουν να αναρωτηθούμε αν τελικά αξίζουμε την αγάπη του άλλου.

Αισθάνεσαι θυμό για κάποιον που σε πλήγωσε και νιώθεις την ανάγκη να αποδοθεί με κάποιον τρόπο δικαιοσύνη. Βλέπεις, μεγαλώνοντας άκουσες χίλιες δυο μαλακίες περί Θείας δίκης, για να ανακαλύψεις αργότερα πως απλά ΔΕΝ υπάρχει τέτοιο πράγμα. Έμαθες να κάνεις πάντα το σωστό γιατί έτσι πρέπει και κυρίως γιατί αν δεν το κάνεις θα τιμωρηθείς. Κι έφτασες σε μια ηλικία κάνοντας πάντα ή σχεδόν πάντα το σωστό. Και την πάτησες! Την πάτησες πολύ άσχημα. Γιατί υπήρξαν φορές στο παρελθόν που δεν ήθελες να κάνεις το σωστό, αλλά στο φόβο της "τιμωρίας" κατέληγες να το κάνεις χωρίς τη θέληση σου. Και βρέθηκες τελικά να παρατηρείς τον κόσμο πλημμυρισμένη θυμό για την αδικία που υπάρχει γύρω σου. Βλέπεις ανθρώπους που πληγώνουν, που καταπατούν δικαιώματα, που παραμυθιάζουν, που ξεγλιστρούν χρησιμοποιώντας το ψέμα, που πατούν επί πτωμάτων να θριαμβεύουν, να βγαίνουν νικητές, να ζουν χωρίς ενοχές και τύψεις την ώρα που εσύ στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου γιατί έχεις καθυστερήσει 3 μέρες το ενοίκιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό έχεις καταντήσει να νιώθεις κι ενοχές για τα αρνητικά συναισθήματα που σου δημιουργούν άνθρωποι με τέτοιες συμπεριφορές. Φοβάσαι ότι παρόλο που έμαθες να κάνεις πάντα το σωστό θα σε χαρακτηρίσουν "κακό άνθρωπο" γιατί το άδικο σε έχει ποτίσει θυμό. Αλλά ευτυχώς συνειδητοποιείς το εξής. Σε έναν άνθρωπο που παραμυθιάζει μπορεί να δώσει υπόσταση μόνο κάποιος που παραμυθιάζεται. Σε έναν άνθρωπο που πατά επί πτωμάτων μόνο κάποιος διατεθειμένος να παίξει το ρόλο του θύματος. Σε έναν άνθρωπο που αδικεί μόνο κάποιος που αρέσκεται να παίζει το ρόλο του αδικημένου. Εσύ αποφασίζεις ποιόν ρόλο θα παίξεις. Εσύ αποφασίζεις αν θα παίξεις.

Τελικά δε μπορείς να πεις με σιγουριά ποιός σε θυμώνει πιο πολύ. Ο θύτης ή το θύμα. Ο άλλος ή ο ίδιος σου ο εαυτός.

Posted in | Leave a comment

Now you're at the wheel, tell me how does it feel?

Πόσες φορές έχεις νιώσει ενοχές απέναντι στους άλλους; Πάρα πολλές. Πόσες φορές έχεις νιώσει ενοχές απέναντι στον εαυτό σου; Ελάχιστες. Πόσες φορές έχεις πει σ'αγαπώ στους άλλους; Αμέτρητες. Πόσες φορές έχεις πει σ'αγαπώ στον εαυτό σου; Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πόσες φορές έχεις κάνει κριτική στους άλλους; Δυστυχώς πολλές. Πόσες φορές έχεις κάνει κριτική στον εαυτό σου; Δυστυχώς περισσότερες. Αν συμπεριφερθείς άδικα απέναντι σε κάποιον νιώθεις ενοχές. Αν συμπεριφερθείς άδικα απέναντι στον εαυτό σου, θλίψη. Αν κάποιος άλλος συμπεριφερθεί άδικα απέναντι σ'εσένα, θυμό. Κι αυτό το απίθανο κοκτέιλ ενοχών, θλίψης και θυμού το απορροφάς σαν σφουγγάρι και το αποθηκεύεις μέσα σου χρόνια τώρα. Κι αποθηκεύεις και στοιβάζεις και στριμώχνεις. Κι αγχώνεσαι, και σωματοποιείς και στο τέλος σκας. Και παρόλο που η διαδικασία δεν είναι καθόλου ευχάριστη, είσαι ευγνώμον που άρχισαν επιτέλους να βρίσκουν διέξοδο όλα αυτά τα συναισθήματα. Και σιγά-σιγά αισθάνεσαι ότι το ασφυκτικά γεμάτο ντουλάπι που τα φύλαγες αρχίζει ν'αδειάζει λίγο-λίγο. Κι έχεις μπει μέσα με ξεσκονόπανο, σκούπα κι αρωματικά έλαια κι αισθάνεσαι όπως το Σάββατο το πρωί που κοιτάς απεγνωσμένη το βομβαρδισμένο σπίτι σου και δε ξέρεις από πού ν'αρχίσεις. Και στέκεσαι σε μια γωνιά κι αναρωτιέσαι πώς θα ήταν η ζωή σου αν το ντουλάπι αντί για ενοχές, θλίψη και θυμό, ξεχείλιζε αγάπη, χαρά και συμπόνια. Και είσαι αποφασισμένη να μη μείνεις με την απορία. Πας στον καθρέπτη, τον καθαρίζεις με το πανάκι, βλέπεις το χάος πίσω σου να καθρεφτίζεται, κλείνεις το μάτι στο είδωλο σου, παίρνεις μερικές βαθιές ανάσες και ξεκινάς τη φασίνα σιγοτραγουδώντας το Waterfall των Stone Roses.

Posted in | Leave a comment

In English, please!

Αυτό, για κάποιο λόγο που δε ξέρω, βγήκε στα αγγλικά...


Monday, 9th of April, 2012
This is the date when you change your life. In a creative, loving way.
Nothing stays the same.
The focus is not on others, the focus is on you.
All lights are on you. Lights spreading love, care and tenderness upon you. On your face, your body, your soul, your heart and mind.
You deserve the best. You deserve all the love you can give.
You don't need food you cannot digest. You don't need people you cannot digest.
You don't need fear and you don't need pain. The kind of pain you give yourself. The worst kind.
You don't need others to say you're beautiful. You need yourself to say you're beautiful. Meaning it. 
You only deserve love. You only have one responsibility. To give abundant, unconditional love to yourself. True love.
And whoever things it's selfish, gets out of your sunshine way.

Posted in | Leave a comment

Μες στο κουτί με τα γυαλιά σου έχει κι ένα μαντηλάκι για να τα καθαρίζεις

Είναι πολύ ανακουφιστικό να ζεις δίχως αυταπάτες. Λυτρωτικό. Οι αυταπάτες συνοδεύονται από μεγάλες προσδοκίες. Τέρμα οι μεγάλες προσδοκίες! Τέλος. Ίσως ακούγεται λίγο πεσιμιστικό, αλλά αν κάτσεις να το σκεφτείς καλύτερα, πότε σε ωφέλησαν οι μεγάλες προσδοκίες; Μόνο άγχος κι απογοήτευση σου δώσανε. Πόσα σου έχουν τάξει οι άλλοι και πόσα εσύ στους άλλους, αλλά κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό, που ποτέ δεν πήραν σάρκα και οστά; Πολλά, όλα όσα ήταν βασισμένα σε ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Τέρμα οι μεγάλες προσδοκίες! Πόσο ανώφελο να παραμυθιάζεις το μυαλό σου με βολικές σκέψεις, αλκοόλ ή ουσίες; Πόσο ανώριμο και πόσο ψεύτικο; Πόσο χαζό; Αν δε μπορείς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, άλλαξέ την, μην την παραμορφώνεις. Γελάει μαζί σου το σύμπαν κι εσύ κάνεις τη στρουθοκάμηλο που χώνει το κεφάλι στη γη για να μη βλέπει, νομίζοντας η χαζή πως επειδή δε βλέπει δεν τη βλέπουν κιόλας. Όσο βαθιά κι αν χώσεις το κεφάλι σου στη γη, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η στάση σου απέναντι της. Χωρίς παρωπίδες, blindfolds και υποκατάστατα πρόσκαιρης ευτυχίας. Και μια μέρα η πραγματικότητα μπορεί να σου κλείσει το μάτι. Σίγουρα θα στο κλείσει. Και ίσως ξεπεράσει ακόμα και τις μεγαλύτερες προσδοκίες με τις οποίες ζούσες μέχρι χθες. 

Παρόλα αυτά αν γίνεις πάλι λιάρδα απόψε το βράδυ, πιες τουλάχιστον σ'αυτό.

Posted in | Leave a comment

Οριακά

Σήμερα γράφω με ένα παγωτό στο χέρι.

Νωρίτερα είχα μια κουβέντα για τα όρια. Τα όρια που βάζεις στον εαυτό σου και τα όρια που βάζεις στους άλλους. Χαμός! Σαράντα-πέντε χιλιάδες ερωτήματα μέσα σε λίγη ώρα, στα μισά από τα οποία γνωρίζεις ήδη την απάντηση, αλλά κρύβεις λόγια. Ερώτημα πρώτο: Υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος που δε μπορεί να βάλει όρια στον εαυτό του να μπορεί να βάλει όρια στους άλλους και το αντίστροφο; Με μια πρώτη σκέψη θα απαντούσες πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση - πάντα με την εξαίρεση να επιβεβαιώνει τον κανόνα - αλλά τώρα που το ξανασκέφτεσαι δεν είσαι σίγουρη. Γιατί, ενώ όταν δε μπορείς να βάλεις όρια στους άλλους, είναι ξεκάθαρο μέσα σου πως από πίσω κρύβεται έλλειψη αυτοεκτίμησης, ανασφάλεια και φόβος, πίσω από τα όρια που δε μπορείς να βάλεις στον ίδιο σου τον εαυτό ενδέχεται να κρύβεται κάτι λίγο διαφορετικό. Κάτι πιο δυσδιάκριτο και πολύπλοκο που όμως ίσως τελικά να καταλήγει κι αυτό αλυσιδωτά στον φόβο. Ερώτηση δεύτερη: Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή πέρα από την οποία τα όρια που βάζεις στον εαυτό σου γίνονται ανελευθερία και τα όρια που βάζεις στους άλλους καταπίεση; Πάνω σε τι βάσεις χτίζονται τα όρια που βάζεις στον εαυτό σου; Σε ευσυνείδητες επιλογές ή στα πρέπει που ορίζει η κοινωνία και η οικογένεια; Πόσο άγχος σου δημιουργούν τελικά τα όρια που θέτεις στα λόγια και τις πράξεις σου; Είσαι σίγουρη πως τα βάζεις εσύ και όχι κάποιος άλλος; Κι αν δε βάζεις καθόλου όρια στον εαυτό σου, μήπως αυτή σου η επιλογή καταπιέζει τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι; Βέβαια, στην τελευταία ερώτηση μπορεί να μου απαντήσεις πως αν οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι μπορούν να βάζουν όρια στους άλλους, επομένως και σε εσένα - γιατί να καταπιεστούν από τη δική σου επιλογή; Αν εσύ μη βάζοντας όρια στον εαυτό σου καταπατάς τα δικαιώματα ενός άλλου ανθρώπου, αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει πολύ καθαρή αίσθηση και συνείδηση για τα δικαιώματά του, δε θα σου επιτρέψει να τα καταπατήσεις. Εκεί θα βρείς τοίχο και θα μπεις στη θέση σου. Δε σε χάλασε; 

Είναι πολύ σημαντικό να θέτεις τα όρια σου, σε οποιασδήποτε μορφής σχέση. Ερωτική, συγγενική, φιλική, επαγγελματική. Δυστυχώς μεγάλωσες κι εσύ όπως οι περισσότεροι από εμάς. Με χιλιάδες όρια από γονείς και δασκάλους, γιατί αυτοί, τάχα μου δήθεν, γνώριζαν ποιο είναι το καλό σου. Κι επειδή μεγάλωσες μέσα σε ένα περιβάλλον όπου όλοι οι "μεγάλοι" έθεταν τα όρια της ζωής και της προσωπικότητάς σου, είναι πολύ δύσκολο σαν ενήλικας να απεμπλακείς από αυτή την κατάσταση. Οπότε ή θα συνεχίσεις να καταπιέζεσαι και να προσπαθείς διαρκώς να προσαρμόζεσαι στα όρια που θέτουν οι άλλοι σε εσένα ή θα ξεσπάσεις και θα επαναστατήσεις φτάνοντας στο σημείο, όχι μόνο να μη δέχεσαι τα όρια που θα προσπαθούν να σου βάλουν οι άλλοι, αλλά να μη βάζεις κι εσύ η ίδια το παραμικρό όριο στον εαυτό σου, υιοθετώντας μια αλαζονική συμπεριφορά χωρίς ίχνος σεβασμού στους συνανθρώπους σου. 

Αλίμονο σου αν πιστεύεις πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Posted in | Leave a comment

Ραντεβού στην παραλία

Όταν φτάσεις στο σημείο να γκουγκλάρεις "πώς θα αδυνατίσω τρώγοντας" ενώ η συνείδησή σου σου λέει σχεδόν περιπαικτικά "άσε τις μαλακίες και ράψε το στόμα σου", ξέρεις ότι δεν έχεις ελπίδα να χάσεις γραμμάριο. Λοιπόν, βάζεις στοίχημα ότι η συνείδησή σου είναι παρθένος. Βαρετή, πειθαρχημένη και προβλέψιμη. Δε χάνονται έτσι τα κιλά κυρία μου, με το ζόρι. Θυμάσαι άλλες φορές γαμώτο που έκανες δίαιτα με ευχαρίστηση. Όταν άρχιζες δε να βλέπεις τα πρώτα αποτελέσματα, έτρωγες ωμές σαλάτες σχεδόν εκστασιασμένη. This, last year! This year όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Αλλά είπες, εντάξει, δεν έχεις όρεξη να κάνεις δίαιτα; Δεκτό. Θα ξεκινήσεις τρέξιμο. Και ξεκίνησες χθες, στο γήπεδο της γειτονιάς. Έτρεξες ενάμιση γύρο, περπάτησες άλλον ενάμιση, και μετά κάθισες εξαντλημένη και ντροπιασμένη στο γκαζόν του γηπέδου με τη φίλη σου, που παρεμπιπτόντως σπουδάζει ακροβατικά. Εντάξει σου λέει, μην τρέξεις άλλο, κάνε τουλάχιστον λίγο stretching. Γονάτισε στο αριστερό σου πόδι, τέντωσε το δεξί μπροστά και ακούμπησε τον αριστερό σου αγκώνα στο έδαφος αφού τον περάσεις πάνω από το τεντωμένο πόδι. Φτιάχνεις εικόνα, έτσι;

Τέλος πάντων, μετά από καμιά ώρα έφυγες, ευτυχώς σώα, γιατί έκανε και λίγο κρύο και πήγες να φας το κοτόπουλο αλά κρεμ που κανονικά θα έτρωγες δίχως τύψεις μετά από τα τέσσερα χιλιόμετρα που είχες υπολογίσει να τρέξεις. Δεν τα έτρεξες, αλλά δε μπορείς να πετάξεις και το φαγητό σου. Αφού λοιπόν τα κανόνισες με την παρθένο συνείδηση σου και την έπεισες ότι καλύτερα να ξεκινήσεις δίαιτα 21 Απριλίου με τη νέα σελήνη στον ταύρο (γιατί τι ζυγός θα ήσουνα αν δεν την έπειθες...), κάθισες στο τραπέζι κι έφαγες, πολύ ικανοποιημένη με το νέο σου πλάνο, το πεντανόστιμο φαγητό σου.

Posted in | 1 Comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.