Archive for Ιουνίου 2012

28-06-2012

Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί στην περίπτωση που καταφέρεις να φτάσεις στο επιθυμητό επίπεδο γνώσεων ή ικανοτήτων σε κάτι - οτιδήποτε - είναι να γίνεις κυνικός και σνομπ. Ένα φαινόμενο που αισθάνομαι ότι όσο περνούν τα χρόνια εντείνεται διαρκώς.
Μια μέρα, να το δεις, θα φαγωθούμε μεταξύ μας.

Posted in | 1 Comment

Δεν πας να δεις αν έρχομαι;

Όταν τελείωσα το σχολείο, πήγα για 2-3 μήνες (και πολύ κάθισα) σε ένα πρακτορείο μοντέλων που χρησιμοποιούσε νέα κορίτσια για την προώθηση διαφόρων προϊόντων. Στους λίγους μήνες που έμεινα, έλαβα μέρος σε δύο διαφημιστικές καμπάνιες. Η μία της sony, που τότε είχε αναθέσει στο συγκεκριμένο πρακτορείο την προώθηση του discman (ναι, είμαι τόσο μεγάλη) και η δεύτερη της TDK, που υπήρξε χορηγός ενός πρωταθλήματος beach volley, που διήρκεσε μια εβδομάδα, σε κάποια παραλία των Νοτίων προαστίων. Καθώς είχα βρεθεί στο συγκεκριμένο πρακτορείο ψιλό-τυχαία και με μόνο σκοπό να βγάλω ένα μικρό χαρτζιλίκι, δεν είχα καμία προσδοκία και επομένως δεν ήμουν και διατεθειμένη να κάνω τον παραμικρό συμβιβασμό, όπως ας πούμε να διπλώσω το ήδη αποκαλυπτικό σορτσάκι που μου έδωσαν να φορέσω και να δέσω το t-shirt κάτω από το στήθος για να μοιράζω διαφημιστικά της sony στην παραλία του Σχινιά. Στα 18 ίσως δεν είχα την ωριμότητα να συνειδητοποιήσω το ατελείωτο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των κατά τα άλλα ανεξαρτητοποιημένων γυναικών του δυτικού πολιτισμού, ούτε καν τη σύνδεση ανάμεσα σε ένα γυναικείο κορμί και το marketing, αλλά φαίνεται πως από μικρή ηλικία είχα το ένστικτο της προστασίας από κάθε μέσο ενδεχόμενης εκμετάλλευσής μου. Αν και, σε μια λίγο διαφορετική περίπτωση, τα τελευταία χρόνια το επέτρεψα, αλλά τουλάχιστον έγινε εις γνώσιν μου. Τέλος πάντων, πίσω στα 18, και στη συμμετοχή μου στο πρωτάθλημα beach volley. Όχι ως αθλήτρια, αλλά ως γλάστρα. Μια εβδομάδα μες στον ήλιο με μαγιό να επαναλαμβάνω τις ίδιες λιγοστές ατάκες σε δεκάδες ανθρώπους, που δε δίνανε δεκάρα για όσα τους έλεγα. Το πρωτάθλημα έληξε λίγες μέρες μετά με τη διοργάνωση ενός πάρτι στο golf της Γλυφάδας, προς τιμήν των μετόχων της χορηγήσας εταιρείας. Μια μέρα πριν το πάρτι με πλησίασε ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου, ενώ ξεροστάλιαζα σε ένα stand, για να με ρωτήσει αν χορεύω τσιφτετέλι. Τον ρώτησα γιατί μου κάνει τη συγκεκριμένη ερώτηση και μου απάντησε ότι θέλει 2-3 κορίτσια να ανέβουν κατά τη διάρκεια του πάρτι στα τραπέζια των καλεσμένων και να χορέψουν. Χωρίς πολλή σκέψη του απάντησα πως δυστυχώς δε ξέρω να χορεύω. Πήγαμε στο πάρτι και καθίσαμε σε μια ροτόντα. Άναψα ένα τσιγάρο και αφού το κάπνισα αναζήτησα το τασάκι πάνω στο τραπέζι, αλλά δεν το είδα. Πέταξα λοιπόν διακριτικά τη γόπα μου κάτω και την έσβησα με το τακούνι μου, σαν να μην τρέχει τίποτα. Έλα όμως που για κακή μου τύχη με είδε ο εργοδότης μου (μη χέσω) και με έκραξε μπροστά σε όλον τον κόσμο. Τότε θυμάμαι, ντράπηκα πολύ, πλέον όμως κάθε φορά που το σκέφτομαι γελάω και κλείνω το μάτι στον εαυτό μου. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που με είδε. Πριν μερικά χρόνια κάποιος πρώην μου έκανε παρατήρηση επειδή, ενώ τρώγαμε στο σπίτι της αδερφής του, δεν είχα τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι. Τελικά αποδείχτηκε κι αυτός εξίσου σοβαρός κύριος όσο και ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου. 

Posted in | Leave a comment

Sweet sixteen

Χθες παρακολούθησα μια παράσταση χορού από παιδιά ηλικίας 11 έως 16 ετών, περίπου. Breakdance, hip-hop, σύγχρονο. Τελικά ο χορός είναι το πιο μαγικό μέσο έκφρασης, αλλά και έκθεσης. Τα κοιτούσα να κινούνται στον χώρο και σκεφτόμουν ότι όταν χορεύεις δε μπορείς να κρυφτείς, ακόμα κι αν το θες. Αγόρια στην εφηβεία, με χαμηλοκάβαλα φαρδιά παντελόνια και λιωμένα παπούτσια, κορίτσια με μακριά μαλλιά, έντονο βάψιμο και sexy μπλουζάκια. Όλα αυτά μέχρι να μπει η μουσική και να ξεκινήσουν το χορό. Κι όταν αρχίσουν σιγά-σιγά να παρασύρονται από τη μουσική και την κίνηση, όλα τα παραπάνω εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνει μια παιδική ανασφάλεια και μια γλυκιά αμηχανία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως είναι ακόμα παιδιά και θες να πας να τα αγκαλιάσεις κάθε φορά που χάνουν ένα βήμα ή δεν τους βγαίνει μια κίνηση και νιώθεις στην καρδιά το ίδιο σφίξιμο που μόλις αισθάνθηκαν τα ίδια πάνω στη σκηνή. Κοιτάζονται μεταξύ τους για να νιώσουν σιγουριά για τη χορογραφία και το συγχρονισμό τους και χορεύουν ενώ παράλληλα ψάχνουν τους γονείς τους στο κοινό. Είναι ξεγυμνωμένα πάνω στη σκηνή, μάλλον εν αγνοία τους. Και είναι αυτή η έκθεση που κρατά όλους εμάς καθηλωμένους και όχι η τέλεια τεχνική που εκείνα πιστεύουν. Νομίζω πως μια άρτια τεχνικά παράσταση δε θα μπορούσε να με συγκινήσει όσο με συγκίνησε αυτό που παρακολούθησα χθες, που έμοιαζε περισσότερο με γιορτή. Με καμιά δεκαπενταριά ζευγάρια παιδικά μάτια να προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, προσμένοντας την αποδοχή και το χειροκρότημα από όλους όσους αγαπούν. Κι όταν η παράσταση τελειώνει, φοράνε ξανά τη στολή του άνετου και της μοιραίας, καλύπτοντας επιμελώς τα περισσότερα αληθινά κομμάτια του εαυτού τους.

Αλλά εμείς προλάβαμε και τα είδαμε. Και τα αγαπήσαμε πολύ!

Posted in | Leave a comment

Τηρώντας τις παραδόσεις

Από τη μια κουράζεσαι και θέλεις να γυρίσεις σπίτι σου για να κοιμηθείς όσο περισσότερο γίνεται, κι από την άλλη με το που γυρνάς, σου λείπουν ήδη οι άνθρωποι που μόλις άφησες στο δωμάτιο. Και στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου γιατί αισθάνεσαι στο στήθος σου ένα αδιευκρίνιστο άγχος που δε ξέρεις πού το βρήκες και σε τι ακριβώς αφορά, αλλά και έναν παιδικό ενθουσιασμό γιατί έφτασε επιτέλους η εβδομάδα των παραστάσεων. Τα καταφέρατε πάλι! (Όχι ότι είχες καμιά αμφιβολία). Μέσα σε λίγο χρόνο και με αρκετά μικροπροβλήματα δημιουργήσατε κάτι που σας κάνει περήφανους και βαθιά ευτυχισμένους. Κι αποφάσισες λοιπόν χθες βράδυ, που δεν έλεγε να σε πάρει ο ύπνος, να χορέψεις δίχως αύριο. Να ζήσεις αυτήν την εβδομάδα σαν να είναι γιορτή. Να αφήνεις πίσω σου οποιαδήποτε έγνοια και σκέψη κάθε φορά που πατάς το πόδι σου στη σκηνή και να χορεύεις απαλλαγμένη από το μυαλό που τσεκάρει την παραμικρή σου κίνηση και προετοιμάζει κάθε επόμενο σου βήμα. Και σκεπτόμενη όλα αυτά, πήγε η ώρα 03:30 και τα ορθάνοιχτα μάτια σου παρηγορούσε μονάχα η σκέψη ότι μάλλον δεν είσαι η μόνη που ξενυχτά.

Ίσως τελικά, μιας και είσαστε έτσι κι αλλιώς όλοι ξύπνιοι από την υπερένταση, να έπρεπε να εκμεταλλευτείτε την αϋπνία σας για μια μεταμεσονύχτια πρόβα.

Posted in | Leave a comment

Το τίναγμα της γάτας

Κατεβήκαμε στο Σύνταγμα, διαμαρτυρηθήκαμε, φωνάξαμε, μουντζώσαμε, φάγαμε πασατέμπο και κάπως έτσι καταδικάσαμε το μνημόνιο και την κατάσταση στην οποία μας έχει φέρει η εφαρμογή του. Ρε συ τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ. Λες να κατάλαβα λάθος; Μπας και κατεβαίναμε για άλλο λόγο και δεν πήρα χαμπάρι; Γιατί αν θυμάμαι καλά οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γίνονταν παραμονή της ψήφισης τους. Ειδικά στο δεύτερο. Και τελικά τι κάναμε; Εμείς οι ίδιοι που κατεβήκαμε στο Σύνταγμα για να το καταδικάσουμε ή τέλος πάντων κάποιοι από εμάς, τελικά πήγαμε και το ψηφίσαμε; Κι εσύ μου λες δε μας ψεκάζουν...Δυο φορές εκλογές μέσα σε ενάμισι μήνα, ατελείωτα έξοδα για τη διεξαγωγή αυτών όπως επίσης και των προεκλογικών εκστρατειών των κομμάτων, εκτύπωση ψηφοδελτίων (γι αυτό μάλλον δεν τύπωναν τα σχολικά βιβλία), αδικαιολόγητα υψηλή αμοιβή δικαστικών αντιπροσώπων (και πες με προκατειλημμένη), ακαλαίσθητα διαφημιστικά σποτ και ατελείωτες, άσκοπες συζητήσεις του παραλόγου στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και όλα αυτά γιατί; Για να καταλήξουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν και πριν τις εκλογές. Μονάχα λίγο πιο υπνωτισμένοι, με μια ψευδαίσθηση ότι κάτι άλλαξε και μια αποδοχή ότι το μνημόνιο ίσως να ναι τελικά η μόνη λύση. Σαν να προσπαθούμε να φτάσουμε κάπου γυρνώντας ατέρμονα γύρω από τον εαυτό μας. Κάπως έτσι. Η μαμά μου λέει πως είναι φασιστικό να κρίνω τους άλλους για την επιλογή ψήφου. Και καταλαβαίνω πως έχει δίκιο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν απορώ για όλα αυτά που συμβαίνουν. Απορώ κι απογοητεύομαι που παρόλα όσα βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια, παρόλο το θυμό και την ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης αλλά και αλλαγή πλεύσης, επιτρέπουμε ξανά σε Σαμαρά και Βενιζέλο να συνεχίσουν μια πολιτική εξαθλίωσης που αυτοί ονομάζουν εθνική σωτηρία. Φαντάσου πόσο ηλίθιους μας θεωρούν. Αν και ειλικρινά η άποψη τους είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει. Το λέω κυρίως για σένα που τους έχεις σε εκτίμηση και πιστεύεις πως θα σε σώσουν από όσα οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.

Posted in | 1 Comment

7

Δε ξέρεις πού θα πας διακοπές, αν πας, πού θα είσαι πριν και πού μετά, πώς, με ποιόν και για πόσο.
Δε ξέρεις πόσα ενοίκια θα πληρώσεις ακόμα, αν θα ανανεώσεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου, αν θα το κρατήσεις ή θα το πουλήσεις.
Δε ξέρεις αν θα προλάβετε να ολοκληρώσετε τις πρόβες πριν την παράσταση, τι θα φορέσετε, πώς θα χορέψετε.
Δε ξέρεις αν τον Χειμώνα θα δουλεύεις, αν θα ζεσταίνεσαι ή θα κρυώνεις.
Δε ξέρεις αν θα τον ξαναδείς, αν θα του ξαναμιλήσεις.
Δε ξέρεις καν αν θα καταφέρεις ως το τέλος του Καλοκαιριού να μπεις στο κίτρινο παντελόνι.
Ξέρεις ότι αύριο ο Νικόλας κλείνει τα 7 κι ότι γνωρίζει περισσότερα είδη δεινοσαύρων από εσένα. Για την ακρίβεια εσύ δε γνωρίζεις κανένα. Και θυμάσαι όλα όσα δεν ήξερες πριν έξι χρόνια, όταν τον βάφτισες στην Αγία Τριάδα τρομοκρατημένη που έκλαιγε ασταμάτητα στην αγκαλιά σου. Όλα όσα δεν ήξερες κι έμαθες στην πορεία.

Κι εσύ ανυπομονείς για όλα όσα είναι να 'ρθουν που δε ξέρεις.
Κι ο Νικόλας ανυπομονεί να πάει στη θάλασσα.

Posted in | Leave a comment

Ό,τι να ναι

Σήμερα θέλεις να σε αφήσουν κάτω από ένα δενδράκι σε μια απάνεμη παραλία με διάφανα νερά. Κάπου στην Ιθάκη, ας πούμε. Δε θέλεις απαραίτητα παρέα, αν κι ένα μασαζάκι είναι ό,τι πρέπει για να σε πάρει ο ύπνος στη σκιά. Αυτό που αποκοιμιέσαι γλυκά στην παραλία το καταμεσήμερο και ξυπνάς σαν να σου έχει ρουφήξει κάποιος όλη την ενέργεια με καλαμάκι; Που για κάνα δεκάλεπτο αφού ξυπνήσεις υπάρχεις και δεν υπάρχεις; Που κάθεσαι και βλέπεις υπνωτισμένη τη θάλασσα και τη λαχταράς όσο τίποτα στον κόσμο γιατί έχεις λιώσει από τη ζέστη, αλλά δεν έχεις τη δύναμη να κάνεις την παραμικρή κίνηση; Κάθε φορά που βιώνεις αυτήν την κατάσταση, θυμάσαι εκείνο το βιβλίο που έτυχε να διαβάσεις στα 14, "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του". Δε ξέρεις πώς βρέθηκε αυτό το βιβλίο στα χέρια σου και τι ήταν αυτό που προκάλεσε το ενδιαφέρον σου για να το διαβάσεις, θυμάσαι όμως πόσο σε είχε σοκάρει. Ένας άνθρωπος κατακρεουργημένος και καθηλωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, με μοναδικό μέσο επιβεβαίωσης της ύπαρξης του, τη σκέψη του. Δε μπορούσε να επικοινωνήσει, να δει, να μιλήσει, να κινηθεί, μπορούσε όμως να ακούσει τις σκέψεις του. Ε, εσύ στην παραλία, μετά τη σιέστα, ούτε αυτό δε μπορείς να κάνεις. Βρίσκεσαι σε απόλυτη νιρβάνα, η οποία διαρκεί πέντε με δέκα λεπτά έως ότου αρχίσεις να επανέρχεσαι σιγά-σιγά και πάλι στους ρυθμούς της παρέας. Αυτό το δεκάλεπτο όμως διευρύνεται κι αποκτά άλλη διάσταση. Όλα συμβαίνουν σε slow-motion. Μέχρι να σου δώσουν μια φέτα πεπόνι και μέσω της γεύσης να αρχίσεις να επιστρέφεις σταδιακά στην πραγματικότητα. Και να ρίξεις τελικά κι εκείνη τη βουτιά που μέσα σε μια στιγμή, ως δια μαγείας, σε γεμίζει ενέργεια και σε συνδέει με την απόλαυση και τη ζωή εδώ και τώρα.

Posted in | Leave a comment

Blind

Η φάση είναι:

Ο γκόμενος σου σε κερατώνει ασύστολα. Χρόνια τώρα. Μες στα μούτρα σου. Όταν αποφασίζεις να σηκώσεις κεφάλι και να διαμαρτυρηθείς, αρχίζει τη δήθεν αυτοκριτική και τις συγγνώμες για να σε καθησυχάσει. Είσαι και λίγο αφελής και σε έχει πείσει πως το κέρατο είναι η μόνη λύση για να κρατηθεί ασίγαστη η φλόγα στη σχέση σας. Για σένα το κάνει βρε κουτό.
Κι έτσι φοβισμένη αποφασίζεις να ανεχτείς την κατάσταση μιας και πρόσφατα επαναδιαπραγματεύθηκες τους όρους της σχέσης σας και το μανάρι σου υποσχέθηκε να κόψει τουλάχιστον τις παρτούζες.

Χάπι εντ.

Posted in | Leave a comment

Δε θέλω ένα ευρώ, θέλω ένα παγωτό

Ειλικρινά, αν είχες τη δυνατότητα να προσλάβεις έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για να οργανώνει τα οικονομικά σου, θα το έκανες. Λογαριασμοί, φορολογικές δηλώσεις, ασφάλεια αυτοκινήτου, χαρτούρα, έσοδα, έξοδα. Ένα κομμάτι που ανέκαθεν σου προκαλούσε σύγχυση. Σαν να μη μπορείς να το διαχειριστείς. Σαν να μη μπορείς καν να το κατανοήσεις. Η αιώνια διαμάχη με τους γονείς σου, η αδυναμία σου να διαχειριστείς τα λεφτά σου. Η σχέση σου με τα χρήματα ήταν ανέκαθεν περίεργη. Μάλλον θα φταίει ο Ποσειδώνας στο 2ο οίκο σου, δε μπορείς να το εξηγήσεις διαφορετικά. Άλλωστε μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον όπου η σωστή διαχείριση των χρημάτων αλλά και η αποταμίευση ήταν θέματα ζωτικής σημασίας. Αλλά εσένα ποτέ δε σε άγγιξαν. Σαν πιτσιρίκι, στο εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι ποτέ δεν μετρούσες δραχμές. Μετρούσες δρακουλίνια κι αυτοκόλλητα. Αγόρασες άπειρες σακούλες γαριδάκια με αυτά τα χρήματα χωρίς ποτέ να καταφέρεις να συγκρατήσεις την αξία τους σε δραχμές. Πολλά χρόνια αργότερα μετακόμισες για σπουδές στην Αγγλία, όπου ήσουν υπεύθυνη για τη διαχείριση των χρημάτων που σου έστελναν οι γονείς σου στις αρχές κάθε τριμήνου. Τη μετάβαση σου από τη δραχμή στη λίρα δεν τη θυμάσαι γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε. Μπορεί να σου έκανε εντύπωση ότι αυτό το μικροσκοπικό νόμισμα αντιστοιχούσε σε 500 δραχμές, αλλά μέχρι εκεί. Τα ψιλά είναι ψιλά. 

Μακάρι να ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου το χρήμα δε θα είχε υπόσταση. Να υπήρχε ένας άλλος τρόπος να κάνουμε τις δουλειές μας, ένα άλλο σύστημα ανταλλαγής. Να ήμαστε απαλλαγμένοι από τις καταραμένες τράπεζες κι από όλη αυτήν την κοινωνική αηδία που σε κρίνει και σε κατατάσσει με βάση τις τσέπες σου.

Σε έπρηξαν με την αποταμίευση. Σε έπεισαν ότι η ανικανότητα σου να βάλεις χρήματα στην άκρη για τις δύσκολες μέρες είναι το μεγαλύτερο κουσούρι σου. Ορίστε λοιπόν, οι περιβόητες δύσκολες μέρες έφτασαν. Λοιπόν;

Posted in | Leave a comment

13-06-12

Έτυχε χθες να διαβάσω μερικές από τις αναρτήσεις που έγραψα τους προηγούμενους μήνες. Κάθε φορά που διαβάζω μία, εκπλήσσομαι ευχάριστα γιατί θυμίζω με αυτόν τον τρόπο στον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω κάτι που δεν πίστευα πως έχω την ικανότητα να κάνω. Να μεταφέρω τις σκέψεις μου, αλλά κυρίως να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Και μέσα σε λίγο καιρό έγραψα 100 αναρτήσεις, που ούτε κι εγώ κατάλαβα πώς έγινε. Και νομίζω ότι πέρα από τη χαρά που μου δίνει το νέο μου χόμπι, κάνω κι ένα πολύ μεγάλο δώρο στον εαυτό μου. Κι αυτό το συνειδητοποιώ σχεδόν κάθε φορά που διαβάζω μια παλιά μου ανάρτηση. Όταν γράφω, συνήθως είμαι αρκετά φορτισμένη, μπορεί κάτι να έχει συμβεί ή να με βασανίζει μια σκέψη ή μια κατάσταση, την οποία και καταγράφω απόλυτα ταυτισμένη. Κι όταν μετά από μήνες ξαναπέφτω πάνω της και τη διαβάζω, αποστασιοποιημένη πλέον, συμβαίνει κάτι μαγικό. Μοιάζει σαν να μπαίνουν τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους, σαν να ξεκλειδώνουν κλειστά από πάντα κουτάκια, σαν να κουμπώνουν όλα ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή.

Μέσα σε έναν χρόνο δεν άλλαξε τίποτα και ταυτόχρονα άλλαξαν τόσα πολλά. Κι αισθάνομαι πολλή μεγάλη ευγνωμοσύνη και χαρά για όσα μηνύματα μου έστειλε η ζωή. Κυρίως για τα δύσκολα, για εκείνα που αρχικά δεν ήθελα με τίποτα να λάβω και δε μπορούσα με τίποτα να κατανοήσω. Για τα μηνύματα εκείνα που κάποιες στιγμές με έκαναν να αναρωτιέμαι γιατί η ζωή είναι άδικη μαζί μου. Και μετά έρχονται κάποια ευχάριστα μηνύματα για να μου θυμίσουν πως η ύπαρξη είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μου τελικά. Και για να με βοηθήσουν να κατανοήσω πως έτσι είναι η ζωή. Πως για να προβάλλει το ουράνιο τόξο πρέπει οπωσδήποτε να προηγηθεί βροχή. Και πως αν επιτρέψεις στη βροχή αυτή να σε μουσκέψει ως το κόκαλο, και δεν περιμένεις απλά να περάσει αγνοώντας τη, το ουράνιο τόξο στα δικά σου μάτια θα μοιάζει ακόμα πιο λαμπερό. Και θα παραμείνεις να κοιτάς τα χρώματά του μέχρι να τα βάλεις μέσα σου και να αρχίσεις να τα χορεύεις πάνω στη βρεγμένη άμμο.

Posted in | Leave a comment

Λέω να βουτήξω

Στέκεσαι μήνες τώρα στην άκρη της εξέδρας. Στέκεσαι και περιμένεις ένα ερέθισμα, μια αφορμή ή κάτι τέλος πάντων που θα σου δώσει το κουράγιο να πηδήξεις ή θα σου επιβάλλει το επόμενο μεγάλο βήμα. Να ξεκολλήσεις επιτέλους τα πόδια σου, να βγεις από την ακινησία που μουδιάζει το κορμί σου, μα κυρίως εγκλωβίζει τη ψυχή σου. Τώρα μοιάζεις να αιωρείσαι ακριβώς στο χείλος, εκεί όπου η παραμικρή κίνηση θα έχει σαν αποτέλεσμα να βουτήξεις και να κολυμπήσεις. Πόσο βαθιά είναι τα νερά και πού οδηγεί το ρεύμα, δεν έχεις ιδέα. Αυτό που σίγουρα γνωρίζεις είναι πως δε φοβάσαι. Οι ισορροπίες μέσα στις οποίες κινείσαι μέχρι σήμερα μοιάζουν να χάνονται κι όμως αυτό δε σου προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία. Το μέλλον μοιάζει πιο αβέβαιο από ποτέ κι εσύ ξαφνικά μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα νιώθεις ασφαλής. Τελικά η λέξη "αλλαγή" σου πάει πολύ. Δεν το παραδέχτηκες ποτέ, αλλά πάντοτε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έφερνες τις καταστάσεις στα άκρα, έτσι ώστε η αλλαγή να μοιάζει αναπόφευκτη. Δεν το συνειδητοποίησες ποτέ, αλλά αρνήθηκες να δημιουργήσεις στη ζωή σου οποιαδήποτε δέσμευση θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε μια ενδεχόμενη αλλαγή. Κι ενώ καμιά φορά νοσταλγείς τις ζωές των άλλων με τα σπίτια, τα γραφεία, τα παιδιά και τα σκυλιά, αισθάνεσαι πως μια τέτοια ζωή θα προκαλούσε τεράστια πίεση στη ψυχή σου. Και η έννοια της αλλαγής θα έμοιαζε απρόσιτη. Αλλά ούτε αυτό ισχύει τελικά. Η αλλαγή σε βρίσκει όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι. Κάποιες φορές έχει τη μορφή της επιβολής, κάποιες άλλες τη μορφή της επιλογής. Το θέμα είναι με τι διάθεση στέκεσαι εσύ κάθε φορά μπροστά σε μια ενδεχόμενη αλλαγή, πώς την αντιμετωπίζεις, πόσα ανύπαρκτα εμπόδια ορθώνεις ανάμεσα σε εκείνη και σε εσένα για να την αποφύγεις χωρίς ενοχές και πόσο χώρο δίνεις τελικά στην καρδιά σου για να σου ψιθυρίσει τι είναι αυτό που στ'αλήθεια χρειάζεται.

Posted in | Leave a comment

07-06-12

Το πρωί είδα τον Κασιδιάρη να σηκώνει χέρι στην Κανέλλη και θύμωσα πολύ.
Μετά θυμήθηκα πόσοι γονείς σηκώνουν καθημερινά χέρι στα παιδιά τους και πόσοι άνδρες στις γυναίκες τους, και οι οποίοι σήμερα πιθανότατα εξοργίστηκαν με τη βίαιη πράξη αυτού του ηλίθιου, και θύμωσα ακόμα περισσότερο.
Hello!!! Το κάνεις κι εσύ.

Posted in | Leave a comment

Law & order

Πόσο δύσκολο μοιάζει το να μεγαλώνεις παιδιά και πόσο πολύ πιο δύσκολο είναι; Πόσο πέτυχε τελικά η συνταγή των δικών σου γονιών; Μέχρι χθες υποστήριζες με σθένος τον τρόπο που μεγάλωσες. Μέχρι χθες υποστήριζες ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν μέσα σε ένα καλά δομημένο πρόγραμμα. Με συγκεκριμένες ώρες ύπνου, φαγητού, διαβάσματος και παιχνιδιού. Υποστήριζες πως μέσα σε αυτό το πρόγραμμα ένα παιδί μπορεί να νιώσει ασφάλεια, να μάθει τα όρια του, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Μέσα σε αυτό το πρόγραμμα ένα παιδί μπορεί να γίνει πειθαρχημένο και ισορροπημένο.

Ξυπνάς συγκεκριμένη ώρα το πρωί, πίνεις το γάλα σου, τρως μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μέλι, πλένεις δόντια, ντύνεσαι και ξεκινάς για το σχολείο. Η τσάντα σου είναι ήδη έτοιμη από το προηγούμενο βράδυ όπως επίσης και τα ρούχα που θα φορέσεις. Το μεσημέρι γυρνάς από το σχολείο και τρως το μεσημεριανό σου φαγητό. Μία φορά την εβδομάδα κρέας, μία ψάρι, δυο φορές όσπρια, μία λαδερό, μία μακαρόνια ή ρύζι και την Κυριακή ψητό στο φούρνο με πατάτες. Μετά το φαγητό, που πρέπει να το φας όλο για να μεγαλώσεις...αν θέλεις μπορείς να κοιμηθείς. Αν δε θέλεις, πρέπει να είσαι αθόρυβη. Τις ώρες κοινής ησυχίας δεν πρέπει να ακούγεται κιχ. Νωρίς το απόγευμα πρέπει να διαβάσεις. Όχι δε θα παίξεις. Το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα. Αν δεν τελειώσεις τα μαθήματά σου δεν έχεις δικαίωμα στο παιχνίδι. Τσεκάρεις το πρόγραμμα της επόμενης μέρας και μόνο όταν βεβαιωθείς ότι έκανες όλες σου τις ασκήσεις και βάλεις τα βιβλία στη σάκα σου μπορείς να σηκωθείς από την καρέκλα. Πας στην κουζίνα όπου σε περιμένει ένα βραστό αυγό, ένα πορτοκάλι κι ένα κομμάτι σοκολάτα. Εσύ θες να φας μόνο τη σοκολάτα, αλλά η οδηγία είναι ξεκάθαρη. Για να φας τη σοκολάτα πρέπει πρώτα να φας το αυγό και το πορτοκάλι. Μετά μπορείς να παίξεις! Πρόσεχε μόνο μην τα κάνεις όλα λίμπα γιατί η μαμά σου καθάριζε όλο το Σαββατοκύριακο και σταμάτα να τσακώνεσαι με την αδερφή σου γιατί θα τιμωρηθείς. Κατά τις 9 το παιχνίδι τελειώνει γιατί πρέπει να πας για ύπνο. Μαζεύεις τις κούκλες σου και φοράς τις πιζάμες σου. Και μη ξεχνάς: Δόντια και πόδια, δόντια και πόδια, δόντια και πόδια.

Δε σε ρώτησε ποτέ κανείς τι θέλεις εσύ να κάνεις. Δε νοιάστηκε ποτέ κανείς αν κάποια μέρα δεν ήθελες να φας το πορτοκάλι σου, αν ήθελες να παίξεις λίγο πριν ξεκινήσεις διάβασμα, αν προτιμάς να φας φακές ή φασολάκια. Δεν τόλμησες ποτέ να πας για ύπνο χωρίς να πλύνεις δόντια γιατί φοβόσουν πως αν δεν το κάνεις θα σου πέσουν, δεν τόλμησες ποτέ να πας για ύπνο χωρίς να πλύνεις πόδια γιατί θα λέρωνες τα σεντόνια και θα πάθαινες μεγάλο κακό. Έχυνες όμως κάθε πρωί το γάλα σου στον νεροχύτη αποδεικνύοντας πως μπορείς και χωρίς αυτό να ψηλώσεις, και μάλιστα πολύ, έπαιρνες κάθε μέρα με το χαρτζιλίκι σου σοκολάτες γυρνώντας από το σχολείο και τις έτρωγες χωρίς προϋποθέσεις κι όταν έπρεπε να μαζέψεις το δωμάτιο σου, έσπρωχνες τα παιχνίδια σου κάτω από το κρεβάτι και πέταγες τα άπλυτα ρούχα στα σκουπίδια.

Και κάπως έτσι μεγάλωσες και συνειδητοποίησες πως τα παιδιά πρέπει να τα προσεγγίζεις με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Πως πρέπει να τα μεγαλώνεις ακούγοντας τις ανάγκες τους κι όχι επιβάλλοντας τους ένα άκαμπτο πρόγραμμα διαπαιδαγώγησης. Αλλά ξέρω τι θα μου πεις...όποιος είναι έξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λέει. Ίσως έχεις δίκιο. Ίσως όχι.

Posted in | Leave a comment

Τα ίδια και τα ίδια

Τετάρτη πρωί, στο αμάξι, πηγαίνοντας στο γραφείο. Μπροστά σου ένας παππούς με ψάθινο καπέλο οδηγεί ένα παλιό αυτοκίνητο. Πηγαίνει εκνευριστικά αργά, αλλά ευτυχώς έχεις κάτι κουλουράκια με πορτοκάλι και μαύρη σοκολάτα που σε προστατεύουν από τον νευρικό κλονισμό. Το κουτί λέει 122 θερμίδες το ένα, άρα 488 όλα μαζί. Μέχρι να κάνεις τους υπολογισμούς σου φτάνετε στο κόκκινο φανάρι, εκείνος πιάνει αριστερή λωρίδα, εσύ τη δεξιά και στέκεσαι δίπλα του. Το φανάρι ανάβει πράσινο και την ίδια στιγμή ο παππούς πατάει επίμονα την κόρνα του γιατί ξαφνικά βιάζεται κι εσένα σου κάθεται το κουλουράκι στο λαιμό.

Τελικά, είχες δεν είχες, τα έριξες τα μπινελίκια σου. 

Posted in | Leave a comment

Jump(4)

Τις τελευταίες μέρες έχεις τερματίσει την αντίδραση! Είσαι ένα κινούμενο "όχι" έτοιμο να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Αρνείσαι πεισματικά να κάνεις οτιδήποτε σου ζητηθεί. Δεν είσαι διατεθειμένη να υπακούσεις καμία απολύτως οδηγία. Παλεύεις με παιδικά βιώματα υπακοής και πειθαρχίας και νιώθεις ότι αν εξακολουθήσεις να κάνεις πράγματα παρά τη θέληση σου μπορεί και να σκάσεις σε ανύποπτο χρόνο. Και μετά πηγαίνεις στη δουλειά και παραμένεις σιωπηλή με νύχια και με δόντια γιατί ξέρεις πως αν μιλήσεις, δε θα σε διώξουν καν από την πόρτα. Θα σε πετάξουν από το παράθυρο. Και υπομένεις καταστάσεις, όπως πολλοί από εμάς, λόγω οικονομικής κρίσης κι ανεργίας, καθώς στερείσαι επιλογών. Αλλά πλέον μέσα σε αυτήν τη σιωπή νιώθεις ότι μπορεί και να εκραγείς. Και φυσικά δε σου φταίνε οι άνθρωποι, αυτοί είναι μια χαρά. Αυτό που σου φταίει είναι η έλλειψη δημιουργικότητας που σου έχει υποβάλλει η κατάσταση στο γραφείο και σου τρώει τα σωθικά. Κι έφτασες στο σημείο ένα κομμάτι του εαυτού σου να εύχεται να σε απολύσουν, για να αναγκαστείς να κάνεις το άλμα που δεν τολμάς όσο βρίσκεσαι στη σιγουριά της καρέκλας σου. Να υλοποιήσεις όλες εκείνες τις ιδέες που έχουν περάσει κατά καιρούς από το μυαλό σου, αλλά ποτέ δεν τόλμησες να κάνεις πράξη. Αν όμως μείνεις χωρίς δουλειά, σύντομα η υλοποίηση των ιδεών αυτών θα γίνει επιτακτική ανάγκη. Το άλμα θα είναι η μόνη σου επιλογή. Κι αναγκαστικά θα το τολμήσεις. Και ίσως να ναι κι αυτό που τελικά θα σε ελευθερώσει.

Δεν την φοβάσαι την οικονομική κρίση. Δε φοβάσαι να χάσεις τη δουλειά σου. Κι αυτό για σένα είναι ευλογία γιατί σου δίνει την ελευθερία να διεκδικείς, παρά τις δυσκολίες, ακόμα τα δικαιώματά σου στον εργασιακό χώρο.  Δε φοβάσαι να χάσεις τη δουλειά σου. Γιατί γνωρίζεις πως μετά από κάθε τέλος δε μπορεί να ακολουθήσει τίποτα άλλο παρά μόνο μια νέα αρχή. Και η αλήθεια είναι πως η αρχή αυτή μοιάζει πολύ ελκυστική κι έχουν ήδη αρχίσει να σε τρώνε λίγο τα χέρια σου.

Posted in | 2 Comments

Με το βλέμμα στη θάλασσα(2)

Έχεις αναρωτηθεί πολλές φορές τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις αν δεν έκανες αυτή που έχεις επιλέξει. Αν επέστρεφες τώρα στα 18, πολύ πιο συνειδητοποιημένη για τα θέλω σου κι έπρεπε να επιλέξεις κατεύθυνση στις σπουδές σου, θα σπούδαζες μετάφραση και μεταγλώττιση. Σίγουρα αυτό θα ήθελες να κάνεις. Να μεταφράζεις βιβλία και να μεταγλωττίζεις ταινίες. Να ταξιδεύεις με τον νου σε διαφορετικές ιστορίες, αληθινές ή όχι, και να προσπαθείς να αποδώσεις τα κρυμμένα νοήματα ενός βιβλίου ή μιας ταινίας. Αυτά που γράφονται ή λέγονται αλλά κυρίως όσα μένουν ανείπωτα. Όλη την ουσία που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη. Πίσω από κάθε βλέμμα. Τελικά λίγο σε αφορούν όσα λέγονται κι όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ποτέ δε σε μάγευε η επιφάνεια. Πάντα διψούσες να εξερευνήσεις τι κρύβεται κάτω από αυτήν. Για σένα εκεί βρίσκεται η μαγεία, το μυστήριο, η αλήθεια και η ζωή. Το ένιωθες πάντα, αλλά μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχε γίνει συνειδητό. Σου προκαλούσε θυμό η επιπολαιότητα με την οποία η κοινωνία αντιμετωπίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, ο τρόπος που τα κατηγοριοποιεί και τα ξεπετάει. Σου προκαλούσε απογοήτευση η αναστολή των ανθρώπων να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, η άρνησή τους να κινηθούν προς τα μέσα, να γνωρίσουν αυτό που στ'αλήθεια είναι. Τώρα μαζί με την αποδοχή που αρχίζεις να προσφέρεις με ειλικρίνεια στον εαυτό σου για όλα όσα είναι δικά σου και παλιότερα σε ενοχλούσαν, τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ'ότι σε ενοχλούν τώρα, πρέπει να αποδεχθείς και κάτι ακόμα. Το γεγονός πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να στραφούν μέσα τους, να θυμηθούν ποιοι στ'αλήθεια είναι, δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να δουν και να αντιμετωπίσουν την αλήθεια. Έχουν επιλέξει συνειδητά ή ασυνείδητα να κινούνται στην επιφάνεια κι εσύ την επιλογή τους αυτή οφείλεις να τη σεβαστείς. Ο καθένας από εμάς επιλέγει τη διαδρομή που θα ακολουθήσει κι αυτό είναι το πιο αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του ανθρώπου στη ζωή.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.