Πόσες φορές έχεις νιώσει ενοχές απέναντι στους άλλους; Πάρα πολλές. Πόσες φορές έχεις νιώσει ενοχές απέναντι στον εαυτό σου; Ελάχιστες. Πόσες φορές έχεις πει σ'αγαπώ στους άλλους; Αμέτρητες. Πόσες φορές έχεις πει σ'αγαπώ στον εαυτό σου; Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πόσες φορές έχεις κάνει κριτική στους άλλους; Δυστυχώς πολλές. Πόσες φορές έχεις κάνει κριτική στον εαυτό σου; Δυστυχώς περισσότερες. Αν συμπεριφερθείς άδικα απέναντι σε κάποιον νιώθεις ενοχές. Αν συμπεριφερθείς άδικα απέναντι στον εαυτό σου, θλίψη. Αν κάποιος άλλος συμπεριφερθεί άδικα απέναντι σ'εσένα, θυμό. Κι αυτό το απίθανο κοκτέιλ ενοχών, θλίψης και θυμού το απορροφάς σαν σφουγγάρι και το αποθηκεύεις μέσα σου χρόνια τώρα. Κι αποθηκεύεις και στοιβάζεις και στριμώχνεις. Κι αγχώνεσαι, και σωματοποιείς και στο τέλος σκας. Και παρόλο που η διαδικασία δεν είναι καθόλου ευχάριστη, είσαι ευγνώμον που άρχισαν επιτέλους να βρίσκουν διέξοδο όλα αυτά τα συναισθήματα. Και σιγά-σιγά αισθάνεσαι ότι το ασφυκτικά γεμάτο ντουλάπι που τα φύλαγες αρχίζει ν'αδειάζει λίγο-λίγο. Κι έχεις μπει μέσα με ξεσκονόπανο, σκούπα κι αρωματικά έλαια κι αισθάνεσαι όπως το Σάββατο το πρωί που κοιτάς απεγνωσμένη το βομβαρδισμένο σπίτι σου και δε ξέρεις από πού ν'αρχίσεις. Και στέκεσαι σε μια γωνιά κι αναρωτιέσαι πώς θα ήταν η ζωή σου αν το ντουλάπι αντί για ενοχές, θλίψη και θυμό, ξεχείλιζε αγάπη, χαρά και συμπόνια. Και είσαι αποφασισμένη να μη μείνεις με την απορία. Πας στον καθρέπτη, τον καθαρίζεις με το πανάκι, βλέπεις το χάος πίσω σου να καθρεφτίζεται, κλείνεις το μάτι στο είδωλο σου, παίρνεις μερικές βαθιές ανάσες και ξεκινάς τη φασίνα σιγοτραγουδώντας το Waterfall των Stone Roses.
Δημοσίευση σχολίου