Archive for 2011

Κι άλλο κι άλλο κι άλλο

Σήμερα όλοι μιλούν για τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers το Σεπτέμβρη του 2012 στο ΟΑΚΑ. Λογικό αν σκεφτείς ότι έχουν χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο των Ελλήνων. Τι κι αν μεγάλωσαν κι αυτοί, τι κι αν έχουν περάσει 12 ολόκληρα χρόνια απ'το Californication, το ΟΑΚΑ θα γεμίσει κόσμο. Τρελαίνομαι ρε συ για συναυλίες, ειδικά για τέτοιες συναυλίες, μεγάλες, που μαζεύουν χιλιάδες κόσμου και γίνονται πάντα σε ανοιχτό χώρο γιατί εδώ που τα λέμε πού να κλείσεις και να χωρέσεις τους RHCP!!!


Γυρνάς λοιπόν απ' τη δουλειά, κάνεις ένα ντουζάκι, φοράς ένα τζιν, ένα t-shirt και τα πενταβρώμικα all-star σου, ξεθάβεις κάτι τεράστια βραχιόλια και μια κορδέλα για τα μαλλιά που είχες αγοράσει ένα Καλοκαίρι από την Αμοργό και προσπαθείς να μιμηθείς το "rock chic" στυλ που έχεις δει στα περιοδικά. Μάταια! Τελικά παίρνεις απόφαση πως δεν είσαι εσύ για τέτοια, βάζεις στην τσέπη σου το εισιτήριο, το οποίο παίζει και να μη θυμάσαι που έχεις καταχωνιάσει γιατί το έχεις προμηθευτεί μήνες πριν και βγαίνεις απ'το σπίτι σιγοτραγουδώντας το αγαπημένο σου τραγούδι, που αν δεν παίξουν δε θα τους το συγχωρέσεις ποτέ.


Μπαίνεις στο γεμάτο τρένο με προορισμό το σταθμό Ειρήνη, όπου κι αδειάζουν τα βαγόνια αμέσως μόλις ανοίξουν οι πόρτες. Περπατάς προς το ΟΑΚΑ ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, χαιρετάς μερικούς γνωστούς που στάνταρ θα βρεις στο διάβα σου, συμμαθητές, συμφοιτητές, πρώην συναδέλφους και πρώην γκόμενους, και η διαδρομή για την είσοδο στην αρένα μοιάζει ατελείωτη. Τελικά στέκεσαι υπομονετικά στην ουρά για τον έλεγχο των εισιτηρίων και κάποια στιγμή μπαίνεις επιτέλους στο γήπεδο. Κίνηση πρώτη: Εντοπίζεις τις τουαλέτες για να μη χάσεις χρόνο μετά. Και τώρα που το σκέφτεσαι μήπως να πήγαινες τώρα που δε θα 'χει ουρά και ενδεχομένως να είναι ακόμα αξιοπρεπείς. Κίνηση δεύτερη: Εντοπίζεις το stand της Heineken. Διστάζεις για μια στιγμή γιατί η μπύρα σου φέρνει συχνοουρία, αλλά τελικά δε μπορείς ν'αντισταθείς. Αν δεν πιείς μπύρα τώρα, πότε θα πιείς δηλαδή!! Κίνηση τρίτη: Βγάζεις κινητό και παίρνεις έναν απ'τους φίλους που είναι μέσα μήπως καταφέρεις και τους εντοπίσεις στο χάος. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Στέκονται λεέι δεξιά από τους ηχολήπτες και διαγώνια μπροστά, πίσω από έναν τύπο με αφάνα. Μα ποιός λογικός άνθρωπος πάει και στέκεται σε συναυλία πίσω από μια αφάνα, ευτυχώς που έχουν και σένα να τους οργανώσεις. Τελικά κινείσαι κατά προσέγγιση και κάποια στιγμή εντοπίζεις τον ψηλό της παρέας και καταφέρνεις να πας δίπλα τους. Σου έχει χυθεί η μισή μπύρα, έχεις σπρώξει 5-6, σε έχουν πατήσει 2-3, αλλά έχεις πλέον πάρει τη θέση σου στην αρένα. Σε πιάνει ένας μικρός εκστασιαμός μαζί με τους φίλους σου για το live που θα ακολουθήσει κι αρχίζει η αναμονή.


Κι ενώ περιμένεις, η φίλη σου σου λέει πως είδε τον πρώην της με τη νυν, αλλά δεν του μίλησε αν και θα τώρα που το ξανασκέφτεται θα έπρεπε για να της μπει στο μάτι, εσύ της λες πως πέτυχες εκείνη την κομπλεξική συνάδελφο από την προηγούμενη δουλειά που σε έθαβε πίσω από την πλάτη σου και ποτέ δεν τη χώνεψες και η τύπισσα δίπλα κράζει το γκόμενο της γιατί χθες βράδυ δε σήκωνε το τηλέφωνο. Τελικά κάποια στιγμή οι κουβέντες σταματούν και βγαίνει στη σκηνή το support. Κανείς δεν πολυνοιάζεται γι αυτούς εδώ που τα λέμε, αλλά προσπαθούν κι αυτοί να σε βάλουν στο κλίμα. Λες και το χρειάζεσαι. Όταν πλέον κατέβουν κι αυτοί από τη σκηνή έχεις πιεί τη μπύρα, έχεις καπνίσει 10 τσιγάρα, έχουν αρχίσει να σε πονάνε τα πόδια σου και φυσικά ήδη κατουριέσαι. Και κάποτε φτάνει επιτέλους η ώρα που κάτι συμβαίνει στα φώτα, στον ήχο, στην ατμόσφαιρα που προμηνύει την έναρξη του σόου. Και καθώς βγαίνει το συγκρότημα στη σκηνή αρχίζει το παραλήρημα.


Δε νομίζω ότι μπορείς να νιώσεις το συναίσθημα αυτό κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες. Ουρλιάζεις, χοροπηδάς, χειροκροτάς, θες να κλάψεις απ'την συναισθηματική φόρτιση και νομίζεις πως θα σπάσει η καρδιά σου. Και νιώθουν όλοι δίπλα σου και παραδίπλα σου και πίσω σου και μπροστά σου το ίδιο. Μαγεία! Ξεχνάς και κούραση και κατούρημα και άγχη και σκοτούρες, τα πάντα. Είσαι στο εδώ και τώρα, αγαπάς όλον τον κόσμο. Κι αν χύσουν τη μπύρα πάνω σου χαμογελάς, κι αν αρχίσει να σε πονά η σπλήνα σου από τα χοροπηδητά τα πόδια σου δεν υπακούνε, τα χέρια σου είναι κατακόκκινα από το χειροκρότημα κι ο λαιμός σου πάει να κλείσει από τις φωνές. Κι ευτυχισμένη όπως είσαι ανάμεσα στο πλήθος, εύχεσαι αυτό που ζεις να μην τελειώσει ποτέ!

Posted in | 1 Comment

Ν'ακουμπήσω κάτι πάνω σού;

Μερικές μέρες δεν είναι σαν τις άλλες. Έτσι απλά έρχεται και κάθεται ένα βάρος στο στομάχι σου. Πού και πού ανεβαίνει μέχρι το λαιμό σου κι αν τολμήσει κανείς να σε ρωτήσει τι σκατά έχεις φτάνει στα μάτια χωρίς να το καταλάβεις. Κι αφού έχεις γίνει ρόμπα ξαναγυρνά στη θέση του. Που όλα σου φταίνε, που τίποτα δεν πάει καλά, που κανείς δε σε καταλαβαίνει, κι έχεις κι αυτόν τον Κρόνο που σου 'χει γαμήσει τη ζωή, γιατί κάπου πρέπει να ρίξεις την ευθύνη για να κλαίγεσαι άνετα. Κι επειδή κατά βάθος είσαι αισιόδοξος άνθρωπος ή ήσουνα κάποτε κι από κεκτημένη ταχύτητα νομίζεις πως ακόμα είσαι, ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλύτερα. Αυτό δηλαδή που ήλπιζες και πέρυσι τέτοια μέρα και τίποτα δεν πήγε καλύτερα...ακριβώς αυτό. Κι ελπίζεις πάλι σήμερα ακριβώς το ίδιο και σημειώνεις τη μέρα στο ημερολόγιο του 2012 για να δεις αν τελικά έχεις λόγο να ελπίζεις. Αλλιώς ν'αλλάξεις τακτική. Αλλά επειδή φοβάσαι ν'αλλάξεις τακτική γιατί μπορεί πάνω που θα την αλλάξεις τελικά να λειτουργούσε αν δεν την άλλαζες, κάθεσαι στ'αυγά σου και δεν αλλάζεις τίποτα. Περιμένεις. Δε μπορεί σκέφτεσαι αφού έχω τρίγωνο Αφροδίτης-Ποσειδώνα όλα θα πάνε καλύτερα. Κι ενώ περιμένεις να πάνε όλα καλύτερα τρως και κάτι να περάσει η ώρα. Τρως. Παχαίνεις. Μελαγχολείς. Αναβάλλεις τη Σαββατιάτικη έξοδο γιατί δε σου μπαίνει το στενό τζιν, αλλά και πώς να περάσει το Σαββατόβραδο στο σπίτι...ξανατρώς. Από Δευτέρα θα σταματήσεις, ορκίζεσαι αλλιώς να βγάλεις ένα τεράστιο σπυρί για κάθε κομμάτι σοκολάτας που θα φας. Τελικά δε σε σκιάζουν οι φοβέρες. Τρως. Από 01-01-12 θα σταματήσεις. Έτσι κι αλλιώς τι έμεινε; 15 μερούλες. Μεταφέρεις το στόχο στην επόμενη χρονιά μαζί με όλους τους υπόλοιπους γιατί φέτος δεν έκανες τίποτα. Δε φταις εσύ, φταίει ο Κρόνος που έχεις πάνω απ'το κεφάλι σου, το τετράγωνο Σελήνης Δία που σ΄έκανε λιχούδα και σπάταλη, ο Έρμής στο 12ο που σ'έκανε αντικοινωνική και η καισαρική της μάνας σου που σ'έκανε νευρόσπαστη γιατί δεν έσπρωξες όταν έπρεπε να σπρώξεις. Κι αφού έχεις αποδώσει ευθύνες για όλα τα κουσούρια σου κι έχεις γεμίσει τους γονείς σου τύψεις γιατί δε σε πήρανε 5325000 αγκαλιές όταν ήσουν μικρή, αποφασίζεις ν'αρχίσεις να αγκαλιάζεις εσύ τον εαυτό σου για να καλύψεις κάτι κενά. Και μετά αρχίζεις να χορεύεις.

Posted in | 1 Comment

Δε σε διακρίνω στο σκοτάδι


Ποδήλατο, φωτογραφία, twitter, all-star, apple, six dogs, στριφτά τσιγάρα, black keys, μούσια (ευτυχώς μόνο οι άνδρες), τα απαραίτητα χαρακτηριστικά ενός Έλληνα hipster που σέβεται τον εαυτό του. Και τώρα που γίναμε όλοι ίδιοι τι καταλάβαμε; Αναρωτιέμαι κατά πόσο όλο αυτό το κίνημα, μέσα στο οποίο παραδέχομαι ότι είμαι κι εγώ με το ένα πόδι και με το άλλο να αιωρείται, είναι ειλικρινές ή αποτελεί απλά μια μόδα της εποχής. Σίγουρα κάθε μορφή δημιουργικότητας αποτελεί αντίδοτο στη θλίψη που προκαλεί σήμερα η Ελληνική πραγματικότητα και πιθανότατα και τη μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση. 

Αλλά υπάρχει κάτι που μ'ενοχλεί. Δε ξέρω αν είναι το ότι όλοι από τη μια μέρα στην άλλη καβαλήσαμε ένα ποδήλατο λες και ξαφνικά δημιουργήθηκαν οι βάσεις στην Αθήνα για κάτι τέτοιο. Δε ξέρω αν είναι η έπαρση που διακρίνω στους νέους που εκδηλώνεται σαν κοινωνικός ρατσισμός απέναντι σε οποιονδήποτε βρίσκεται "έξω απ'το χορό" ή η ομοιότητα που υπάρχει στη συμπεριφορά, το ντύσιμο, τις επιλογές για έξοδο που με υποψιάζουν για το κατά πόσο είναι η επιλογή του καθενός ξεχωριστά ή ένα ντόμινο στο οποίο παίρνουμε τη θέση μας ασυνείδητα. Αλλά υπάρχει κάτι που μ'ενοχλεί.

Χαίρομαι που η πόλη έχει γεμίσει ποδήλατα, αλλά αν αποφασίσεις να 'ναι αυτό το μέσο μεταφοράς σου καν'το με σεβασμό σε πεζούς και οδηγούς. Ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας ισχύει και για σένα. Χαίρομαι που όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκφράζονται μέσα από κάποια μορφή τέχνης, αλλά αν επιλέξεις κι εσύ αυτόν τον τρόπο καν'το με ειλικρίνεια προς τον εαυτό σου. Χαίρομαι που διαθέτεις τα χρήματα που απαιτεί η απόκτηση ενός i-phone, i-pad ή δε ξέρω κι εγώ τι, αρκεί να συνειδητοποιείς πως δεν αξίζουν τα λεφτά τους. Χαίρομαι που αποφάσισες να είσαι χαλαρός κι ακομπλεξάριστος, αρκεί να παραμένεις πάντα εσύ.

Posted in | Leave a comment

Περιμένουμε παρέα

Θυμάσαι τα χρόνια που ήσουν Αγγλία για σπουδές. Με πόση λαχτάρα περίμενες τα Χριστούγεννα για να γυρίσεις για λίγες μέρες στην Ελλάδα και να δεις όλους όσους είχες επιθυμήσει τόσο πολύ. Θυμάσαι τους γονείς σου να σε περιμένουν δακρυσμένοι να βγεις από την αίθουσα παραλαβής των αποσκευών. Θυμάσαι το μπαλόνι που έφυγε μια φορά από τα χέρια της κολλητής σου όταν σε αγκάλιασε και κόλλησε στο ταβάνι του αεροδρομίου (τότε ακόμα στο Ελληνικό). Την κίνηση και τα νεύρα του μπαμπά σου στο αμάξι καθώς επιστρέφατε σπίτι και τον εκνευρισμό που σου προκαλούσαν καθώς είχες συνηθίσει την ησυχία σου τρεις μήνες στην Αγγλία. Το παστίτσιο που σε περίμενε λαχταριστό κατόπιν παραγγελίας και το στολισμένο σπίτι. Η μαμά σου έχει μεγάλο ταλέντο στο χριστουγεννιάτικο στόλισμα και παρόλο που το βαριέται, κάθε χρόνο το εμπλουτίζει με καινούρια στολίδια. Πάντα η φασαρία, η πολυκοσμία και τα τηλέφωνα από φίλους που ήθελαν να σε δουν την ίδια κιόλας μέρα σου προκαλούσαν ταραχή, ακόμα θυμάσαι το συναίσθημα, αλλά σύντομα προσαρμοζόσουν για άλλη μια φορά στα Ελληνικά δεδομένα και περνούσες υπέροχα.

Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από τότε. Ακόμα περιμένεις τα Χριστούγεννα με λαχτάρα, αλλά πλέον ο μόνος λόγος είναι μερικές μέρες άδεια από τη δουλειά. Ίσως και οι μεσημεριανοί καφέδες με φίλους στις στολισμένες καφετέριες της γειτονιάς, ιδιαίτερα αν ρίχνει και λίγο χιόνι. Οι συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων για επιτραπέζια παιχνίδια και χαρτιά. Οι εκδρομές. Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και ίσως και στο μέλλον. Το παρόν είναι λιγάκι διαφορετικό δυστυχώς. Δημιουργήθηκαν κενά, πολλά από τα οποία δεν έχουν καλυφθεί ακόμα. Κάποια. Γιατί κάποια άλλα συμπληρώθηκαν και με το παραπάνω, από την Α και την Τ. Ξέρει η ζωή πότε να στείλει κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου τελικά. Πάλι καλά. Τέλος Πάντων, για την Α ήθελες να γράψεις που είναι Αγγλία για σπουδές και την περιμένετε πώς και πώς να έρθει για τις γιορτές να σας βγάλει λίγο από τη ρουτίνα και να σας ξεσηκώσει μήπως ξεαραχνιάσετε, αλλά χάθηκες για λίγο στις σκέψεις σου.

Σε περιμένουμε λοιπόν μικρή ακροβάτισσα! Με ανοιχτές αγκάλες. Παστίτσιο μόνο μη ζητήσεις!

Posted in | Leave a comment

Make a note of this date

Και μια μέρα (βροχερή) αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου blog. Να κάτι που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα κάνω. Μη με ρωτήσεις πώς το αποφάσισα γιατί δε ξέρω. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Είναι φορές που παίρνουμε μια απόφαση χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Και κάποτε ο λόγος φανερώνεται μπροστά μας και τότε χαμογελάμε πονηρά στον καθρέπτη και κλείνουμε το μάτι στον εαυτό μας. Κάποιες φορές. Σου 'χει τύχει, δε μπορεί. Ακόμα και με δυσάρεστα γεγονότα, που όταν συμβαίνουν μονολογείς κλαίγοντας "γιατί γιατί γιατί" και δε βρίσκεις την απάντηση πουθενά. Όμως υπάρχει, και θα σου αποκαλυφθεί όταν έρθει η ώρα. 

Αλλά πάρε κι εσύ μια ανάσα να τη δείς.

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.