Archive for Φεβρουαρίου 2012

A present for you

Κάθε τι συμβαίνει για κάποιο λόγο. Το πιστεύεις από τότε που αναρωτήθηκες για πρώτη φορά κλαίγοντας γιατί να συμβαίνει αυτό σε σένα. Δηλαδή όχι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αλλά λίγο αργότερα. Από τότε. Και φυσικά δεν αναφέρεσαι σε γεγονότα όπως το να πέφτει το φαγητό πάνω στα ρούχα σου ενώ τρως. Αυτό είναι απλά  αποτέλεσμα της λαιμαργίας σου. Μάλλον πρέπει ν'αρχίσεις να απολαμβάνεις το φαγητό σου τρώγοντας πιο αργά ή τουλάχιστον να σταματήσεις να τρως από την κατσαρόλα.
Συμβαίνουν όμως και πράγματα αναπάντεχα, από το πουθενά. Ευτυχώς σύμπαν μου! Φαντάσου να γνωρίζες οτιδήποτε επρόκειτο να σου συμβεί. 

Ξέρεις για παράδειγμα ότι τον Μάη θα τρακάρεις, τον Αύγουστο θα γνωρίσεις τον Χρήστο στα Κουφονήσια, το 2014 θα μείνεις χωρίς δουλειά, το 2015 θα παντρευτείς, το 2017 θα χωρίσεις, το 2023 θα ταξιδέψεις στην Λατινική Αμερική και το 2035 θα πεθάνεις σε αεροπορικό δυστύχημα. Αποφασίζεις λοιπόν το Μάη να μετακινείσαι μόνο με το μετρό, τον Αύγουστο σέρνεις τις φίλες σου με το ζόρι στα Κουφονήσια, το 2014 δουλεύεις νυχθημερόν και το 2015 βάζεις τα χρήματα που σας έδωσαν τα σόγια για το γάμο στον τραπεζικό σου λογαριασμό για το μεγάλο σου ταξίδι στην Κολομβία. Ο άντρας σου γκρινιάζει λίγο, αλλά τον έχεις χεσμένο γιατί ξέρεις πως σύντομα θα χωρίσετε. Κοινώς ζεις για το μέλλον. Μη στενοχωριέσαι μωρέ. Οι περισσότερο το κάνουν. Ανησυχούν για το μέλλον, ελπίζουν στο μέλλον, βάζουν στόχους για το μέλλον. Αλλά να δω τι θα κάνεις όταν μπει το 2035. Εκεί να σε δω.

Ευτυχώς όμως δε γνωρίζεις τι πρόκειται να σου συμβεί. Κι αυτό είναι υπέροχο. Αυτό μπορεί να κάνει μια μίζερη Δευτέρα την πιο ευτυχισμένη μέρα εδώ και καιρό. Μπορεί να κάνει μια βαρετή επίσκεψη στους θείους σου αξέχαστη. Μπορεί να είσαι στον ουρανό και να σε ρίξει στο κενό. Μπορεί να σε βυθίσει στην ευτυχία. Μπορεί να σε βυθίσει στη δυστυχία. Και μετά το πρώτο σοκ προσπαθείς να καταλάβεις τι ήταν αυτό που συνέβη. Και, έστω κι ασυνείδητα, κάνεις πάλι προβολές στο μέλλον. Γνωρίζεις κάποιον και τον τοποθετείς στη ζωή σου στο μέλλον. Απολύεσαι ξαφνικά κι αναρωτιέσαι τι θα κάνεις αν δε βρεις δουλειά στο μέλλον. Κερδίζεις το λαχείο κι αγοράζεις ένα διαμέρισμα για να το νοικιάσεις και να σου αποφέρει κέρδη στο μέλλον. Σε χωρίζει ο φίλος σου και κλαις από τον φόβο πως θα μείνεις μόνη σου στο μέλλον. Κι ενώ ζεις περιμένοντας να συμβούν όλα αυτά που ελπίζεις ή φοβάσαι, το μέλλον γίνεται παρόν. Κάθε στιγμή το μέλλον που περιμένεις γίνεται παρόν. Περιμένεις μια στιγμή στο μέλλον για να τη ζήσεις, αλλά όταν η ίδια αυτή στιγμή γίνει παρόν, ξεχνιέσαι σκεπτόμενη μια επόμενη. Και δεν τη ζεις. Και δεν ζεις.

Όταν σου συμβεί κάτι δυσάρεστο - γιατί σε όλους συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα κι εσύ δεν αποτελείς εξαίρεση - όλοι σου χτυπάνε την πλάτη λέγοντας σου "θα περάσει". Με δυο λέξεις σε προτρέπουν να δεις κατευθείαν στο μέλλον, εκεί όπου όλα θα είναι καλύτερα. Και εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες σου στο μέλλον αισθάνεσαι όντως καλύτερα. Μόνο που έχεις χάσει μια μοναδική ευκαιρία. Σου συνέβη κάτι, έστω δυσάρεστο. Τώρα. Στο παρόν. Κι εσύ το προσπερνάς τρέχοντας με το νου στο μέλλον. Προσπερνάς το γεγονός και μαζί του προσπερνάς και τον λόγο για τον οποίο συνέβη. Για όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που ήρθε να σου χαρίσει κι εσύ καταπιέζεις γιατί σε πονάνε. Για όλα αυτά τα υπέροχα μαθήματα που ήρθε να σου δώσει κι εσύ δε μπορείς να πάρεις γιατί δεν είσαι εκεί. Γιατί όλα είναι διαθέσιμα στο παρόν κι εσύ τ'αναζητάς στο μέλλον.

Posted in | Leave a comment

Κάτι δικά σου

Γιατί πρέπει να μιλάμε συνέχεια; 

Γιατί δε μ'αφήνεις όταν είμαι στη θέση του συνοδηγού να απολαύσω για λίγο τη μουσική χαζεύοντας το τοπίο; 

Γιατί δε μπορούμε να ξαπλώσουμε για λίγο σιωπηλοί στον καναπέ κοιτώντας το ταβάνι;

Γιατί μου προκαλείς άγχος λέγοντας μου διαρκώς "τι άλλα;" ή "για πες τίποτα"; 

Τίποτα! Ορίστε σου απαντώ. Τίποτα, τίποτα, τίποτα. 

Γιατί ταυτίζεις το τίποτα με τη βαρεμάρα και τη θλίψη; 

Γιατί δε μπορείς να ησυχάσεις για ένα λεπτό και να βυθιστείς στο τίποτα; 

Μιλάς όλη την ώρα, φοβάσαι πως αν μείνουμε για λίγο σιωπηλοί στο δωμάτιο κάτι κακό συμβαίνει. Κάτι πρέπει να πεις για να σπάσεις τον πάγο, για να μη βαρεθώ, γιατί νομίζεις πως το να μιλάς σε κάνει πιο ενδιαφέρον άνθρωπο. Νομίζεις. Φόβος κι ανασφάλεια που μου μεταδίδεις μ'ένα "τι άλλα, για πες τίποτα". 'Οπου κι αν πας όλοι μιλάνε ασταμάτητα. Όλοι μαζί. Ο ένας πατάει πάνω στη φωνή του άλλου όλο και πιο δυνατά προκειμένου ν'ακουστεί. Όλοι μιλάνε, κανένας δεν ακούει. Πρέπει να ησυχάσεις για ν'ακούσεις. Ησύχασε. 

Λες δεν είσαι και στα καλύτερα σου τον τελευταίο καιρό. Έχεις προβλήματα. Και μιλάς, τα αναλύεις, τα φέρνεις από δω, τα φέρνεις από εκεί, κι όταν δε μιλάς γι αυτά κρατάς τον εαυτό σου απασχολημένο με χίλια-δυο πράγματα για να μη τα σκέφτεσαι. Και δώσ'του γυμναστήρια, και δώσ'του δουλειά και δώσ'του έξοδοι, αλκοόλ και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. 

Λοιπόν, τα έλυσες;

Posted in | Leave a comment

In a relationship

Θα είμαι πολύ γλυκιά αυτή τη φορά, το υπόσχομαι. Θα σου πω για τις σχέσεις. Απ'την καλή πλευρά. Για εκείνα τα στοιχεία της σχέσης που σε κάνουν να λειτουργείς καλύτερα στην καθημερινότητα σου, που σε τοποθετούν στην αισιόδοξη πλευρά, που σε κάνουν πιο δημιουργικό και αποδοτικό. Είναι κάποιες σχέσεις που σε κάνουν να νιώθεις πολύ δυνατός, όχι επειδή είσαι ανασφαλής και γεμίζει τα κενά ο άλλος, αλλά επειδή σου δίνει χώρο να αναπτυχθείς και να γνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα από τη συσχέτιση που δημιουργείς μαζί του. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι δε χάνεσαι μες στη σχέση. Ότι δε γίνεστε ένα, παραμένετε πάντα δύο. Δε λέω να μη δεθείτε. Φυσικά θα δεθείτε, φυσικά θα μοιραστείτε στιγμές και συναισθήματα, φυσικά θα ανακαλύψετε και θα αγγίξετε κρυμμένα κομμάτια. Αρκεί να μη γίνει το μεγάλο μπέρδεμα. Που άλλος ήσουνα και άλλος έγινες. Που άλλος είναι και άλλος θέλεις να γίνει. Και ξαφνικά δυο άνθρωποι χαμένοι σε μια σχέση τερματίζουν το παιχνίδι του έρωτα και ξεκινούν παιχνίδια εξουσίας.

Επιστρέφω όμως στην αισιόδοξη πλευρά. Στις σχέσεις όπως νιώθω εγώ πως πρέπει να είναι για να είσαι στο τέλος της μέρας "κερδισμένος". Υπάρχουν που λες άνθρωποι που μπαίνουν σε μια σχέση με αλήθεια. Τα έχουν βρει μέσες άκρες με τον εαυτό τους ή τελοσπάντων προσπαθούν και ξέρουν τι ζητάνε. Τι πραγματικά ζητάνε. Όχι αυτό που νομίζουν ότι χρειάζονται αλλά αυτό που έχουν στ'αλήθεια ανάγκη. Μπορώ να αφιερώσω ολόκληρη παράγραφο στην τελευταία πρόταση, ακόμα κι ολόκληρο άρθρο. Είναι τόσο σημαντικό, αρχικά για εσένα, να καταλάβεις τι είναι αυτό που χρειάζεσαι. Ίσως είναι προσωρινό, ίσως στην πορεία αλλάξει. Αλλά τώρα είναι αυτό και πρέπει να το βρεις. Για να μην ταλαιπωρήσεις τον άλλον και κυρίως τον ίδιο σου τον εαυτό. Και πόσο δύσκολο είναι να το εντοπίσεις και να το αναγνωρίσεις, όταν παρεμβάλλουν όλα όσα γνώριζες μέχρι σήμερα, όσα έχεις μάθει κι έχεις συνηθίσει, όλα όσα βλέπεις γύρω σου. Καμιά φορά σε ρωτάνε τι είναι αυτό που ζητάς σε μια σχέση κι εσύ απαντάς αμέσως με φοβερή άνεση. Δε λέω ίσως αυτό συμβαίνει γιατί είναι όντως ξεκάθαρο μέσα σου, ίσως όμως συμβαίνει κι από κεκτημένη ταχύτητα. Αυτό ήθελες την τελευταία φορά που σε ρωτήσανε πριν από τρία χρόνια και θεωρείς ότι έχει παραμείνει το ίδιο. Αλλά μπορεί και να έχει αλλάξει, οπότε καλού κακού κάνε έναν επαναπροσδιορισμό. Ορίστε, την έφαγα την παράγραφο.

Φαντάσου δυο ανθρώπους που συναντιούνται στο σωστό timing, που τα θέλω τους και οι ανάγκες τους ταυτίζονται ή απλώς συμβαδίζουν. Πόσο μεγάλη τύχη! Μπαίνεις σε μια σχέση που σου προσφέρει απλόχερα αυτό που χρειάζεσαι, χωρίς να χρειαστεί να καταπιεστεί κανένας από τους δύο. Χωρίς μάσκες, μόνο με αλήθεια. Γιατί με ένα μαγικό τρόπο οι αλήθειές σας κουμπώνουν. Δε ζητάς τίποτα από τον άλλον, δεν έχεις καμιά απαίτηση, δε χρειάζεται να επαναλαμβάνεις διαρκώς τις ανάγκες σου με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ο άλλος θα τις σεβαστεί γιατί δε χρειάζεται να το κάνεις. Απλά συμβαίνει. Εχεις βάλει στη σχέση την ενέργεια σου και με κάποιο τρόπο δένει αρμονικά με την ενέργεια του άλλου. Αισθάνεσαι όμορφα με τον εαυτό σου και μεταδίδεις ομορφιά και στη σχέση σου. Αισθάνεσαι ασφαλής με τον εαυτό σου και μεταδίδεις ασφάλεια. Δημιουργικός και μεταδίδεις δημιουργικότητα. Ό,τι είσαι κι ό,τι κουβαλάς το μεταδίδεις στη σχέση σου. Κάποιες από τις ποιότητες της σχέσης σου είναι οι δικές σου ποιότητες. Γι αυτό αν η σχέση σου σου προκαλεί κυρίως πόνο κι ανασφάλεια ή τελοσπάντων με κάποιο τρόπο σε χαλάει μη βιαστείς να ρίξεις το φταίξιμο στον άλλον. Γιατί κάπου μέσα στον αχταρμά που έχετε δημιουργήσει οι δυο σας, αν ψάξεις καλά, ίσως βρεις την ανασφάλειά σου, τα παιδικά σου τραύματα, τον εγωισμό σου ή τις παλιομοδίτικες ιδέες των γονιών σου. Σ' αυτή τη περίπτωση κι αν αποφασίσεις να πάρεις τα μπογαλάκια σου, πριν τα κλειδώσεις όλα μαζί στο βαλιτσάκι σου, κάνε ένα ξεκαθάρισμα, πέτα ό,τι δε χρειάζεσαι και ανακύκλωσε κάτι που ενδεχομένως ανακυκλώνεται. Κι έτσι ξαλαφρωμένος όπως είσαι μπες στο τρένο που θα σε πάει στον επόμενο σταθμό. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Jump!

Μια γραμμή χωρίζει την απουσία από την παρουσία.
Photo by Grahi
Να σου πω κάτι; Αλλά μη με παρεξηγήσεις. Καμιά φορά σκέφτομαι όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας, την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο και χαίρομαι. Βλέπω ένα τέλος, αλλά βλέπω και μια καινούρια αρχή. Βλέπω ένα τέλος και χαίρομαι λίγο. Τερματίσαμε την απληστία. Επιτέλους! Αν ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε να είμαστε τόσο άπληστοι και τόσο πολύ εξαρτημένοι από το χρήμα είναι να φτάσουμε στον πάτο, ας φτάσουμε. Έπρεπε να το περιμένουμε, πώς γίνεται να μην το βλέπαμε να έρχεται γαμώτο; Εμείς οι μορφωμένοι, που πήγαμε στα καλύτερα σχολεία, που συγκεντρώσαμε τόσα πτυχία, που μάθαμε τόσα πράγματα; Μάθαμε τα πάντα εκτός από ένα. Πώς να συνυπάρχουμε και να ζούμε ευτυχισμένοι. Μας μάθανε ότι ο δρόμος προς την ευτυχία είναι ο δρόμος της επιτυχίας. Πλούτος, καριέρα, τεράστια σπίτια κι ακριβά αυτοκίνητα. Στα περίπτερα μπορείς να βρεις στοίβες από άχρηστα περιοδικά αφιερωμένα σε πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα και στις τελευταίες σελίδες ένα άρθρο για την ευτυχία που βρίσκεται μέσα σου. Πόσο οξύμωρο! Ρωτάνε τις γυναίκες ποιό είναι το πρώτο πράγμα που κοιτάνε σε έναν άνδρα και το 60% απαντάει "τα παπούτσια του". Φτάσαμε στο σημείο να επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα βάλουμε στη ζωή μας από τα παπούτσια που φοράνε. Αυτοί οι άνθρωποι που εσύ κοιτάς με υπεροψία γιατί τα παπούτσια τους δεν είναι πια στη μόδα, είναι πιθανότατα πολύ πιο ευτυχισμένοι από σένα. Μην τους λυπάσαι. Τώρα ίσως και να ναι σε καλύτερη μοίρα από εσένα. Δεν έχουν πάρει το υπέρογκο δάνειο που πήρες εσύ προκειμένου να αγοράσεις τη μεζονέτα που ονειρευόσουν, ούτε χρειάστηκε να πληρώσουν έναν μισθό για τα τέλη κυκλοφορίας του πανάκριβου αμαξιού που κυκλοφορείς. Ούτε και έχουν σπίτια και οικόπεδα στην κατοχή τους για να τους ξεζουμίζει κάθε χρόνο η εφορία. Είναι ελεύθεροι. Δεν έχουν δημιουργήσει όλες αυτές τις ανάγκες που έχεις δημιουργήσει εσύ στον εαυτό σου. Όλα όσα εσύ θεωρείς απαραίτητα αυτοί τα θεωρούν περιττά. Τα έχουν προσπεράσει. Κι εσύ είσαι ακόμα προσκολλημένος πάνω τους. Πόσο ελεύθερος νιώθεις τώρα;

Χθες πήγα για καφέ με μια φίλη στο Ψυχικό. Την περίμενα έξω από το μαγαζί. Λίγο πιο πέρα στέκονταν τρεις άντρες γύρω στα 35. Ατσαλάκωτοι. Μιλούσαν μεταξύ τους με το ένα χέρι να κρατάει την επαγγελματική τσάντα και το άλλο στην τσέπη. Δεν κοίταξε ποτέ ο ένας τον άλλον.  Μιλούσαν και κοιτούσαν τριγύρω, το κενό, τους περαστικούς, την κυρία που προσπαθούσε να παρκάρει μπροστά τους. Πόσο ανασφαλείς στα κουστούμια τους, πόσο εγκλωβισμένοι στην εικόνα τους; Όσο περισσότερο κορδώνονταν για να επιδείξουν όλα όσα με μόχθο ή χωρίς καθόλου μόχθο είχαν αποκτήσει, τόσο μεγαλύτερη ανασφάλεια εξέπεμπαν.

Άρθρο χωρίς αρχή μέση και τέλος. Δε ξέρω καν τι τίτλο να του δώσω. Είναι στιγμές που νιώθω λίγο άβολα που σε κάθε ανάρτηση κράζω, αλλά αυτά γυρνάνε μέσα μου τον τελευταίο καιρό και μου είναι αδύνατο να γράψω κάτι διαφορετικό. Και φυσικά είναι όλα κομμάτια του εαυτού μου. Και φυσικά τα λέω για να τα ακούσω πρώτη εγώ. Ημουνα κι εγώ μέρος της εικόνας που περιέγραψα πιο πάνω. Αν και ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωθα άνετα σε πολυτελή εστιατόρια και πανάκριβα καταστήματα, αν και πάντα αισθανόμουν πίεση σε τέτοια μέρη, πολλές φορές στο παρελθόν παρασύρθηκα από την ανασφάλειά μου σε πολυέξοδες αγορές, πολλές φορές επιβεβαίωσα στον καθρέπτη ότι δεν πετάνε τα μαλλιά μου, ότι δεν έχει αλλοιωθεί το μακιγιάζ μου ή ότι δε με παχαίνει το παντελόνι που φοράω. Καλά, το τελευταίο το κάνω ακόμα. Πολλές φορές προσπάθησα να τηρήσω (ανεπιτυχώς) το savoir vivre σε ακριβά μαγαζιά. Και η αλήθεια είναι ότι ένιωθα φοβερή καταπίεση μέσα από την προσπάθεια μου να γίνω αποδεκτή από τον περίγυρο και να μοιάσω στη διπλανή μου που ήταν έτοιμη για φωτογράφιση στο life&style.

Δε φαντάζεσαι πόσο πιο όμορφη και ελεύθερη αισθάνομαι τώρα. Και πόσο πιο ευτυχισμένη!

Posted in | 1 Comment

I do(n't)

Γάμος.
Μην μου πεις ότι στα 20, ακόμα και στα 25 δε θεωρούσες δεδομένο ότι θα παντρευτείς και θα κάνεις οικογένεια; Ποτέ ως τότε δεν πέρασε από το μυαλό σου ότι ίσως και να μην παντρευτείς. Ποτέ ως τότε δεν αναρωτήθηκες αν θες στ'αλήθεια να παντρευτείς. Είσαι σίγουρη ότι κάποια μέρα μέσα στα επόμενα χρόνια ο πρίγκιπας θα γονατίσει μπροστά σου, θα περάσει στο δάχτυλο σου ένα μονόπετρο που θα επιδεικνύεις για μέρες στις φίλες σου, θα ψάχνεις μήνες το νυφικό που θα σε κάνει να μοιάζεις με τη βασίλισσα του χιονιού και θα οργανώσεις ένα γλέντι τρικούβερτο, κατά τη διάρκεια του οποίου θα τηρήσεις το πρωτόκολλο κατά γράμμα, από την κοπή της τούρτας, μέχρι τον πρώτο χορό και το πέταγμα της ανθοδέσμης. Εννοείται πως η είσοδος σας στο χώρο της γαμήλιας δεξίωσης θα θυμίζει έλευση αστέρων στο κόκκινο χαλί. Δεν έψαχνες άδικα για μήνες το απόλυτα ξεσηκωτικό μουσικό κομμάτι, ούτε έσκασες τζάμπα χιλιάδες ευρώ για τα πυροτεχνήματα. Θέλεις οι καλεσμένοι να συζητούν το γάμο σου για μέρες.

Αλλά όχι, εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες. Αποφάσισες που λες να φορέσεις ένα εκκεντρικό νυφικό, να βάψεις το νύχι κόκκινο και να μην σταυρώσεις τα χέρια με τον γαμπρό για να πιεις τη σαμπάνια πάνω από την τριώροφη τούρτα. Μπράβο, έχεις κάνει φοβερή καινοτομία, πήγες ενάντια στο κατεστημένο και τις επιταγές της παράδοσης, είσαι μια επαναστάτρια. Η αλήθεια είναι πως το κόκκινο νύχι σου σόκαρε την πεθερά σου, αλλά περίμενε να δεις πόσα ηλεκτροσόκ θα σου χαρίσει αυτή στο μέλλον. Ακόμα κι αν όντως έχεις συνειδητοποιήσει ότι δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά, ότι θέλεις απλά να πάρεις τον αγαπημένο σου και να παντρευτείτε στη μέση του πουθενά, χωρίς κόσμο, χωρίς φρού-φρού κι αρώματα, τελικά υποχωρείς στην πίεση των γονιών σου που περιμένανε χρόνια να παντρευτείς για να βγάλουν την υποχρέωση σε φίλους και γνωστούς. Άλλωστε μη ξεχνάς, αυτοί πληρώνουν, αυτοί αποφασίζουν. Φτιάχνεις με τη μέλλουσα κολόνα του σπιτιού σου τη λίστα με τους καλεσμένους κι ανακουφισμένη ξεφωνίζεις στη μαμά σου ότι είναι μόλις εκατό. Μετά από δυο μέρες η μαμά σου σου επιστρέφει τη λίστα και έκπληκτη ανακαλύπτεις ότι έχεις δεκαπέντε τρίτα ξαδέρφια και συγγενείς στην Άρτα. Και φυσικά θα είναι όλοι εκεί να ζήσουν τη χαρά σου. Τι εννοείς μα ούτε που τους έχεις ξαναδεί; Ευκαιρία να τους γνωρίσεις.

Προχθές σε μια κουβέντα περί γάμου αναρωτήθηκα γιατί θα πρέπει το ζευγάρι να στριφογυρίζει στα τραπέζια με τους καλεσμένους για μια ώρα προκειμένου να ευχαριστήσει τον καθένα ξεχωριστά. Γιατί δε μπορούν απλά να σηκώσουν τα ποτήρια τους και να πουν δυο κουβέντες; Η απάντηση που πήρα ήταν "Μα τι λες ρε Ιλιάνα, δε γίνονται αυτά τα πράγματα". Αυτή η πρόταση στο δικό μου το κεφάλι δε χωράει πια. Την κουβαλούσα για χρόνια μέσα μου, όπως άλλωστε κι ο περισσότερος κόσμος. Πλέον στα 32 συνειδητοποιώ ότι απλά με εμποδίζει να ζήσω τη ζωή μου. Υπερβολή; Ίσως. Ίσως θεωρείς υπερβολή αυτό και όχι όλα όσα περιέγραψα παραπάνω. Αλλά μήπως να το ξανασκεφτείς;

Posted in | Leave a comment

Γκοοοοοοοοολ

Θα μιλήσω για ποδόσφαιρο. Πόσο αστείο ακούστηκε αυτό στ'αυτιά σου;
Ε λοιπόν όσο αστείο ακούγεται στα δικά σου αυτιά να μιλάω εγώ για ποδόσφαιρο, άλλο τόσο αστείο ακούγεται στα δικά μου να ακούω χιλιάδες κόσμου να τσακώνεται γι αυτό. Αλήθεια, μου θυμίζεις λίγο με τι κριτήρια επέλεξες την ομάδα που υποστηρίζεις και για την οποία αναλώνεσαι κάθε τόσο σε ανούσιους καυγάδες με τους φίλους σου; Έτυχε για παράδειγμα να μεγαλώσεις στον Πειραιά κι "έγινες" Ολυμπιακός. Κι ο λόγος αυτός σου φτάνει για να σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Ρε συ, αλήθεια τώρα, μήπως απλά το πίστευες στα 10 και μεγαλώνοντας το μυαλό δεν πρόλαβε να σκεφτεί κι έφτασες να πιστεύεις το ίδιο και στα 30; Από κεκτημένη ταχύτητα το έπαθες; Δηλαδή συζητάμε για ποδόσφαιρο και προσπαθείς να με πείσεις για παράδειγμα ότι η διοίκηση ή οι παίχτες ή ο προπονητής των υπόλοιπων ομάδων είναι για τα μπάζα μόνο και μόνο επειδή έτυχε, και σίγουρα επέλεξαν άλλοι για σένα, να μεγαλώσεις στον Πειραιά; Seriously? Αν είχες μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη θα ήσουν πιθανότατα ΠΑΟΚ. Οι διοικήσεις, οι παίχτες και οι προπονητές των ομάδων θα ήταν ακριβώς οι ίδιες, αλλά εσύ θα θεωρούσες τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς του ξεφτίλες. Καταλαβαίνεις πόσο παράλογο είναι έτσι; Καταλαβαίνεις ότι ακυρώνει την έννοια της αντικειμενικότητας και της επιλογής;

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα, αν και ελπίζω ότι εκεί κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει πλέον. Πάντως μέχρι πριν 10 χρόνια το πολύ, αυτό ίσχυε. Υποστήριζες ένα κόμμα, όχι γιατί το είχες επιλέξει αλλά γιατί πιθανότατα το είχαν επιλέξει πριν από εσένα οι γονείς σου. Και βέβαια το πού μεγάλωσες έπαιζε και σ'αυτήν την περίπτωση καταλυτικό ρόλο, διαφορετικά δε θα ήταν "πράσινη" η Κρήτη και "μπλε" η Μεσσηνία για παράδειγμα. Κι όσο ανίκανος και βλάκας και να ήταν ο αρχηγός του κόμματος που υποστήριζες, εσύ τον εκθίαζες σε κάθε πολιτική διαμάχη στην παρέα. Καταλαβαίνεις πόσο παράλογο είναι έτσι; Βασικά δεν είναι απλά παράλογο, αποδείχτηκε και πολύ επικίνδυνο τελικά, δυστυχώς.

Και πολύ συχνά αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνο είναι και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Συνήθως ο φανατισμός είναι αποτέλεσμα επιλογών που δεν έχουμε κάνει οι ίδιοι, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος για τον οποίον φανατιζόμαστε για πράγματα και καταστάσεις που μας έχουν φορτώσει κάποιοι άλλοι. Κι από την άλλη, όταν έρχεται η ώρα να αγωνιστούμε για τα αληθινά θέλω μας και τις δικές μας επιλογές κάνουμε πίσω. Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Νομίζω απλά ότι όταν επιλέγεις κάτι μόνος σου αισθάνεσαι ότι πρέπει να πάρεις και την ευθύνη της επιλογής σου αυτής. Και για να μην εκτεθείς στον ίδιο σου τον εαυτό θα την εξετάσεις διεξοδικά και πιο αντικειμενικά. Δε θα δεις μόνο τα προνόμια που θα σου χαρίσει αλλά και τα εμπόδια που μπορεί να σου βάλει. Θα δεις την πεδιάδα αλλά θα δεις και τον λάκκο. Κι αυτή η διαδικασία θα σε αποτρέψει από κάθε ακραία αντίδραση.

Κάθε φορά που περνάω μπροστά από τη λέσχη του Παναθηναϊκού στο Χολαργό και βλέπω μαζεμένους απ'έξω τους πιτσιρικάδες με τα κασκόλ, αναρωτιέμαι γιατί το κάνουν. Το κακό είναι πως οι ίδιοι δεν έχουν αναρωτηθεί ποτέ.

Posted in | Leave a comment

Musiken


Αυτό το post θα το ξεκινήσω με μουσική. Βασικά θέλω απλά να γράψω για την  Karin Dreijer Andersson, κατά κόσμο Fever Ray και τη μουσική της. Έτσι μου ήρθε. Τι έτσι μου ήρθε δηλαδή που τα τελευταία χρόνια έχουν λιώσει τ'αυτιά μου. Δε μπορώ να πω ότι γράφει ανεπανάληπτα κομμάτια γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν σίγουρα υπερβολή. Δε θέλω καν να μπω στη διαδικασία να αναλύσω τη μουσική και τον ήχο της γιατί δεν είμαι γνώστης και θα αρχίσω να γράφω άλλα ντ' άλλων. Γι αυτό θα περιοριστώ στο συναίσθημα. Είναι αλήθεια πως έχει ένα τόσο χαρακτηριστικό ύφος κι έναν τόσο αλλόκοτο ήχο που απλά όταν τον ακούς δε μπορείς να κάνεις λάθος. Υπάρχει στα τραγούδια της κάτι όχι  τόσο μελαγχολικό όσο κλειστοφοβικό. Σαν κάτι να βράζει ακριβώς κάτω από την επιφάνεια έτοιμο να τα σαρώσει όλα. Σπάνια όμως έχουν τα τραγούδια της ιδιαίτερες εξάρσεις για να νιώσεις τελικά το ξέσπασμα. Συνήθως σε αφήνουν να τρώγεσαι με τα ρούχα σου ως το τέλος. Έχει κι αυτό το ζωώδες στοιχείο που καμιά φορά μάλιστα γίνεται ακόμα πιο έντονο μέσα από ήχους αρπαχτικών πουλιών που η ίδια βγάζει κι απόκοσμες παύσεις. Σιωπή. Η ατμόσφαιρα των τραγουδιών της αντανακλάται έντονα και στα clips όπως και στην εμφάνιση της γενικότερα. Και φυσικά στους στίχους. Η σκοτεινή πλευρά της γυναικείας φύσης. Αυτό. Δύσκολα θα επιλέξεις να ακούσεις Fever Ray σε μια προσπάθεια να φτιάξεις τη διάθεση σου. Η Karin, που παρεμπιπτόντως κατάγεται από τη Σουηδία και ήταν ένα εκ των δύο μελών των The Knife - για να πούμε και τα βασικά - σε κάθε τραγούδι μεταμορφώνεται, και κυριολεκτικά και μεταφορικά, και αν αφεθείς στη μελωδία της τόσο ιδιαίτερης φωνής της, μπορεί να παρασύρει μαζί της κι εσένα. Καλό ταξίδι.

Posted in | Leave a comment

The golden cage age

Τον τελευταίο καιρό τα έχω βάλει με τη σύγχρονη Ελληνική οικογένεια. Με τους γονείς μας. Μα κυρίως τα έχω βάλει με την πλειοψηφία των παιδιών τους που ακόμα δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι ο σημαντικότερος ίσως λόγος για τον οποίον φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα είναι η νοοτροπία της σύγχρονης Ελληνικής οικογένειας, που κατάφερε να μεγαλώσει μια γενιά εξαρτημένων κι ανίκανων να σταθούν στα πόδια τους ανθρώπων. Και τώρα αυτή η γενιά παιδιών πρέπει να αντιμετωπίσει μια κρίση, που οι γονείς τους δε φαντάστηκαν ποτέ ότι θα χρειαστεί  να αντιμετωπίσουν, οπότε δεν τους έδωσαν και τα εφόδια που χρειάζονται για κάτι τέτοιο.


Το 1997 τέλειωσα το σχολείο και την αμέσως επόμενη χρονιά ανέβηκα στην Αγγλία για σπουδές. Στις 13 Σεπτέμβρη του 1998 μπήκα στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής Αεροπορίας με προορισμό το Λονδίνο με μια τεράστια βαλίτσα και φυσικά...τους γονείς μου. Τρεις ώρες κι ένα τέταρτο αργότερα ήμουν στο αεροδρόμιο του Heathrow με τα μάτια κατακόκκινα και πρησμένα από το κλάμα. Ήμουν 19 χρονών κι ένιωθα 15. Πήραμε το τρένο για να ανεβούμε στο Μάντσεστερ, όπου θα περνούσα τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής μου. Εγώ πήγα στη φοιτητική εστία και οι γονείς μου στο ξενοδοχείο, όπου έμειναν περίπου μια εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας εγώ τα πρωινά είχα μαθήματα κι έτσι τους συναντούσα κάθε απόγευμα οπότε και πηγαίναμε μαζί κάπου να φάμε. Οι γονείς μου στη μια πλευρά του τραπεζιού κι εγώ απέναντι τους να ακούω οδηγίες και συμβουλές για τη ζωή μου. Περιττό να πω ότι όσο εγώ ήμουν στο μάθημα οι γονείς μου είχαν πληροφορηθεί για τα πάντα. Ποιο λεωφορείο πρέπει να πάρω για να πάω από την εστία στο πανεπιστήμιο, ποιο για να κατέβω στο κέντρο της πόλης, πού είναι το κοντινότερο σουπερμάρκετ, ποια είναι η διαδικασία για να τους παίρνω τηλέφωνο με δική τους χρέωση. Αφού μετά από μέρες σιγουρεύτηκαν ότι με είχαν ενημερώσει για όλα όσα αφορούν τη φοιτητική μου ζωή στο Μάντσεστερ κι αφού γέμισαν το δωμάτιο μου με σεντόνια, πετσέτες, παπλώματα, κατσαρόλες και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, γύρισαν ήσυχοι στην Αθήνα. 

Θυμάμαι ήμαστε περίπου δεκαπέντε Έλληνες στην εστία. Από κανέναν μας δεν έμοιαζε να λείπει τίποτα. Οι γονείς μας είχαν φροντίσει να μεταφέρουν την άνεση του σπιτιού μας και του παιδικού μας δωματίου σε μια φοιτητική εστία της Β.Αγγλίας. Τα δέματα έφταναν το ένα μετά το άλλο, σε κάποιους μάλιστα έστελναν και τσιγάρα, οι υπόλοιποι είχαμε επιστρατευτεί τους φίλους μας για αυτό. Τα τηλέφωνα από Ελλάδα ήταν καθημερινή υπόθεση. Τι έφαγες, τι φόρεσες, μήπως κρύωσες, μήπως χρειάζεσαι χρήματα; Όταν δε επιστρέφαμε στην Αγγλία μετά τις διακοπές μας κουβαλούσαμε μαζί μας και μια βαλίτσα με τρόφιμα και μερίδες έτοιμου φαγητού σε ταπεράκια. Κατάψυξη, ξεπάγωμα, φούρνος μικροκυμάτων. Γιατί το φαγητό της μανούλας δεν το αλλάζεις με τίποτα. Και φυσικά όλα αυτά ήταν στα μάτια μας εντελώς φυσιολογικά. Αυτό μάθαμε, έτσι μεγαλώσαμε κι όσο τα πράγματα στην Ελλάδα πήγαιναν καλά, δεν προβληματιστήκαμε ποτέ σχετικά με τίποτα. Κι εννοείται ότι δε γνωρίζω κανέναν Έλληνα στην ηλικία μου που ανέβηκε Αγγλία για σπουδές και έμεινε στο Bachelor. Το πακετάκι ήταν συγκεκριμένο. Δε γυρνούσες πίσω χωρίς μεταπτυχιακό. Γιατί εκτός των άλλων σου είχαν δημιουργήσει και κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε αυτούς που φοιτούσαν στα Ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά αυτό το θέμα θα το πιάσω άλλη φορά.

Μπορεί να μην ευθυνόμαστε για τον τρόπο που μεγαλώσαμε. Μπορεί να μην ευθύνονται καν οι γονείς μας γιατί στερημένοι καθώς ήταν και γεμάτοι αγάπη για μας νόμιζαν πως δίνοντας μας απλόχερα τα πάντα δεν υπήρχε περίπτωση να μας βλάψουν. Ευθυνόμαστε όμως γιατί ακόμα και τώρα αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια, και οι μεν και οι δε. Είσαι 30 χρονών και ζεις με τους γονείς σου και δε μπορείς καν να διακρίνεις τους κινδύνους που εγκυμονεί μια τέτοια κατάσταση. Νιώθεις την εξουσία τους πάνω σου, νιώθεις την πίεση, αλλά δε μπορείς να καταλάβεις τι σου φταίει. Η μαμά σου σου στρώνει το κρεβάτι, σου πλένει τα ρούχα και σου ζεσταίνει το φαγητό γιατί εσύ της λες δεν προλαβαίνεις, έχεις μια επανάσταση να κάνεις.

Posted in | 2 Comments

Μην ανησυχείς, ήταν απλά ένα κακό όνειρο.

Χθες βράδυ παρακολουθούσα στην τηλεόραση τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στο κέντρο της Αθήνας. Πώς ακριβώς ένιωθα, δύσκολο να το περιγράψω. Θυμός και θλίψη κι απογοήτευση, περιστασιακά ακόμα και απάθεια για ό,τι συμβαίνει. Πάλι όλα έγιναν λάθος. Πάλι δημιούργησαν και πήραν αυτό που ήθελαν. Εσύ εισέπνευσες όλα τα χημικά κι αυτοί βρήκαν ευκαιρία για άλλη μια φορά να μετατοπίσουν τη σημασία της κατάστασης σε δευτερεύοντα γεγονότα. Ή μήπως δεν είναι;

Κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος και είδα ένα όνειρο. Ξύπνησα ταραγμένη μες στη νύχτα απορημένη γι αυτό που είδα. Μέχρι να καταλάβω για ποιο λόγο μπορεί να είδα ένα τέτοιο όνειρο, αποκοιμήθηκα ξανά.
Σήμερα το πρωί το είχα ξεχάσει. Και ξαφνικά το θυμήθηκα. Και ακριβώς την ίδια στιγμή κατάλαβα και τη σημασία του.

Ζούσα στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Στην πιλοτή έπρεπε να ανοίξει κανείς δύο πόρτες μέχρι να φτάσει στο κλιμακοστάσιο. Γυρνούσα σπίτι μετά από βραδινή έξοδο. Μόλις είχα κλείσει την πρώτη πόρτα πίσω μου όταν είδα μια άγνωστη κοπέλα στην ηλικία μου να χτυπά τα κουδούνια. Ήταν αργά και φοβήθηκα να της ανοίξω, αλλά κοντοστάθηκα για λίγο ανάμεσα στις δύο πόρτες. Κάποιος από τους ενοίκους ρώτησε ποιος είναι στο θυροτηλέφωνο και όταν διαπίστωσε πως δεν τη γνωρίζει δεν άνοιξε. Η κοπέλα άρχισε να χτυπά με δύναμη την πόρτα προσπαθώντας να τη σπάσει. Τότε κατάλαβα πως κινδυνεύω. Άνοιξα βιαστικά με τα κλειδιά μου και με τα χέρια μου να τρέμουν τη δεύτερη πόρτα κι όταν την έκλεισα πίσω μου είδα πως η κοπέλα είχε ήδη καταφέρει να σπάσει την εξώπορτα. Άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες σαν τρελή. Ο φόβος με είχε κυριέψει. Ήξερα πως πλέον είχε καταφέρει να ανοίξει και τη δεύτερη πόρτα και έτρεχε πίσω μου. Δε μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να ήθελε από μένα, δε μπορούσα να πιστέψω πως κινδύνευα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Κάποια στιγμή έφτασα πλέον στον τέταρτο. Η σκάλα κατέληγε στην ταράτσα απ' όπου και μπήκα στο διαμέρισμα μου από μια αλουμινένια πόρτα με τζάμι. Μόλις κατάφερα να μπω μέσα στο σπίτι μου και να κλειδώσω, την είδα να με κοιτά πίσω από το τζάμι. Ήταν εξαγριωμένη, το πρόσωπο της είχε αλλοιωθεί από τον θυμό και την οργή. Χτύπησε δυνατά με τα δυο της χέρια το τζάμι της πόρτας που έγινε χίλια κομμάτια μπροστά στα πόδια μου. Τρόμαξα τόσο πολύ. Δεν είχα δύναμη να αντιδράσω. Στεκόμουν σαστισμένη και την κοιτούσα με κομμένα γόνατα παραδομένη στο φόβο μου.  

Ξύπνησα.

Posted in | Leave a comment

Θα πω τη γνώμη μου και πέσε να με φας.

Σήμερα το απόγευμα θα μαζευτεί πλήθος κόσμου στο Σύνταγμα για να υποδηλώσει με αυτόν τον τρόπο την αντίθεση του στο ψήφισμα του δεύτερου μνημονίου. Είναι αυτή η λύση; Κι αν είναι γιατί το Καλοκαίρι που επαναλήφθηκε για εβδομάδες δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα; Κι αν δεν είναι, τότε ποια είναι; Αν επιλέξεις να πας στο Σύνταγμα σήμερα, πόσο συνειδητά έχεις πάρει την απόφαση; Κι αν επιλέξεις να μην πας τι άλλο έχεις να προτείνεις; 

Ώρες ώρες νιώθω ότι με το να παρακολουθώ διαρκώς τις εξελίξεις, συνεντεύξεις και διαγγέλματα, με το αναλώνομαι σε νεύρα και βρισιές για όλους τους ανίκανους πολιτικούς και να στέκομαι με τις ώρες έξω από τη Βουλή μουντζώνοντας και βρίζοντας τους, απλά τους δίνω δύναμη. Έτσι κι αλλιώς μας αγνοούν εντελώς και ευθαρσώς. Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία μάλλον πρέπει να γίνει επαναπροσδιορισμός του ρόλου και της ετυμολογίας της. Κι αυτό ισχύει για όλους μας. Οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί καθώς φαίνεται και όχι από τους δικούς μας πολιτικούς. Αυτοί δεν είναι ικανοί να πάρουν καμιά απόφαση. Ούτε καν να ταιριάξουν γραβάτα με πουκάμισο δε μπορούν. Γιατί λοιπόν να τους δώσεις αξία παρακολουθώντας τα λεγόμενα τους, που δεν είναι καν δικά τους, περιμένοντας να επιτεθείς στο πρώτο λάθος που θα κάνουν; Πότε έδωσαν αξία αυτοί σε εσένα; Μόνο πριν τις εκλογές και για ευνόητους λόγους. Κι εσύ, αντί να εκμεταλλευθείς τη δύναμη που έχεις μια φορά στα τέσσερα χρόνια και να δείξεις τότε την απέχθεια σου, πας και ψηφίζεις έναν από αυτούς. Οποιονδήποτε, δεν έχει καμία σημασία ποιόν. Κι όταν αύριο μεθαύριο ξαναγίνουν εκλογές, και μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί τα δύο τελευταία χρόνια σ'αυτή τη χώρα, θα πας πάλι και θα ψηφίσεις έναν από αυτούς. Οποιονδήποτε, δεν έχει καμία σημασία ποιόν. Και δε θα έχει και καμία ουσία να ξανακατέβεις στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθείς για οτιδήποτε γιατί εσύ τους έχεις δώσει την άδεια να σου γαμήσουν τη ζωή. Έχουν τόση δύναμη και τόσο μεγάλη επιρροή πάνω σου, που έχουν καταφέρει να σου γαμήσουν τη ζωή. Τι νόημα έχει να κατέβεις Κυριακή απόγευμα στο Σύνταγμα όταν Δευτέρα πρωί θα πας να πληρώσεις τη δεύτερη δόση του χαρατσιού της ΔΕΗ; Και μόνο αυτό δείχνει ότι σε έχουν γεμίσει φόβο. Είσαι αγανακτισμένος και φωνάζεις αλλά την ίδια στιγμή κάνεις γεμάτος θυμό ό,τι σου ζητήσουν γιατί φοβάσαι. Κι εκεί φαίνεται να τελειώνουν όλα. Στο φόβο. Θα κατέβεις στο Σύνταγμα φοβισμένος. Νομίζεις ότι είσαι νευριασμένος μαζί τους γιατί αποφασίζουν αγνοώντας τη ζωή σου, αλλά η αλήθεια είναι ότι είσαι νευριασμένος με τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί τους έχεις επιτρέψει να σε γεμίσουν φόβο. Ποιόν, εσένα!

Αποφάσισα μετά από αρκετή σκέψη να μην κατέβω σήμερα στο Σύνταγμα. Αποφάσισα πως με το να πάω στο Χοροχώρο να χορέψω και να διαλογιστώ κάνω τη θέση μου και τη στάση μου απέναντι στα πράγματα πιο ηχηρή από ότι θα την έκανα με το να σταθώ φοβισμένη έξω από τη Βουλή. Είναι πολύ μικροί για να επηρεάσουν τη ζωή μου σε βάθος. Μπορεί να την επηρεάσουν σε πρώτο επίπεδο, σίγουρα θα την επηρεάσουν. Αλλά στον πυρήνα δε θα φτάσουν ποτέ. Αυτός είναι ο στόχος τους. Κι εγώ αρνούμαι να το επιτρέψω να συμβεί. Και εννοείται πως δε ζητάω από κανέναν να κατέβει για μένα στο Σύνταγμα και να υπερασπιστεί τα δικά μου δικαιώματα. Για τα δικά μου δικαιώματα θα αγωνιστώ μόνη μου, απλά όχι με τον δικό σου τρόπο. Το πρώτο επίπεδο έχει χαθεί, τους το δώσαμε και βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας σε αυτό. Το πρώτο επίπεδο έχει χαθεί. Ας σώσουμε τουλάχιστον τον πυρήνα.

Posted in | Leave a comment

Yellow Brick Road

Έχεις βρεθεί ποτέ σε μεγάλο σταυροδρόμι; Συνέχεια θα μου πεις, κάθε μέρα έρχεσαι αντιμέτωπη με διαφορετικές επιλογές σαν απάντηση σε κάτι που σε προβληματίζει. Κάθε μέρα. Και κάθε επιλογή σε οδηγεί και σε διαφορετικό δρόμο, διαφορετική πορεία, διαφορετική ζωή. Αυτό όμως το σταυροδρόμι δε μοιάζει με τα άλλα. Γιατί δεν έχεις ιδέα που οδηγούν οι δρόμοι που το απαρτίζουν και δεν έχεις περπατήσει, όσο για τον δρόμο από τον οποίο έρχεσαι, δε σου λέει τίποτα πια. Προφανώς και έπρεπε να τον περπατήσεις για να φτάσεις ως εδώ και είσαι ευγνώμων για όλα όσα συνάντησες, γνώρισες κι αγάπησες. Κάποια μάλιστα τα αγάπησες τόσο πολύ που αποφάσισες να τα πάρεις μαζί σου στην υπόλοιπη διαδρομή. Τώρα όμως που έφτασες στο τέλος και πρέπει να πάρεις μια απόφαση για τον εαυτό σου, δε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Γιατί εσύ μπορεί να θες να πας ευθεία, αλλά αυτός που αγάπησες ίσως επιλέξει να πάει δεξιά. Αν σου συνέβαινε αυτό παλιότερα, δε θα το πολύ-σκεφτόσουν, θα πήγαινες κι εσύ δεξιά προκειμένου να είσαι με εκείνον που αγαπάς. Παλιότερα. Πλέον δε σκέφτεσαι έτσι γιατί έχεις μάθει ότι μια τέτοια επιλογή μόνο θυμό και θλίψη μπορεί να σε γεμίσει για όλα όσα σου στέρησε. Για όλα αυτά που θα βίωνες αν είχες πάει ευθεία και δε θα μάθεις ποτέ. Ακόμα και γι αυτόν που αγαπάς και θεωρείς συνυπεύθυνο γιατί επηρέασε την απόφαση σου. Καμιά φορά είναι βολικό να αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα γιατί αυτόματα παίρνουν και την ευθύνη του αποτελέσματος. Τους γονείς σου που ζεις όλη σου τη ζωή εντός 5χμ από το πατρικό σου, τους δασκάλους σου γιατί δε σπούδασες αυτό που ήθελες, την κρίση γιατί δε σου επιτρέπει να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Σε κάθε σταυροδρόμι που έχεις βρεθεί μέχρι τώρα, διαλέγεις πορεία με βάση τους άλλους, λες και δε θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να πάρει τη σωστή απόφαση, λες και οι άλλοι γνωρίζουν ποιο είναι το καλύτερο για σένα κι εσύ όχι. Λες και είσαι δεκάχρονο παιδί. Πάντα περπατάς κρατώντας το χέρι κάποιου άλλου. Για να μη σε αφήσει να ξεφύγεις από την πορεία σου και κυρίως για να σε σηκώσει όταν πέσεις. Ή μάλλον, ούτε καν αυτό. Για να μη σε αφήσει καν να πέσεις. Και η αλήθεια είναι πως δε σε άφησαν να πέσεις ποτέ. Μέχρι σήμερα. 

Ορκίζεσαι πως σ'αυτό το σταυροδρόμι που βρίσκεσαι τώρα, θα πάρεις την απόφαση μόνη σου. Και όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις θα τον περπατήσεις χωρίς δεκανίκια. Και για ό,τι κι αν συμβεί δε θα αποδώσεις ευθύνες πουθενά. Και για ό,τι καταφέρεις θα είσαι περήφανη μόνο για τον εαυτό σου. Και για όσα ζήσεις θα ξέρεις πως είναι κομμάτια της δικής σου ζωής.

Posted in | Leave a comment

You know...παιδεία..;

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά στις 6μμ παρατήρησα ότι οι περισσότεροι οδηγοί δεν είχαν ανάψει φώτα πορείας. Τρίτη απόγευμα, Φλεβάρη μήνα, μέρα βροχερή και οι περισσότεροι θεώρησαν πως τα φώτα πορείας δε χρειάζονται. Αρχικά ακούγεται ασήμαντο, αλλά αν κάτσεις να το σκεφτείς λίγο περισσότερο θα δεις ότι είναι ψιλό-τραγικό. Όχι τόσο το γεγονός, όσο η νοοτροπία που κρύβεται πίσω από αυτό. Κάθε πρωί για να πάω στο γραφείο κάνω την ίδια διαδρομή. Κατεβαίνω την Παπανικολή στο Χαλάνδρι και στρίβω αριστερά στο φανάρι κάτω από τη γέφυρα για να βγω στην κάθοδο της Κηφισίας. Πολλές φορές τυχαίνει να είμαι πρώτη ή δεύτερη στο φανάρι και τελικά όταν αυτό θα ανάψει πράσινο για να ξεκινήσουμε μπορεί να είμαι και έβδομη και όγδοη. Γιατί; Μα φυσικά γιατί είσαι πολυάσχολος και βιάζεσαι αλλά και πολύ έξυπνος για να περιμένεις στην ουρά. Είσαι τόσο έξυπνος που δε μπορείς να σκεφτείς ότι, όταν βρέχει κι ενώ έχει δύσει ο ήλιος, πρέπει να ανάψεις τα φώτα πορείας. Γιατί είμαι σίγουρη ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Είσαι αυτός που θα χωθεί μπροστά στο φανάρι, που κινείται ταυτόχρονα σε δυο λωρίδες γιατί νομίζει ότι ο δρόμος του ανήκει, που δε σταματά στη διάβαση να περάσουν οι πεζοί ακόμα κι αν ρίχνει καρέκλες, που σταματά με alarm μες στη μέση του δρόμου χωρίς να μπορεί καν να αντιληφθεί ότι με την οδηγική του συμπεριφορά έχει προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος. Αλλά πού καιρός να το αντιληφθείς; Αφού είσαι μονίμως απασχολημένος με την πάρτη σου. 

Και εννοείται πως η οδηγική σου συμπεριφορά εκτείνεται σε όλες σου τις δραστηριότητες. Στη δουλειά σου, στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα, στις διακοπές σου..παντού και πάντα. Είσαι πολύ σπουδαίος. Α και φυσικά είσαι κι αγανακτισμένος με το μπουρδέλο στο οποίο ζούμε και βρίζεις νυχθημερόν όλους όσους μας έφεραν ως εδώ και έφτασαν τη χώρα στο ναδίρ. Μαζί σου! Αλλά ίσως, λέω ίσως αν κοιτάξεις τη μούρη σου στον καθρέπτη να δεις έναν από αυτούς.

ΥΓ. Δε ξέρω, μπορεί να φταίει και η πανσέληνος.

Posted in | Leave a comment

Σινγκλς


Είναι κρίμα να είσαι single και να μην εκμεταλλεύεσαι την ελευθερία κινήσεων που σου δίνει η φαινομενική μοναξιά σου. Άλλωστε για να είσαι single, και φυσικά δε μιλάω για δυο και τρεΙς μήνες, μάλλον το έχεις επιλέξει, έστω κι ασυνείδητα. Μπορεί να γκρινιάζεις που κοιμάσαι μόνη σου τα βράδια, αλλά τρελαίνεσαι να απλώνεσαι διαγώνια στο διπλό κρεβάτι, παραδέξου το. Κανείς δεν σε κλωτσά, κανείς δε ροχαλίζει, κανείς δε σου παίρνει τη σειρά στο μπάνιο το πρωί. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δε χρειάζεται να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Βγαίνεις και μπαίνεις όποτε θέλεις, πηγαίνεις όπου θέλεις και με όποιον θέλεις. Έχεις τη δυνατότητα να φλερτάρεις χωρίς ενοχές και δε σε περιμένει κανείς στο σπίτι, οπότε μπορείς και να μη γυρίσεις καν.

Αλλά σου έχω και καλύτερο! Δε χρειάζεται να βλέπεις κάθε τρεις και λίγο τους γονείς του και τα ξαδερφοκούμπαρά του λες και είσαστε παντρεμένοι 5 χρόνια. Η παράνοια της Ελληνικής οικογένειας. Εσύ που βαριέσαι τα τραπεζώματα της δικής σου οικογένειας πρέπει να φας στη μάπα και τα τραπεζώματα της δικής του. Γιατί; Γιατί εάν επιλέξεις να ζήσεις με έναν άνθρωπο, πρέπει να φορτωθείς κι όλο του το σόι και ν'ακούς το κοντό και το μακρύ του καθενός; Εννοείται πως αν ο καλός σου θέλει να βλέπει τους γονείς του κάθε τρεις και λίγο μπορεί να το κάνει, αλλά γιατί θα πρέπει να τραβολογάει και σένα μαζί; Τι είπες; Για βιτρίνα; Για να δείχνει στους γονείς του ότι η ζωή του και η σχέση του είναι υπό έλεγχο και δεν έχουν λόγο να ανησυχούν για τίποτα; Υπερβολές...

Αλλά σου έχω κι ακόμα καλύτερο! Τη ψυχική σου ηρεμία. Όσο σου επιτρέπουν βέβαια κάτι τέτοιο οι σκοτούρες σου. Τουλάχιστον έχεις μόνο τις δικές σου. Κι έχεις και περισσότερο χρόνο να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου. Κι αν θες να ετοιμάζεσαι επί τρεις ώρες για να βγεις έξω κανείς δε θα σε ρωτήσει αγριεμένος τι κάνεις τόσες ώρες. Ούτε θα αλλάζει το κανάλι όταν βλέπεις μια συναισθηματική γλυκανάλατη ταινία τυλιγμένη στις κουβέρτες. Κι εσύ θα τον αφήσεις να το αλλάξει γιατί φοβάσαι ότι αν δεν το κάνεις θα βαρεθεί και θα σηκωθεί να φύγει. Τι άγχος Θεέ μου. Ούτε μια ταινία με την ησυχία σου δε μπορείς να δεις...

Υπάρχουν πολλά θετικά στο να είσαι ελεύθερη. Στο λένε και οι δεσμευμένες/παντρεμένες φίλες σου που πολλές φορές νιώθουν εγκλωβισμένες σε μια σχέση/γάμο που είχε ξεκινήσει με άλλες προοπτικές. Οπότε πριν βρεθείς σε παρόμοια κατάσταση κοίτα να χαρείς την περίοδο της ανεξαρτησίας σου στο έπακρο. Φυσικά και μια σχέση σου προσφέρει όμορφες στιγμές και συναισθήματα, που δε μπορείς να βιώσεις μόνη σου, με τίποτα δε θέλω να απαξιώσω τις συναισθηματικές σχέσεις και το δέσιμο που δημιουργούμε με το άλλο φύλο. Αλλά αν χρησιμοποιήσεις εποικοδομητικά τις μοναχικές από σύντροφο περιόδους της ζωής σου, ίσως έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες η επόμενη σχέση σου να έχει περισσότερα από τα στοιχεία που αγαπάς και λιγότερα από αυτά που σε ξενερώνουν και σε φθείρουν.

Posted in | Leave a comment

'Εχετε 1 νέο μήνυμα

Χιονίζει! Κι όπως λέω πολύ συχνά στις φίλες μου τελευταία για οτιδήποτε συμβαίνει, θα γράψω κάτι γι αυτό. Είναι όμορφο να ξεκινά έτσι ο Φλεβάρης, θα το εκλάβω ως καλό σημάδι για την έκβαση του μήνα. Ίσως να συμβούν ωραία πράγματα. Καλά δεν είπα ότι ελπίζω να δούμε άσπρη μέρα σαν χώρα, τουτέστιν πολιτικό-οικονομικά. Αλλά μπορεί να δούμε άσπρη μέρα σε άλλο επίπεδο, τουτέστιν στη ψυχή μας. Γιατί ότι κι αν συμβαίνει, όσο άδεια κι αν είναι η τσέπη σου, όσα βιογραφικά κι αν έχεις στείλει, δυστυχώς μάταια, τα φύλλα των δέντρων θα ασπρίσουν κι εσύ θα έχεις την ευκαιρία να περπατήσεις στο χιονισμένο βουνό ή να απολαύσεις μια κούπα ζεστό καφέ χαζεύοντας έξω απ'το παράθυρο το λευκό τοπίο. Και πού ξέρεις, ίσως τότε κάτι συμβεί. Ίσως σου έρθει ξαφνικά μια ιδέα, κάτι που δεν είχες μέχρι τώρα σκεφτεί. Ίσως γίνει επιτέλους καθαρό μέσα σου αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις σ'αυτή τη φάση της ζωή σου. Ίσως νιώσεις ξαφνικά την ανάγκη να επικοινωνήσεις με ένα φίλο που τελευταία έχεις παραμελήσει. Ή να αποφασίσεις να αποτυπώσεις τα συναισθήματά σου σ΄ένα κομμάτι χαρτί κι αυτό με τη σειρά του να σε οδηγήσει κάπου αλλού. Κι όταν αυτό συμβεί θα το νιώσεις, ξαφνικά όλα θα γίνουν ξεκάθαρα μέσα σου. Μην αφήσεις αυτή τη μαγική στιγμή να πάει χαμένη γαμώτο. Μην τα ξεχάσεις όλα μόλις λιώσουν τα χιόνια. Κάνε την ιδέα σου πράξη, κάνε χώρο για αυτό το καινούριο που ενδεχομένως ένιωσες ή συνειδητοποίησες. Μην αγνοείς τα μηνύματα που λαμβάνεις όταν απλά κοιτάς το χιόνι που πέφτει. Αφού η διαίσθησή σου σου λέει πως είναι πολύ σημαντικά!

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.