Χθες βράδυ παρακολουθούσα στην τηλεόραση τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στο κέντρο της Αθήνας. Πώς ακριβώς ένιωθα, δύσκολο να το περιγράψω. Θυμός και θλίψη κι απογοήτευση, περιστασιακά ακόμα και απάθεια για ό,τι συμβαίνει. Πάλι όλα έγιναν λάθος. Πάλι δημιούργησαν και πήραν αυτό που ήθελαν. Εσύ εισέπνευσες όλα τα χημικά κι αυτοί βρήκαν ευκαιρία για άλλη μια φορά να μετατοπίσουν τη σημασία της κατάστασης σε δευτερεύοντα γεγονότα. Ή μήπως δεν είναι;
Κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος και είδα ένα όνειρο. Ξύπνησα ταραγμένη μες στη νύχτα απορημένη γι αυτό που είδα. Μέχρι να καταλάβω για ποιο λόγο μπορεί να είδα ένα τέτοιο όνειρο, αποκοιμήθηκα ξανά.
Σήμερα το πρωί το είχα ξεχάσει. Και ξαφνικά το θυμήθηκα. Και ακριβώς την ίδια στιγμή κατάλαβα και τη σημασία του.
Ζούσα στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Στην πιλοτή έπρεπε να ανοίξει κανείς δύο πόρτες μέχρι να φτάσει στο κλιμακοστάσιο. Γυρνούσα σπίτι μετά από βραδινή έξοδο. Μόλις είχα κλείσει την πρώτη πόρτα πίσω μου όταν είδα μια άγνωστη κοπέλα στην ηλικία μου να χτυπά τα κουδούνια. Ήταν αργά και φοβήθηκα να της ανοίξω, αλλά κοντοστάθηκα για λίγο ανάμεσα στις δύο πόρτες. Κάποιος από τους ενοίκους ρώτησε ποιος είναι στο θυροτηλέφωνο και όταν διαπίστωσε πως δεν τη γνωρίζει δεν άνοιξε. Η κοπέλα άρχισε να χτυπά με δύναμη την πόρτα προσπαθώντας να τη σπάσει. Τότε κατάλαβα πως κινδυνεύω. Άνοιξα βιαστικά με τα κλειδιά μου και με τα χέρια μου να τρέμουν τη δεύτερη πόρτα κι όταν την έκλεισα πίσω μου είδα πως η κοπέλα είχε ήδη καταφέρει να σπάσει την εξώπορτα. Άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες σαν τρελή. Ο φόβος με είχε κυριέψει. Ήξερα πως πλέον είχε καταφέρει να ανοίξει και τη δεύτερη πόρτα και έτρεχε πίσω μου. Δε μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να ήθελε από μένα, δε μπορούσα να πιστέψω πως κινδύνευα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Κάποια στιγμή έφτασα πλέον στον τέταρτο. Η σκάλα κατέληγε στην ταράτσα απ' όπου και μπήκα στο διαμέρισμα μου από μια αλουμινένια πόρτα με τζάμι. Μόλις κατάφερα να μπω μέσα στο σπίτι μου και να κλειδώσω, την είδα να με κοιτά πίσω από το τζάμι. Ήταν εξαγριωμένη, το πρόσωπο της είχε αλλοιωθεί από τον θυμό και την οργή. Χτύπησε δυνατά με τα δυο της χέρια το τζάμι της πόρτας που έγινε χίλια κομμάτια μπροστά στα πόδια μου. Τρόμαξα τόσο πολύ. Δεν είχα δύναμη να αντιδράσω. Στεκόμουν σαστισμένη και την κοιτούσα με κομμένα γόνατα παραδομένη στο φόβο μου.
Ξύπνησα.
Δημοσίευση σχολίου