Archive for Νοεμβρίου 2013

Χρώμα. Γαλάζιο

Το μοναδικό δεδομένο που έχεις - όταν βρίσκεσαι στην πρώτη λέξη - είναι εκείνη. Εκείνη αλλάζει ρούχα, διάθεση, βλέμμα και γράφει όλα τα υπόλοιπα. Και σήμερα φορά γαλάζιο, ένα μπλε ρούχο που έχει ξεβάψει ακανόνιστα κι έχει δημιουργήσει στο μέρος της κοιλιάς μια σπείρα με αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. Και παρόλο που η μητέρα της την έβαλε στην άκρη για να την κάνει ξεσκονόπανο, εκείνη την πήρε πίσω και την φόρεσε σαν να ήταν αυτό το μοναδικό ρούχο που θα μπορούσε να φορά.

Της πάει το γαλάζιο. Της προσφέρει την απόσταση που έχει ανάγκη, την εναλλαγή που αποζητά. Την περικλείει με όρια ελαστικά, πλεγμένα με γαλάζιες κλωστές. Αυτά τα βαμβακερά, συννεφιά όρια αλλάζουν διαρκώς και τρυπώνουν στα πιο απίθανα μέρη. Χωρούν παντού και παντού βρίσκουν χώρο. Μέσα σε αυτά νιώθει προστατευμένη κι ελεύθερη. Και τότε είναι που τολμά να πλησιάσει λίγο πιο κοντά, κι ακόμα λίγο.

Κάτι παίζει με το ρούχο αυτό. Σαν να 'ναι διάφανο και να κάνει διάφανη και τη ψυχή της. Σαν να απλώνεται η σπείρα σε όλο το κορμί της σε μια αέναη κίνηση. Σαν να μην πιάνεται. Σαν να κινείται στο χώρο και να γελά με τους ανθρώπους που προσπαθούν να την πιάσουν και ξαφνιάζονται όταν ανοίγουν την χούφτα τους και είναι ακόμα άδεια. Σαν το παιχνίδι που ξεκινά κι όταν τελειώσει κοιτάζονται όλοι στα μάτια. Κι όλοι ξέρουν. Κι αγαπιούνται πολύ.

Posted in | 2 Comments

27-11-13

Στέκεται στο κατώφλι. Δεν έχει μείνει πόρτα, μόνο η κάσα υπάρχει, αλλά η απουσία της δεν κάνει πιο εύκολη την απόφασή της. Στέκεται ασάλευτη, θα ορκιζόμουν πως ο νους της ταξιδεύει· και η ψυχή της επίσης. Και μπορώ να καταλάβω - δε ξέρω πώς - ότι είναι αυτός ο στόχος της. Να μείνει το σώμα άδειο, κενό. Να μείνει μόνο και να πάρει εκείνο την απόφαση. Μπρος, πίσω, τίποτα, να κουνήσει τα δάχτυλα, να γείρει το κεφάλι, να ανοίξει το στέρνο, κάτι. Τίποτα.

Αναρωτιέμαι πόση ώρα μπορεί να μείνει στην ίδια θέση. Σ' αυτήν τη θέση που μοιάζει να μην έχει ούτε χρόνο, ούτε τόπο. Σαν να βρίσκεται παντού και πάντα. Σαν να μην υπάρχει καμία απόφαση να πάρει.

Ξεφυσά και στην ανάσα της ακούω τις σκέψεις που αλλάζουν απότομα το βλέμμα της. «Θέλω να μπω; Γιατί θέλω να μπω; Πότε θα μάθω αν θέλω να μπω; Γιατί δε ξέρω αν θέλω να μπω».

Το δεξί πέλμα κάνει βήμα προς τα πίσω. Το υπόλοιπο σώμα ακολουθεί. Το μυαλό έχει σίγουρα επιστρέψει. 

Φεύγει δίχως να με κοιτάξει.

Posted in | Leave a comment

16-11-13

Πάει καιρός. Γιατί ενώ εσύ προσπαθείς να βάλεις 2-3 στόχους για να πατήσεις, μέσα σε τέσσερις μέρες καταλήγεις όχι να πατάς, αλλά να πετάς. Κι επειδή δεν έχεις καμία διάθεση να παρατήσεις τους στόχους που έβαλες, τους κουβαλάς μαζί με τους καινούριους, εκείνους τους παλιούς που παράτησες πριν λίγο καιρό για να αφοσιωθείς στους νέους (για γερούς λύτες). Αλλά εκείνοι ξέρουν αυτό που εσύ μοιάζεις να αγνοείς κι επιστρέφουν ολοζώντανοι κι εντυπωσιακοί χωρίς να τους σκιάζει κρίση καμιά. Και γίνεται το πρωινό ξύπνημα λίγο πιο εύκολο και το στριμωξίδι στο μετρό λίγο πιο υποφερτό. Και τώρα δε ξέρεις πού να στραφείς για να πεις ευχαριστώ, ποιος σου κλείνει το μάτι και ποιος φτιάχνει τελικά το χρονοδιάγραμμα της ζωής σου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλεις να τον ρωτήσεις τι θα γίνει και με εκείνο το άλλο το θέμα. 

Posted in | 3 Comments
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.