Πάει καιρός. Γιατί ενώ εσύ προσπαθείς να βάλεις 2-3 στόχους για να πατήσεις, μέσα σε τέσσερις μέρες καταλήγεις όχι να πατάς, αλλά να πετάς. Κι επειδή δεν έχεις καμία διάθεση να παρατήσεις τους στόχους που έβαλες, τους κουβαλάς μαζί με τους καινούριους, εκείνους τους παλιούς που παράτησες πριν λίγο καιρό για να αφοσιωθείς στους νέους (για γερούς λύτες). Αλλά εκείνοι ξέρουν αυτό που εσύ μοιάζεις να αγνοείς κι επιστρέφουν ολοζώντανοι κι εντυπωσιακοί χωρίς να τους σκιάζει κρίση καμιά. Και γίνεται το πρωινό ξύπνημα λίγο πιο εύκολο και το στριμωξίδι στο μετρό λίγο πιο υποφερτό. Και τώρα δε ξέρεις πού να στραφείς για να πεις ευχαριστώ, ποιος σου κλείνει το μάτι και ποιος φτιάχνει τελικά το χρονοδιάγραμμα της ζωής σου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλεις να τον ρωτήσεις τι θα γίνει και με εκείνο το άλλο το θέμα.
3 Responses to 16-11-13
Βάζεις με υπέροχα απλό τρόπο τις σκέψεις μας σε τάξη. Ναι, τώρα χωράνε στο σύμπαν!
Βάζεις με υπέροχα απλό τρόπο τις σκέψεις μας σε τάξη. Ναι, τώρα χωράνε στο σύμπαν!
Κι εγώ η χαζή που νόμιζα ότι δε θα καταλάβει κανείς τίποτα απ αυτό το ποστ. Γιατί ξεχνώ ότι οι άνθρωποι συνδεόμαστε κυρίως από την καρδιά και όχι το μυαλό.
Ευχαριστώ Μαράκι!
Δημοσίευση σχολίου