Γιατί πρέπει να μιλάμε συνέχεια;
Γιατί δε μ'αφήνεις όταν είμαι στη θέση του συνοδηγού να απολαύσω για λίγο τη μουσική χαζεύοντας το τοπίο;
Γιατί δε μπορούμε να ξαπλώσουμε για λίγο σιωπηλοί στον καναπέ κοιτώντας το ταβάνι;
Γιατί μου προκαλείς άγχος λέγοντας μου διαρκώς "τι άλλα;" ή "για πες τίποτα";
Τίποτα! Ορίστε σου απαντώ. Τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Γιατί ταυτίζεις το τίποτα με τη βαρεμάρα και τη θλίψη;
Γιατί δε μπορείς να ησυχάσεις για ένα λεπτό και να βυθιστείς στο τίποτα;
Μιλάς όλη την ώρα, φοβάσαι πως αν μείνουμε για λίγο σιωπηλοί στο δωμάτιο κάτι κακό συμβαίνει. Κάτι πρέπει να πεις για να σπάσεις τον πάγο, για να μη βαρεθώ, γιατί νομίζεις πως το να μιλάς σε κάνει πιο ενδιαφέρον άνθρωπο. Νομίζεις. Φόβος κι ανασφάλεια που μου μεταδίδεις μ'ένα "τι άλλα, για πες τίποτα". 'Οπου κι αν πας όλοι μιλάνε ασταμάτητα. Όλοι μαζί. Ο ένας πατάει πάνω στη φωνή του άλλου όλο και πιο δυνατά προκειμένου ν'ακουστεί. Όλοι μιλάνε, κανένας δεν ακούει. Πρέπει να ησυχάσεις για ν'ακούσεις. Ησύχασε.
Λες δεν είσαι και στα καλύτερα σου τον τελευταίο καιρό. Έχεις προβλήματα. Και μιλάς, τα αναλύεις, τα φέρνεις από δω, τα φέρνεις από εκεί, κι όταν δε μιλάς γι αυτά κρατάς τον εαυτό σου απασχολημένο με χίλια-δυο πράγματα για να μη τα σκέφτεσαι. Και δώσ'του γυμναστήρια, και δώσ'του δουλειά και δώσ'του έξοδοι, αλκοόλ και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Λοιπόν, τα έλυσες;
Δημοσίευση σχολίου