Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά στις 6μμ παρατήρησα ότι οι περισσότεροι οδηγοί δεν είχαν ανάψει φώτα πορείας. Τρίτη απόγευμα, Φλεβάρη μήνα, μέρα βροχερή και οι περισσότεροι θεώρησαν πως τα φώτα πορείας δε χρειάζονται. Αρχικά ακούγεται ασήμαντο, αλλά αν κάτσεις να το σκεφτείς λίγο περισσότερο θα δεις ότι είναι ψιλό-τραγικό. Όχι τόσο το γεγονός, όσο η νοοτροπία που κρύβεται πίσω από αυτό. Κάθε πρωί για να πάω στο γραφείο κάνω την ίδια διαδρομή. Κατεβαίνω την Παπανικολή στο Χαλάνδρι και στρίβω αριστερά στο φανάρι κάτω από τη γέφυρα για να βγω στην κάθοδο της Κηφισίας. Πολλές φορές τυχαίνει να είμαι πρώτη ή δεύτερη στο φανάρι και τελικά όταν αυτό θα ανάψει πράσινο για να ξεκινήσουμε μπορεί να είμαι και έβδομη και όγδοη. Γιατί; Μα φυσικά γιατί είσαι πολυάσχολος και βιάζεσαι αλλά και πολύ έξυπνος για να περιμένεις στην ουρά. Είσαι τόσο έξυπνος που δε μπορείς να σκεφτείς ότι, όταν βρέχει κι ενώ έχει δύσει ο ήλιος, πρέπει να ανάψεις τα φώτα πορείας. Γιατί είμαι σίγουρη ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Είσαι αυτός που θα χωθεί μπροστά στο φανάρι, που κινείται ταυτόχρονα σε δυο λωρίδες γιατί νομίζει ότι ο δρόμος του ανήκει, που δε σταματά στη διάβαση να περάσουν οι πεζοί ακόμα κι αν ρίχνει καρέκλες, που σταματά με alarm μες στη μέση του δρόμου χωρίς να μπορεί καν να αντιληφθεί ότι με την οδηγική του συμπεριφορά έχει προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος. Αλλά πού καιρός να το αντιληφθείς; Αφού είσαι μονίμως απασχολημένος με την πάρτη σου.
Και εννοείται πως η οδηγική σου συμπεριφορά εκτείνεται σε όλες σου τις δραστηριότητες. Στη δουλειά σου, στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα, στις διακοπές σου..παντού και πάντα. Είσαι πολύ σπουδαίος. Α και φυσικά είσαι κι αγανακτισμένος με το μπουρδέλο στο οποίο ζούμε και βρίζεις νυχθημερόν όλους όσους μας έφεραν ως εδώ και έφτασαν τη χώρα στο ναδίρ. Μαζί σου! Αλλά ίσως, λέω ίσως αν κοιτάξεις τη μούρη σου στον καθρέπτη να δεις έναν από αυτούς.
ΥΓ. Δε ξέρω, μπορεί να φταίει και η πανσέληνος.
Δημοσίευση σχολίου