 |
| Μια γραμμή χωρίζει την απουσία από την παρουσία. Photo by Grahi |
Να σου πω κάτι; Αλλά μη με παρεξηγήσεις. Καμιά φορά σκέφτομαι όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας, την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο και χαίρομαι. Βλέπω ένα τέλος, αλλά βλέπω και μια καινούρια αρχή. Βλέπω ένα τέλος και χαίρομαι λίγο. Τερματίσαμε την απληστία. Επιτέλους! Αν ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε να είμαστε τόσο άπληστοι και τόσο πολύ εξαρτημένοι από το χρήμα είναι να φτάσουμε στον πάτο, ας φτάσουμε. Έπρεπε να το περιμένουμε, πώς γίνεται να μην το βλέπαμε να έρχεται γαμώτο; Εμείς οι μορφωμένοι, που πήγαμε στα καλύτερα σχολεία, που συγκεντρώσαμε τόσα πτυχία, που μάθαμε τόσα πράγματα; Μάθαμε τα πάντα εκτός από ένα. Πώς να συνυπάρχουμε και να ζούμε ευτυχισμένοι. Μας μάθανε ότι ο δρόμος προς την ευτυχία είναι ο δρόμος της επιτυχίας. Πλούτος, καριέρα, τεράστια σπίτια κι ακριβά αυτοκίνητα. Στα περίπτερα μπορείς να βρεις στοίβες από άχρηστα περιοδικά αφιερωμένα σε πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα και στις τελευταίες σελίδες ένα άρθρο για την ευτυχία που βρίσκεται μέσα σου. Πόσο οξύμωρο! Ρωτάνε τις γυναίκες ποιό είναι το πρώτο πράγμα που κοιτάνε σε έναν άνδρα και το 60% απαντάει "τα παπούτσια του". Φτάσαμε στο σημείο να επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα βάλουμε στη ζωή μας από τα παπούτσια που φοράνε. Αυτοί οι άνθρωποι που εσύ κοιτάς με υπεροψία γιατί τα παπούτσια τους δεν είναι πια στη μόδα, είναι πιθανότατα πολύ πιο ευτυχισμένοι από σένα. Μην τους λυπάσαι. Τώρα ίσως και να ναι σε καλύτερη μοίρα από εσένα. Δεν έχουν πάρει το υπέρογκο δάνειο που πήρες εσύ προκειμένου να αγοράσεις τη μεζονέτα που ονειρευόσουν, ούτε χρειάστηκε να πληρώσουν έναν μισθό για τα τέλη κυκλοφορίας του πανάκριβου αμαξιού που κυκλοφορείς. Ούτε και έχουν σπίτια και οικόπεδα στην κατοχή τους για να τους ξεζουμίζει κάθε χρόνο η εφορία. Είναι ελεύθεροι. Δεν έχουν δημιουργήσει όλες αυτές τις ανάγκες που έχεις δημιουργήσει εσύ στον εαυτό σου. Όλα όσα εσύ θεωρείς απαραίτητα αυτοί τα θεωρούν περιττά. Τα έχουν προσπεράσει. Κι εσύ είσαι ακόμα προσκολλημένος πάνω τους. Πόσο ελεύθερος νιώθεις τώρα;
Χθες πήγα για καφέ με μια φίλη στο Ψυχικό. Την περίμενα έξω από το μαγαζί. Λίγο πιο πέρα στέκονταν τρεις άντρες γύρω στα 35. Ατσαλάκωτοι. Μιλούσαν μεταξύ τους με το ένα χέρι να κρατάει την επαγγελματική τσάντα και το άλλο στην τσέπη. Δεν κοίταξε ποτέ ο ένας τον άλλον. Μιλούσαν και κοιτούσαν τριγύρω, το κενό, τους περαστικούς, την κυρία που προσπαθούσε να παρκάρει μπροστά τους. Πόσο ανασφαλείς στα κουστούμια τους, πόσο εγκλωβισμένοι στην εικόνα τους; Όσο περισσότερο κορδώνονταν για να επιδείξουν όλα όσα με μόχθο ή χωρίς καθόλου μόχθο είχαν αποκτήσει, τόσο μεγαλύτερη ανασφάλεια εξέπεμπαν.
Άρθρο χωρίς αρχή μέση και τέλος. Δε ξέρω καν τι τίτλο να του δώσω. Είναι στιγμές που νιώθω λίγο άβολα που σε κάθε ανάρτηση κράζω, αλλά αυτά γυρνάνε μέσα μου τον τελευταίο καιρό και μου είναι αδύνατο να γράψω κάτι διαφορετικό. Και φυσικά είναι όλα κομμάτια του εαυτού μου. Και φυσικά τα λέω για να τα ακούσω πρώτη εγώ. Ημουνα κι εγώ μέρος της εικόνας που περιέγραψα πιο πάνω. Αν και ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωθα άνετα σε πολυτελή εστιατόρια και πανάκριβα καταστήματα, αν και πάντα αισθανόμουν πίεση σε τέτοια μέρη, πολλές φορές στο παρελθόν παρασύρθηκα από την ανασφάλειά μου σε πολυέξοδες αγορές, πολλές φορές επιβεβαίωσα στον καθρέπτη ότι δεν πετάνε τα μαλλιά μου, ότι δεν έχει αλλοιωθεί το μακιγιάζ μου ή ότι δε με παχαίνει το παντελόνι που φοράω. Καλά, το τελευταίο το κάνω ακόμα. Πολλές φορές προσπάθησα να τηρήσω (ανεπιτυχώς) το savoir vivre σε ακριβά μαγαζιά. Και η αλήθεια είναι ότι ένιωθα φοβερή καταπίεση μέσα από την προσπάθεια μου να γίνω αποδεκτή από τον περίγυρο και να μοιάσω στη διπλανή μου που ήταν έτοιμη για φωτογράφιση στο life&style.
Δε φαντάζεσαι πόσο πιο όμορφη και ελεύθερη αισθάνομαι τώρα. Και πόσο πιο ευτυχισμένη!
One Response to Jump!
Μη βασίζεις την ευτυχία σου σε οτιδήποτε μπορεί κάποιος ν'αρπάξει μέσα απ'τα ίδια σου τα χέρια.
Δημοσίευση σχολίου