Θα μιλήσω για ποδόσφαιρο. Πόσο αστείο ακούστηκε αυτό στ'αυτιά σου;
Ε λοιπόν όσο αστείο ακούγεται στα δικά σου αυτιά να μιλάω εγώ για ποδόσφαιρο, άλλο τόσο αστείο ακούγεται στα δικά μου να ακούω χιλιάδες κόσμου να τσακώνεται γι αυτό. Αλήθεια, μου θυμίζεις λίγο με τι κριτήρια επέλεξες την ομάδα που υποστηρίζεις και για την οποία αναλώνεσαι κάθε τόσο σε ανούσιους καυγάδες με τους φίλους σου; Έτυχε για παράδειγμα να μεγαλώσεις στον Πειραιά κι "έγινες" Ολυμπιακός. Κι ο λόγος αυτός σου φτάνει για να σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Ρε συ, αλήθεια τώρα, μήπως απλά το πίστευες στα 10 και μεγαλώνοντας το μυαλό δεν πρόλαβε να σκεφτεί κι έφτασες να πιστεύεις το ίδιο και στα 30; Από κεκτημένη ταχύτητα το έπαθες; Δηλαδή συζητάμε για ποδόσφαιρο και προσπαθείς να με πείσεις για παράδειγμα ότι η διοίκηση ή οι παίχτες ή ο προπονητής των υπόλοιπων ομάδων είναι για τα μπάζα μόνο και μόνο επειδή έτυχε, και σίγουρα επέλεξαν άλλοι για σένα, να μεγαλώσεις στον Πειραιά; Seriously? Αν είχες μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη θα ήσουν πιθανότατα ΠΑΟΚ. Οι διοικήσεις, οι παίχτες και οι προπονητές των ομάδων θα ήταν ακριβώς οι ίδιες, αλλά εσύ θα θεωρούσες τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς του ξεφτίλες. Καταλαβαίνεις πόσο παράλογο είναι έτσι; Καταλαβαίνεις ότι ακυρώνει την έννοια της αντικειμενικότητας και της επιλογής;
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα, αν και ελπίζω ότι εκεί κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει πλέον. Πάντως μέχρι πριν 10 χρόνια το πολύ, αυτό ίσχυε. Υποστήριζες ένα κόμμα, όχι γιατί το είχες επιλέξει αλλά γιατί πιθανότατα το είχαν επιλέξει πριν από εσένα οι γονείς σου. Και βέβαια το πού μεγάλωσες έπαιζε και σ'αυτήν την περίπτωση καταλυτικό ρόλο, διαφορετικά δε θα ήταν "πράσινη" η Κρήτη και "μπλε" η Μεσσηνία για παράδειγμα. Κι όσο ανίκανος και βλάκας και να ήταν ο αρχηγός του κόμματος που υποστήριζες, εσύ τον εκθίαζες σε κάθε πολιτική διαμάχη στην παρέα. Καταλαβαίνεις πόσο παράλογο είναι έτσι; Βασικά δεν είναι απλά παράλογο, αποδείχτηκε και πολύ επικίνδυνο τελικά, δυστυχώς.
Και πολύ συχνά αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνο είναι και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Συνήθως ο φανατισμός είναι αποτέλεσμα επιλογών που δεν έχουμε κάνει οι ίδιοι, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος για τον οποίον φανατιζόμαστε για πράγματα και καταστάσεις που μας έχουν φορτώσει κάποιοι άλλοι. Κι από την άλλη, όταν έρχεται η ώρα να αγωνιστούμε για τα αληθινά θέλω μας και τις δικές μας επιλογές κάνουμε πίσω. Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Νομίζω απλά ότι όταν επιλέγεις κάτι μόνος σου αισθάνεσαι ότι πρέπει να πάρεις και την ευθύνη της επιλογής σου αυτής. Και για να μην εκτεθείς στον ίδιο σου τον εαυτό θα την εξετάσεις διεξοδικά και πιο αντικειμενικά. Δε θα δεις μόνο τα προνόμια που θα σου χαρίσει αλλά και τα εμπόδια που μπορεί να σου βάλει. Θα δεις την πεδιάδα αλλά θα δεις και τον λάκκο. Κι αυτή η διαδικασία θα σε αποτρέψει από κάθε ακραία αντίδραση.
Κάθε φορά που περνάω μπροστά από τη λέσχη του Παναθηναϊκού στο Χολαργό και βλέπω μαζεμένους απ'έξω τους πιτσιρικάδες με τα κασκόλ, αναρωτιέμαι γιατί το κάνουν. Το κακό είναι πως οι ίδιοι δεν έχουν αναρωτηθεί ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου