Ξαφνικά δεν έχεις τίποτα να γράψεις.
Πριν από ένα-δυο μήνες που έγραφες καθημερινά, το σκεφτόσουν αυτό. Ότι σύντομα θα έρθει η μέρα που δε θα ξέρεις τι να γράψεις. Ακόμα και για το ότι δεν έχεις τίποτα να γράψεις, δεν έχεις τίποτα να γράψεις.
Κενό, blank, μηδέν.
Η Πρωτομαγιά φέτος πέφτει Τρίτη. Την είχες ξεχάσει τελείως αυτήν την αργία-απεργία. Ο Μάης κι ο Ιούνης είναι ίσως οι αγαπημένοι σου μήνες. Όχι ίσως. Σίγουρα είναι. Ειδικά ο Ιούνης. Πρόβες. Τα οχτώ τελευταία χρόνια ο Ιούνης για σένα σημαίνει πρόβες. Τρελαίνεσαι για τις πρόβες. Μια ολόκληρη παράσταση από το μηδέν. Να τη βλέπεις να χτίζεται μέρα τη μέρα και να είσαι κομμάτι της. Σιγά-σιγά να δένει, να μπαίνει η μια κίνηση μέσα στην άλλη, να ντύνεται με μουσική, να συντονίζεσαι με την ομάδα. Η αίσθηση και η εικόνα από τις πρόβες είναι πολύ καθαρή μέσα σου. Το πάτημα στην αίθουσα με το γυμνό πόδι είναι διαφορετικό από ότι είναι την υπόλοιπη χρονιά. Η ίδια κίνηση, το ίδιο σώμα, η ίδια αίθουσα. Κι όμως η αίσθηση τελείως διαφορετική. Το δωμάτιο σε δέχεται με ιδιαίτερη αγάπη αυτές τις μέρες. Σαν να μη μπορεί χωρίς εσένα. Σαν να σε περίμενε όλη νύχτα. Σαν να αγαπά τις πρόβες όσο κι εσύ. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά κι οι λευκές κουρτίνες τραβηγμένες. Παρόλα αυτά το δωμάτιο είναι εντελώς προστατευμένο από τον ζεστό ήλιο του Ιούνη κι έχει μια γλυκιά, ήσυχη δροσιά. Κι από τα βήματα καθενός που εισέρχεται σ'αυτό, μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι. Ειδικά αυτά της δασκάλας. Γρήγορα, μικρά, χαρούμενα βήματα διασχίζουν διαγώνια την αίθουσα από την πόρτα ως το στερεοφωνικό. Το σώμα σου, αν και κουρασμένο, είναι ζεστό κι ελαστικό και το ξύλινο δάπεδο το δέχεται σαν ζεστή άμμος.
Βέβαια ο έξω κόσμος δε μπορεί να καταλάβει πώς θυσιάζεις τα μπάνια ενός ολόκληρου μήνα ή αρνείσαι κάθε πρόσκληση για έξοδο γιατί είσαι πτώμα, και ταυτόχρονα δείχνεις τόσο ευτυχισμένη. Και βέβαια οι γονείς σου δε μπορούν να καταλάβουν πώς γίνεται να κοιτάς με τόση αγάπη τις μελανιές σε πέλματα, γόνατα και ώμους και να έχεις και το θράσος να τριγυρνάς με φούστες σαν κακοποιημένη. Τελικά για σένα η παράσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αφορμή για τη διαδικασία που προηγείται. Όχι πως δεν έχεις προσμονή για την παράσταση, αλλά κακά τα ψέματα η παράσταση σημαίνει και το τέλος. Και το τέλος αφήνει ένα τεράστιο κενό μέσα σου. Ξαφνικά έρχεται το Σαββατοκύριακο μετά την παράσταση και ετοιμάζεσαι να πας στη θάλασσα για το πρώτο σου μπάνιο. Κι όμως αν σου έλεγαν αντί για αυτό να φορέσεις τις επιγονατίδες σου και να πας με 1,5 λίτρο νερό να κλειστείς στο συγκεκριμένο δωμάτιο για τις επόμενες 8 ώρες, θα πήγαινες δίχως δεύτερη σκέψη. Για την ακρίβεια θα πήγαινες με απίστευτη χαρά.
Ξαφνικά δεν έχεις τίποτα να γράψεις.
Και τότε το μυαλό σου ταξιδεύει εκεί που είναι η καρδιά σου.
Δημοσίευση σχολίου