Δε μπορώ να ακούω γι ανθρώπους που αυτοκτονούν. Με πιάνουν τα νεύρα μου. Περισσότερο θυμό αισθάνομαι κάθε φορά που φτάνει στα αυτιά μου ένα περιστατικό αυτοκτονίας παρά λύπη. Και μπορεί σαν αντίλογο να χρησιμοποιήσεις το γνωστό επιχείρημα "δε ξέρεις πόσα προβλήματα μπορεί να είχε αυτός ο άνθρωπος ή δε γνωρίζεις τι μπορεί να τον οδήγησε σε αυτήν την απόφαση", αλλά δε με πείθεις, συγγνώμη. Αποκλείεται η καλύτερη λύση στο οποιοδήποτε πρόβλημα να 'ναι το να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν με χίλιες δυο μαλακισμένες αρρώστιες. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που αγωνίζονται για τη ζωή τους, την υγεία τους, ένα κομμάτι ψωμί, ένα ποτήρι καθαρό νερό. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφήσει πίσω τους οικογένεια για να καθαρίζουν παρμπρίζ αυτοκινήτων σε μια αφιλόξενη χώρα. Δυστυχώς ο τόπος που γεννήθηκες, η αντιμετώπιση από τους άλλους, μια άτυχη συγκυρία, μια οικονομική κρίση, ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου ή μια λανθασμένη απόφαση μπορεί να σε φέρουν σε απόγνωση. Αλλά μπορεί και όχι. Εξαρτάται κυρίως από εσένα.
Η αυτοκτονία στο δικό μου μυαλό είναι η χειρότερη μορφή εκδίκησης. Δίνεις τέλος στη ζωή σου για να εκδικηθείς αυτόν που σε έφτασε σε αυτό το σημείο. Τους γονείς σου που δε σταθήκανε στο πλάι σου, το σύντροφο σου που δεν ανταπόδωσε την αγάπη σου, το πολιτικό σύστημα που σε εξαπάτησε, και τελικά τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί; Γιατί δε μπορείς μέσα σε όλα τα σκατά που κολυμπάς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις καθημερινά να κάνεις μια παύση και να σκεφτείς απλά πως ζεις κι αναπνέεις; Πώς γίνεται ένα τέτοιο δώρο να το πετάς στα σκουπίδια; Πώς γίνεται να βρίσκεις τη δύναμη να τυλίγεις μια θηλιά στο λαιμό σου ή να βάζεις ένα όπλο στον κρόταφο σου και να μη βρίσκεις τη δύναμη να πολεμήσεις για τη ζωή σου; Να την αλλάξεις. Με όποιον τρόπο μπορείς, με όσα εφόδια έχεις. Τα περισσότερα άλλωστε βρίσκονται μέσα σου. Κοινότοπο, ξέρω, αλλά αληθινό. Πάρ' το απόφαση.
Δημοσίευση σχολίου