Υπάρχουν δύο τρόποι να πορευτείς στη ζωή.
Όχι, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να πορευτείς στη ζωή, αλλά εσύ δια της ατόπου απαγωγής, κατέληξες σε δύο.
Ή στύβεις το κεφάλι σου και την καρδιά σου προκειμένου να ανακαλύψεις ποια είναι τα όνειρα σου με σκοπό να τα κυνηγήσεις και να τα κάνεις μια μέρα πραγματικότητα,
ή ανοίγεις την καρδιά σου και είσαι έτοιμη να αποδεχτείς και να ζήσεις τα όνειρα που θα επιλέξει η ίδια η ζωή να φέρει στο δρόμο σου, όποια κι αν είναι αυτά.
Εσύ λοιπόν αποφάσισες να πορευτείς με τον δεύτερο τρόπο. Όχι γιατί πιστεύεις πως είναι ο σωστός, αλλά γιατί νιώθεις ότι είναι αυτός που σου ταιριάζει. Ενδεχομένως για έναν άνθρωπο φιλόδοξο η στάση αυτή απέναντι στη ζωή να μοιάζει μοιρολατρική, αλλά εσύ έχεις αντίθετη γνώμη. Είσαι πλέον πεπεισμένη ότι είσαι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύπαρξη κι έτσι το να παίρνεις αποφάσεις στη ζωή σου προκειμένου να πραγματοποιήσεις κάποιον στόχο που έχεις θέσει, αγνοώντας τα μηνύματα που αυτή σου στέλνει, μόνο πόνο μπορεί να σου προκαλέσει τελικά. Δε γίνεται να συμπεριφέρεσαι μια ζωή σα μύγα που χτυπάει σε κλειστά τζάμια ξανά και ξανά. Αν μια πόρτα είναι κλειστή, κάποια άλλη θα είναι ορθάνοιχτη. Μπορεί να μην οδηγεί εκεί που είχες αρχικά ονειρευτεί να πας, αλλά οδηγεί κάπου, κάπου που μπορεί να είναι χειρότερα μπορεί όμως να είναι και καλύτερα. Μονάχα αν την περάσεις θα μάθεις. Από την άλλη βέβαια, αν επιμένεις, μπορείς να ξεροσταλιάζεις με τα χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες, που νομίζεις πως πίσω τους κρύβουν το θησαυρό που γεννήθηκες για να αποκτήσεις. Ή μπορείς να πάρεις πιο δραστικά μέτρα και να προσπαθήσεις με κάθε μέσο - θεμιτό ή αθέμιτο - να τις ανοίξεις. Σου εύχομαι καλή επιτυχία. Αν όμως, όταν αποκτήσεις τελικά τον πολυπόθητο θησαυρό, δε νιώσεις την ευτυχία και την ικανοποίηση που νόμιζες πως θα βρεις στο συγκεκριμένο όνειρο/στόχο/δουλειά/πρόσωπο, μην εκπλαγείς.
Δημοσίευση σχολίου