Χτυπά το ξυπνητήρι. Τρία δευτερόλεπτα. Τόσο περίπου διαρκεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι από τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου έως ότου θυμηθείς ποια είσαι και τι κάνεις. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία δεν καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι, δε θυμάσαι αν είσαι σε σχέση ή ελεύθερη, αν έχασες τη δουλειά σου ή κάτι άλλο, αν είναι μέρα ή νύχτα. Δε ξέρεις πόσο χρονών είσαι, αν είναι Δευτέρα και πρέπει να ξεκινήσεις δίαιτα ή μπορείς να φας την κρέπα που ονειρεύτηκες και η γεύση της οποίας είναι ακόμα έντονη στο στόμα σου. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία συνειδητό κι ασυνείδητο παλεύουν για να υπερισχύσει τελικά - δυστυχώς αν θες τη γνώμη μου - το συνειδητό. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές ανακουφίζεσαι που συνειδητοποιείς ότι η σφαίρα που έφαγες στο κεφάλι από παλιό συμμαθητή την ώρα που αγωνιζόσουν να επιβιώσεις σε κρανίου τόπο κατά τη συντέλεια του κόσμου, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Αλλά τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα φτάνει με μορφή σφαλιάρας, πυρπολώντας το μυαλό σου με ένα σωρό πληροφορίες που σε γεμίζουν άγχος.
Τα αγαπάς αυτά τα τρία δευτερόλεπτα. Είναι πολύτιμα για σένα. Σε βάζουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου όλα είναι δυνατά. Όλα. Τα πάντα. Σε μια κατάσταση, στην οποία δεν έχει σημασία ούτε το όνομα σου, ούτε η ηλικία σου, ούτε οι σπουδές σου ή η επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Τίποτα από όλα αυτά που σε στενεύουν δεν έχεις φορέσει ακόμα. Είσαι ελεύθερη.
Δημοσίευση σχολίου