Αθήνα, Τετάρτη, 22 Αυγούστου, μπλα μπλα μπλα.
Εδώ και τρεις μέρες, από τότε δηλαδή που γύρισες Αθήνα, σκέφτεσαι διαρκώς να μπεις να γράψεις. Κάτι, οτιδήποτε. Μπαίνεις, κοιτάς την οθόνη, σκέφτεσαι, τίποτα, βγαίνεις. Και την επόμενη μέρα η ίδια διαδικασία. Λες να μην καταφέρεις να γράψεις ποτέ ξανά; Λες να σε εγκατέλειψε η όποια έμπνευση νόμιζες πως διαθέτεις; Ή μήπως απλά κάθισες πολλές ώρες στον ήλιο; Η αλήθεια είναι πως κάθισες πολλές ώρες στον ήλιο. Χωρίς να κάνεις τίποτα, χωρίς να σκέφτεσαι το παραμικρό. Κάπως έτσι πέρασαν οι Καλοκαιρινές σου διακοπές. Δέκα μέρες στην ίδια παραλία - ντρέπεσαι λίγο που το λες, αλλά η αλήθεια είναι ότι βαριόσουν να πάρεις τα πόδια σου. Και δεν έκανες καμία απολύτως προσπάθεια να αντισταθείς σε αυτήν την αίσθηση του κενού και του τίποτα. Δεν έκανες τίποτα. Μοναδικός στόχος η κόκκινη σημαδούρα μέσα στη θάλασσα. Κάθε φορά που βουτούσες έπρεπε να φτάσεις εκεί κολυμπώντας και να επιστρέψεις. Θα έγραφες πως πραγματοποίησες το στόχο σου, αλλά διαβάζουν το μπλογκάκι σου και οι φίλες σου και θα σε δώσουν. Βέβαια με 50 ευρώ στην καθεμία, σίγουρα θα κρατούσες τα στόματα τους κλειστά, αλλά η οικονομική σου κατάσταση δεν σου επιτρέπει να δωροδοκήσεις κανέναν. Οπότε ομολογείς πως δεν έκανες τίποτα. Κι αυτό το τίποτα σε ακολούθησε και στην Αθήνα. Μοιάζει με σύννεφο που περιβάλλει το κεφάλι σου, με αποτέλεσμα η όποια σκέψη κάνεις να χάνεται μέσα του πριν καλά καλά γίνει ξεκάθαρη. Σηκώνεσαι από την καρέκλα γιατί αποφάσισες να σιδερώσεις, αλλά τελικά ξανακάθεσαι γιατί διάβασες σε ένα βιβλίο του Μουρακάμι ότι αν επιθυμείς να γράψεις κάτι αξιόλογο θα πρέπει να διαθέσεις χρόνο, να του δώσεις προτεραιότητα, να συγκεντρωθείς σε αυτό. Και δεν είναι ότι θέλεις να δώσεις προτεραιότητα στο σίδερο - προς Θεού, δεν κάθισες και τόσες πολλές ώρες στον ήλιο - είναι που δε μπορείς με τίποτα να συγκεντρωθείς. Κι αναρωτιέσαι ακόμα, μετά από δέκα ολόκληρες μέρες διαμονής στο κάμπινγκ στης Σερίφου, πώς σκατά βιδώνει το ακουστικό του ντους στη βάση του τοίχου για να μη χρειάζεται να το κρατάς. Κάθε μέρα που έμπαινες στο ντους σκεφτόσουν να ρωτήσεις τα κορίτσια, μα κάθε φορά το ξεχνούσες. Τόσο μεγάλο ήταν το σύννεφο που περιέβαλε το κεφάλι σου. Και πλησιάζει κι αυτός ο Σεπτέμβρης που δε συμπαθείς γιατί σου επιβάλλει κάθε χρόνο να προσαρμοστείς στη ρουτίνα της καθημερινότητας και περιλαμβάνει όλες αυτές τις εκκινήσεις, τους στόχους και τα νέα ξεκινήματα που δεν έχουν καμία ουσία και κανένα νόημα. Μπορεί να είχαν όταν ήσουν μικρή, τότε που η μαμά σου σου αγόραζε καινούρια μολύβια και κολλαριστά τετράδια για να σου απαλύνουν το άγχος. Και ξεκινούσε άλλη μια σχολική χρονιά. Και είχε τόσα να σου μάθει. Τα περισσότερα ασήμαντα. Άχρηστες πληροφορίες. Τόσο μεγάλο έπρεπε να φτιάξεις το σύννεφο που θα περιέβαλε το κεφάλι σου.
Δημοσίευση σχολίου