Ζεις σε μια κωμόπολη κάπου στη Β.Ευρώπη. Έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα βιβλιοπωλείο σε ένα πλακόστρωτο σοκάκι, μικρό αλλά φτιαγμένο με μεράκι και την προσωπική σου σφραγίδα. Τα βιβλία - παλιά, νέα, μεταχειρισμένα ή καινούρια - είναι στοιβαγμένα σε πάγκους, το υλικό και το σχήμα των οποίων σε παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή από το μακρινό μέλλον. Οι δυο αυτοί πάγκοι, για τους οποίους είσαι πολύ περήφανη, είναι το μοναδικό εξωφρενικά μοντέρνο στοιχείο του μαγαζιού. Το υπόλοιπο έχει κάτι φθαρμένο και παλιό, λες και υπήρχε εκεί πολλές δεκαετίες πριν φτάσει στα δικά σου χέρια. Η μυρωδιά του χαρτιού ανακατεύεται με το άρωμα ζεστού καφέ και φρεσκοψημένου κέικ που λατρεύεις να προσφέρεις στους περαστικούς που κάνουν μια στάση στο μαγαζί σου για να ξεφυλλίσουν κάποιο βιβλίο. Μιλάτε μεταξύ σας μια γοητευτικά περίεργη γλώσσα με πολλά σύμφωνα, όπως συνηθίζεται στις χώρες του Βορρά, μια γλώσσα που τη μιλούν τα ξωτικά του δάσους, καθισμένα δίπλα στη λίμνη που φωτίζουν οι λιγοστές αχτίδες φωτός που καταφέρνουν να διαπεράσουν τα πανύψηλα δέντρα. Το ίδιο φως που λούζει πότε απαλά και πότε πιο έντονα το μαγαζί σου. Το ίδιο φως που συντροφεύει τους ήχους των πουλιών που συνήθως ακούγονται από το παλιό στερεοφωνικό που βρίσκεται δίπλα στο ταμείο. Καμιά φορά, όταν είσαι μόνη, τραγουδάς μαζί τους. Στη γλώσσα τη δική τους, που όμως αισθάνεσαι σαν μητρική σου γλώσσα. Αυτό είναι και το μικρό σου μυστικό.
Όλοι έχουμε ένα, έτσι δεν είναι;
 |
| pic. source: www.pinterest.com |
Εσύ λοιπόν τραγουδάς στη γλώσσα των πουλιών κι αυτά με τη σειρά τους ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες των βιβλίων σου κι αφού σχηματίσουν έναν κύκλο με το πέταγμα τους κελαηδώντας, φτάνουν στην πόρτα και χάνονται για πάντα. Μα πριν χαθούν αφήνουν στο κατώφλι σου ένα δώρο, ένα πολύτιμο μήνυμα. Το τελευταίο κελάηδησε πως θα έχεις έναν υπέροχο Χειμώνα κι έπειτα πέταξε ψηλά, κοντά στον ήλιο.
Ανυπομονείς.
Δημοσίευση σχολίου