- Να πάμε ένα ταξίδι.
- Τι; Πώς σου ήρθε αυτό τώρα; Ταξίδι λέει, με τι λεφτά; Με τα 850 ευρώ που παίρνω εγώ ή μήπως με το ταμείο ανεργίας που παίρνεις εσύ;
Δεν απάντησε. Έφυγε.
Άφησε το πιάτο που έπλενε στο νεροχύτη με τις σαπουνάδες, σκούπισε τα χέρια της σε μια πετσέτα κι έφυγε. Τώρα κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο της γειτονιάς και πότε κλαίει με αναφιλητά, πότε σταματά αποφασισμένη να απομακρυνθεί απ' οτιδήποτε μίζερο και σάπιο. Κι εγώ που έτυχε να βρεθώ για λίγο μες στο μυαλό της μπορώ να σου πω ότι δεν την νοιάζει που είναι άνεργη, ούτε που έχει αναγκαστεί να κόψει κάποιες συνήθειες του παρελθόντος που πλέον μοιάζουν υπερβολικές, ούτε που αναγκάζεται στο τέλος του μήνα να περνάει το Σαββατόβραδο στο σπίτι γιατί δεν υπάρχει μία. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν την νοιάζει. Πληγώνεται όμως που νιώθει πως πλέον δε μπορεί να ξεστομίσει τα όνειρά της. Ούτε καν στον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα της και παλιότερα συνήθιζε να ονειρεύεται μαζί της. Αυτά που κάποτε για τον μέσο Έλληνα ήταν κάτι παραπάνω από αυτονόητα, σήμερα έχουν γίνει ταμπού. Από το ένα άκρο της υποκρισίας στο άλλο. Εκείνη ποτέ δεν είχε πολλά λεφτά άλλωστε, ποτέ δεν είχε άνεση να πάει ταξίδι όποτε της κάνει κέφι. Έπρεπε να το σχεδιάσει μήνες πριν, να βρει τα φθηνότερα εισιτήρια, τα πιο οικονομικά ξενοδοχεία, να παζαρέψει την άδειά της και να βάλει κάτι στην άκρη για να ανανεώσει το άρωμά της στα Duty Free. Έτσι είχε μάθει, να ζει με αυτά που έχει - πότε περισσότερα και πότε λιγότερα - και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Τώρα όμως της ζητούν να προσαρμοστεί σε συνθήκες που απεχθάνεται. Σε μια κατάσταση μεμψιμοιρίας και μιζέριας. Της ζητούν να φορέσει τη μάσκα που αρμόζει στον θλιμμένο, απογοητευμένο, αγανακτισμένο πολίτη που πασχίζει να βρει το δίκιο του σε μια κοινωνία που τον πρόδωσε για να ταιριάζει στο κλίμα της εποχής. Για να πηγαίνει ασορτί με τους υπόλοιπους. Καρναβάλι για πάντα σε τούτη τη χώρα. Κι όλα αυτά της τα ζητά ο άνθρωπος που αγαπά. Αυτός που μερικά χρόνια πριν την ερωτεύτηκε για την αισιοδοξία και την ανεμελιά της. Την ανεμελιά που θα την πάει ταξίδι. Την αισιοδοξία που θα την γυρίσει σπίτι κι εκείνος θα την περιμένει χαμογελαστός στην κουζίνα. Ίσως να έχει πλύνει και τα πιάτα.
Στη διαδρομή της λείπει. Επιταχύνει το βήμα της.
Δημοσίευση σχολίου