Έτυχε να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό χθες βράδυ. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό, αλλά χθες συγκεκριμένα έψαχνες το φεγγάρι. Ήθελες να δεις την πανσέληνο. Παρόλα αυτά ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος και δεν κατάφερες να το εντοπίσεις. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το αναζήτησες καν. Ξεχάστηκες. Γιατί μόλις έστρεψες το βλέμμα σου στον ουρανό, την προσοχή σου αμέσως κέντρισε ένα απέραντο, παχύ και πυκνό λευκό σύννεφο που απλωνόταν μπροστά σου. Πανέμορφο, όχι από τα σύννεφα τα ταξιδιάρικα, τα φευγάτα που τη μια στιγμή καλύπτουν το φεγγάρι και την αμέσως επόμενη αποκαλύπτουν το φως του. Από εκείνα που δε στέκονται, που φαντάζουν εύθραυστα και διάτρητα. Όχι, δεν ήταν τέτοιο. Το σύννεφο αυτό έμοιαζε συμπαγές, σταθερό, βαρύ. Πιο επιβλητικό κι από το γεμάτο φεγγάρι που επισκίαζε. Χωρίς ίχνος αμφιβολίας για τη θέση του, χωρίς καμία ανασφάλεια για το σχήμα και το χρώμα του. Πανευτυχές στη στιγμή. Τόσο όμορφο και γαλήνιο. Κάτω από αυτόν τον ουρανό κοιμήθηκες.
Έτυχε να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό χθες βράδυ. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό, αλλά σήμερα συγκεκριμένα έχεις για κάποιο λόγο ακόμα την εικόνα του μέσα σου. Μια εικόνα που για σένα εκφράζει ποιότητες που αναζητάς, που λαχταράς να αποκτήσεις για τον εαυτό σου. Να γιατί.
Δημοσίευση σχολίου