Πόσο κουραστικό είναι να μειώνουν τη δουλειά σου κι εσένα την ίδια στο όνομα της κρίσης;
Πόσο αποθαρρυντικό να απαξιώνουν την αποδοτικότητα και τη δημιουργικότητά σου;
Από τη μία έχεις βαρεθεί να εργάζεσαι για να γεμίζουν οι τσέπες άλλων, από την άλλη δεν τολμάς να πάρεις το ρίσκο να κάνεις κάτι μόνη σου. Και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις τη λύση σε μια τρίτη επιλογή, αποκλείεται να μην υπάρχει, όχι στη δική σου κοσμοθεωρία. Δυο επιλογές μόνο είναι πολύ λίγες. Σκέψου Ιλιάνα, σκέψου.
Ή μήπως να μη σκεφτείς; Μήπως να χόρευες καλύτερα;
Μήπως να σταματήσεις να διεκδικείς; Μια ζωή δεν κάνεις κι άλλη δουλειά εδώ που τα λέμε, διεκδικείς. Γιατί αν δε διεκδικήσεις ο άλλος θα καταπατήσει κάποιο δικαίωμα σου. Και σου έχω και χειρότερο, θα σε περάσει για χαζή, θα αμφισβητήσει τη νοημοσύνη σου, θα γίνεις το θύμα. Κι αυτό δεν το αντέχεις. Όχι εσύ δηλαδή, το εγώ σου. Το εγώ σου δεν αντέχει τέτοια προσβολή, δε σηκώνει κοροϊδίες. Το εγώ σου κάνει κουμάντο, διεκδικεί κι αποκτά. Και προσωρινά χορταίνει.
Και τότε εσύ γιατί πεινάς ακόμα;
Δημοσίευση σχολίου