Κάποτε ήσουν παιδί. Και ηλικιακά δηλαδή. Με τα μισά ακόμα δόντια, φαγωμένα νύχια, χτυπημένα γόνατα και τεράστια φρύδια.
Έλεγες το κασκόλ σκασκόλ και το βιβλίο βλιβλίο και μπορούσες να διακρίνεις στο πρόσωπο της μαμάς σου που βρισκόταν καθισμένη στην αυλή της γιαγιάς στην Καλαμάτα την αγωνία μήπως δεν καταφέρεις να προφέρεις σωστά τις λέξεις. Τελικά τα κατάφερες.
Κολλούσες ψείρες και χτένιζαν τα φουντωτά σου μαλλιά με ένα μικροσκοπικό χτενάκι, που σε κάθε τράβηγμα σε έκανε να μοιάζεις με Κινεζάκι από την παραμόρφωση του προσώπου. Και μετά δε μπορούσες να κατέβεις στην πλατεία για παιχνίδι γιατί είχες στα μαλλιά σου ένα φάρμακο και στο κεφάλι σου τυλιγμένη σφιχτά μια πετσέτα σαν τουρμπάνι. Τελικά κατάφερες να απαλλαγείς και από τις ψείρες.
Ξάπλωνες στον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού κι έβλεπες Thundercats και στην περίπτωση που ήθελες να σηκωθείς για λίγο, έπρεπε να φωνάξεις "Μη μου πάρει κανείς τις τρεις θέσεις", για να τις ξαναβρείς ελεύθερες στην επιστροφή. Επικίνδυνο παιχνίδι, μια φορά έσπασες το χέρι σου γι αυτές τις τρεις θέσεις. Ευτυχώς ήταν το δεξί, με αποτέλεσμα να μη γράφεις τις λέξεις της καρτέλας γι αρκετό καιρό. Η λέξη "ευγνώμων" πρέπει να ήταν μια από αυτές. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί τη γράφεις διαρκώς λάθος.
Στην προσπάθειά σου να γνωρίσεις λίγο καλύτερα το παιδί που ήσουν κάποτε, αναπολείς στιγμές. Και το καταπληκτικό με τις αναμνήσεις είναι ότι μαζί με τις στιγμές που θυμάσαι αναβιώνεις και τις αισθήσεις, τις μυρωδιές, τα χρώματα, μπορείς κυριολεκτικά να μεταφερθείς εκεί, τότε. Να ανασύρεις ακόμα και το συναίσθημα της στιγμής. Τι γλυκό παιδί που ήσουν, τι ήσυχο.
Πάλι θα βάλεις τον μπαμπά σου να βγάζει από την ντουλάπα το ατελείωτο αρχειοθετημένο φωτογραφικό υλικό της ζωής σου, για να δεις παιδικές φωτογραφίες. Να θυμηθείς, να γελάσεις, να συγκινηθείς και να καταλήξεις για άλλη μια φορά να γκρινιάζεις που δεν έχεις όσες φωτογραφίες έχει η μεγαλύτερη αδερφή σου.
Τελικά όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που είχαν σαν αποτέλεσμα να μπαίνεις τιμωρία κάθε τρεις και λίγο σαν παιδί, τα διατήρησες και σαν ενήλικας. 'Ολα. Αναλλοίωτη η γκρίνια σου στο χρόνο. Τι γλυκό παιδί.
2 Responses to 05-10-12
Γλυκίτατο <3
Ο ανιψιός αν δεν μας κάνει καμιά έκπληξη, έρχεται την Τρίτη...... Σου κλείνω το μάτι! ;)
Αγαπάκι! Θα στέλνω θετική, γενέθλια ενέργεια!! Λένε είναι πολύ ισχυρή ;)
Δημοσίευση σχολίου