Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού κοιτάζοντας τα κλειστά σου μάτια. Με ανοιχτά μάτια μπορείς να δεις ό,τι μπορεί να συμβεί. Με κλειστά μάτια μπορείς να δεις τα πάντα. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου να στέκεται με την πλάτη στο χείλος του γκρεμού χωρίς ίχνος φόβου. Κι αναρωτιέσαι αν θα βιώσεις ποτέ το συναίσθημα αυτό με μάτια ανοιχτά. Αυτή την υπέροχη αίσθηση ελευθερίας που αναζητάς κι ενίοτε βρίσκεις μονάχα όταν τα κλείνεις. Δεν τολμάς να τα ανοίξεις. Περιμένεις να δεις τι θα συμβεί, τι μπορείς να κάνεις όταν είσαι απαλλαγμένη από τον φόβο, όταν δε φοβάσαι την πτώση. Και τελικά πέφτεις. Όχι εξαιτίας μιας απρόσεκτης κίνησης ή ενός στραβοπατήματος, αλλά χάρη στη συνειδητή επιλογή σου να πέσεις. Τα μάτια σου τρέχουν προς το μέρος σου, να δουν τι συμβαίνει, να σιγουρευτούν πως είσαι καλά, πως εξακολουθείς να έχεις εκείνη τη γαλήνια και χαρούμενη όψη. Και φτάνοντας στην άκρη του γκρεμού, προς έκπληξη κι ανακούφισή τους, σε βλέπουν να πετάς. Κινείσαι μεν καθοδικά, όμως πετάς. Κι όσο πέφτεις αργά, πλησιάζοντας το νερό της θάλασσας, αυτή όλο και μακραίνει και η απόσταση ανάμεσα στα μάτια σου και το νερό όλο και μεγαλώνει, δίνοντας το χρόνο σε σένα να πετάξεις κι άλλο, ακόμα λίγο. Μέχρι να ακουμπήσεις τελικά με την πλάτη σου την επιφάνεια της θάλασσας, χωρίς να την ταράξεις και χωρίς να ταραχτείς. Και είναι τόσο ήρεμη και καθαρή που βλέπεις το περίγραμμά της γύρω από το σώμα σου. Και συνειδητοποιείς εκεί, με τα μάτια ακόμα κλειστά, ότι η έννοια της πτώσης είναι τελικά σχετική κι ότι ο φόβος που σου προκαλεί σε εμποδίζει, κάποιες φορές, να πετάξεις.
Κι όμως, αυτό το έχεις βιώσει και με τα μάτια ανοιχτά. Αυτό το όνειρο το έχεις ζήσει.
Δημοσίευση σχολίου