Δεν έχεις γερό στομάχι. Κυριολεκτικά, μα κυρίως μεταφορικά, το στομάχι δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Και παρόλα αυτά επιτρέπεις να μπαίνουν μέσα του ένα σωρό μαλακίες. Κυριολεκτικά, μα κυρίως μεταφορικά.
Κι ας έχεις διαπιστώσει από περιπτώσεις που άσκησες εσύ κριτική - και δυστυχώς δεν είναι λίγες - ότι αφορούσε πάντα δικές σου αδυναμίες, πάντα τον δικό σου πληγωμένο εγωισμό, πάντα δικά σου άλυτα θέματα. Ασκούσες αρνητική κριτική επειδή το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, προϊόν, συμπεριφορά, στάση απέναντι στα πράγματα, δεν ανταποκρινόταν στα δικά σου standards. Λες κι αυτό σου ζητήθηκε, λες και το αποτέλεσμα θα εξέθετε κι εσένα την ίδια. Λες και ήσουν αναγκασμένη, λέγοντας τη γνώμη σου για κάτι, να πάρεις και την ευθύνη του. Λες κι αν δεν πεις σε μια φίλη που σου δείχνει ενθουσιασμένη το καινούριο της φόρεμα ότι την παχαίνει, της έχεις αποκρύψει μια τεράστια αλήθεια που δικαιούται να γνωρίζει. Λες και τα ξέρεις όλα. Λες και πρέπει να έχεις άποψη για τα πάντα.
Δε θέλεις να έχεις άποψη για τίποτα. Μόνο για ό,τι εσύ θέλεις ή πρέπει να φέρεις σε πέρας. Μόνο για οτιδήποτε έχει τη δική σου υπογραφή. Την οποία και τρέμεις να βάλεις γιατί δεν αντέχεις την κριτική, την οποία κατά τα άλλα ασκείς με πολύ μεγάλη άνεση. Λες και κανείς δεν πληγώνεται. Λες και ξεχνάς πόσο πληγώνεσαι.
Ρατσισμός για τους άσχημους, τους χαζούς, τους χοντρούς, τους αμόρφωτους, τους συντηρητικούς, όσους στερούνται φαντασίας, χιούμορ, αισθητικής. Μόνο με τους μετανάστες δεν είσαι ρατσίστρια τελικά. Αν και δεν είσαι σίγουρη για τίποτα πια.
Μάλλον μετά απ'όλα αυτά, δε χρειάζεται να γράψεις λέξη για την κριτική που ασκείς στον ίδιο σου τον εαυτό... Αύριο θα σ'αγαπήσω ξανά.
Δημοσίευση σχολίου