Χθες και πριν τη συναυλία των RHCP σκεφτόσουν ότι σήμερα θα ήθελες να γράψεις κάτι γι αυτήν και τις εντυπώσεις που θα σου άφηνε. Όχι για τον ήχο, την οργάνωση και τη σκηνή, αλλά για τα συναισθήματα εκείνα που βιώνεις συνήθως σε παρόμοιες συναυλίες, για την έκσταση και τη χαρά παρά το στρίμωγμα, την ορθοστασία και τη ζέστη. Περπατώντας προς το ΟΑΚΑ θυμηθήκατε με την Τώνια τη συναυλία των Depeche Mode στην Μαλακάσα που ματαιώθηκε κι ευχηθήκατε να μη σας βρει άλλο τέτοιο κακό. Πάνω στην κουβέντα αναρωτηθήκατε αν θα προτιμούσατε να ακούσετε τους Depeche Mode αντί για τους RHCP και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη απαντήσατε αρνητικά, παρόλο που τους πρώτους τους αγαπάτε λίγο περισσότερο. Όμως τη δεδομένη στιγμή ήσασταν έτοιμες να αφεθείτε στους ήχους των Give it away, Around the world, Under the bridge, κτλ. Μπήκατε στην αρένα μετά από πολύ περπάτημα λίγα λεπτά πριν βγουν στη σκηνή οι AAAK ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων - δεν κατάφερες να συγκρατήσεις το κατά τα άλλα πανεύκολο όνομα του συγκροτήματος - όπως επίσης δεν κατάφερες να αφομοιώσεις και τον ήχο τους. Στο μεταξύ κι αφού προμηθευτήκατε μπύρα και νερό αρχίσατε να ελίσσεστε όλο ευγένεια και χάρη ανάμεσα στο ήδη παρατεταγμένο κοινό με σκοπό να φτάσετε λίγο πιο κοντά και λίγο πιο κοντά κι ακόμα λίγο πιο κοντά στη σκηνή. Κι αφού βρήκατε τη θέση σας ανάμεσα στο πλήθος, ξεκίνησε η αναμονή. Στο διάστημα αυτό συνειδητοποίησες ότι αναμφισβήτητα ανεβάζεις κατά πολύ το μέσο όρο ηλικίας κι ενδεχομένως και τον μέσο όρο ύψους. Οι συναυλίες πάντα σε κάνουν να ευγνωμονείς για το 1.76 που σου χάρισε η φύση. Η κοπέλα που στεκόταν πίσω σου, από την άλλη, δε φάνηκε να χάρηκε καθόλου. Κατά τις 21:45 οι RHCP εμφανίστηκαν στη σκηνή, αλλά τα δεκαοχτάχρονα δε σε άφησαν να απολαύσεις την έναρξη της συναυλίας καθώς άρχισαν να πετάγονται από παντού, προσπαθώντας να περάσουν μπροστά, λες κι άκουσαν το κουδούνι του σχολείου και ξεχύθηκαν με μανία από την τάξη. Ευτυχώς αυτό κράτησε λίγα μόλις λεπτά, οπότε και κατάφερες να εστιάσεις την προσοχή σου στη σκηνή. Σύντομα συνειδητοποίησες ότι θα τσαλαπατηθείς αρκετά αφού τα πιτσιρίκια είχαν έρθει έτοιμα για όλα. Στιγμιαία ανησύχησες, αλλά πολύ γρήγορα προσαρμόστηκες πλήρως κι άφησες το πλήθος να σε πηγαίνει και να σε φέρνει, χοροπηδώντας στο ρυθμό του. Πάντως η αλήθεια είναι πως ήταν προετοιμασμένα για τα πάντα εκτός από τις φωνές και τα ουρλιαχτά σου, οπότε και γύριζαν ξαφνιασμένα προς το μέρος σου. Συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά άμα δεν τσιρίξεις ελεύθερα κι εδώ πού σκατά θα το κάνεις; Κάπως έτσι κύλησε η επόμενη μιάμιση ώρα, με κάποια κομμάτια να σε κάνουν να βαριέσαι και κάποια άλλα να ξυπνάς και να συνδέεσαι με τον κόσμο και την ενέργειά του. Περίμενες να ακούσεις με λαχτάρα το Around the world, το σιγοτραγουδούσες στη διαδρομή για το ΟΑΚΑ, αλλά δυστυχώς δεν το άκουσες. Δεν ήταν όμως το γεγονός ότι δεν έπαιξαν κομμάτια που θα ήθελες να ακούσεις που σε απογοήτευσε στη χθεσινή συναυλία. Ήταν ότι ένιωσες πως έλειπε το πάθος, πως ενώ το κοινό ήταν θερμό κι έτοιμο να απολαύσει ένα συγκρότημα που λαχταρά να ακούσει χρόνια, το ίδιο το συγκρότημα δεν έκανε πολλά για να το ξεσηκώσει και να το απογειώσει. Σαν να σας ξεπέταξαν ρε γαμώτο. Η συναυλία τελείωσε, βγήκατε με κόπο από την αρένα και κάτι έλειπε, κάτι δεν είχε συμβεί, κάτι δεν είχε πάει καλά σε μια φαινομενικά άρτια συναυλία.
Δημοσίευση σχολίου