Έχεις δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να σουλουπώσεις, διορθώσεις, εμπλουτίσεις ένα κείμενο που έγραψες την Πέμπτη περί προσδοκιών. Η δεύτερη, να γράψεις κάτι από την αρχή. Κάτι που δεν έχεις ιδέα τι θα πραγματεύεται. Είναι, βλέπεις, προς το παρόν άγνωστο. Παραμένει κρυφό. Κάπου μέσα σου, σε κάποιο σκοτεινό σημείο, έτοιμο να ξυπνήσει και να βγει στην επιφάνεια ντυμένο με τις λέξεις που θα διαλέξεις εσύ να του δώσεις. Σήμερα είναι η σειρά του να βγει στο φως και δε θέλεις με τίποτα να του στερήσεις αυτή τη χαρά. Ο κυριότερος όμως λόγος που καταλήγεις τελικά στη δεύτερη επιλογή είναι γιατί ανυπομονείς να το γνωρίσεις, να το ανακαλύψεις, να το επεξεργαστείς. Αυτό το νέο, που μπορεί να είναι τόσο παλιό και τόσο καλά κρυμμένο στο υποσυνείδητο για χρόνια και επιλέγει αυτή τη στιγμή, το πρωινό της Δευτέρας, για να γεννηθεί. Για να μάθεις επιτέλους πώς μοιάζει, τι χρώματα έχει. Για να το αγκαλιάσεις, να το κατανοήσεις, να το αποδεχτείς και να το αγαπήσεις.
Και δεν περιμένεις άλλο γιατί συνειδητοποιείς πως είναι ακριβώς αυτό.
Και δεν περιμένεις άλλο γιατί συνειδητοποιείς πως είναι ακριβώς αυτό.
Είναι η πληροφορία πως πλέον είσαι ανοιχτή να κατανοήσεις κάθε πτυχή του εαυτού σου, όσο σκοτεινή κι αν είναι. Όσο κι αν αρχικά σε τρομάζει. Νιώθεις πολύ τυχερή που βρίσκεσαι σ'αυτήν τη θέση. Με τα παιδιά που έχεις γεννήσει και τα παιδιά που πρόκειται να γεννηθούν στο μέλλον, από στιγμή σε στιγμή. Μεγαλώνουν μέσα σου, τα γεννάς και τα παρατηρείς. Κι έχουν όλα ανεξαιρέτως μια απίστευτη ομορφιά, το καθένα με το δικό του μοναδικό τρόπο. Κάποιο μια γλυκιά μελαγχολία, κάποιο μια παιδιάστικη ανωριμότητα, κάποιο γεννιέται με δάκρυα στα μάτια, κάποιο ήδη γερασμένο και κουρασμένο από τον θυμό. Έχουν όμως όλα ένα κοινό στοιχείο. Μια απίστευτη ανακούφιση, μια αγαλλίαση στο βλέμμα γιατί ανοίγεις επιτέλους την πόρτα για να γεννηθούν, να εκφραστούν ελεύθερα και να πάρει τελικά το καθένα το δρόμο του, τη δική του μοναδική διαδρομή. Να κάνει το καθένα το δικό του μαγικό ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα μεταμορφωθεί και θα σε μεταμορφώσει. Ένα ταξίδι στα ανεξερεύνητα κομμάτια του εαυτού σου.
Έχεις πολλά συναρπαστικά ταξίδια να κάνεις ακόμα. Και δε χρειάζεται καν να φτιάξεις βαλίτσα. Αρκεί να είσαι εκεί.
Σου κλείνω το μάτι.
Δημοσίευση σχολίου