Αν μπεις στη διαδικασία να φέρεις στο μυαλό σου ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου, τις περισσότερες φορές θα γυρίσεις αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που για να πιάσεις το βαζάκι με τη μερέντα ανέβαινες σε καρέκλα.
Τότε που συνδύαζες το ροζ με το κόκκινο και το πράσινο με φοβερή ευκολία κι έτρωγες δύο παγωτά ημερησίως χωρίς καν να γνωρίζεις τι σημαίνει η λέξη θερμίδα. Το μόνο που μπορούσε να σου χαλάσει τη διάθεση ήταν που συνήθως η μια μπάλα κατέληγε στο πάτωμα και η μαμά σου δε σε άφηνε να τη φας από κάτω.
Τότε που όταν έπρεπε να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου απλά έσπρωχνες όλα τα παιχνίδια κάτω από το κρεβάτι και πετούσες τα άπλυτα ρούχα στο καλαθάκι των σκουπιδιών κάτω από το γραφείο της αδερφής σου. Και μάλλον το έκανες με πολύ χαριτωμένο τρόπο γιατί δε θυμάσαι να σε μάλωσε ποτέ κανείς γι αυτό.
Τότε που έλεγες ονόματα ζώων στο μπαμπά σου κι εκείνος έπρεπε να τα αναπαραστήσει. Πάντα ο πίθηκος σε έκανε να γελάς περισσότερο απ'όλα. Και πάντα τα γέλια κατέληγαν σε κλάματα όταν μετά από ώρες ο μπαμπάς σου έλεγε αποφασισμένος "φτάνει για σήμερα".
Τότε που έπεφτες μες στον ασβέστη στις οικοδομές γιατί έλεγες πως σου αρέσει η αίσθηση και μετά έτρεχες πανικόβλητη να πλυθείς.
Τότε που φορούσες το καινούριο κόκκινο σωσίβιο και πιανόσουν από το πίσω μέρος της σανίδας, ενώ η μαμά σου έκανε wind-surfing. Κι αφού μαμά και κόρη δαμάζατε τα κύματα επιστρέφατε στα ρηχά και έκανες το πανί πισίνα, παριστάνοντας μέσα τη μαντάμ Σουσού.
Τότε που έκανες διαγωνισμό τραγουδιού με την αδερφή σου κι έβγαινες πάντα τελευταία. Η δεύτερη θέση ήταν πολύ ικανοποιητική για σένα. Άλλωστε εσύ έμελλε να γίνεις καλύτερη στο χορό.
Τότε που σου αγόρασαν τα πολύχρωμα τσόκαρα που φορούσες περήφανη και το Χειμώνα πάνω από τις κάλτσες γιατί λάτρευες τον ήχο που έκαναν σε κάθε σου βήμα. Και τώρα που το ξανασκέφτεσαι, τελικά ήσουν πολύ μπροστά στυλιστικά.
Τότε που κάθε Σάββατο πηγαίνατε στις ξαδέρφες σου στον Πειραιά για να δείτε Σάντιμπελ γιατί εσείς δεν είχατε βίντεο. Και τη στιγμή που οι γονείς έφταναν στην πόρτα για να φύγετε, εσείς ξεκινούσατε να παίζετε επιτραπέζιο παιχνίδι γιατί ξέρατε πως θα στέκονται εκεί για πολλή ώρα ακόμα, αναλωμένοι σε ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις. Και τι καταλάβανε;
Τότε που ζητούσες από τον μπαμπά σου να αυξήσει ταχύτητα στα σαμαράκια προς το κάμπινγκ για να γελάς ασταμάτητα στο πίσω κάθισμα. Κι όταν ταξιδεύατε, σε κάθε στροφή έπεφτες πάνω στη αδερφή σου και στην επόμενη έπεφτε εκείνη πάνω σε σένα μέχρι να περάσουν πέντε ώρες για να φτάσετε στην Καλαμάτα και να τραγουδήσετε "Φτάσαμε φτάσαμε τα φασόλια βράσαμε".
Τότε που ενώ κάνατε διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς περμένατε κάθε απόγευμα να περάσει ο κυρ-Παντελής με το ποδήλατο για να φάτε παγωτό φυστίκι. Ποιός θα περίμενε ότι μερικά χρόνια αργότερα ο εγγονός του θα άνοιγε αλυσίδα ζαχαροπλαστείων με το πιο νόστιμο παγωτό στην Καλαμάτα.
Τότε που κάνατε ένα δωμάτιο χάλια γιατί είχατε επινοήσει εκείνο το φανταστικό παιχνίδι που κάποιος έπρεπε να περάσει με δεμένα μάτια εμπόδια με κουβάδες νερό, σπασμένα αυγά, σκάλες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κι όμως δε θυμάσαι ποτέ τη θεία σου να φωνάζει γυρνώντας κουρασμένη απ' τη δουλειά. Μάλλον η ευτυχία στα παιδικά πρόσωπά σας δεν της άφηνε περιθώρια να θυμώσει.
Τότε που συνδύαζες το ροζ με το κόκκινο και το πράσινο με φοβερή ευκολία κι έτρωγες δύο παγωτά ημερησίως χωρίς καν να γνωρίζεις τι σημαίνει η λέξη θερμίδα. Το μόνο που μπορούσε να σου χαλάσει τη διάθεση ήταν που συνήθως η μια μπάλα κατέληγε στο πάτωμα και η μαμά σου δε σε άφηνε να τη φας από κάτω.
Τότε που όταν έπρεπε να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου απλά έσπρωχνες όλα τα παιχνίδια κάτω από το κρεβάτι και πετούσες τα άπλυτα ρούχα στο καλαθάκι των σκουπιδιών κάτω από το γραφείο της αδερφής σου. Και μάλλον το έκανες με πολύ χαριτωμένο τρόπο γιατί δε θυμάσαι να σε μάλωσε ποτέ κανείς γι αυτό.
Τότε που έλεγες ονόματα ζώων στο μπαμπά σου κι εκείνος έπρεπε να τα αναπαραστήσει. Πάντα ο πίθηκος σε έκανε να γελάς περισσότερο απ'όλα. Και πάντα τα γέλια κατέληγαν σε κλάματα όταν μετά από ώρες ο μπαμπάς σου έλεγε αποφασισμένος "φτάνει για σήμερα".
Τότε που έπεφτες μες στον ασβέστη στις οικοδομές γιατί έλεγες πως σου αρέσει η αίσθηση και μετά έτρεχες πανικόβλητη να πλυθείς.
Τότε που φορούσες το καινούριο κόκκινο σωσίβιο και πιανόσουν από το πίσω μέρος της σανίδας, ενώ η μαμά σου έκανε wind-surfing. Κι αφού μαμά και κόρη δαμάζατε τα κύματα επιστρέφατε στα ρηχά και έκανες το πανί πισίνα, παριστάνοντας μέσα τη μαντάμ Σουσού.
Τότε που έκανες διαγωνισμό τραγουδιού με την αδερφή σου κι έβγαινες πάντα τελευταία. Η δεύτερη θέση ήταν πολύ ικανοποιητική για σένα. Άλλωστε εσύ έμελλε να γίνεις καλύτερη στο χορό.
Τότε που σου αγόρασαν τα πολύχρωμα τσόκαρα που φορούσες περήφανη και το Χειμώνα πάνω από τις κάλτσες γιατί λάτρευες τον ήχο που έκαναν σε κάθε σου βήμα. Και τώρα που το ξανασκέφτεσαι, τελικά ήσουν πολύ μπροστά στυλιστικά.
Τότε που κάθε Σάββατο πηγαίνατε στις ξαδέρφες σου στον Πειραιά για να δείτε Σάντιμπελ γιατί εσείς δεν είχατε βίντεο. Και τη στιγμή που οι γονείς έφταναν στην πόρτα για να φύγετε, εσείς ξεκινούσατε να παίζετε επιτραπέζιο παιχνίδι γιατί ξέρατε πως θα στέκονται εκεί για πολλή ώρα ακόμα, αναλωμένοι σε ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις. Και τι καταλάβανε;
Τότε που ζητούσες από τον μπαμπά σου να αυξήσει ταχύτητα στα σαμαράκια προς το κάμπινγκ για να γελάς ασταμάτητα στο πίσω κάθισμα. Κι όταν ταξιδεύατε, σε κάθε στροφή έπεφτες πάνω στη αδερφή σου και στην επόμενη έπεφτε εκείνη πάνω σε σένα μέχρι να περάσουν πέντε ώρες για να φτάσετε στην Καλαμάτα και να τραγουδήσετε "Φτάσαμε φτάσαμε τα φασόλια βράσαμε".
Τότε που ενώ κάνατε διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς περμένατε κάθε απόγευμα να περάσει ο κυρ-Παντελής με το ποδήλατο για να φάτε παγωτό φυστίκι. Ποιός θα περίμενε ότι μερικά χρόνια αργότερα ο εγγονός του θα άνοιγε αλυσίδα ζαχαροπλαστείων με το πιο νόστιμο παγωτό στην Καλαμάτα.
Τότε που κάνατε ένα δωμάτιο χάλια γιατί είχατε επινοήσει εκείνο το φανταστικό παιχνίδι που κάποιος έπρεπε να περάσει με δεμένα μάτια εμπόδια με κουβάδες νερό, σπασμένα αυγά, σκάλες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κι όμως δε θυμάσαι ποτέ τη θεία σου να φωνάζει γυρνώντας κουρασμένη απ' τη δουλειά. Μάλλον η ευτυχία στα παιδικά πρόσωπά σας δεν της άφηνε περιθώρια να θυμώσει.
Θα μπορούσα να γεμίσω άπειρες σελίδες με τέτοιες στιγμές κι εύχομαι το ίδιο και για σένα που διαβάζεις. Είναι στιγμές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Μπορώ να επαναφέρω τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, τα συναισθήματα, όλα. Στιγμές απίστευτης ευτυχίας χωρίς σπουδαίο λόγο τις περισσότερες φορές. Άλλωστε τα παιδιά δε χρειάζονται ιδιαίτερη αφορμή για να νιώσουν χαρά. Αυτή τη χαρά που σε κατακλύζει, σε διαπερνά κι εξαφανίζει οτιδήποτε άλλο. Κάθε φορά που αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια αισθάνομαι απέραντη αγάπη για εκείνο το κοκαλιάρικο κοριτσάκι με τα φουντωτά μαλλιά και το πονηρό χαμόγελο.
Αναρωτιέμαι πού να έχει πάει...
Αναρωτιέμαι πού να έχει πάει...
2 Responses to Αναμνήσεις
Ιλιάνα, χάρηκα πολύ που σε βρήκα,
γράφεις πολύ παραστατικά, διαβάζοντας το κείμενο σου, έβλεπα ενα μικρό κοριτσάκι να γελάει και να χορεύει κάνοντας αταξίες και σκανταλιές.
θα ξανάρθω
Ευχαριστώ πολύ κι ανταποδίδω επίσκεψη.
Δημοσίευση σχολίου