Σίγουρα έχει τύχει κάποια στιγμή στη ζωή σου να ρωτήσεις κάποιον με τι ασχολείται κι αυτός με ύφος χιλίων Καρδιναλίων να απαντήσει γιατρός, αρχιτέκτονας, μηχανικός, δικηγόρος, αστροφυσικός ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Φιλαράκι χαλάρωσε λίγο, ένα πανεπιστήμιο τελείωσες, δεν τετραγώνισες και τον κύκλο. Το επάγγελμα δεν είναι status, είναι μέσο για πνευματική εξέλιξη, δημιουργία, προσφορά στην κοινωνία και βιοπορισμό. Αλλά σ'αυτήν τη χώρα δυστυχώς την έχουμε ακούσει και του έχουμε δώσει άλλη διάσταση, με την πλύση εγκεφάλου να ξεκινά σε πολύ μικρή ηλικία. Και δωσ' του πτυχία, και δωσ' του μεταπτυχιακά και δωσ' του διδακτορικά. Έχουμε πήξει στους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους αρχιτέκτονες. Έχουμε το πιο άθλιο σύστημα υγείας, ένα δίκαιο που δε μπορεί να βρει το δίκιο του και μια χώρα γεμάτη άχαρα και μίζερα δείγματα αισθητικής κι αρχιτεκτονικής. Άρα; Γιατί η μανούλα σου κορδώνεται και με κάθε ευκαιρία ενημερώνει τους πάντες ότι ο γιόκας της είναι ένας καταξιωμένος ιατρός και η κόρη της μια σπουδαία αρχιτέκτων; Χεστήκαμε κυρία μου. Τι να το κάνω εγώ το ότι ο γιόκας σου είναι γιατρός αν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει πασαρέλα με τη ρόμπα και το στηθοσκόπιο στους διαδρόμους μαζεύοντας φακελάκια; Τι να το κάνω το ότι η κόρη σου είναι αρχιτέκτονας αν ξεχειλίζει συντηρητισμό και χτίζει με ασέβεια προς το περιβάλλον και τους ανθρώπους; Τι στο διάολο, πώς γίνεται σ'αυτήν τη χώρα να θέλουν τόσοι πολλοί άνθρωποι να γίνουν δικηγόροι; Τους πνίγει το δίκιο των αδυνάτων; Νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν την αλήθεια; Μπα, δε νομίζω ότι η Ελληνική παιδεία προσφέρει τις εφόδια για τόση κοινωνική ευαισθησία. Αλλά βλέπεις το κουστούμι, ο χαρτοφύλακας και η ιατρική ρόμπα αποτελούσαν πάντοτε πηγή νέκταρ για τους διψασμένους. Και πολλοί από αυτούς, στην προσπάθεια τους να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο δανεικό, ξεχνούν εντελώς ποιοι είναι τελικά. Διακρίνεις πάνω τους έναν καλογυαλισμένο τίτλο και χάνεις τον άνθρωπο. Ο τελευταίος έχει εγκλωβιστεί μέσα στο κουστούμι του κι έχει πνίξει την αλήθειά του με την πανάκριβη γραβάτα του. Και μπορεί να μην καταφέρει ποτέ να ελευθερωθεί από την εικόνα και την ιδιότητά του. Πόσο κρίμα.
Παρόλα αυτά θέλω να αφιερώσω και μια παράγραφο σε αυτούς που υπηρετούν το επάγγελμά τους με αγάπη, ήθος και συνείδηση. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι επαγγελματίες και είναι πολλοί. Είναι αυτοί που έγιναν γιατροί για να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να μπορούν να αγωνίζονται για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων και των ζώων. Είναι αυτοί που έγιναν δικηγόροι για να γνωρίζουν τους νόμους που υποστηρίζουν τα δικαιώματα και την αλήθεια όσων έχουν ανάγκη ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τους υπερασπίζονται και να τους βοηθούν. Είναι αυτοί που έγιναν αρχιτέκτονες για να αποκτήσουν τα εργαλεία που χρειάζονται ώστε να δημιουργούν με όνειρα κι αγάπη το τεχνητό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Κι αυτούς τους ανθρώπους τους αναγνωρίζεις από την παντελή έλλειψη έπαρσης και υπεροψίας. Κι από τη γλύκα που κρύβουν στο βλέμμα τους.
Κατέβασε επιτέλους τις ακαλαίσθητες κορνίζες με τα πτυχία, τα αριστεία και τις βεβαιώσεις από τον τοίχο σου. Δε μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα από όσα έχεις στ'αλήθεια ανάγκη. Και χαλάρωσε λίγο και τη γραβάτα στο λαιμό σου. Δε νομίζω πως θέλεις να εξαρτάται από τον κόμπο της η γνώμη των άλλων για σένα και η εκτίμηση τους στο πρόσωπο σου. Ελπίζω πως η εμπιστοσύνη κι ο σεβασμός δεν κερδίζονται με ατσαλάκωτα κουστούμια και πανάκριβα ρολόγια. Προσωπικά σε προτιμώ με ένα t-shirt κι ένα τζιν.
Δημοσίευση σχολίου