Έρχονται στιγμές που ακούς ή διαβάζεις την άποψη κάποιων ανθρώπων πάνω σε ένα θέμα κι αναρωτιέσαι τι κουβαλάνε μέσα στο κεφάλι τους. Αμέσως μετά σκέφτεσαι ότι κάποιοι, διαβάζοντας αυτά που εσύ γράφεις, πιθανότατα να αναρωτιούνται το ίδιο πράγμα για σένα και μαζεύεσαι. Να ένα καλό μάθημα.
Αυτό που σε σένα φαίνεται λογικό ή και αυτονόητο σε κάποιον άλλον μοιάζει εντελώς παράλογο και το αντίστροφο. Και νιώθεις πως η παγίδα βρίσκεται ακριβώς εκεί, στη λέξη αυτονόητο. Όσο πιο συχνά τη χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο χρειάζεται να προβληματιστείς. Αυτονόητο δεν είναι τίποτα.
Δεν είναι αυτονόητο ότι ο άλλος σκέφτεται όπως σκέφτεσαι ή ότι καταλαβαίνει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό που πιστεύεις είναι σωστό. Για την ακρίβεια, αποκλείεται αυτό που πιστεύεις να είναι σωστό. Γιατί είναι κάτι που απλά πιστεύεις. Δεν είναι κάτι που ισχύει.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις άποψη για κάτι που σε ενδιαφέρει. Όχι για τους άλλους. Για εσένα. Όμως ακόμα πιο σημαντικό είναι πρωτίστως να αναγνωρίσεις τον λόγο για τον οποίον σε ενδιαφέρει. Γιατί μπορεί - προς έκπληξη σου - να ανακαλύψεις ότι σε ενδιαφέρει μόνο και μόνο επειδή απασχολεί κάποιον που αγαπάς ή γιατί είναι στην επικαιρότητα και όλοι μιλούν γι αυτό. Στην περίπτωση που έχεις πέσει σ'αυτήν την παγίδα, ενδέχεται η γνώμη που έχεις πάνω στο θέμα να μην είναι καν δική σου. Ίσως αβίαστα υιοθετείς την άποψη του άλλου ή της μάζας ή την ακριβώς αντίθετη γιατί είσαι από τη φύση σου άνθρωπος αντιδραστικός. Και δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι παθιάζονται περισσότερο με όσα τους έχουν "φορέσει" παρά με τη δική τους αλήθεια.
Από την άλλη δε χρειάζεται να σε ενδιαφέρουν τα πάντα, δε χρειάζεται να είσαι μέσα σε όλα και δε χρειάζεται να έχεις ξεψαχνίσει το διαδίκτυο για να έχεις άποψη για κάτι. Μπορεί να σου λείπουν οι γνώσεις, αλλά να σου περισσεύει η διαίσθηση. Γι αυτό να λες την άποψη σου με αυτοπεποίθηση κι αν κάποιος την αμφισβητήσει, μη θυμώσεις. Αν θυμώσεις σημαίνει ότι δε σέβεσαι τη δική του άποψη, οπότε κακώς περιμένεις να σεβαστεί αυτός τη δική σου. Αν θυμώσεις σημαίνει ότι πιστεύεις πως η άποψη σου είναι η σωστή, οπότε έχεις κάνει λάθος.
Έχεις πιάσει πολλές φορές τον εαυτό σου στο παρελθόν να παθιάζεται και να φωνάζει σε μια προσπάθεια να πείσεις τον άλλον πως έχεις δίκιο. Πως αυτό που πιστεύεις είναι η σωστή προσέγγιση πάνω στο θέμα. Γιατί αυτό έμαθες. Μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον όπου όλοι, ευφυείς άνθρωποι, μορφωμένοι, είχαν άποψη για όλα και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν πίσω πριν καταφέρουν να υποτάξουν το συνομιλητή τους. Κι όμως σήμερα, αν όχι όλα, σίγουρα τα περισσότερα πράγματα για τα οποία χθες ήσουν αδιαπραγμάτευτη, έχουν αναιρεθεί. Και μάλιστα από εσένα την ίδια. Και μάλιστα πολλές φορές με πόνο. Σοκαριστικό κι απελευθερωτικό μαζί.
Τελικά το να είσαι σίγουρη κι απόλυτη για οτιδήποτε είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Είναι το χειρότερο κακό που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Είναι σαν να τοποθετείς το νου σου σε κουτιά. Μικρά, κλειστοφοβικά, ασφυκτικά κουτιά.
Αυτονόητο δεν είναι τίποτα.
Αυτό που σε σένα φαίνεται λογικό ή και αυτονόητο σε κάποιον άλλον μοιάζει εντελώς παράλογο και το αντίστροφο. Και νιώθεις πως η παγίδα βρίσκεται ακριβώς εκεί, στη λέξη αυτονόητο. Όσο πιο συχνά τη χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο χρειάζεται να προβληματιστείς. Αυτονόητο δεν είναι τίποτα.
Δεν είναι αυτονόητο ότι ο άλλος σκέφτεται όπως σκέφτεσαι ή ότι καταλαβαίνει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό που πιστεύεις είναι σωστό. Για την ακρίβεια, αποκλείεται αυτό που πιστεύεις να είναι σωστό. Γιατί είναι κάτι που απλά πιστεύεις. Δεν είναι κάτι που ισχύει.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις άποψη για κάτι που σε ενδιαφέρει. Όχι για τους άλλους. Για εσένα. Όμως ακόμα πιο σημαντικό είναι πρωτίστως να αναγνωρίσεις τον λόγο για τον οποίον σε ενδιαφέρει. Γιατί μπορεί - προς έκπληξη σου - να ανακαλύψεις ότι σε ενδιαφέρει μόνο και μόνο επειδή απασχολεί κάποιον που αγαπάς ή γιατί είναι στην επικαιρότητα και όλοι μιλούν γι αυτό. Στην περίπτωση που έχεις πέσει σ'αυτήν την παγίδα, ενδέχεται η γνώμη που έχεις πάνω στο θέμα να μην είναι καν δική σου. Ίσως αβίαστα υιοθετείς την άποψη του άλλου ή της μάζας ή την ακριβώς αντίθετη γιατί είσαι από τη φύση σου άνθρωπος αντιδραστικός. Και δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι παθιάζονται περισσότερο με όσα τους έχουν "φορέσει" παρά με τη δική τους αλήθεια.
Από την άλλη δε χρειάζεται να σε ενδιαφέρουν τα πάντα, δε χρειάζεται να είσαι μέσα σε όλα και δε χρειάζεται να έχεις ξεψαχνίσει το διαδίκτυο για να έχεις άποψη για κάτι. Μπορεί να σου λείπουν οι γνώσεις, αλλά να σου περισσεύει η διαίσθηση. Γι αυτό να λες την άποψη σου με αυτοπεποίθηση κι αν κάποιος την αμφισβητήσει, μη θυμώσεις. Αν θυμώσεις σημαίνει ότι δε σέβεσαι τη δική του άποψη, οπότε κακώς περιμένεις να σεβαστεί αυτός τη δική σου. Αν θυμώσεις σημαίνει ότι πιστεύεις πως η άποψη σου είναι η σωστή, οπότε έχεις κάνει λάθος.
Έχεις πιάσει πολλές φορές τον εαυτό σου στο παρελθόν να παθιάζεται και να φωνάζει σε μια προσπάθεια να πείσεις τον άλλον πως έχεις δίκιο. Πως αυτό που πιστεύεις είναι η σωστή προσέγγιση πάνω στο θέμα. Γιατί αυτό έμαθες. Μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον όπου όλοι, ευφυείς άνθρωποι, μορφωμένοι, είχαν άποψη για όλα και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν πίσω πριν καταφέρουν να υποτάξουν το συνομιλητή τους. Κι όμως σήμερα, αν όχι όλα, σίγουρα τα περισσότερα πράγματα για τα οποία χθες ήσουν αδιαπραγμάτευτη, έχουν αναιρεθεί. Και μάλιστα από εσένα την ίδια. Και μάλιστα πολλές φορές με πόνο. Σοκαριστικό κι απελευθερωτικό μαζί.
Τελικά το να είσαι σίγουρη κι απόλυτη για οτιδήποτε είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Είναι το χειρότερο κακό που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Είναι σαν να τοποθετείς το νου σου σε κουτιά. Μικρά, κλειστοφοβικά, ασφυκτικά κουτιά.
Αυτονόητο δεν είναι τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου