Μετά από προτροπή φίλου αποφάσισα χθες βράδυ να σουλουπώσω λίγο το ιστολόγιο μου. (Θα παρατήρησες φαντάζομαι ότι άλλαξε μορφή). Έτσι κατέβασα και προσάρμοσα ένα template από το διαδίκτυο. Περιττό να σου πω ότι μου πήρε τουλάχιστον 2 ώρες καθώς δεν τα πολύ-κατέχω αυτά τα θέματα. Και υποθέτω ότι έχω πολλή δουλειά μπροστά μου ακόμα. Τέλος πάντων, δεν αγχώνομαι. Άλλωστε δε δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο για να γίνει πηγή άγχους, αλλά για το ακριβώς αντίθετο.
Που λες μέσα σε όλες τις δυνατότητες που σου δίνει το blogger για να διαμορφώσεις τη σελίδα σου είναι και το να κατηγοριοποιήσεις τις αναρτήσεις σου. Κάτι που εγώ προφανώς δεν έχω κάνει. Και σκέφτηκα ορμώμενη από την ονομασία του blog να χωρίσω τις αναρτήσεις σε δυο κατηγορίες, σε ό,τι λέγεται και σε ό,τι χορεύεται. Εύκολο. Χα, νομίζεις πως είναι εύκολο! Στο δικό μου κεφάλι τουλάχιστον είναι ακατόρθωτο. Γιατί στο δικό μου κεφάλι ό,τι λέγεται χορεύεται κιόλας. Για το αντίστροφο δεν είμαι σίγουρη, αλλά γι αυτό είμαι.
Θυμάμαι που μου είχε πει κάποτε ένας φίλος πως είχε τσακωθεί με την κοπέλα του γιατί άκουγαν ένα κομμάτι των Massive Attack κι ο ένας υποστήριζε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι χορεύεται, ενώ ο άλλος θεωρούσε πως δε χορεύεται. Φαντάζομαι ότι αν αντί να τσακώνονται αφήνονταν στη μουσική κι επέτρεπαν στο σώμα τους να αντιδράσει ελεύθερα στο άκουσμα της, θα διαπίστωναν και οι δύο πως το κομμάτι χορεύεται και παραχορεύεται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και οποιοδήποτε άλλο. Κι αν το κομμάτι τελείωνε αλλά αυτοί συνέχιζαν να ακολουθούν την ανάγκη και την επιθυμία τους τη δεδομένη στιγμή, πιθανότατα να συνέχιζαν το χορό και χωρίς μουσική. Στο άκουσμα της αναπνοής τους και μόνο.
Μπορώ να καταλάβω ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η μουσική είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να χορέψουν, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν τη χρειάζονται. Όλα όσα χρειάζονται για να κινηθούν στο χώρο βρίσκονται μέσα τους. Συναισθήματα, εμπειρίες, ενέργεια, σκέψεις, παλμός, όλα. Έτσι λοιπόν κι εγώ κάθε ανάρτηση που έχω γράψει τους τελευταίους μήνες θα μπορούσα εναλλακτικά να την έχω χορέψει. Να έχω χορέψει το θυμό μου για τα κοινωνικά πρέπει και τις προκαταλήψεις, τη χαρά μου που ανοίγει επιτέλους ο καιρός, την αγανάκτησή μου για όλη την αδικία που επικρατεί, την αγάπη μου για τους φίλους μου, όλα. Ίδια συναισθήματα, διαφορετικό μέσο έκφρασης. Απλά αυτό.
Δημοσίευση σχολίου