Ας πούμε ότι είχες μια σχέση και χώρισες. Και καμιά φορά σε πιάνει αυτή η ριμάδα η νοσταλγία κι αναπολείς στιγμές που ζήσατε μαζί. Και θυμάσαι, για παράδειγμα, μια εκδρομή στο Καρπενήσι. Κι έρχονται στο μυαλό σου εικόνες. Εικόνες από περιπάτους, από χαρούμενα χαμόγελα και ζεστές αγκαλιές διαρκείας. Και ξαφνικά χαίρεσαι και λυπάσαι μαζί. Κι εκεί που κοιτάς το ταβάνι βυθισμένη σε μια γλυκιά μελαγχολία, συνειδητοποιείς πως αυτές τις στιγμές που θυμήθηκες δεν τις έχεις ζήσει. Τουλάχιστον όχι σε εκείνη την εκδρομή στο Καρπενήσι. Αυτές τις στιγμές που θυμήθηκες δεν τις έχεις ζήσει. Αυτές τις στιγμές που θυμήθηκες θα ήθελες να τις έχεις ζήσει. Αναπολείς μια σχέση, όχι όπως ήταν, στην πραγματική της διάσταση, αλλά όπως θα ήθελες να είναι. Στενοχωριέσαι για μια σχέση που ουσιαστικά δεν είχες ποτέ. Και ξαφνικά χαίρεσαι και λυπάσαι μαζί, για διαφορετικούς λόγους αυτή τη φορά. Και προσπαθείς να καταλάβεις τι παιχνίδια σου παίζει πάλι το μυαλό. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί δημιουργείς ψεύτικες εικόνες. Γιατί συντηρείς μέσα σου μια παρελθοντική σχέση, προσδίδοντάς της ιδιότητες που δεν είχε, αλλά ούτε και προοπτική να αποκτήσει. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί προβάλλεις τις ποιότητες που θέλεις να έχει μια σχέση σε μια κατάσταση που εσύ η ίδια επέλεξες να γίνει παρελθόν, ακριβώς επειδή δεν είχε τις ποιότητες που θέλεις να έχει μια σχέση. Προσπαθείς να καταλάβεις ποιόν και τι προσπαθείς να προστατέψεις, αποφεύγοντας να καθαρίσεις τα σύννεφα και να δεις την αληθινή διάσταση της σχέσης. Τις αληθινές εικόνες.
Πού θα πάει όμως, κάποια στιγμή λες το "επειδή" θα φανερωθεί. Και τότε ποιος σε πιάνει.
Δημοσίευση σχολίου