Η ζωή είναι γεμάτη ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Ευτυχισμένες μέρες εναλλάσσονται με άλλες πιο δύσκολες, η χαρά διαδέχεται τη λύπη και το γέλιο το δάκρυ. Δε γίνεται αλλιώς. Δε μπορείς να ζεις τις ευτυχισμένες μέρες φοβισμένος πως κάποια στιγμή θα τελειώσουν και θα ακολουθήσουν άλλες, πιο δύσκολες, γιατί τις ζεις μισές. Δε μπορείς να ζεις τις δύσκολες μέρες απλά ελπίζοντας πως γρήγορα θα περάσουν και θα έρθουν άλλες, πιο ευχάριστες, γιατί κι αυτές τις ζεις μισές. Πρέπει να τις ζεις όλες ανεξαιρέτως και ολοκληρωτικά. Τις ευχάριστες για να γεμίζεις δύναμη, χαμόγελα και θετική ενέργεια και τις δύσκολες για να μάθεις με αφορμή αυτές και να εξελιχθείς. Για να καταφέρεις κάποια στιγμή στη ζωή σου η τραμπάλα με την ευτυχία και τη δυστυχία να γέρνει προς την ευτυχία, όχι επειδή οι χαρούμενες στιγμές θα είναι περισσότερες, αλλά επειδή θα έχεις βρει τους μηχανισμούς που βοηθούν εσένα να βιώνεις την ευτυχία μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση. Να φτάσεις στο σημείο να αισθάνεσαι ευδαιμονία για τον πόνο που βιώνεις γιατί είσαι ζωντανός και μπορείς να τον νιώσεις, μπορείς να τον νιώσεις στο πετσί σου, ως τα βάθη της ψυχής σου. Να τον βιώσεις τόσο αληθινά, τόσο ολοκληρωτικά που θα τον μεταμορφώσεις και θα σε μεταμορφώσει. Μην κρύβεις τα προβλήματα που προκύπτουν στην ντουλάπα. Δεν προκύπτουν τυχαία, αλλά επειδή η ντουλάπα σου είναι ήδη γεμάτη με σκελετούς του παρελθόντος που σε φέρνουν διαρκώς αντιμέτωπο με τις ίδιες δυσκολίες και τα ίδια προβλήματα. Πρέπει επιτέλους να κάνεις ένα γερό ξεκαθάρισμα. Μην αφήνεις την ευκαιρία που σου δίνεται να πας ουσιαστικά παρακάτω, παραβλέποντας τις δυσκολίες. Με το να προσπεράσεις οτιδήποτε σου προκαλεί σύγχυση και πόνο δεν πας παρακάτω. Μένεις στάσιμος. Και δεν ήρθες σ'αυτήν τη ζωή για να μείνεις στάσιμος γαμώτο.
Όταν ήμουν μικρή έτρωγα το φαγητό μου πάντα στον καναπέ. Ένα μεσημέρι έχυσα τις φακές μου στο κάθισμα. Γύρισα λοιπόν το μαξιλάρι από την ανάποδη και συνέχισα να τρώω περήφανη για την πανέξυπνη ιδέα μου. Και όντως γλίτωσα τις φωνές της μαμάς μου, η οποία δεν πήρε χαμπάρι. Μετά από μερικές μέρες όμως έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και μου ξανάπεσε το φαγητό. Γύρισα ξανά το μαξιλάρι και είδα τον τεράστιο λεκέ που είχαν αφήσει οι φακές. Η μαμά μου φυσικά είδε τα κατορθώματά μου και με κατσάδιασε εις διπλούν. Θα προτιμούσα βέβαια να μου έχει εξηγήσει ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό όχι τόσο επειδή της έκρυψα την αλήθεια αλλά κυρίως επειδή τα προβλήματα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια και όχι να προσποιούμαστε πως δεν είναι εκεί. Ας είναι, έμελλε να μου το μάθει ένας άλλος άνθρωπος πολλά χρόνια αργότερα, ίσως επειδή μόνο τότε ήμουν σε θέση να κατανοήσω αυτή την τόσο σημαντική πληροφορία.
Όταν συναντάς εμπόδια στο δρόμο σου πρέπει να τα αντιμετωπίζεις με υπομονή και επιμονή. Διαφορετικά το πιθανότερο είναι πως θα τα ξαναβρείς μπροστά σου λίγο αργότερα στην ίδια ή στην επόμενη διαδρομή. Μην τα κοιτάς σαν να μην καταλαβαίνεις από που ήρθαν. Είναι εκεί για καλό, μην τα αντιμετωπίζεις με θυμό κι απέχθεια. Είναι εκεί για να σε βοηθήσουν να δεις την αλήθεια. Αν θες.
Τις δυο τελευταίες μέρες αισθάνομαι μια βαθιά ευτυχία, μια πληρότητα η οποία δε ξέρω ακριβώς από πού πηγάζει αλλά σίγουρα την απολαμβάνω όσο τίποτα. Στα πλαίσια αυτής της ευδαιμονίας, αυτήν την ανάρτηση όπως και την προηγούμενη τις έχω γράψει με πάρα πολλή αγάπη. Και μια κι αισθάνομαι πως αγαπώ κι όλους εσάς που διαβάζετε ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι και μερικές φορές φοβάμαι ότι μπορεί άθελα μου να σας πετάω και την αρνητική μου διάθεση στα μούτρα, θα ακουμπήσω σ'αυτές τις γραμμές όση αγάπη συμβαίνει να ξεχειλίζει από μέσα μου αυτές τις μέρες για όποιον ψάχνει δύναμη αυτόν τον καιρό για να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση ή να σταθεί μπροστά στον καθρέπτη αποφασισμένος να θυμηθεί ποιος στ'αλήθεια είναι.
Love is in the air!
Δημοσίευση σχολίου