Archive for Μαρτίου 2012

30/03/12

By | Published 31.3.12

Μετά από μια τρίωρη συζήτηση πάνω από πίτσες και ρυζοσαλάτες, ένα πράγμα μου έμεινε:
"Οι άνδρες έχουν οπτική κώφωση και οι γυναίκες ακουστική τύφλωση".

Ααα, και ότι στο σουφλέ σοκολάτα, η απόλαυση βρίσκεται στον πάτο.

Τα συμπεράσματα δικά σου.

Posted in | 1 Comment

Θα πω τη γνώμη μου και πέσε να με φας(2)

By | Published 30.3.12

Πριν λίγες μέρες και με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, μια συνάδελφος μου έδειξε ένα βιντεάκι που είχε τραβήξει με το κινητό της την πεντάχρονη κόρη της να παριστάνει τη Σουλιωτοπούλα υπό της οδηγίες της δασκάλας της στο νηπιαγωγείο. Τα κοριτσάκια χόρευαν με λευκές μπλούζες και μπλε φούστες το χορό του Ζαλόγγου και οι γονείς λίγο παραπέρα χειροκροτούσαν περήφανοι. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις το είδα ήταν πώς θα καταφέρω να προστατέψω τα παιδιά μου από όλα αυτά όταν έρθει η ώρα. Δε θέλω η κόρη μου να μάθει να χορεύει το χορό του Ζαλόγγου, ούτε να ζωγραφίζει Ελληνικές σημαίες από τριών ετών, ούτε και να απαγγέλλει επαναστατικά ποιήματα σε σχολικές γιορτές. Θέλω καταρχήν να μάθει ότι είναι άνθρωπος και πολίτης του κόσμου. Θέλω να μάθει ότι τα σύνορα της μικρής χώρας στην οποία έτυχε να γεννηθεί δε μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην εξέλιξή της, στον τρόπο σκέψης της και στην αγάπη της για τους ανθρώπους. Θέλω να μάθει πως στον αέρα που αναπνέει κανείς δε μπορεί να τραβήξει γραμμές. Ευτυχώς! Κι όταν έρθει η ώρα, θα διδαχτεί και την ιστορία, θα μάθει και τα γεγονότα. Σε μια ηλικία που να μπορεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει κάποια πράγματα, χωρίς να της τα περνάνε στενόμυαλοι δάσκαλοι στο υποσυνείδητο μέσα από κατά τ'άλλα αθώα παιχνίδια. Δε θέλω να δημιουργηθεί στη ψυχή της ένα ασυνείδητο μίσος για τους Τούρκους ή τους Γερμανούς, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει από πού πηγάζει. Ούτε θέλω να αισθάνεται περηφάνια για τον Μέγα Αλέξανδρο για τους λάθους λόγους. Βασικά δε θέλω να αισθάνεται περηφάνια για τον Μέγα Αλέξανδρο τελεία, αλλά εν πάσει περιπτώσει ας αποφασίσει μόνη της όταν θα είναι σε θέση να διδαχτεί και να κατανοήσει την ιστορία. Μιλήστε στα παιδιά για αγάπη, για το νερό και τη φωτιά, για τα βουνά, τα δέντρα, για το σώμα τους και τη λειτουργία του. Μάθετέ τα να αγαπούν τον εαυτό τους, να τον αγκαλιάζουν, να μην αισθάνονται ενοχές όταν κλαίνε, να μη ντρέπονται να ζητούν αγάπη και βοήθεια από τον διπλανό τους.
Μετά τα μαθαίνετε να είναι και περήφανα Ελληνόπουλα.

Posted in | 1 Comment

Κάτι δικά μου(3)

By | Published 29.3.12

Ας πούμε ότι είχες μια σχέση και χώρισες. Και καμιά φορά σε πιάνει αυτή η ριμάδα η νοσταλγία κι αναπολείς στιγμές που ζήσατε μαζί. Και θυμάσαι, για παράδειγμα, μια εκδρομή στο Καρπενήσι. Κι έρχονται στο μυαλό σου εικόνες. Εικόνες από περιπάτους, από χαρούμενα χαμόγελα και ζεστές αγκαλιές διαρκείας. Και ξαφνικά χαίρεσαι και λυπάσαι μαζί. Κι εκεί που κοιτάς το ταβάνι βυθισμένη σε μια γλυκιά μελαγχολία, συνειδητοποιείς πως αυτές τις στιγμές που θυμήθηκες δεν τις έχεις ζήσει. Τουλάχιστον όχι σε εκείνη την εκδρομή στο Καρπενήσι. Αυτές τις στιγμές που θυμήθηκες δεν τις έχεις ζήσει. Αυτές τις στιγμές που θυμήθηκες θα ήθελες να τις έχεις ζήσει. Αναπολείς μια σχέση, όχι όπως ήταν, στην πραγματική της διάσταση, αλλά όπως θα ήθελες να είναι. Στενοχωριέσαι για μια σχέση που ουσιαστικά δεν είχες ποτέ. Και ξαφνικά χαίρεσαι και λυπάσαι μαζί, για διαφορετικούς λόγους αυτή τη φορά. Και προσπαθείς να καταλάβεις τι παιχνίδια σου παίζει πάλι το μυαλό. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί δημιουργείς ψεύτικες εικόνες. Γιατί συντηρείς μέσα σου μια παρελθοντική σχέση, προσδίδοντάς της ιδιότητες που δεν είχε, αλλά ούτε και προοπτική να αποκτήσει. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί προβάλλεις τις ποιότητες που θέλεις να έχει μια σχέση σε μια κατάσταση που εσύ η ίδια επέλεξες να γίνει παρελθόν, ακριβώς επειδή δεν είχε τις ποιότητες που θέλεις να έχει μια σχέση. Προσπαθείς να καταλάβεις ποιόν και τι προσπαθείς να προστατέψεις, αποφεύγοντας να καθαρίσεις τα σύννεφα και να δεις την αληθινή διάσταση της σχέσης. Τις αληθινές εικόνες.
Πού θα πάει όμως, κάποια στιγμή λες το "επειδή" θα φανερωθεί. Και τότε ποιος σε πιάνει.

Posted in | Leave a comment

Έχει ταινία στο 4

By | Published 28.3.12

Μόλις αγόρασες καινούρια τηλεόραση. Πολύ μπροστά λες, ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφορεί, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στις τηλεοράσεις. Τη βγάζεις λοιπόν από το κουτί και τη στηρίζεις στον τοίχο. Και χωρίς να χάσεις λεπτό βγάζεις το τηλεκοντρόλ από τη συσκευασία, τοποθετείς δυο μικρές μπαταρίες και ξεκινάς τη ρύθμιση των καναλιών. 'Εχουμε και λέμε:
Στο 1 η ΕΤ1
στο 2 η ΝΕΤ
στο 3 η ΕΤ3
στο 4 το MEGA
στο 5 ο ΑΝΤ1
στο 6 το STAR
στο 7 ο ALPHA
στο 8 ο SKAI
και ακολουθούν τα υπόλοιπα μικρά και μουσικά κανάλια.

 Ωραία, πάει κι αυτό. Ώρα να τεστάρεις τις επιδόσεις της! Βάζεις ταινία, σβήνεις φώτα, πιάνεις μια μπύρα απ'το ψυγείο, απλώνεις και τα πόδια σου στο τραπεζάκι μπροστά σου και βυθίζεσαι. Όλα τόσο βιαστικά και μηχανικά που δεν προλαβαίνεις καν να συνειδητοποιήσεις πόσο προβλέψιμος έχεις γίνει. Αναρωτιέμαι τι θα μου απαντήσεις αν σε ρωτήσω γιατί προγραμμάτισες τα κανάλια με αυτή τη συγκεκριμένη σειρά. Που παρεμπιπτόντως είναι η ίδια σειρά που τα προγραμματίζει το 70% των κατοίκων του λενακοπεδίου Αττικής. Ίσως το ποσοστό να ναι και λίγο μικρότερο ή λίγο μεγαλύτερο, δε ξέρω, ο αριθμός βγήκε ψιλοτυχαία και με βάση τα δεδομένα σε σπίτια συγγενών και φίλων. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι το πιθανότερο είναι πως η απάντηση που θα λάβω είναι κάτι του τύπου "Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με οτιδήποτε" ή "δε μας χέζεις ρε Ιλιάνα με τα ψυχαναλυτικά σου". Και θα συνεχίσεις να βυθίζεσαι έχοντας στο 3 την ΕΤ3, παρόλο που ποτέ δεν έχεις παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ στη ζωή σου.

Posted in | 2 Comments

Σε θέλω για φίλη μου

By | Published 27.3.12

"Όσους φίλους κι αν αποκτήσεις στη ζωή, σαν τους παιδικούς φίλους δε θα ξαναβρείς". 

 Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτά τα λόγια; Ίσως στο παρελθόν τα έχεις πει κι εσύ. Πολύ πιθανό, τα λες εσύ κάτι τέτοια βαρύγδουπα. Και ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς αν τελικά ισχύουν. Υπό μία έννοια, λες, ναι, υπό μία άλλη όμως όχι. Οι παιδικές φιλίες έχουν ένα συστατικό αναντικατάστατο. Κουβαλούν παιδικές αναμνήσεις, πολύ παιχνίδι και ατέλειωτες συζητήσεις που μόνο τα παιδιά έχουν τη σοφία να κάνουν. Δεν χρειάζεται να φανταστείς πώς έμοιαζαν οι φίλοι σου όταν ήταν παιδιά, γιατί ήταν δίπλα σου και μεγαλώσατε μαζί. Μαζί στο σχολείο, στα αγγλικά, στα παιδικά πάρτι, στις εκδρομές, στην πλατεία. 

 Κι όμως, παρόλο που μεγαλώσατε στην ίδια γειτονιά, με τους ίδιους δασκάλους κι ενώ ήσαστε σχεδόν συνέχεια μαζί, μεγαλώνοντας συνειδητοποιείτε πως όσα είναι αυτά που σας ενώνουν, άλλα τόσα είναι κι αυτά που σας χωρίζουν. Διαφορετικές αντιλήψεις σε ορισμένα θέματα, διαφορετικός τρόπος ζωής και ψυχαγωγίας, διαφορετικά ενδιαφέροντα. Κι έτσι σιγά-σιγά, σχεδόν ασυνείδητα, απομακρύνεστε. Και δεν χρειάζονται ούτε δικαιολογίες ούτε απολογίες γι αυτήν την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα σας. Γιατί κάθε φορά που συναντιέστε, όλα τα κομμάτια είναι εκεί. Η κοινή σας πορεία, οι αναμνήσεις και η αγάπη. Μια αγάπη μαγική, που δεν χάνει ποτέ την παιδικότητά της. Μια ένωση από διάφανη κλωστή που μυρίζει τσιχλόφουσκα. Σβήσατε μαζί τα 7 κεράκια της τούρτας σου. Και τα 8 και τα 9.

Και κάπως έτσι φτάνεις γύρω στα 25 με φίλους παιδικούς κι ενδεχομένως και κάποιους άλλους από το πανεπιστήμιο. Τους αγαπάς πολύ και τους νοιάζεσαι κι αισθάνεσαι ότι παρόλο που μπορεί να γνωρίσεις πολύ κόσμο μέσα στα επόμενα χρόνια και πιθανότατα να κάνεις παρέα με πολλούς ανθρώπους, δε θα καταφέρεις ποτέ ξανά να αναπτύξεις φιλία σαν κι αυτές που απέκτησες όταν ήσουν παιδί. Αλλά στη συνέχεια η ζωή εν μέρει σε διαψεύδει. Γιατί μπορεί οι παιδικές φιλίες να έχουν όντως ένα συστατικό αναντικατάστατο, αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο μεγαλώνοντας να δημιουργήσεις εξίσου ουσιαστικές φιλίες με ανθρώπους που έχουν κι αυτοί τους δικούς τους παιδικούς φίλους, αλλά που βρήκατε ο ένας στον άλλο κάτι που σας συνδέει τη δεδομένη στιγμή. Ο τρόπος σκέψης, η μουσική, κάποιο χόμπι, ο διαλογισμός, ένας προβληματισμός, οτιδήποτε. Ίσως αυτή η σχέση να μην έχει τη διάρκεια που έχουν οι παιδικές φιλίες, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική γιατί μοιράζεσαι με έναν ή περισσότερους ανθρώπους αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Και αυτό το μοίρασμα είναι απαραίτητο για να πας παρακάτω, όπου θα συναντήσεις κάποιους άλλους ανθρώπους για να μοιραστείς κάτι άλλο μαζί τους, και πάει λέγοντας. 
Τελικά αυτό είναι η ζωή. Μοίρασμα. Συναντάς έναν άνθρωπο, σου μαθαίνει κάτι και στη συνέχεια εσύ το μαθαίνεις σε κάποιον άλλο λίγο παρακάτω. Μοιράζεσαι, αισθάνεσαι, μαθαίνεις, βιώνεις και εξελίσσεσαι μέσα από τις σχέσεις που δημιουργείς με τους ανθρώπους που φέρνει η ζωή στο δρόμο σου. Κάθε μια διαφορετική, κάθε μια με τη δική της ουσία κι ενέργεια. Κάθε μια με το δικό της πολύτιμο μάθημα.

Posted in | 4 Comments

Memories

By | Published 26.3.12

I can remember watery eyes
a needy hug
a childish smile

nothing else
nothing less

Posted in | Leave a comment

Αναμνήσεις

By

Αν μπεις στη διαδικασία να φέρεις στο μυαλό σου ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου, τις περισσότερες φορές θα γυρίσεις αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που για να πιάσεις το βαζάκι με τη μερέντα ανέβαινες σε καρέκλα. 
Τότε που συνδύαζες το ροζ με το κόκκινο και το πράσινο με φοβερή ευκολία κι έτρωγες δύο παγωτά ημερησίως χωρίς καν να γνωρίζεις τι σημαίνει η λέξη θερμίδα. Το μόνο που μπορούσε να σου χαλάσει τη διάθεση ήταν που συνήθως η μια μπάλα κατέληγε στο πάτωμα και η μαμά σου δε σε άφηνε να τη φας από κάτω. 
Τότε που όταν έπρεπε να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου απλά έσπρωχνες όλα τα παιχνίδια κάτω από το κρεβάτι και πετούσες τα άπλυτα ρούχα στο καλαθάκι των σκουπιδιών κάτω από το γραφείο της αδερφής σου. Και μάλλον το έκανες με πολύ χαριτωμένο τρόπο γιατί δε θυμάσαι να σε μάλωσε ποτέ κανείς γι αυτό. 
Τότε που έλεγες ονόματα ζώων στο μπαμπά σου κι εκείνος έπρεπε να τα αναπαραστήσει. Πάντα ο πίθηκος σε έκανε να γελάς περισσότερο απ'όλα. Και πάντα τα γέλια κατέληγαν σε κλάματα όταν μετά από ώρες ο μπαμπάς σου έλεγε αποφασισμένος "φτάνει για σήμερα".
Τότε που έπεφτες μες στον ασβέστη στις οικοδομές γιατί έλεγες πως σου αρέσει η αίσθηση και μετά έτρεχες πανικόβλητη να πλυθείς. 
Τότε που φορούσες το καινούριο κόκκινο σωσίβιο και πιανόσουν από το πίσω μέρος της σανίδας, ενώ η μαμά σου έκανε wind-surfing. Κι αφού μαμά και κόρη δαμάζατε τα κύματα επιστρέφατε στα ρηχά και έκανες το πανί πισίνα, παριστάνοντας μέσα τη μαντάμ Σουσού. 
Τότε που έκανες διαγωνισμό τραγουδιού με την αδερφή σου κι έβγαινες πάντα τελευταία. Η δεύτερη θέση ήταν πολύ ικανοποιητική για σένα. Άλλωστε εσύ έμελλε να γίνεις καλύτερη στο χορό. 
Τότε που σου αγόρασαν τα πολύχρωμα τσόκαρα που φορούσες περήφανη και το Χειμώνα πάνω από τις κάλτσες γιατί λάτρευες τον ήχο που έκαναν σε κάθε σου βήμα. Και τώρα που το ξανασκέφτεσαι, τελικά ήσουν πολύ μπροστά στυλιστικά.
Τότε που κάθε Σάββατο πηγαίνατε στις ξαδέρφες σου στον Πειραιά για να δείτε Σάντιμπελ γιατί εσείς δεν είχατε βίντεο. Και τη στιγμή που οι γονείς έφταναν στην πόρτα για να φύγετε, εσείς ξεκινούσατε να παίζετε επιτραπέζιο παιχνίδι γιατί ξέρατε πως θα στέκονται εκεί για πολλή ώρα ακόμα, αναλωμένοι σε ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις. Και τι καταλάβανε;
Τότε που ζητούσες από τον μπαμπά σου να αυξήσει ταχύτητα στα σαμαράκια προς το κάμπινγκ για να γελάς ασταμάτητα στο πίσω κάθισμα. Κι όταν ταξιδεύατε, σε κάθε στροφή έπεφτες πάνω στη αδερφή σου και στην επόμενη έπεφτε εκείνη πάνω σε σένα μέχρι να περάσουν πέντε ώρες για να φτάσετε στην Καλαμάτα και να τραγουδήσετε "Φτάσαμε φτάσαμε τα φασόλια βράσαμε". 
Τότε που ενώ κάνατε διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς περμένατε κάθε απόγευμα να περάσει ο κυρ-Παντελής με το ποδήλατο για να φάτε παγωτό φυστίκι. Ποιός θα περίμενε ότι μερικά χρόνια αργότερα ο εγγονός του θα άνοιγε αλυσίδα ζαχαροπλαστείων με το πιο νόστιμο παγωτό στην Καλαμάτα.
Τότε που κάνατε ένα δωμάτιο χάλια γιατί είχατε επινοήσει εκείνο το φανταστικό παιχνίδι που κάποιος έπρεπε να περάσει με δεμένα μάτια εμπόδια με κουβάδες νερό, σπασμένα αυγά, σκάλες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κι όμως δε θυμάσαι ποτέ τη θεία σου να φωνάζει γυρνώντας κουρασμένη απ' τη δουλειά. Μάλλον η ευτυχία στα παιδικά πρόσωπά σας δεν της άφηνε περιθώρια να θυμώσει.


Θα μπορούσα να γεμίσω άπειρες σελίδες με τέτοιες στιγμές κι εύχομαι το ίδιο και για σένα που διαβάζεις. Είναι στιγμές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Μπορώ να επαναφέρω τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, τα συναισθήματα, όλα. Στιγμές απίστευτης ευτυχίας χωρίς σπουδαίο λόγο τις περισσότερες φορές. Άλλωστε τα παιδιά δε χρειάζονται ιδιαίτερη αφορμή για να νιώσουν χαρά. Αυτή τη χαρά που σε κατακλύζει, σε διαπερνά κι εξαφανίζει οτιδήποτε άλλο. Κάθε φορά που αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια αισθάνομαι απέραντη αγάπη για εκείνο το κοκαλιάρικο κοριτσάκι με τα φουντωτά μαλλιά και το πονηρό χαμόγελο.

Αναρωτιέμαι πού να έχει πάει...

Posted in | 2 Comments

Τα πουκάμισα στο καθαριστήριο

By | Published 24.3.12

Σίγουρα έχει τύχει κάποια στιγμή στη ζωή σου να ρωτήσεις κάποιον με τι ασχολείται κι αυτός με ύφος χιλίων Καρδιναλίων να απαντήσει γιατρός, αρχιτέκτονας, μηχανικός, δικηγόρος, αστροφυσικός ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Φιλαράκι χαλάρωσε λίγο, ένα πανεπιστήμιο τελείωσες, δεν τετραγώνισες και τον κύκλο. Το επάγγελμα δεν είναι status, είναι μέσο για πνευματική εξέλιξη, δημιουργία, προσφορά στην κοινωνία και βιοπορισμό. Αλλά σ'αυτήν τη χώρα δυστυχώς την έχουμε ακούσει και του έχουμε δώσει άλλη διάσταση, με την πλύση εγκεφάλου να ξεκινά σε πολύ μικρή ηλικία. Και δωσ' του πτυχία, και δωσ' του μεταπτυχιακά και δωσ' του διδακτορικά. Έχουμε πήξει στους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους αρχιτέκτονες. Έχουμε το πιο άθλιο σύστημα υγείας, ένα δίκαιο που δε μπορεί να βρει το δίκιο του και μια χώρα γεμάτη άχαρα και μίζερα δείγματα αισθητικής κι αρχιτεκτονικής. Άρα; Γιατί η μανούλα σου κορδώνεται και με κάθε ευκαιρία ενημερώνει τους πάντες ότι ο γιόκας της είναι ένας καταξιωμένος ιατρός και η κόρη της μια σπουδαία αρχιτέκτων; Χεστήκαμε κυρία μου. Τι να το κάνω εγώ το ότι ο γιόκας σου είναι γιατρός αν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει πασαρέλα με τη ρόμπα και το στηθοσκόπιο στους διαδρόμους μαζεύοντας φακελάκια; Τι να το κάνω το ότι η κόρη σου είναι αρχιτέκτονας αν ξεχειλίζει συντηρητισμό και χτίζει με ασέβεια προς το περιβάλλον και τους ανθρώπους; Τι στο διάολο, πώς γίνεται σ'αυτήν τη χώρα να θέλουν τόσοι πολλοί άνθρωποι να γίνουν δικηγόροι; Τους πνίγει το δίκιο των αδυνάτων; Νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν την αλήθεια; Μπα, δε νομίζω ότι η Ελληνική παιδεία προσφέρει τις εφόδια για τόση κοινωνική ευαισθησία. Αλλά βλέπεις το κουστούμι, ο χαρτοφύλακας και η ιατρική ρόμπα αποτελούσαν πάντοτε πηγή νέκταρ για τους διψασμένους. Και πολλοί από αυτούς, στην προσπάθεια τους να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο δανεικό, ξεχνούν εντελώς ποιοι είναι τελικά. Διακρίνεις πάνω τους έναν καλογυαλισμένο τίτλο και χάνεις τον άνθρωπο. Ο τελευταίος έχει εγκλωβιστεί μέσα στο κουστούμι του κι έχει πνίξει την αλήθειά του με την πανάκριβη γραβάτα του. Και μπορεί να μην καταφέρει ποτέ να ελευθερωθεί από την εικόνα και την ιδιότητά του. Πόσο κρίμα.

Παρόλα αυτά θέλω να αφιερώσω και μια παράγραφο σε αυτούς που υπηρετούν το επάγγελμά τους με αγάπη, ήθος και συνείδηση. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι επαγγελματίες και είναι πολλοί. Είναι αυτοί που έγιναν γιατροί για να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να μπορούν να αγωνίζονται για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων και των ζώων. Είναι αυτοί που έγιναν δικηγόροι για να γνωρίζουν τους νόμους που υποστηρίζουν τα δικαιώματα και την αλήθεια όσων έχουν ανάγκη ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τους υπερασπίζονται και να τους βοηθούν. Είναι αυτοί που έγιναν αρχιτέκτονες για να αποκτήσουν τα εργαλεία που χρειάζονται ώστε να δημιουργούν με όνειρα κι αγάπη το τεχνητό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Κι αυτούς τους ανθρώπους τους αναγνωρίζεις από την παντελή έλλειψη έπαρσης και υπεροψίας. Κι από τη γλύκα που κρύβουν στο βλέμμα τους.

Κατέβασε επιτέλους τις ακαλαίσθητες κορνίζες με τα πτυχία, τα αριστεία και τις βεβαιώσεις από τον τοίχο σου. Δε μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα από όσα έχεις στ'αλήθεια ανάγκη. Και χαλάρωσε λίγο και τη γραβάτα στο λαιμό σου. Δε νομίζω πως θέλεις να εξαρτάται από τον κόμπο της η γνώμη των άλλων για σένα και η εκτίμηση τους στο πρόσωπο σου. Ελπίζω πως η εμπιστοσύνη κι ο σεβασμός δεν κερδίζονται με ατσαλάκωτα κουστούμια και πανάκριβα ρολόγια. Προσωπικά σε προτιμώ με ένα t-shirt κι ένα τζιν.

Posted in | Leave a comment

Το κέρατο μου μέσα

By | Published 23.3.12

(Σήμερα γράφει η Carrie Bradshaw, εγώ δε ξέρω τίποτα)

Από τότε που ήμαστε μικρές, γλυκούλες κι ανυποψίαστες μαθαίνουμε μέσα από Χολιγουντιανές ταινίες και συζητήσεις συγγενών και των ενήλικων φίλων τους πως όταν ένας άντρας απατά τη γυναίκα ή τη σύντροφο του φταίει εκείνη η σκύλα που του έκανε μάγια και τον αποπλάνησε. Στις ταινίες αυτή η γυναίκα είναι πάντα κακιά κι αδίστακτη, ενίοτε σέξι αλλά ποτέ πιο όμορφη και πιο γλυκιά από την αθώα σύζυγο. Στις συζητήσεις και τα κουτσομπολιά είναι μια κακομοίρα, μια δυστυχής γεροντοκόρη που θέλει να μπλέκεται στις ζωές των άλλων και να διαλύει σπίτια. Όλα πολύ βολικά τελικά για τον άνδρα που χαρίζει ανενόχλητος ηδονή από δω κι από εκεί. Και για τον ίδιο, και για το εγώ του και για την ανασφάλειά του. Μα ναι, αυτός φυσικά και είναι αθώος! Τι να κάνει δηλαδή αν του την πέσει η λυσσάρα γκόμενα στο μπαρ; Άνδρας είναι, θα ενδώσει. Αλλά αυτή η τσούλα - με το συμπάθιο κιόλας - δε μπορούσε να βρει κανέναν άλλον, τον δικό σου βρήκε; Συγγνώμη αν σε σοκάρω, αλλά η αλήθεια είναι ότι βρήκε τον δικό σου γιατί ο δικός σου ήταν διαθέσιμος. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Αν δε θες να διαλύσεις τη σχέση ή το γάμο σου για ένα κέρατο προφανώς έχεις σοβαρούς λόγους για να μην το κάνεις και ίσως όντως να μην αξίζει και τον κόπο. Αλλά σταμάτα να εθελοτυφλείς. Σταμάτα να βλέπεις στον σύντροφο σου το θύμα που αποπλανήθηκε λες και είναι κανένα πεντάχρονο και να καταπίνεις αμάσητη κάθε δικαιολογία που θα ακούσεις επειδή φοβάσαι να ξύσεις την πληγή. Ψάξε να βρεις τους λόγους για τους οποίους ο καλός σου πήγε με μια άλλη γυναίκα μέσα στη σχέση σου και όχι εκτός, και σταμάτα να κατηγορείς εκείνη τη ξετσίπωτη που τον ξεμυάλισε. Αρκετά θέματα έχει να λύσει κι αυτή με την αυτοεκτίμηση της (την πετάει τελικά τη σπόντα της...), μην τη φορτώνεις και με ενοχές που δεν της αναλογούν. Ό,τι απόφαση κι αν πάρεις θα πρέπει να γνωρίζεις για ποιούς λόγους την παίρνεις και τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Τα είπαμε αυτά. Ή θα κοιταχτούμε με θάρρος στον καθρέπτη ή θα εφευρίσκουμε ένα σωρό δικαιολογίες κι αφορμές για να μην το κάνουμε ποτέ.

Υ.Γ. Το πιθανότερο είναι πως ψυχανάλυση χρειάζεται κυρίως αυτός που κερατώνει, αλλά συνήθως στον ψυχαναλυτή τελικά καταλήγει ο κερατάς. Μάντεψε ποιος είναι ο κερδισμένος στο τέλος της ημέρας! Εννοείται ότι σου κλείνω το μάτι γαμώ το κέρατο μου. (Αγγε η τελευταία πρόταση για πάρτη σου)

Posted in | 2 Comments

Αγάπη εντός

By | Published 22.3.12

Η ζωή είναι γεμάτη ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Ευτυχισμένες μέρες εναλλάσσονται με άλλες πιο δύσκολες, η χαρά διαδέχεται τη λύπη και το γέλιο το δάκρυ. Δε γίνεται αλλιώς. Δε μπορείς να ζεις τις ευτυχισμένες μέρες φοβισμένος πως κάποια στιγμή θα τελειώσουν και θα ακολουθήσουν άλλες, πιο δύσκολες, γιατί τις ζεις μισές. Δε μπορείς να ζεις τις δύσκολες μέρες απλά ελπίζοντας πως γρήγορα θα περάσουν και θα έρθουν άλλες, πιο ευχάριστες, γιατί κι αυτές τις ζεις μισές. Πρέπει να τις ζεις όλες ανεξαιρέτως και ολοκληρωτικά. Τις ευχάριστες για να γεμίζεις δύναμη, χαμόγελα και θετική ενέργεια και τις δύσκολες για να μάθεις με αφορμή αυτές και να εξελιχθείς. Για να καταφέρεις κάποια στιγμή στη ζωή σου η τραμπάλα με την ευτυχία και τη δυστυχία να γέρνει προς την ευτυχία, όχι επειδή οι χαρούμενες στιγμές θα είναι περισσότερες, αλλά επειδή θα έχεις βρει τους μηχανισμούς που βοηθούν εσένα να βιώνεις την ευτυχία μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση. Να φτάσεις στο σημείο να αισθάνεσαι ευδαιμονία για τον πόνο που βιώνεις γιατί είσαι ζωντανός και μπορείς να τον νιώσεις, μπορείς να τον νιώσεις στο πετσί σου, ως τα βάθη της ψυχής σου. Να τον βιώσεις τόσο αληθινά, τόσο ολοκληρωτικά που θα τον μεταμορφώσεις και θα σε μεταμορφώσει. Μην κρύβεις τα προβλήματα που προκύπτουν στην ντουλάπα. Δεν προκύπτουν τυχαία, αλλά επειδή η ντουλάπα σου είναι ήδη γεμάτη με σκελετούς του παρελθόντος που σε φέρνουν διαρκώς αντιμέτωπο με τις ίδιες δυσκολίες και τα ίδια προβλήματα. Πρέπει επιτέλους να κάνεις ένα γερό ξεκαθάρισμα. Μην αφήνεις την ευκαιρία που σου δίνεται να πας ουσιαστικά παρακάτω, παραβλέποντας τις δυσκολίες. Με το να προσπεράσεις οτιδήποτε σου προκαλεί σύγχυση και πόνο δεν πας παρακάτω. Μένεις στάσιμος. Και δεν ήρθες σ'αυτήν τη ζωή για να μείνεις στάσιμος γαμώτο.

Όταν ήμουν μικρή έτρωγα το φαγητό μου πάντα στον καναπέ. Ένα μεσημέρι έχυσα τις φακές μου στο κάθισμα. Γύρισα λοιπόν το μαξιλάρι από την ανάποδη και συνέχισα να τρώω περήφανη για την πανέξυπνη ιδέα μου. Και όντως γλίτωσα τις φωνές της μαμάς μου, η οποία δεν πήρε χαμπάρι. Μετά από μερικές μέρες όμως έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και μου ξανάπεσε το φαγητό. Γύρισα ξανά το μαξιλάρι και είδα τον τεράστιο λεκέ που είχαν αφήσει οι φακές. Η μαμά μου φυσικά είδε τα κατορθώματά μου και με κατσάδιασε εις διπλούν. Θα προτιμούσα βέβαια να μου έχει εξηγήσει ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό όχι τόσο επειδή της έκρυψα την αλήθεια αλλά κυρίως επειδή τα προβλήματα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια και όχι να προσποιούμαστε πως δεν είναι εκεί. Ας είναι, έμελλε να μου το μάθει ένας άλλος άνθρωπος πολλά χρόνια αργότερα, ίσως επειδή μόνο τότε ήμουν σε θέση να κατανοήσω αυτή την τόσο σημαντική πληροφορία. 

 Όταν συναντάς εμπόδια στο δρόμο σου πρέπει να τα αντιμετωπίζεις με υπομονή και επιμονή. Διαφορετικά το πιθανότερο είναι πως θα τα ξαναβρείς μπροστά σου λίγο αργότερα στην ίδια ή στην επόμενη διαδρομή. Μην τα κοιτάς σαν να μην καταλαβαίνεις από που ήρθαν. Είναι εκεί για καλό, μην τα αντιμετωπίζεις με θυμό κι απέχθεια. Είναι εκεί για να σε βοηθήσουν να δεις την αλήθεια. Αν θες.

Τις δυο τελευταίες μέρες αισθάνομαι μια βαθιά ευτυχία, μια πληρότητα η οποία δε ξέρω ακριβώς από πού πηγάζει αλλά σίγουρα την απολαμβάνω όσο τίποτα. Στα πλαίσια αυτής της ευδαιμονίας, αυτήν την ανάρτηση όπως και την προηγούμενη τις έχω γράψει με πάρα πολλή αγάπη. Και μια κι αισθάνομαι πως αγαπώ κι όλους εσάς που διαβάζετε ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι και μερικές φορές φοβάμαι ότι μπορεί άθελα μου να σας πετάω και την αρνητική μου διάθεση στα μούτρα, θα ακουμπήσω σ'αυτές τις γραμμές όση αγάπη συμβαίνει να ξεχειλίζει από μέσα μου αυτές τις μέρες για όποιον ψάχνει δύναμη αυτόν τον καιρό για να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση ή να σταθεί μπροστά στον καθρέπτη αποφασισμένος να θυμηθεί ποιος στ'αλήθεια είναι.
Love is in the air!

Posted in | Leave a comment

Έβαλα στόχο

By | Published 21.3.12

Έφτιαξε ο καιρός και μαζί του και η διάθεσή μου. Και να φανταστείς ότι το Φθινόπωρο σκεφτόμουν σοβαρά να μετακομίσω σε χώρα της Κεντρικής Ευρώπης. Ναι καλά, δεν παίζει. Δε ξέρω πώς πάλεψα την κατίφλα του καιρού τέσσερα χρόνια στην Αγγλία, αλλά κάθε φορά που έρχεται η Άνοιξη, ανεβαίνει η θερμοκρασία και συνειδητοποιώ πως ξέχασα τα γυαλιά ηλίου σπίτι και δε μπορώ να οδηγήσω χωρίς αυτά, αισθάνομαι ολόκληρο το είναι μου να χαμογελά. Ζεστά χέρια, μαλακές αρθρώσεις, φως, χρώματα. Η διάθεση βελτιώνεται και οι αντοχές μεγαλώνουν. Ό,τι πρόβλημα προκύπτει αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη αισιοδοξία και ό,τι όμορφο συμβαίνει γίνεται αποδεκτό με ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Ο Ήλιος κάνει θαύματα, ρίχνει φως στις ζωές μας με έναν τρόπο μαγικό.

Δε θέλω σκιά φέτος, το αποφάσισα. Θέλω να λουστώ με το φως του ήλιου όσο περισσότερο γίνεται, να του επιτρέψω να φτάσει παντού, στην παραμικρή αρτηρία, στον πιο μικροσκοπικό μυ, στην πιο κλειδωμένη άρθρωση. Θέλω να σκορπίσει το φως του σε όλο μου το είναι. Κι έτσι όταν έρθει και πάλι ο Χειμώνας να μοιάζω με Καλοκαιρινή νύχτα που η φύση μαλακώνει και ξεκουράζεται μετά την πολύωρη έκθεση της στον ήλιο και βγάζει όλα αυτά τα υπέροχα αρώματα που σκορπούν ευτυχία. Να μοιάζω με Καλοκαιρινή νύχτα που εκπέμπει ερωτισμό και μια γλυκιά αυτάρκεια και ηρεμία. Να μοιάζω με Καλοκαιρινή νύχτα που έχει τη μορφή μιας νέας και όμορφης κοπέλας με τη σοφία και την ανιδιοτελή αγάπη μιας ώριμης γυναίκας. Όλα υπέροχα δώρα του Ήλιου και όλα διαθέσιμα γύρω μου στο άπλετο φως.

Posted in | Leave a comment

Κλικ

By | Published 20.3.12

Η πρώτη μέρα της Άνοιξης ήταν αρκετά αποκαλυπτική.

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι το να δώσεις στον εαυτό σου αυτό ακριβώς που χρειάζεται τώρα και το να επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκφράσει αυτό ακριβώς που αισθάνεται τώρα είναι δύο διαφορετικά πράγματα; Το βίωσα πριν μία ώρα. Μέσα σε λίγα λεπτά είχα την τύχη να νιώσω και το ένα και το άλλο και να αισθανθώ επιτέλους τη διαφορά. Κάθε φορά που έμπαινα στη διαδικασία να δώσω στον εαυτό μου αυτό που χρειάζεται τη δεδομένη στιγμή, απλά εξέφραζα με αλήθεια το συναίσθημα της στιγμής, νομίζοντας πως αυτό είναι και το ζητούμενο. Πάντα αυτό. Και σήμερα μετά από πολλά χρόνια κατάφερα έστω για λίγα λεπτά να δώσω στον εαυτό μου αυτό που χρειάζεται τώρα. Μοιάζουν να είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα μα η αίσθηση είναι εντελώς διαφορετική. Γιατί το να εκφράζεις το πώς αισθάνεσαι μπορεί να εμπεριέχει κι άλλους καθώς τα συναισθήματα σου πιθανότατα είναι αποτέλεσμα της συσχέτισης σου με τρίτους. Όταν όμως δίνεις απλά στον εαυτό σου αυτό που χρειάζεται, ο άλλος δεν υπάρχει. Υπάρχεις μόνο εσύ και το θέλω σου αυτή τη στιγμή. Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το νιώσεις και να το προσφέρεις απλόχερα στον εαυτό σου.

Αισθάνομαι λίγο πιο πλούσια, και πιο ψηλή, και πιο όμορφη!

Posted in | Leave a comment

Μου θυμίζεις τη μάνα σου

By

Πόσο συχνά συναντάς στο περιβάλλον σου γυναίκες που έχουν επιλέξει να παίξουν το ρόλο της μητέρας τους; Πόσες φορές σου έχει τύχει να ακούς μια φίλη σου να μιλάει και να σκεφτείς ότι μιλά κι αντιδρά ακριβώς σαν τη μάνα της; Πόσες φορές σου έχει τύχει να γνωρίσεις τον σύντροφο ή τον άντρα μιας φίλης και να διακρίνεις πάνω του χαρακτηριστικά του πατέρα της; Πολλές. Και φυσικά μην πέσεις στην παγίδα να πιστέψεις πως δε συμβαίνει το ίδιο και στη δική σου περίπτωση. Απλά όπως δυσκολεύονται να το δουν οι υπόλοιπες έτσι δυσκολεύεσαι να το δεις κι εσύ. Ακόμα κι αν κάποιος στο επισημάνει το αρνείσαι ή το περνάς στο ντούκου χωρίς να το πολύ-σκεφτείς. Γιατί; Συνήθως αν κάποιος σου πει ότι κάνεις σαν τη μάνα σου δε θα ενοχληθείς γιατί την αγαπάς πολύ και είσαι περήφανη για τον τρόπο που σε μεγάλωσε και κατάφερε να κρατήσει την οικογένεια της ενωμένη όλα αυτά τα χρόνια. Πιθανότατα όμως το πώς κατάφερε να κρατήσει την οικογένεια της ενωμένη όλα αυτά τα χρόνια κρύβει ένα σωρό συμβιβασμούς κι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, καταπιεσμένα θέλω, θλίψη και θυμό. Αλλά εσύ αρνείσαι να τα δεις όλα αυτά. Δε θέλεις με τίποτα να τα αναγνωρίσεις γιατί φοβάσαι μήπως σε στρέψουν ενάντια στον πατέρα σου ή διαλύσουν την όμορφη οικογενειακή εικόνα που με τόσο κόπο συντηρείτε όλοι μαζί τόσα χρόνια. Και φυσικά αν κάποια στιγμή προκύψει κάποιο πρόβλημα στο σπίτι, επουδενί δεν πρέπει να βγει έξω από τους τοίχους του. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Γιατί; Αν μέσα στη δική σου οικογένεια ή σχέση υιοθετείς τη στάση της μητέρας σου, είτε συνειδητά επειδή η συνταγή πέτυχε, είτε ασυνείδητα γιατί το πρότυπο της έχει περάσει στο DNA σου, μάλλον δεν έχεις δει ολόκληρη την εικόνα. Μάλλον έχεις πάρει όλα τα κομμάτια ακριβώς όπως τα βρήκες και τα χρησιμοποιείς ατόφια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα χρησιμοποίησε κι εκείνη. Μάλλον δε μπήκες ποτέ στη διαδικασία να δεις τα λάθη και τις αδυναμίες που είναι καλά κρυμμένα κάτω από το χαλί. Μάλλον καταπιέζεις τα δικά σου κομμάτια που δε συμβαδίζουν με το δοκιμασμένο πρότυπο της μητέρας σου. Κι έτσι σύντομα και η δική σου ζωή θα κρύβει ένα σωρό συμβιβασμούς κι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, καταπιεσμένα θέλω, θλίψη και θυμό. Είναι απαραίτητο να δεις ποια είναι τα κομμάτια της δικής σου συμπεριφοράς που είναι όντως δικά σου και ποια έχεις δανειστεί από τη μητέρα σου. Θα εκπλαγείς με όσα ανακαλύψεις αν αποφασίσεις να δεις και να αποδεχτείς την αλήθεια σε ότι αφορά τους γονείς σου, τη σχέση τους και τη δομή της οικογένειας που όλοι μαζί δημιουργήσατε. Είναι κρίμα να ζήσεις τη ζωή της μητέρας σου, όλα όσα έκανε ή όλα όσα θα ήθελε να έχει κάνει. Καιρός να βγάλεις τον εαυτό σου από την οικογενειακή κορνίζα και να προσπαθήσεις να τον γνωρίσεις λίγο καλύτερα. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Εργασία και χαρά(2)

By | Published 19.3.12

Σήμερα πέρασα όλη τη μέρα στο σπίτι. Ξύπνησα κανονικά το πρωί, ετοιμάστηκα βιαστικά όπως πάντα και έφτασα στη δουλειά, όπου και συνειδητοποίησα πως είμαι άρρωστη. Τίποτα σπουδαίο, μια συνηθισμένη γαστρεντερίτιδα. Πήρα την τσαντούλα μου κι επέστρεψα εσπευσμένα σπίτι, μέσα στο οποίο σέρνομαι τις τελευταίες έντεκα ώρες. Σήμερα συνειδητοποίησα πόσες ώρες περνάω καθημερινά στο γραφείο. Μου φάνηκαν ατελείωτες. Όταν είσαι εκεί και είσαι απασχολημένη με τη δουλειά δεν καταλαβαίνεις πώς περνά ο χρόνος. Όταν είσαι σε άδεια και κάνεις διακοπές σίγουρα δεν καταλαβαίνεις πώς περνά ο χρόνος. Αλλά όταν είσαι σπίτι, ξύπνια, και δεν κάνεις τίποτα, δεν περνά ο χρόνος. Κοίταξα κάμποσες φορές το ρολόι και σκέφτηκα "πο-πο θα ήμουν ακόμα στο γραφείο" και μου φαινόταν αδιανόητο το πόσες ώρες καταναλώνω δουλεύοντας. Πόσες ώρες κοιτάζω την οθόνη ενός υπολογιστή. Δεν είναι πάντα εύκολο να κάνεις με δημιουργικότητα και ευχάριστη διάθεση τη δουλειά σου. Δεν είναι όλα τα projects το ίδιο ενδιαφέροντα, κάποια δε σου αφήνουν καν το περιθώριο να δημιουργήσεις και τις περισσότερες φορές είναι επαναλαμβανόμενα και καταλήγεις απλά να τα διεκπεραιώνεις ρομποτικά για να φύγουν από τη μέση. Και όλα αυτά για να πληρωθείς στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος του μήνα και αφού πληρώσεις ενοίκιο, κοινόχρηστα και λοιπούς λογαριασμούς να καταλήξεις στα μισά του μήνα ψιλό-απένταρη.

 Κάτι έχει γίνει λάθος. Σίγουρα δε θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Η εβδομάδα έχει επτά ημέρες κι εσύ απλά υπομένεις τις πέντε για να ευχαριστηθείς μόλις δύο. Που δεν είναι καν δύο αν αφαιρέσεις τις ώρες που αναλώνεσαι στις δουλειές του σπιτιού και κάποιες φορές  και τις τελευταίες ώρες της Κυριακής που επιστρέφει το βάρος που κουβαλάς από τα σχολικά σου χρόνια. Κάτι έχει γίνει λάθος.

 Η κατάσταση δυστυχώς δε δείχνει σημάδια βελτίωσης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η πραγματικότητα στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον. Οπότε μια και εξωτερικά δε φαίνεται να βελτιώνεται η καθημερινότητα σου, θα πρέπει η αλλαγή να έρθει από μέσα.  Η δασκάλα λέει πως πρέπει να κάνεις το κάθε τι με διαλογισμό κι αγάπη. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να νιώθεις πληρότητα και τις επτά ημέρες της εβδομάδας. Πόσο δίκιο έχει! Και πόση δουλειά χρειάζεται για να το πετύχεις. Πρέπει διαρκώς να το υπενθυμίζεις στον εαυτό σου. Διαρκώς. Ό,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις πρέπει να το υποστηρίζεις, έτσι ώστε στο τέλος της μέρας να μη σου αποφέρει μόνο οικονομικά οφέλη αλλά και ουσιαστικά. Ό,τι επάγγελμα κι αν κάνεις, σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι από έναν τρόποι για να το ασκήσεις. Αν συνειδητοποιήσεις ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείς μέχρι σήμερα δε σου δίνει χαρά και ικανοποίηση πρέπει να τον επανεξετάσεις και να τον αλλάξεις. Να κάνεις την ίδια δουλειά με διαφορετικό τρόπο, με έναν τρόπο που να ανταποκρίνεται περισσότερο στις δικές σου ανάγκες. Ίσως χρειάζεται να τροποποιήσεις λίγο το περιβάλλον εργασίας σου ή να αλλάξεις σταθμό στο ραδιόφωνο. Ίσως βοηθήσει το να πλησιάσεις το συνάδελφο σου και να αποκτήσεις μαζί του μια πιο ουσιαστική επικοινωνία. Ίσως πρέπει να σηκώνεσαι πιο συχνά από την καρέκλα σου για να ξεμουδιάσεις ή να σταματάς τελείως να δουλεύεις την ώρα που τρως και να απομακρύνεσαι από το γραφείο σου για να χαλαρώσεις για λίγα λεπτά. Ίσως αν κάτι σου προκαλεί δυσφορία πρέπει να το συζητήσεις με τον εργοδότη σου κι αν έχεις μια καινούρια ιδέα επίσης. Κι αν είσαι εσύ ο εργοδότης να μιλήσεις στους υπαλλήλους σου με ειλικρινή διάθεση για να λυθούν τα οποιαδήποτε προβλήματα μπορεί να έχει δημιουργήσει η καθημερινότητα και το άγχος της δουλειάς. Και όταν το σώμα σου δείχνει σημάδια κούρασης πρέπει να του δίνεις πάντα προτεραιότητα και να το ξεκουράζεις. Πράγματα μικρά που γνωρίζεις ότι μπορούν να βελτιώσουν την εργασιακή σου καθημερινότητα, αλλά που φαίνεται πως δυστυχώς παραλείπεις περιμένοντας απλά να έρθει το επόμενο Σαββατοκύριακο για να "ζήσεις".
Πάρ' το αλλιώς.

Posted in | Leave a comment

Χόρεψε μου για σένα

By | Published 16.3.12

Μετά από προτροπή φίλου αποφάσισα χθες βράδυ να σουλουπώσω λίγο το ιστολόγιο μου. (Θα παρατήρησες φαντάζομαι ότι άλλαξε μορφή). Έτσι κατέβασα και προσάρμοσα ένα template από το διαδίκτυο. Περιττό να σου πω ότι μου πήρε τουλάχιστον 2 ώρες καθώς δεν τα πολύ-κατέχω αυτά τα θέματα. Και υποθέτω ότι έχω πολλή δουλειά μπροστά μου ακόμα. Τέλος πάντων, δεν αγχώνομαι. Άλλωστε δε δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο για να γίνει πηγή άγχους, αλλά για το ακριβώς αντίθετο.

 Που λες μέσα σε όλες τις δυνατότητες που σου δίνει το blogger για να διαμορφώσεις τη σελίδα σου είναι και το να κατηγοριοποιήσεις τις αναρτήσεις σου. Κάτι που εγώ προφανώς δεν έχω κάνει. Και σκέφτηκα ορμώμενη από την ονομασία του blog να χωρίσω τις αναρτήσεις σε δυο κατηγορίες, σε ό,τι λέγεται και σε ό,τι χορεύεται. Εύκολο. Χα, νομίζεις πως είναι εύκολο! Στο δικό μου κεφάλι τουλάχιστον είναι ακατόρθωτο. Γιατί στο δικό μου κεφάλι ό,τι λέγεται χορεύεται κιόλας. Για το αντίστροφο δεν είμαι σίγουρη, αλλά γι αυτό είμαι.

Θυμάμαι που μου είχε πει κάποτε ένας φίλος πως είχε τσακωθεί με την κοπέλα του γιατί άκουγαν ένα κομμάτι των Massive Attack κι ο ένας υποστήριζε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι χορεύεται, ενώ ο άλλος θεωρούσε πως δε χορεύεται. Φαντάζομαι ότι αν αντί να τσακώνονται αφήνονταν στη μουσική κι επέτρεπαν στο σώμα τους να αντιδράσει ελεύθερα στο άκουσμα της, θα διαπίστωναν και οι δύο πως το κομμάτι χορεύεται και παραχορεύεται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και οποιοδήποτε άλλο. Κι αν το κομμάτι τελείωνε αλλά αυτοί συνέχιζαν να ακολουθούν την ανάγκη και την επιθυμία τους τη δεδομένη στιγμή, πιθανότατα να συνέχιζαν το χορό και χωρίς μουσική. Στο άκουσμα της αναπνοής τους και μόνο.

Μπορώ να καταλάβω ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η μουσική είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να χορέψουν, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν τη χρειάζονται. Όλα όσα χρειάζονται για να κινηθούν στο χώρο βρίσκονται μέσα τους. Συναισθήματα, εμπειρίες, ενέργεια, σκέψεις, παλμός, όλα. Έτσι λοιπόν κι εγώ κάθε ανάρτηση που έχω γράψει τους τελευταίους μήνες θα μπορούσα εναλλακτικά να την έχω χορέψει. Να έχω χορέψει το θυμό μου για τα κοινωνικά πρέπει και τις προκαταλήψεις, τη χαρά μου που ανοίγει επιτέλους ο καιρός, την αγανάκτησή μου για όλη την αδικία που επικρατεί, την αγάπη μου για τους φίλους μου, όλα.  Ίδια συναισθήματα, διαφορετικό μέσο έκφρασης. Απλά αυτό.

Posted in | Leave a comment

Στην τελική ευθεία.

By | Published 15.3.12

Θυμήσου φέτος το Καλοκαίρι, όπου κι αν πας διακοπές: Όταν είσαι ξαπλωμένη στην αμμουδιά την ώρα που δύει ο ήλιος σταμάτα να σηκώνεσαι και να τραβάς την πετσέτα σου στον ήλιο κάθε 5 λεπτά σε μια συνεχόμενη προσπάθεια να βγεις απ'τη σκιά. Μα κάθε φορά; Κάτσε στο σημείο που έχεις επιλέξει και παρατήρησε το πρόσωπο σου να μαλακώνει στη σκιά που απλώνεται. Και σιγά σιγά να ακολουθούν οι ώμοι, τα χέρια, η κοιλιά, τα γόνατα, οι πατούσες. Κι ευχαρίστησε τον ήλιο που για άλλη μια μέρα σε γέμισε ενέργεια και χαρά.

Εκτός βέβαια αν είναι η τελευταία μέρα των διακοπών σου. Ή η προτελευταία. Σ'αυτήν την περίπτωση κυνήγα τον ήλιο μέχρι τελικής πτώσεως. Καλό Καλοκαίρι!


Posted in | Leave a comment

Ανόητο αυτονόητο

By | Published 14.3.12

Έρχονται στιγμές που ακούς ή διαβάζεις την άποψη κάποιων ανθρώπων πάνω σε ένα θέμα κι αναρωτιέσαι τι κουβαλάνε μέσα στο κεφάλι τους. Αμέσως μετά σκέφτεσαι ότι κάποιοι, διαβάζοντας αυτά που εσύ γράφεις, πιθανότατα να αναρωτιούνται το ίδιο πράγμα για σένα και μαζεύεσαι. Να ένα καλό μάθημα. 

 Αυτό που σε σένα φαίνεται λογικό ή και αυτονόητο σε κάποιον άλλον μοιάζει εντελώς παράλογο και το αντίστροφο. Και νιώθεις πως η παγίδα βρίσκεται ακριβώς εκεί, στη λέξη αυτονόητο. Όσο πιο συχνά τη χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο χρειάζεται να προβληματιστείς. Αυτονόητο δεν είναι τίποτα. 

 Δεν είναι αυτονόητο ότι ο άλλος σκέφτεται όπως σκέφτεσαι ή ότι καταλαβαίνει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό που πιστεύεις είναι σωστό. Για την ακρίβεια, αποκλείεται αυτό που πιστεύεις να είναι σωστό. Γιατί είναι κάτι που απλά πιστεύεις. Δεν είναι κάτι που ισχύει. 

 Είναι πολύ σημαντικό να έχεις άποψη για κάτι που σε ενδιαφέρει. Όχι για τους άλλους. Για εσένα. Όμως ακόμα πιο σημαντικό είναι πρωτίστως να αναγνωρίσεις τον λόγο για τον οποίον σε ενδιαφέρει. Γιατί μπορεί - προς έκπληξη σου - να ανακαλύψεις ότι σε ενδιαφέρει μόνο και μόνο επειδή απασχολεί κάποιον που αγαπάς ή γιατί είναι στην επικαιρότητα και όλοι μιλούν γι αυτό. Στην περίπτωση που έχεις πέσει σ'αυτήν την παγίδα, ενδέχεται η γνώμη που έχεις πάνω στο θέμα να μην είναι καν δική σου. Ίσως αβίαστα υιοθετείς την άποψη του άλλου ή της μάζας ή την ακριβώς αντίθετη γιατί είσαι από τη φύση σου άνθρωπος αντιδραστικός. Και δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι παθιάζονται περισσότερο με όσα τους έχουν "φορέσει" παρά με τη δική τους αλήθεια.

 Από την άλλη δε χρειάζεται να σε ενδιαφέρουν τα πάντα, δε χρειάζεται να είσαι μέσα σε όλα και δε χρειάζεται να έχεις ξεψαχνίσει το διαδίκτυο για να έχεις άποψη για κάτι. Μπορεί να σου λείπουν οι γνώσεις, αλλά να σου περισσεύει η διαίσθηση. Γι αυτό να λες την άποψη σου με αυτοπεποίθηση κι αν κάποιος την αμφισβητήσει, μη θυμώσεις. Αν θυμώσεις σημαίνει ότι δε σέβεσαι τη δική του άποψη, οπότε κακώς περιμένεις να σεβαστεί αυτός τη δική σου. Αν θυμώσεις σημαίνει ότι πιστεύεις πως η άποψη σου είναι η σωστή, οπότε έχεις κάνει λάθος. 

Έχεις πιάσει πολλές φορές τον εαυτό σου στο παρελθόν να παθιάζεται και να φωνάζει σε μια προσπάθεια να πείσεις τον άλλον πως έχεις δίκιο. Πως αυτό που πιστεύεις είναι η σωστή προσέγγιση πάνω στο θέμα. Γιατί αυτό έμαθες. Μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον όπου όλοι, ευφυείς άνθρωποι, μορφωμένοι, είχαν άποψη για όλα και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν πίσω πριν καταφέρουν να υποτάξουν το συνομιλητή τους. Κι όμως σήμερα, αν όχι όλα, σίγουρα τα περισσότερα πράγματα για τα οποία χθες ήσουν αδιαπραγμάτευτη, έχουν αναιρεθεί. Και μάλιστα από εσένα την ίδια. Και μάλιστα πολλές φορές με πόνο. Σοκαριστικό κι απελευθερωτικό μαζί. 

 Τελικά το να είσαι σίγουρη κι απόλυτη για οτιδήποτε είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Είναι το χειρότερο κακό που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Είναι σαν να τοποθετείς το νου σου σε κουτιά. Μικρά, κλειστοφοβικά, ασφυκτικά κουτιά. 

 Αυτονόητο δεν είναι τίποτα.

Posted in | Leave a comment

Συγγνώμη κύριε, πατάτε το σπάγκο μου.

By | Published 13.3.12

Νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου. Οικογένεια, φίλους, σύντροφο. Δε μπορείς να τους ευχαριστήσεις αρκετά για το χρόνο, τα χαμόγελα, τα δάκρυα, τις συμβουλές και τις αγκαλιές που έχετε μοιραστεί. Τις όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές. Μια αγκαλιά και δυο γλυκές κουβέντες συμπαράστασης πάντα σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα. Μια έξοδος με φίλους που σε παρασύρουν να βγεις επιτέλους από το σπίτι σου πάντα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Η επιστροφή στο σπίτι των γονιών σου, το ζεστό φαγητό και το κανάκεμα της μαμάς πάντα σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα. Όμως δεν αρκούν. Γιατί η βοήθεια μπορεί να έρχεται απ' έξω, αλλά η "λύση" έρχεται πάντα από μέσα. Πακέτο.

 Αλλά κοίτα να δεις που παρόλο που βγήκες, διασκέδασες, ήπιες, ξεχάστηκες, έβρισες, έκλαψες, συμβουλεύτηκες,...ο κόμπος είναι ακόμα εκεί. Δύσκολος κόμπος. Από εκείνους τους κόμπους που για να λυθούν, πρέπει να πιάσεις την αρχή του σπάγκου και με υπομονή να αρχίσεις να την περνάς από κάθε δέσιμο μέχρι να λυθεί ο κόμπος. Μόνο που σ'αυτήν την περίπτωση δεν έχεις άλλο σπάγκο. Μ'αυτόν θα μείνεις μέχρι να σχολάσεις όπως λέει κι ο ρευματολόγος σου. Ήρθες σ'αυτή τη ζωή με το σπάγκο σου. Και ήταν ολόισιος ή σχεδόν ολόισιος, αλλά με τούτα και με τ'άλλα γέμισε κόμπους. Κι εσύ επειδή δε μπορείς να χαραμίζεις το χρόνο σου λύνοντας κόμπους τους κατάπιες. Και για φαντάσου, σου έκατσαν στο λαιμό. Και δε χωνεύονται με τίποτα. Πήγες λοιπόν στο γιατρό για να σου λύσει το πρόβλημα. Και ο γιατρός φυσικά υποσχέθηκε να σε βοηθήσει αλλά σου ξεκαθάρισε ότι για να δεις αποτέλεσμα θα πρέπει να κάνεις κι εσύ μεγάλη προσπάθεια ακολουθώντας τη σωστή αγωγή. Πακέτο.

 Βάζεις λοιπόν το σπάγκο μπροστά σου και τον παρατηρείς, μετράς τους κόμπους του κι αναρωτιέσαι πώς κατάντησε έτσι χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Και όσο εσύ αναρωτιέσαι συμβαίνει κάτι απίστευτο. Ο σπάγκος σου μιλάει. Ο σπάγκος σου μιλάααει. Έλα σύμπαν μου! Ο σπάγκος σου μιλάει κι εσύ τόσα χρόνια δεν είχες ακούσει λέξη. Ενθουσιασμένη λοιπόν όπως είσαι με τα νέα δεδομένα κάθεσαι κι ακούς με λαχτάρα τι έχει να σου πει. Κι αυτός σου λέει πώς, πού, πότε και γιατί δημιουργήθηκε ο κάθε κόμπος. Κι εσύ ακούς και κλαις, θυμάσαι, θυμώνεις κι αποφασίζεις να τους λύσεις έναν προς έναν, όσο κόπο και όσο χρόνο κι αν χρειαστεί να διαθέσεις. Γιατί πλέον έχεις συνειδητοποιήσει πως είσαι η μόνη που μπορεί να το κάνει. Μπορεί κάποιος να σε συμβουλέψει για τον τρόπο. Μπορεί  ένας δεύτερος να σου δώσει ερεθίσματα ή κουράγιο να συνεχίσεις όταν απογοητευτείς. Μπορεί ένας τρίτος να κάτσει πλάι σου και να λύνει τους δικούς του κόμπους όσο εσύ θα επεξεργάζεσαι τους δικούς σου. Αλλά σ' αυτό το παιχνίδι δε μπορεί να κλέψει κανείς. Ο καθένας το σπάγκο του!

Posted in | Leave a comment

13/03/12

By

Έχεις παρατηρήσει πως οτιδήποτε κι αν σε προβληματίζει εξαφανίζεται ως δια μαγείας αν σου χαμογελάσει ένα μωρό;
Όσο διαρκεί αυτό το χαμόγελο, το μυαλό σου παραμένει άδειο από οποιαδήποτε αρνητική σκέψη. Ένα μωρό που σου χαμογελά σου μεταδίδει αυτόματα την ευχαρίστηση και τη χαρά που αισθάνεται. Γιατί παίζει να είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει. Χωρίς καμιά σκοπιμότητα, χωρίς λόγο, χωρίς παρελθόν ή μέλλον. Η απόλυτη ευτυχία στο χαμόγελο ενός μωρού. Εδώ, τώρα.

Pure bliss

Δεν υπάρχει περίπτωση να μη στη μεταδώσει, έστω για τα λίγα δευτερόλεπτα που θα κρατήσει το χαμόγελο. Είναι τα δευτερόλεπτα που αδειάζει το μυαλό και γεμίζει η καρδιά. Του χαμογελάς πίσω και μοιάζει το χαμόγελο σου παιδικό. Μαγική στιγμή.

Posted in | 1 Comment

Εγώ

By | Published 12.3.12

Εγώ. Μια λέξη, χίλιες εικόνες.
  • Ένας αρχιτέκτονας βλέπει στο γιο του έναν μικρό Toyo Ito.
  • Μια νέα κοπέλα θέλει να είναι βασίλισσα στα μάτια του φίλου της.
  • Ένας παππούς κορδώνεται γιατί ο εγγονός του πήρε το όνομα του.
  • Ένας οδηγός παραβιάζει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας για να φτάσει ταχύτερα στον προορισμό του.
  • Μια τετραμελής οικογένεια αγοράζει ένα τεράστιο σπίτι για να στεγάσει τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες της.
  • Ένας σύζυγος καταφεύγει στο ψέμα για να αποφύγει τις ευθύνες του.
  • Ένας εργοδότης καταπατά τα δικαιώματα των υπαλλήλων του στο όνομα της κρίσης.
  • Ένας δάσκαλος τιμωρεί το μαθητή του γιατί αφαιρέθηκε ενώ αυτός προσπαθεί να του μεταδώσει τις πολύτιμες γνώσεις του.
  • 'Ενας φίλος κρατάει μούτρα για μέρες μετά από μια διαφωνία στην παρέα.
  • Μια μητέρα αγοράζει πανάκριβα επώνυμα ρούχα για το μωρό της.
  • Ένας πολιτικός ζητά τη ψήφο του λαού υποστηρίζοντας ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Η λίστα είναι ατελείωτη. Κάθε μας πράξη εμπεριέχει το εγώ. Ακόμα και η αγάπη μας για τον άλλον συχνά εμπεριέχει το εγώ. Γιατί εγώ σε αγαπώ κι εσύ πρέπει να μου το ανταποδώσεις, πρέπει να είσαι ευγνώμων για την αγάπη μου και να σταθείς αντάξιος της. Συμβαίνει συνέχεια.  Μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, μεταξύ φίλων, μεταξύ δυο ερωτικών συντρόφων.
"Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό, σε εμένα που σ'αγάπησα τόσο";
Ουπς.
Τελικά αυτό το εγώ μόνο προβλήματα μας δημιουργεί. Μόνο πόνο και θυμό. Νιώθουμε πληγωμένοι μετά από έναν τσακωμό ή μια απόρριψη και θεωρούμε υπεύθυνο τον άλλον για το θυμό, τον πόνο, τη ζήλια που ενδεχομένως αισθανόμαστε. Αλλά σπάνια είναι ο άλλος η αιτία. Η αιτία είναι το εγώ. Το εγώ κάνει κουμάντο κι εμείς όχι μόνο του δίνουμε το ελεύθερο να ορίζει τη ζωή μας, αλλά το τρέφουμε και το δυναμώνουμε και τελικά υψώνεται θεόρατο μπροστά μας και μας εμποδίζει να δούμε την αλήθεια πίσω από τα αισθήματά μας. Μια αλήθεια που περιμένει καρτερικά να τη δούμε. Που μας στέλνει κάθε τόσο μηνύματα στον ύπνο μας και στον ξύπνιο μας, αλλά είμαστε τόσο απασχολημένοι με το εγώ μας που αδυνατούμε να τα αντιληφθούμε και κυρίως να τα κατανοήσουμε.

Είσαι σε μια σχέση που δε σε ικανοποιεί, που η συμπεριφορά του άλλου σε πληγώνει. Παρόλα αυτά μένεις κι εγκλωβίζεσαι στο όνομα της αγάπης. "Υπομένω και συμβιβάζομαι γιατί σε αγαπώ". Μάλλον υπομένεις και συμβιβάζεσαι γιατί δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς την αλήθεια. Γιατί το εγώ σου ελπίζει ότι εσύ θα αλλάξεις την κατάσταση, ότι ο άλλος θα αναγνωρίσει την πολύτιμη αγάπη σου και θα στην ανταποδώσει έτσι όπως σου αξίζει. Δε φεύγεις γιατί αν φύγεις είναι σαν να παραδέχεσαι την ήττα σου και το εγώ δε θα επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο. Τελικά αναπόφευκτα χωρίζεις και υποφέρεις για μήνες. Παλεύεις με το θυμό και τη θλίψη σου και δε ξέρεις τι σου φταίει. Νομίζεις ότι ευθύνεται ο άλλος αλλά ο άλλος έχει φύγει οριστικά από τη ζωή σου, δεν αποτελεί πλέον κομμάτι της, πώς γίνεται λοιπόν να σε πληγώνει και να σε θυμώνει ακόμα τόσο πολύ;
Και τελικά μέσα σε μια στιγμή συνειδητοποιείς ότι τόσο καιρό παλεύεις με το εγώ σου και με όλα όσα αυτό σου επιβάλλει. Για φαντάσου...

Posted in | 1 Comment

Κάτι δικά μου(2)

By | Published 9.3.12

Μια κοπέλα με είχε συμβουλέψει κάποτε για όλα όσα θα έπρεπε να κάνω για να έχω τον φίλο μου σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε, για όλα εκείνα τα γυναικεία κόλπα που αν έκανα, τώρα -σύμφωνα με τη θεωρία της- θα ήμουν παντρεμένη με παιδί κι ο άντρας μου θα έτρεχε νυχθημερόν για να εκπληρώνει τις επιθυμίες μου. Μπορούσα να διακρίνω στο πρόσωπο της τον οίκτο που ένιωθε για μένα που δε μπορούσα η καημένη να χειριστώ έξυπνα τις δύσκολες καταστάσεις στη σχέση μου και κάθε φορά που κάτι πήγαινε στραβά δυσκολευόμουν να κρατήσω το στόμα μου κλειστό κι έχανα το παιχνίδι. Ναι, παιχνίδι. Προφανώς για έναν άνθρωπο που σκέφτεται μ'αυτόν τον τρόπο οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι και μάλιστα στημένο. Τι να της πω και τι να της εξηγήσω; Ποιος πρέπει να νιώσει οίκτο για ποιόν τελικά; Αυτός που εν αγνοία του οδηγεί τη ζωή του με βάση ένα καλογραμμένο σενάριο που έγραψε γι αυτόν η οικογένεια και η κοινωνία μέσα στην οποία ζει ή αυτός που προσπαθεί να απαλλαχτεί από αυτό το σενάριο για να ζήσει με την αλήθεια που βρίσκεται επιμελώς θαμμένη από κάτω; Τι να πω σε μια νέα γυναίκα που καταπιέζει τα συναισθήματά της και την ελευθερία της γνώμης της γιατί έχει μάθει πως μόνο μ'αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργήσει μια όμορφη σχέση ή οικογένεια; Τι να πω στη μητέρα της που κάθε φορά που εκείνη τσακώνεται με το φίλο της τη συμβουλεύει να κάνει την πάπια γιατί διαφορετικά θα μείνει πάλι μόνη; Τι να πω σε όλες εκείνες τις θείες που με κάθε ευκαιρία σου εύχονται να βρεις ένα καλό παλικάρι να παντρευτείς χωρίς να σε ρωτήσουν καν αν αυτό είναι που όντως θέλεις; Η ζωή πιθανότατα δε θα έρθει όπως την είχες φανταστεί στα δεκάξι χουζουρεύοντας κάτω από το ροζ πάπλωμα σου. Γιατί όση φαντασία κι αν διαθέτεις, αποκλείεται να ξεπερνά το μεγαλείο της. Το σενάριο δεν είναι για όλους το ίδιο. Καθένας από εμάς έρχεται σε αυτή τη ζωή, μικρότερη ή μεγαλύτερη, για να τη ζήσει. Για να ζήσει τη δική του ζωή. Ποιος σου είπε ότι θέλω να ζήσω τη ζωή σου; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να με λυπάσαι επειδή δεν κατάφερα να τυλίξω το κατά τη γνώμη σου κελεπούρι; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να πιστεύεις ότι με τα μυαλά που κουβαλάω θα μείνω μόνη; Ποιος σου είπε ότι όλα αυτά είναι τυχαία και όχι συνειδητές επιλογές; Δικές μου επιλογές. Ποιος σου είπε ότι ασπάζομαι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι σε καλύτερη μοίρα από μένα; Τι παιχνίδι παίζουμε; 

 Εν έτη 2012 οι γυναίκες στο Δυτικό πολιτισμό υποστηρίζουμε ότι έχουμε κατακτήσει την ανεξαρτησία και την ελευθερία μας. Αμφιβάλλω. Εκτός αν η ανεξαρτησία και η ελευθερία για σένα περιορίζονται στο να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις καριέρα, να έχεις δικαίωμα ψήφου, να αγοράζεις πανάκριβα κοσμήματα με δικά σου χρήματα, να μπορείς να εργάζεσαι στο πυροσβεστικό σώμα ή να φοράς μικροσκοπικά μαγιό στην παραλία χωρίς ενοχές. Σ'αυτήν την περίπτωση να ξέρεις τα πουλιά που πετούν ελεύθερα στον ουρανό γελάνε μαζί σου.

Posted in | 1 Comment

Imagine yourself as this woman

By | Published 8.3.12

Ένα ποίημα της Patricia Lynn Reilly προς όλες τις γυναίκες,
που μας διάβασε η δασκάλα τις προάλλες μετά το μάθημα χορού.
Enjoy!

Imagine A Woman In Love With Herself

Imagine a woman who believes it is right and good she is a woman.
A woman who honors her experience and tells her stories.
Who refuses to carry the sins of others within her body and life.

 Imagine a woman who trusts and respects herself.
A woman who listens to her needs and desires.
Who meets them with tenderness and grace.

 Imagine a woman who acknowledges the past's influence on the present.
A woman who has walked through her past.
Who has healed into the present.

 Imagine a woman who authors her own life.
A woman who exerts, initiates, and moves on her own behalf.
Who refuses to surrender except to her truest self and wisest voice.

 Imagine a woman who names her own gods.
A woman who imagines the divine in her image and likeness.
Who designs a personal spirituality to inform her daily life.

 Imagine a woman in love with her own body.
A woman who believes her body is enough, just as it is.
Who celebrates her body's rhythms and cycles as an exquisite resource.

 Imagine a woman who honors the body of the Goddess in her changing body.
A woman who celebrates the accumulation of her years and her wisdom.
Who refuses to use her life-energy disguising the changes in her body and life.

 Imagine a woman who values the women in her life.
A woman who sits in circles of women.
Who is reminded of the truth about herself when she forgets.

 Imagine yourself as this woman.

By Patricia Lynn Reilly

Posted in | Leave a comment

Πεινάω!

By | Published 7.3.12

Δίαιτα.
Μια λέξη που έχει στοιχειώσει τη ζωή σου. Παίζει να ήταν και η πρώτη σου λέξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις κάνει πολλές φορές δίαιτα, αλλά το πόσες φορές έχεις αποφασίσει να κάνεις δε λέγεται. Αλλά πού αυτοσυγκράτηση; Μέχρι να σκεφτείς ότι πρέπει να δείξεις αυτοσυγκράτηση έχεις ήδη φάει δυο σοκολάτες χωρίς ανάσα. Κι αφού το σκεφτείς αποφασίζεις πως είναι πλέον αργά και συνεχίζεις να μασουλάς ακάθεκτη και μάλιστα χωρίς ενοχές αφού έχεις ορκιστεί στον εαυτό σου πως την επόμενη κιόλας μέρα θα ξεκινήσεις δίαιτα.

Έχεις λες μια φίλη που τη στιγμή που εσύ έχεις ήδη καταβροχθίσει τη μακαρονάδα σου, εκείνη είναι ακόμα στη δεύτερη μπουκιά. Όταν λέει πως θέλει να φάει κάτι γλυκό εννοεί ένα με δύο κομματάκια σοκολάτα το πολύ. Και όταν λέει πάμε για ένα ποτάκι εννοεί όντως ένα ποτάκι. Ναι εντάξει μπορεί να είναι κι εξωγήινος, κι εσύ δεν είσαι ακόμα σίγουρη. Δηλαδή αν το χωράει ο νους σου, δεν καταπιέζεται, απλά έτσι είναι. Για παράδειγμα, έχεις βγει κι έχεις πιει και θες να φας κάτι, ας πούμε, για να τραβήξει τα υγρά (και καλά). Μια κρεπούλα, ένα σαντουιτσάκι, μια κασεροπιτούλα βρε αδερφέ. Κι όμως εκείνη θα πει "δε θέλω, θα πάω σπίτι να πιω ένα γάλα". Και όλοι οι υπόλοιποι στην παρέα αναζητάτε μισό-μεθυσμένοι στον ουρανό τον ιπτάμενο δίσκο που ήρθε να την πάρει.

Μακάρι να το είχες κι εσύ αυτό το χαρακτηριστικό γαμώτο. Να έτρωγες όταν πεινούσες και να σταματούσες όταν χόρταινες. Σιγά το δύσκολο πια! Κι όμως λες δε θα το καταφέρεις ποτέ. Και η μεζούρα στο πόμολο της πόρτας του μπάνιου έχει κατοχυρώσει τη θέση της για πάντα. Κάθε πρωί η ίδια ρομποτική κίνηση. Λες και υπάρχει καμία περίπτωση να χαθεί κανένας πόντος μες στη νύχτα. Όμως δε φταις εσύ. Φταίει το φετινό κρύο κι ο μπαμπάς σου που έχει κάνει το πατρικό σου περίπτερο και κάθε φορά που πηγαίνεις φεύγεις με τύψεις και 1500 θερμίδες τουλάχιστον.  Κι ο Απρίλης πλησιάζει και είναι το τελευταίο σου deadline. Θα λιώσεις στο τρέξιμο, είσαι αποφασισμένη. Το τρέξιμο έχει τρελά αποτελέσματα, το έχεις ξαναδοκιμάσει. Μπορεί την ώρα που τρέχεις να θέλεις να πεθάνεις, αλλά μόλις φτάσεις στο τέρμα η ικανοποίηση που νιώθεις σε αποζημιώνει. Και σε δυο μήνες βγαίνεις στην παραλία με ψηλά το κεφάλι και όχι μόνο. Και από Οκτώβρη ξεκινά πάλι η γνωστή κατρακύλα. 

 Ας είναι, όλοι έχουμε κουσούρια, εσύ έχεις αυτό. Αποδέξου το και γιόρτασέ το τρώγοντας κάτι λαχταριστό!

Posted in | Leave a comment

Πιπέρι

By | Published 6.3.12

Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί το να βρίζει ένας άντρας είναι φυσιολογικό ενώ το να βρίζει μια γυναίκα χυδαίο κι αποκρουστικό; Ποιος μαλάκας το πρωτοσκέφτηκε; Α ναι, σε προειδοποιώ ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση περιλαμβάνει βρισιές, οπότε αν σοκάρεσαι στην ιδέα μιας γυναίκας που βρίζει, μην τη διαβάσεις. Ρε Ιλιάνα πώς μιλάς έτσι, ρε Ιλιάνα μη βρίζεις, ρε Ιλιάνα μη μιλάς σαν νταλικιέρης. Σιγά μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Τι κομπλεξισμός είναι αυτός πια; Στον φίλο, γιο, γκόμενο, πατέρα σου που βρίζει δεν έχεις πει ποτέ κουβέντα. Λίγο φαλοκρατικό, δε βρίσκεις; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω την ηλίθια εκείνη έκφραση "οι γυναίκες δε βρίζουν". Says who? Says you? Μπορείς να μου το αναλύσεις λίγο να δούμε τι κρύβεται από πίσω; Αλήθεια τι κρύβεται από πίσω; Εσύ που ακούς γυναίκα να βρίζει κι απορείς δυσαρεστημένος για την ανατροφή της, έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Μια γυναίκα μπορεί να ανέχεται υβρεολογία από τον άντρα της, από τον εργοδότη της, από τον ταξιτζή και δε ξέρω κι εγώ ποιόν άλλον, αλλά δε μπορεί να ανταποδώσει. Πρέπει να απαντήσει με το σεις και με το σας. Και καλά να το πιστεύουν αυτό τα αγοράκια που έχουν μεγαλώσει μαθαίνοντας πως το πέος τους κυβερνά τον κόσμο, αλλά όλοι οι υπόλοιποι γιατί; Από πού πηγάζει αυτός ο διαχωρισμός, μήπως ξέρεις να μου πεις;

"Η γυναίκα είναι ένα λουλούδι, είναι τρυφερή κι ευαίσθητη, γοητευτική κι εύθραυστη. Δεν ταιριάζει στην εικόνα της να μιλά άσχημα". Σ'αυτήν την εικόνα ίσως όχι, μόνο που είναι μισή. Η γυναίκα είναι γατούλα και νιαουρίζει αλλά είναι και λιοντάρι και βρυχάται. Και βρυχάται όπως θέλει αυτή, με τον τρόπο και τις λέξεις που επιλέγει η ίδια. Κι αν σε ενοχλεί να την ακούς να βρίζει μάλλον πρέπει να ξανά-σκεφτείς πού την τοποθετείς στη ζωή σου. Πιστεύεις μεν στην ισότητα των φύλων, αλλά θεωρείς πως το βρίσιμο είναι προνόμιο των ανδρών. Βέβαια από την άλλη πλευρά μπορεί να ισχυριστείς ότι θεωρείς τη γυναίκα ανώτερο ον και ως εκ τούτου δεν της ταιριάζει να πέφτει τόσο χαμηλά, χρησιμοποιώντας ανάρμοστο λεξιλόγιο, αλλά κι αυτό ρατσιστικό είναι. Στην τελική λέξεις όπως μαλάκας, αρχίδι, γαμώ, κτλ ανήκουν στο πλούσιο λεξιλόγιο μας και είναι ωραιότατες.


Posted in | 3 Comments

In a relationship(2)

By | Published 5.3.12

Τι ζητάς σε μια σχέση;
Αυτή την ερώτηση μου έκαναν οι φίλοι μου κανα δυο φορές τους τελευταίους μήνες κι έψαχνα την απάντηση σε Αμερικάνικες ταινίες, στον αστρολογικό μου χάρτη, στον παρελθόν μου και στο μέλλον. Τζίφος. Κι όμως απόψε ανακοίνωσα περιχαρής σε μια φίλη πως επιτέλους το βρήκα.
"Θέλω να αισθάνομαι ασφαλής και να είμαι ελεύθερη" της είπα και καθάρισα. 

 Νόμιζα.
Α, μου λέει, πρέπει να το κάνεις define, τι σημαίνει για σένα ασφάλεια; Πήγα να πω κάτι, αλλά γυρνώντας σπίτι συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Δύσκολη ερώτηση γαμώτο, πολύ πιο δύσκολη απ'ότι φαινομενικά είναι. Και στην τελική δηλαδή τι λέω; Πως η προσωπική μου ασφάλεια κι ελευθερία εξαρτώνται από κάποιον τρίτο; Λίγο ανώριμο κι άδικο ακούγεται αυτό τελικά, και για μένα και για τον άλλον. Δε μπορείς να περιμένεις από τον άλλο να σε κάνει να νιώσεις ασφαλής όταν εσύ κουβαλάς ένα σωρό ανασφάλειες, ούτε να νιώσεις ελεύθερος όταν εσύ ο ίδιος βάζεις ένα σωρό περιορισμούς στον εαυτό σου. Όχι, αυτά πρέπει να τα έχεις ήδη κατακτήσει όταν θα μπεις σε μια σχέση. Δε επιτρέπεται να τα απαιτείς από τον άλλον. Έτσι κι αλλιώς δε μπορεί να σου τα δώσει κανείς. Λογικό να αισθανθείς αβεβαιότητα στην περίπτωση που ο/η σύντροφος σου σε κερατώνει ασύστολα, ή να αισθανθείς πίεση όταν στέκεται κέρβερος κρίνοντας κι ελέγχοντας κάθε σου κίνηση, δυο συμπεριφορές που συνήθως πάνε χεράκι-χεράκι, αλλά αν εσύ είσαι ασφαλής κι ελεύθερος, θα χαιρετήσεις και θα πας παρακάτω. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως μόνο ένας ανασφαλής άνθρωπος ανέχεται την απιστία και μόνο ένας ανελεύθερος την αυταρχική συμπεριφορά του συντρόφου του. Αντίστοιχα μόνο ένας ανασφαλής άνθρωπος καταφεύγει στην απιστία και μόνο ένας ανελεύθερος σε αυταρχική συμπεριφορά προς τρίτους. Εντάξει, εντάξει, υπάρχουν κι εξαιρέσεις και ναι, η εξαίρεση είσαι εσύ αφού το θες. Μπορεί να κάνω και λάθος. Μακάρι να κάνω λάθος, γιατί διαφορετικά ο κόσμος είναι γεμάτος από ανασφαλείς κι ανελεύθερους. Ποιο από τα δύο είναι χειρότερο, δεν έχει σημασία γιατί συνήθως συνυπάρχουν και τρέφουν το ένα το άλλο. 

 Ξανά:
Τι ζητάς σε μια σχέση;
Να περνάω καλά.
Και τι χρειάζεσαι για να περνάς καλά;
Να αισθάνομαι ασφαλής και να είμαι ελεύθερη. Ξανά:
Τι ζητάς σε μια σχέση;
Τίποτα(;).

Τ. που αποφάσισες να κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου, καλή επιτυχία!

Posted in | Leave a comment

Spring

By | Published 2.3.12

What am I doing here?

What am I doing?

How come I never wondered before

How come I never valued my life before

My existence

Its purpose

How come I wonder                   now

How come I value my life                                                     now

My existence

Its purpose

Who am I?

Who am I really

Trully

How come I never wondered before

Got my clothes off

Got my face off

Got my skin off

Got my brain off

My existence/

Posted in | Leave a comment
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.