Σου φαινόταν πάντα φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει στα μπαρ της Αθήνας. Μπαίνεις μέσα με την παρέα σου, πιάνετε μια θέση στο μπαρ, παραγγέλνετε το ποτό σας και γυρνάτε πλάτη σε όποιον τυχαίνει να στέκεται δίπλα σας, χωρίς φυσικά αυτό να θεωρείται αγένεια μια και δεν τον γνωρίζετε. Η ώρα περνά, παραγγέλνετε και δεύτερο ποτό, ο ίδιος άγνωστος άνθρωπος εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα σας, ενίοτε ακουμπάτε τυχαία τις πλάτες σας λόγω πολυκοσμίας, κι αν τύχει το άγγιγμα να γίνει σκούντημα, γυρνάτε ο ένας προς το μέρος του άλλου ζητώντας φευγαλέα συγγνώμη. Κι όταν πιείτε και το δεύτερο ποτό, πληρώνετε, αφήνετε τη θέση σας στο μπαρ προς ευχαρίστηση της παρέας που έφτασε πριν λίγο και καραδοκεί, και κάπως έτσι ολοκληρώνετε άλλη μια βραδινή έξοδο. Αν το σενάριο προβλέπει και τρίτο ή τέταρτο ποτό, οι πιθανότητες να μιλήσεις τελικά στον άνθρωπο πίσω από την πλάτη σου αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, αλλά το θέμα δεν είναι ποιος είσαι μεθυσμένος, αλλά ποιος είσαι νηφάλιος. Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη ανάρτηση.
Κι αυτό συμβαίνει παντού. Στο μετρό, στο σούπερ μάρκετ, στην ουρά μιας τράπεζας, ακόμα και στην πολυκατοικία που ζεις. Αλλά τέλος πάντων τη νύχτα είναι αλλιώς. Έχεις βγει για να διασκεδάσεις, να συζητήσεις, να ακούσεις μουσική και να χορέψεις. Κι ενώ μπορεί σε κάποια έξοδο να ξεχάσεις σπίτι το κινητό ή το πορτοφόλι σου, τη μάσκα σου δεν τη ξεχνάς ποτέ, γαμώτο. Και οι κουβέντες με τους ανθρώπους γύρω σου περιορίζονται στο αν μπορείς να ακουμπήσεις το παλτό σου στη θέση δίπλα τους ή αν έχουν αναπτήρα. Συγκλονιστική ανθρώπινη επαφή...
Τα τελευταία χρόνια μπήκαν στη ζωή μας κάτι μακρόστενοι ξύλινοι πάγκοι, που πασχίζουν να μας φέρουν λίγο πιο κοντά. Και βλέπεις ότι ο κόσμος τους προτιμά και συνήθως, όπου υπάρχουν, επιλέγει να καθίσει σ'αυτούς και όχι σε κάποιο τραπεζάκι τεσσάρων ατόμων. Κι αυτό είναι παρήγορο και στενάχωρο μαζί. Κι αν τελικά προκύψει μια μεγάλη παρέα γύρω από το μακρόστενο τραπέζι, ξεκινά δειλά μια επικοινωνία μέσω μιας συζήτησης πάνω σε κάποιο θέμα, κι ο καθένας λέει τι πιστεύει. Μα κανείς δε λέει τι νιώθει, γαμώτο. Κι αυτό σου φαινόταν πάντα φυσιολογικό. Όχι πια.
Δημοσίευση σχολίου