Ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην αυστηρή τάξη και την απόλυτη αναρχία. Ανάμεσα στο συντηρητισμό και την απαξίωση καθετί παλιού κι επιμελώς δομημένου. Δεν υπάρχει μέση οδός για σένα. Προσπαθείς χρόνια να ισορροπήσεις ανάμεσα σε δυο ακραίες καταστάσεις σε κάθε έκφανση της ζωής σου, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνεις. Το σπίτι σου είναι καθαρό σαν χειρουργείο ή το απόλυτο αχούρι. Η διατροφή σου είναι αυστηρή, με θερμιδομετρητή και μεζούρα ανά χείρας ή η απόλυτη κραιπάλη. Το ντύσιμο σου είναι στην πένα ή πρωτοσέλιδο σε έντυπο fashion-police. Στη δουλειά σου σχεδιάζεις με απόλυτη συμμετρία ή δημιουργείς ένας χάος. Στο χορό ακολουθείς κάθε οδηγία ή αρνείσαι πεισματικά να κάνεις οτιδήποτε σου ζητηθεί. Το αμάξι σου...,βασικά αυτό αποτελεί τη μόνη εξαίρεση γιατί είναι πάντα σε κατάσταση τραγική.
Κάπως έτσι έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή. Κανένας δε γνωρίζει σε ποια πλευρά της τραμπάλας θα ξυπνήσεις το πρωί και σε ποια θα αποκοιμηθείς στο τέλος της μέρας. Κανένας δε γνωρίζει πόσο σε κουράζει αυτό το παιχνίδι. Υπάρχουν αμέτρητοι μηχανισμοί που χρησιμοποιούμε από παιδιά και οι οποίοι μπορεί να μας ταλαιπωρούν μια ολόκληρη ζωή, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς μας φταίει. Κι εσύ αισθάνεσαι πολύ τυχερή γιατί φέτος πήρες μια γεύση. Άρχισες να κατανοείς πώς λειτουργείς, πώς αντιδράς στις διάφορες καταστάσεις και κυρίως από πού πηγάζει η συμπεριφορά αυτή. Κατανοείς γιατί κινείσαι διαρκώς ανάμεσα στα δύο άκρα, αδυνατώντας να ισορροπήσεις ανάμεσα. Κατανοείς γιατί σε θυμώνει τόσο πολύ το "ανάμεσα", η μέση λύση, η μέση οδός. "The story of your life"! Να μην ενοχλείς, να μη ξεπερνάς τα όρια, να κινείσαι πάντα στην ασφάλεια του κέντρου, να μην προκαλείς με την εμφάνιση και τη συμπεριφορά σου. Ποτέ δε σου άρεσε η μέση, χίλιες φορές στο τέλος. Ακόμα και στο σχολείο κανείς δεν ασχολείται με τους καλούς μαθητές. Όλοι ασχολούνται με τους άριστους μαθητές και με τα στουρνάρια. Με εσένα κανείς. Είσαι αόρατη. Μέχρι και τα μαλλιά σου μισούσες μικρή. Θα ήθελες να είναι ή μαύρα ή κατάξανθα. Ποτέ δε σε ικανοποιούσε το καστανό σου χρώμα. Ήταν τόσο αδιάφορο στα μάτια σου. Τίποτα περίεργο πάνω σου. Μόνο το ντύσιμο σου. Κι αυτό γινόταν πάντα πηγή αρνητικών σχολίων πριν βγεις από το σπίτι. Ένα βάρος στην άλλη άκρη της τραμπάλας, πολύ μεγαλύτερο από τη μετρημένη προσωπικότητά σου σε μετέφερε μέσα σε μια στιγμή στην άλλη άκρη. Και λίγο μετά ο θυμός σου για τη συμπεριφορά που σου επιβλήθηκε, πολύ μεγαλύτερος από την κριτική της μαμάς σου, σε μετέφερε με μιας στην άλλη πλευρά. Και πήγαινε λέγοντας.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν πολύ καλά σε αυτή τη θέση. Κάπου στη μέση. Αποφεύγοντας κάθε υπερβολή, κάθε ακραία συμπεριφορά. Εσύ πάλι και μόνο στη σκέψη μιας τέτοιας ζωής βαριέσαι θανάσιμα, ξενερώνεις εντελώς. Τι νόημα έχει μια ζωή μέσα σε τόσο στενά όρια, πόση συγκίνηση μπορεί να σου προσφέρει; Και μετά συνειδητοποιείς πως και η δική σου ζωή κάπως έτσι είναι τελικά. Μέσα σε όρια και μάλιστα αρκετά στενά. Μέσα στην ασφάλεια του γνώριμου και καλά δοκιμασμένου. Μα κυρίως μες στην ασφάλεια του αποδεκτού. Αν καταφέρεις κάποια στιγμή να ξεπεράσεις αυτά τα όρια, να κάνεις επιτέλους το break-through, να ζήσεις τη ζωή που ζεις μες στο κεφάλι σου, ίσως τελικά σταματήσεις να ξεσπάς στη διατροφή, στο σπίτι, στο χορό, στη δουλειά. Θα ξεκινήσεις αύριο κιόλας.
Τι εννοείς "'Οχι Ιλιάνα, δε θα ξεκινήσεις αύριο. Θα ξεκινήσεις τώρα";
5 Responses to Έβαλα στόχο(2)
Ακόμη κι αν δε γράψεις βιβλίο, εγω θα τα εκδώσω αυτα τα κείμενα!
Από τα αγαπημένα μου! Και δεν ξέρω αν οφείλεται στα κοινά μας γονίδια, άλλα στο παρελθόν μόνο έτσι σκεφτόμουν. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι έλυσες το δυσεπίλυτο πρόβλημα " γιατι να μ´ αρέσει τόσο η τραμπα";
Η τραμπάλα εννοουσα! Ο δαίμων του I phone! Ai xasou!
χαχαχα και η "τράμπα" καλή είναι!
τέλειο 1
Δημοσίευση σχολίου