Στο γραφείο δουλεύετε ακούγοντας μουσική. Οι άλλοι δηλαδή γιατί εσύ ακούς μουσική δουλεύοντας. Υπάρχει διαφορά, αλλά δεν εξηγείται με λόγια, ή τη νιώθεις ή δεν τη νιώθεις.
Και καμιά φορά, αν το ράδιο παίζει κάποιο τραγούδι που αγαπάς, θέλεις να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να χορέψεις. Μέχρι εκεί όλα καλά. Όμως δεν έχεις σηκωθεί ποτέ. Όχι πως αν το κάνεις θα σε περάσει κανείς για τρελή, κι όχι πως δεν είσαι άλλωστε..., αλλά και μόνο στη σκέψη ότι θα πρέπει μετά να δικαιολογήσεις τα αυτονόητα, ξενερώνεις και κάθεσαι στα αυγά σου. Τελικά τα μισά από τα πράγματα που δεν έχεις κάνει στη ζωή σου, τα έχεις αναβάλει γιατί ένιωσες πως για να τα κάνεις πρέπει πρώτα να δώσεις εξηγήσεις σε κάποιον. Γιατί έτσι έμαθες. Κι άντε τώρα να ξε-μάθεις.
Ένα απόγευμα είχες πάει στο σπίτι της αδερφής σου και παίζατε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με τα ανίψια σου στην τραπεζαρία. Το στερεοφωνικό έπαιζε ένα cd των Jethro Tull. Και κάποια στιγμή, εντελώς φυσικά, ο Γιώργος άφησε τις κάρτες στο τραπέζι, σηκώθηκε από την καρέκλα του κι άρχισε να χορεύει. Πόση ευτυχία, σε ένα κατά τα άλλα ασήμαντο γεγονός; Το παιχνίδι που παίζατε δεν είχε κανένα νόημα πια. Παρόλα αυτά το τελειώσατε. Γιατί έτσι μάθατε. Κι άντε τώρα να ξε-μάθετε.
Δημοσίευση σχολίου