Είναι μέρες που διαρκώς κλαις.
Κάποιες για ένα γεγονός ή κάποια σκέψη που σου προκαλεί θλίψη.
Μερικές φορές κλαις από τα νεύρα σου.
Κάποιες άλλες χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Και είναι και στιγμές - λίγες - που κλαις από ευγνωμοσύνη. Και τότε δε μπορείς να σταματήσεις τα δάκρυα με τίποτα. Όπως τώρα.
Όχι, δε σου χάρισε κανένας τίποτα, ούτε βρήκες τη δουλειά των ονείρων σου, ούτε ζεις έναν υπέροχο Καλοκαιρινό έρωτα, ούτε καν τρως το παγωτό που σ'αρέσει.
Όμως η πρωτόγνωρη αγάπη που νιώθεις για τον εαυτό σου, σου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Κάποιες για ένα γεγονός ή κάποια σκέψη που σου προκαλεί θλίψη.
Μερικές φορές κλαις από τα νεύρα σου.
Κάποιες άλλες χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Και είναι και στιγμές - λίγες - που κλαις από ευγνωμοσύνη. Και τότε δε μπορείς να σταματήσεις τα δάκρυα με τίποτα. Όπως τώρα.
Όχι, δε σου χάρισε κανένας τίποτα, ούτε βρήκες τη δουλειά των ονείρων σου, ούτε ζεις έναν υπέροχο Καλοκαιρινό έρωτα, ούτε καν τρως το παγωτό που σ'αρέσει.
Όμως η πρωτόγνωρη αγάπη που νιώθεις για τον εαυτό σου, σου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Δημοσίευση σχολίου