Archive for Ιουλίου 2012

Τρεις και σήμερα

By | Published 31.7.12

Δηλαδή τώρα εσύ θες να μου πεις ότι προτιμάς να πας διακοπές μία εβδομάδα με το γκόμενο σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο κάπου στις Κυκλάδες και όχι μία εβδομάδα σε κάμπινγκ με την παρέα σου κάπου στις Κυκλάδες. Seriously?

Δίκιο έχεις μωρέ, χαίρεστε και τη μέρα γιατί ξυπνάτε νωρίς γιατί το πιθανότερο είναι ότι κοιμάστε νωρίς γιατί μάλλον πηγαίνετε για ένα ποτό το βράδυ αλλά στο μισάωρο βαριέστε ο ένας τον άλλον και προτιμάτε να πάτε για ύπνο, ενώ εσύ σιχτιρίζεις από μέσα σου τη τύχη σου που σε έφερε στο νησί μαζί του κι όχι με τις φίλες σου. Έχετε ήδη προμηθευτεί χάρτη του νησιού από την Αθήνα για να εξερευνήσετε όλες τις παραλίες, τα ξωκλήσια, τις πλατείες και τα μοναστήρια. Τσακώνεστε καθημερινά στην παραλία γιατί ο φίλος σου έχει προμηθευτεί μια στοίβα πολιτικό-οικονομικό-αθλητικές εφημερίδες από το λιμάνι, ενώ εσύ θες να κουβεντιάσετε - κάτι, οτιδήποτε, κατά προτίμηση για το γάμο της φίλης σου που θα γίνει το Σεπτέμβρη, αλλά δε βρίσκεις ανταπόκριση. Έτσι αποφασίζεις να σηκωθείς από την ξαπλώστρα και να μπεις διστακτικά στη θάλασσα γιατί είναι παγωμένη και δεν είσαι καθόλου υπερβολική και τότε το μανάρι σου ακολουθεί με ένα άτσαλο, πολύβουο μακροβούτι, αλλά δεν του πολύ-πετυχαίνει και τα απόνερα σκάνε πάνω σου. Και σιχτιρίζεις πάλι, αυτή τη φορά απ'έξω σου, κοιτάζοντας το ζευγαράκι στη διπλανή ομπρέλα που είναι όλο χάδια και γέλια. Μη ψαρώνεις, είναι οι πρώτες τους διακοπές, του χρόνου θα είναι όλα αλλιώς. Κι ενώ χαζεύεις το ερωτευμένο ζευγαράκι, ο δεσμός σου σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, "ρε μωρό πας μέχρι το αμάξι να μου φέρεις τη μάσκα"; - εγώ κάπου εδώ στη θέση σου θα χώριζα - αλλά εσύ τρέχεις στο αμάξι γιατί είσαι σίγουρη ότι ο καλός σου είναι κατά βάθος ρομαντικός και θα σου φέρει κοχύλια κι αστερίες, τα οποία μπορείς να φυλάξεις για να τα κολλήσεις στα χειροποίητα προσκλητήρια του γάμου σας. Αααααα...

Μετά το μπάνιο, πηγαίνετε για φαγητό, βέβαια εσύ επιμένεις να πάτε πρώτα στο δωμάτιο να κάνετε ένα μπανάκι, να βάλεις και κάνα φορεματάκι γιατί αλλιώς τι κουβάλησες ολόκληρη βαλίτσα στο νησί, αλλά το μωρό σου πεινάει πολύ γιατί ξεκωλώθηκε στις καταδύσεις. Α ναι, τελικά δε σου έφερε κοχύλια, έβγαλε όμως κάτι γυαλιστερές πέτρες που είχαν λέει ωραία χρώματα - αλλά όταν στέγνωσαν ανακάλυψες ότι ήταν απλά αδιάφορες κοτρόνες κι αρνήθηκες να τις κουβαλήσεις στη τσάντα σου - εννοείται πως το μωρό σου δεν έχει τσάντα παραλίας κι εννοείται πως δεν μπορεί να κρατήσει τη δική σου γιατί πρώτον είναι ροζ και δεύτερον έχει να κουβαλήσει και τις εφημερίδες του, remember?.. Τέλος πάντων, φτάνετε στην ταβέρνα, τρώτε δίχως αύριο και δεν περιγράφω άλλο γιατί ήδη βαρέθηκα.

Από την άλλη, πας στο νησί με την παρέα σου, στήνετε όπως όπως τη σκηνή σας που είναι γεμάτη αναμνήσεις - κυριολεκτικά όμως, έχει μέσα άμμο από πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι και πάει λέγοντας - και μόλις τελειώσετε με το στήσιμο πηγαίνετε για μια μπυρίτσα για να δροσιστείτε. Και η μία μπύρα φέρνει τη δεύτερη και η δεύτερη ένα mojito και το mojito 2 γύρες σφηνάκια και τα σφηνάκια ένα σέικερ..ε και μετά το σέικερ, κανείς δε ξέρει και κανείς δε θυμάται.

Τις επόμενες μέρες όποιος θέλει ξυπνάει, όποιος θέλει κοιμάται, όποιος θέλει πάει στη θάλασσα, όποιος θέλει πάει για καφέ, όποιος θέλει τρώει κι όποιος θέλει πίνει. Η παρέα σας που αρχικά αποτελούνταν από 4 άτομα, τώρα αποτελείται από 10, κόσμος πάει κι έρχεται - με τη καλή έννοια - κανείς δεν τσακώνεται με κανέναν, κανείς δεν περιμένει κανέναν, κανείς δε σε στέλνει στο αμάξι να φέρεις τίποτα γιατί δεν έχετε αμάξι, αλλά και να είχατε μια χειρονομία από τη μεριά σου θα ήταν αρκετή για να κλείσει το θέμα χωρίς γκρίνια. Μετά παίρνεις το στρωματάκι σου, μπαίνεις στη θάλασσα - σχοινάκι, σημαδούρα, ήλιος - και κοιμάσαι γλυκά για να αναπληρώσεις τον βραδινό ύπνο που "χαράμισες" χορεύοντας κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Posted in | 2 Comments

Yes please thank you excuse me dear

By | Published 28.7.12

Να δεις που η φαεινή ιδέα σου να πιείς espresso στις εννιάμιση το βράδυ δε θα σου βγει σε καλό. Πολλές φιγούρες στο κρεβάτι, πυρετός το Σαββατόβραδο. Κι έχεις βάλει κι ακούς κι αυτόν τον Nitro, που την τελευταία ώρα έχει κολλήσει τη βελόνα στα 80's κι αισθάνεσαι πως είσαι σε γαμήλιο γλέντι. Που μακάρι να ήσουν εδώ που τα λέμε γιατί θα έπιανε και το εσπρεσάκι τόπο. Και μη έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνεις, κάθεσαι και διαβάζεις κριτικές για τη χθεσινή τελετή έναρξης. Και είναι κυρίως αρνητικές, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, αφού η κριτική είναι στο αίμα του Έλληνα, για την ακρίβεια του θυμωμένου Έλληνα των τελευταίων ετών. Καλά, εδώ που τα λέμε ούτε κι εσύ τρελάθηκες με το αποτέλεσμα, με όσα είδες τουλάχιστον, αλλά αποφάσισες να μην το σχολιάσεις γιατί γνωρίζεις πως είσαι αρνητικά προκατειλημμένη με τους Άγγλους και φοβάσαι πως δε θα καταφέρεις να είσαι αντικειμενική στην κρίση σου. Και δεν είναι η επιφανειακή ευγένεια τους ή η βαθιά έλλειψη πολιτισμού  που διακρίνεις στην πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτό που σε ενοχλεί, έτσι όπως το βίωσες τα τέσσερα χρόνια που έζησες στην Αγγλία, είναι η αδυναμία τους να συνδεθούν ουσιαστικά με τον άλλον. Οι σχέσεις τους στα μάτια σου έμοιαζαν πάντα εντελώς επιφανειακές. Περνούσες μερικές μέρες μαζί τους, χτίζοντας μια σχέση, που πραγματικά ένιωθες πως εξελίσσεται σε κάτι ουσιαστικό, αλλά λίγες μέρες μετά η συμπεριφορά του νέου Άγγλου φίλου σου σε διέψευδε πανηγυρικά. Σαν να διαγράφει χωρίς λόγο κάθε σας κουβέντα, οποιαδήποτε σύνδεση είχατε καταφέρει να δημιουργήσετε. Κι ενώ εσύ νόμιζες πως απέκτησες έναν φίλο με τον οποίον μπορείς να μοιραστείς τις σκέψεις και τις έννοιες σου, ξαφνικά νιώθεις ότι έχεις πλάι σου και πάλι έναν άγνωστο. Και βρίσκεσαι ξανά στο μηδέν και συνειδητοποιείς πως πρέπει να αρχίσεις να τον προσεγγίζεις και πάλι από την αρχή. Αλλά παρ όλη την προσπάθεια και τη θέληση σου να ανοίξεις και να δημιουργήσεις χώρο γι αυτήν τη σχέση, με το χρόνο αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει ένα όριο, το οποίο ο Άγγλος δεν είναι διατεθειμένος να περάσει. Σεβαστό. Ενδεχομένως αυτή η εγκράτεια να του δημιουργεί ασφάλεια, αλλά εσένα ανέκαθεν σε ξενέρωνε. 
Ε, αυτήν την επιφανειακή αντιμετώπιση κι εγκράτεια διέκρινες χθες βράδυ στην τελετή. Και ήταν ok, κατά τη γνώμη σου απολύτως αναμενόμενη. Όπως και οι περισσότεροι Άγγλοι άλλωστε.

Υ.Γ. Το είπα ότι δε θα καταφέρω να είμαι αντικειμενική, μην πεις πως δεν το είπα.

Posted in | Leave a comment

Κάτι δικά μου(4)

By | Published 27.7.12

Στο δωμάτιο που κοιμάσαι υπάρχουν δύο διπλές ντουλάπες γεμάτες ρούχα. Αλλά ο τρόπος που ψωνίζεις σε αναγκάζει να φοράς μονάχα τα μισά. Γιατί υπάρχει κι αυτή η ζωή που ζεις μες στο κεφάλι σου κι εκεί είναι όλα αλλιώς. Ακόμα κι εσύ. Και πολλές φορές μπερδεύεσαι κι όταν βγαίνεις για ψώνια, ψωνίζεις γι αυτό το κορίτσι, με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα του μοιάσεις και θα έχεις την ευκαιρία να φορέσεις τα ρούχα του. Αλλά αυτή η μέρα δεν έρχεται ποτέ. Και τα ρούχα μένουν αφόρετα στη ντουλάπα για μήνες. Και το πρόβλημα δεν είναι πως η κοπέλα στο κεφάλι σου είναι πιο αδύνατη ή πιο μαυρισμένη. Αυτό με λίγη δίαιτα και λίγη ηλιοθεραπεία το ξεπερνάς. Το πρόβλημα είναι πως η κοπέλα στο κεφάλι σου είναι ελεύθερη. Είναι απαλλαγμένη από κάθε ταμπού και πρέπει, έχει αυτοπεποίθηση και τόλμη, δεν την νοιάζει τι θα πει ο κόσμος και κυρίως αγαπά και καμαρώνει αυτό που είναι.

Τέλος πάντων, σήμερα αποφάσισες να αρχίσεις να φοράς τα ρούχα της, ελπίζοντας να μη θυμώσει. Στην τελική εσύ τα πλήρωσες. Δικά σου είναι. Όπως άλλωστε είναι η ελευθερία, η αυτοπεποίθηση και η τόλμη. Τι κάθεσαι και τα κοιτάς; Φόρεσέ τα και βγες. Σου κλείνω το μάτι.

Posted in | Leave a comment

Κανόνας Νο32: Δε μιλάμε σε αγνώστους

By | Published 26.7.12

Σου φαινόταν πάντα φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει στα μπαρ της Αθήνας. Μπαίνεις μέσα με την παρέα σου, πιάνετε μια θέση στο μπαρ, παραγγέλνετε το ποτό σας και γυρνάτε πλάτη σε όποιον τυχαίνει να στέκεται δίπλα σας, χωρίς φυσικά αυτό να θεωρείται αγένεια μια και δεν τον γνωρίζετε. Η ώρα περνά, παραγγέλνετε και δεύτερο ποτό, ο ίδιος άγνωστος άνθρωπος εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα σας, ενίοτε ακουμπάτε τυχαία τις πλάτες σας λόγω πολυκοσμίας, κι αν τύχει το άγγιγμα να γίνει σκούντημα, γυρνάτε ο ένας προς το μέρος του άλλου ζητώντας φευγαλέα συγγνώμη. Κι όταν πιείτε και το δεύτερο ποτό, πληρώνετε, αφήνετε τη θέση σας στο μπαρ προς ευχαρίστηση της παρέας που έφτασε πριν λίγο και καραδοκεί, και κάπως έτσι ολοκληρώνετε άλλη μια βραδινή έξοδο. Αν το σενάριο προβλέπει και τρίτο ή τέταρτο ποτό, οι πιθανότητες να μιλήσεις τελικά στον άνθρωπο πίσω από την πλάτη σου αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, αλλά το θέμα δεν είναι ποιος είσαι μεθυσμένος, αλλά ποιος είσαι νηφάλιος. Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη ανάρτηση.

 Κι αυτό συμβαίνει παντού. Στο μετρό, στο σούπερ μάρκετ, στην ουρά μιας τράπεζας, ακόμα και στην πολυκατοικία που ζεις. Αλλά τέλος πάντων τη νύχτα είναι αλλιώς. Έχεις βγει για να διασκεδάσεις, να συζητήσεις, να ακούσεις μουσική και να χορέψεις. Κι ενώ μπορεί σε κάποια έξοδο να ξεχάσεις σπίτι το κινητό ή το πορτοφόλι σου, τη μάσκα σου δεν τη ξεχνάς ποτέ, γαμώτο. Και οι κουβέντες με τους ανθρώπους γύρω σου περιορίζονται στο αν μπορείς να ακουμπήσεις το παλτό σου στη θέση δίπλα τους ή αν έχουν αναπτήρα. Συγκλονιστική ανθρώπινη επαφή...

Τα τελευταία χρόνια μπήκαν στη ζωή μας κάτι μακρόστενοι ξύλινοι πάγκοι, που πασχίζουν να μας φέρουν λίγο πιο κοντά. Και βλέπεις ότι ο κόσμος τους προτιμά και συνήθως, όπου υπάρχουν, επιλέγει να καθίσει σ'αυτούς και όχι σε κάποιο τραπεζάκι τεσσάρων ατόμων. Κι αυτό είναι παρήγορο και στενάχωρο μαζί. Κι αν τελικά προκύψει μια μεγάλη παρέα γύρω από το μακρόστενο τραπέζι, ξεκινά δειλά μια επικοινωνία μέσω μιας συζήτησης πάνω σε κάποιο θέμα, κι ο καθένας λέει τι πιστεύει. Μα κανείς δε λέει τι νιώθει, γαμώτο. Κι αυτό σου φαινόταν πάντα φυσιολογικό. Όχι πια.

Posted in | Leave a comment

25-07-12

By | Published 25.7.12

Στο γραφείο δουλεύετε ακούγοντας μουσική. Οι άλλοι δηλαδή γιατί εσύ ακούς μουσική δουλεύοντας. Υπάρχει διαφορά, αλλά δεν εξηγείται με λόγια, ή τη νιώθεις ή δεν τη νιώθεις.
Και καμιά φορά, αν το ράδιο παίζει κάποιο τραγούδι που αγαπάς, θέλεις να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να χορέψεις. Μέχρι εκεί όλα καλά. Όμως δεν έχεις σηκωθεί ποτέ. Όχι πως αν το κάνεις θα σε περάσει κανείς για τρελή, κι όχι πως δεν είσαι άλλωστε..., αλλά και μόνο στη σκέψη ότι θα πρέπει μετά να δικαιολογήσεις τα αυτονόητα, ξενερώνεις και κάθεσαι στα αυγά σου. Τελικά τα μισά από τα πράγματα που δεν έχεις κάνει στη ζωή σου, τα έχεις αναβάλει γιατί ένιωσες πως για να τα κάνεις πρέπει πρώτα να δώσεις εξηγήσεις σε κάποιον. Γιατί έτσι έμαθες. Κι άντε τώρα να ξε-μάθεις.

Ένα απόγευμα είχες πάει στο σπίτι της αδερφής σου και παίζατε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με τα ανίψια σου στην τραπεζαρία. Το στερεοφωνικό έπαιζε ένα cd των Jethro Tull. Και κάποια στιγμή, εντελώς φυσικά, ο Γιώργος άφησε τις κάρτες στο τραπέζι, σηκώθηκε από την καρέκλα του κι άρχισε να χορεύει. Πόση ευτυχία, σε ένα κατά τα άλλα ασήμαντο γεγονός; Το παιχνίδι που παίζατε δεν είχε κανένα νόημα πια. Παρόλα αυτά το τελειώσατε. Γιατί έτσι μάθατε. Κι άντε τώρα να ξε-μάθετε.

Posted in | Leave a comment

Στο ντιβάνι

By | Published 24.7.12

Αύριο έρχεται από το Λονδίνο η μικρή ακροβάτισσα! Ο γλυκός σου RoboCop. Θα έχει λιώσει στη γυμναστική το μανάρι σου, πού να τολμήσεις ν'απλώσεις πετσέτα δίπλα της στην παραλία, θα γελάει ο κόσμος. Ευτυχώς δηλαδή που έχτισες λίγη αυτοπεποίθηση φέτος, γιατί από κορμί κορμάρα - δώσε βάση στον υπερθετικό βαθμό. Αλλά εντάξει, χθες καταλήξατε με την κολλητή σου στο συμπέρασμα ότι  τα σουβλάκια είναι diet. Μη ρωτήσεις πώς, έχετε τον τρόπο σας. Και μετά σκέφτεσαι τον μπαμπά σου να διαβάζει τις παραπάνω γραμμές και είσαι σίγουρη πως θα θέλει να σε στείλει για ψυχανάλυση. Αλλά εσύ τον έχεις ήδη κάνει το συγκεκριμένο διάλογο.
- Θέλω να χάσω τέσσερα κιλά.
- Τέσσερα; Γιατί;
- Για να είμαι 20 κιλά κάτω από το ύψος μου.
- Μα νομίζω πως 20 κιλά είναι πολλά. Ποιός σου έχει πει πως πρέπει να είσαι είκοσι κιλά κάτω από το ύψος σου;
- Κανείς. Όμως κάπου είχα διαβάσει πως οι χορεύτριες είναι 20 κιλά κάτω από το ύψος τους.
- Μα εσύ δεν είσαι χορεύτρια.
- Όχι, αλλά θα ήθελα να είμαι.
Ε, κάπου εκεί τελειώνει η κουβέντα. Ανίατη περίπτωση.

Posted in | Leave a comment

23-07-12

By | Published 23.7.12

Είναι μέρες που διαρκώς κλαις.
Κάποιες για ένα γεγονός ή κάποια σκέψη που σου προκαλεί θλίψη.
Μερικές φορές κλαις από τα νεύρα σου.
Κάποιες άλλες χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Και είναι και στιγμές - λίγες - που κλαις από ευγνωμοσύνη. Και τότε δε μπορείς να σταματήσεις τα δάκρυα με τίποτα. Όπως τώρα.
Όχι, δε σου χάρισε κανένας τίποτα, ούτε βρήκες τη δουλειά των ονείρων σου, ούτε ζεις έναν υπέροχο Καλοκαιρινό έρωτα, ούτε καν τρως το παγωτό που σ'αρέσει.
Όμως η πρωτόγνωρη αγάπη που νιώθεις για τον εαυτό σου, σου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Posted in | Leave a comment

Το μήλο κάτω απ'τη μηλιά

By

Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, γερνάς και πεθαίνεις μαθαίνοντας χίλια δυο πράγματα. Η γνώση θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά και κάθε άνθρωπος αγωνίζεται για να την κατακτήσει. Το διάβασμα ξεκινά σε πολύ μικρή ηλικία, με δεκάδες βιβλία και πληροφορίες που πρέπει να κατανοήσεις και να αποστηθίσεις. Η γνώση είναι απαραίτητη αν θέλεις να σταθείς στα πόδια σου, αν επιθυμείς να αποκτήσεις μια θέση στην κοινωνία. Πρέπει να παρακολουθείς τις εξελίξεις στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στον πολιτισμό, να μιλάς άπταιστα τουλάχιστον δύο γλώσσες, να κατέχεις την Ελληνική και παγκόσμια ιστορία, να γνωρίζεις γεωγραφία, να λύνεις δευτεροβάθμιες εξισώσεις - τουλάχιστον - και να παίζεις τα gadgets τελευταίας τεχνολογίας στα δάχτυλα.

Έτσι κι έγινε λοιπόν, διαβάζεις ασταμάτητα από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, μένεις καθημερινά ενήμερη για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο και μπορείς να συμμετέχεις επάξια σε κάθε συζήτηση που γίνεται γύρω από οποιοδήποτε θέμα. Και φτάνεις γύρω στα 60, περήφανη για όλα όσα έχεις κατακτήσει, για όλες τις πολύτιμες γνώσεις σου, αλλά και την εκτίμηση του κόσμου που αυτές σου έχουν αποδώσει. Δυστυχώς όμως μέσα σε όλες τις γνώσεις που απέκτησες και τα μαθήματα που πήρες, ξέχασες να μάθεις το σημαντικότερο. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι ενώ είσαι σε θέση να κατανοήσεις τα πάντα, ακόμα και την πιο πολύπλοκη πληροφορία, αυτό αδυνατείς να το κατανοήσεις. "Τι εννοείς δε γνωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό; Φυσικά και τον γνωρίζω".

 Λατρεύω σε εσένα την αδυναμία που κρύβεται πίσω από την ανάγκη σου να γνωρίζεις τα πάντα, να έχεις πάντα δίκιο, να έχεις τον τελευταίο λόγο σε όλες τις συζητήσεις. Δεν είναι οι γνώσεις σου που αγαπώ, αλλά αυτό που κρύβεις επιμελώς όλη σου τη ζωή πίσω από την ανάγκη σου να τις αποκτήσεις. Αυτό που έχει αρχίσει να βαράει σαν σφυρί και σε πληγώνει βαθιά κάθε φορά που κάποιος αμφισβητεί τα λεγόμενα ή τις πράξεις σου. Αυτό που νομίζεις πως θα σιγήσει αν μάθεις κάτι ακόμα, αν διαβάσεις ακόμα ένα βιβλίο. Εύχομαι οι κουβέντες μας στο εξής να έχουν λιγότερη γνώση και περισσότερο συναίσθημα.
Λιγότερο μυαλό και περισσότερη καρδιά.

Posted in | Leave a comment

Τα ίδια και τα ίδια(2)

By | Published 20.7.12

Ακολουθούν δύο εβδομάδες αφόρητης βαρεμάρας στη δουλειά, απερίγραπτης πείνας στο σπίτι και αυτοσχέδιων ασκήσεων για γλουτούς πάνω στο μπλε στρωματάκι που σε μερικές μέρες θα τοποθετηθεί κάτω από το στρώμα σου στη σκηνή. Τότε θα το αγαπήσεις, τώρα το μισείς. Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα. Ποιος, εσύ. Και δε σου φτάνουν οι 20 απάνθρωπες επαναλήψεις, μπρούμυτα, πλάγια και ανάσκελα, που σου καίνε το μυαλό μαζί με τους μύες, φοράς κι εκείνα τα ηλίθια βαράκια στα πόδια, που είχες αγοράσει πριν δυο χρόνια που έκανες pilates, τα οποία δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Και σου έχω και καλύτερο. Κολάν εφίδρωσης, δώρο σε περσινό μηνιαίο περιοδικό. Τι να κάνεις, το φοράς κι αυτό. Και ιδρώνεις και ξε-ιδρώνεις και χάνεις πού και πού και το μέτρημα γιατί το ράδιο παίζει πάλι εκείνο το τραγούδι που σε κάνει να ονειρεύεσαι πως χορεύεις ανέμελη σε μια εξωτική πλαζ με έναν κούκλο που λιώνει για σένα...και για το κορμί σου. Και πέντε, κι οχτώ, κι εννιά και δώδεκα. Γι αυτό το κορμί αγωνίζεσαι. Κι αφού τελειώσει το ημερήσιο μαρτύριο, ξεκολλάς από πάνω σου το σιχαμερό μαύρο κολάν, που ακουμπάς πάνω στο πλυντήριο των ρούχων και ξεβάφει -γνήσιο πράγμα σου λέω - και μπαίνεις στο ντους. Κι αφού βγεις από το ντους, περήφανη που κατάφερες και σήμερα να ολοκληρώσεις τις ασκήσεις σου, αλείφεις στα πόδια σου κι ένα λάδι για την κυτταρίτιδα, που είχες πάρει πριν 4-5 χρόνια, αλλά ποτέ δεν τελείωσες γιατί πλέον στα 32 ξέρεις πως οι κρέμες και τα λάδια αδυνατίσματος δεν κάνουν τίποτα αν εσύ δεν αποφασίσεις να ράψεις το στόμα σου. Αλλά μια που το έχεις, το βάζεις κι αυτό για να φύγει επιτέλους απ'τη μέση και να κάνεις χώρο στο ντουλαπάκι του μπάνιου για την καινούρια κρέμα ματιών, που 4-5 χρόνια πριν δε χρειαζόσουν. Κι αφού απλώσεις και το λάδι, παίρνεις τη μεζούρα από το πόμολο της πόρτας και μετράς το μπούτι σου στο ίδιο σημείο που το μετράς κάθε μέρα τους Καλοκαιρινούς μήνες των τελευταίων χρόνων. Καμία διαφορά. Ξανά-μετράς σφίγγοντας τη μεζούρα λίγο περισσότερο γύρω από το πόδι σου, και να που το δείχνει έναν πόντο πιο αδύνατο. Άτιμη, τα κατάφερες πάλι :)

Posted in | Leave a comment

Με πλάγια γράμματα

By | Published 19.7.12

...κι όλες αυτές οι αναμνήσεις από περασμένα Καλοκαίρια καρφώθηκαν στο μυαλό σου τη στιγμή που επιτέλους οι φετινές σου διακοπές άρχισαν να παίρνουν σχήμα. Αφού καταλήξατε στον προορισμό, αλλά κυρίως στο αιώνιο πρόβλημα, τις ημερομηνίες.  Βασικά στο πήγαινε, μια και το γύρνα καθόλου δε σε νοιάζει. Γύρνα όποτε θες ή μη γυρνάς ποτέ. Φέτος το νησί είναι μονάχα τέσσερις ώρες μακριά από δω και όχι έντεκα, αλλά είναι κι αυτές αρκετές για να ξεπλύνουν ό,τι μαζεύτηκε μες στον Χειμώνα. Τέσσερις ώρες στο κατάστρωμα, να βλέπεις την πόλη να απομακρύνεται και να μικραίνει, έως ότου εξαφανιστεί μαζί με τα προβλήματα και τις στενοχώριες σου. Και μετά θάλασσα. Και μετά το πρώτο μπάνιο. Γιατί όσα μπάνια κι αν έχεις κάνει στην Αττική, κακά τα ψέματα, δε μετράνε μία μπροστά στο πρώτο μπάνιο στο νησί. Δεν είναι τόσο το τοπίο που δε συγκρίνεται ή τα νερά που είναι τόσο πολύ πιο καθαρά κι ελκυστικά. Είναι που λείπει αυτό το βάρος που κουβαλούσες, αυτό που άφησες πίσω σου μαζί με τις τελευταίες εικόνες του Πειραιά. Και δεν έχεις καν την αγωνία αν θα σε περιμένει στο λιμάνι γυρνώντας για να τρυπώσει πάλι στη ψυχή σου. Καθόλου δε σε νοιάζει. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις, τίποτα που πρέπει ή δεν πρέπει να πεις. Κανείς δεν περιμένει από εσένα τίποτα κι εσύ δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν.

«Το βαλιτσάκι με τις προσδοκίες, τις άμυνες, τους φόβους και τα πρέπει το έφτιαξες κανονικά όπως κάθε χρόνο και το κουβάλησες, αν κι ασήκωτο, ως το λιμάνι. Και το έβαλες στο καράβι, αγνοώντας όλα τα μηνύματα και τα μαθήματα του Χειμώνα, γιατί το πείσμα σου αδερφάκι μου δε λέγεται. Κάθισες κι επάνω του μη τυχόν στο κλέψει κανείς. Βέβαια κανένας δεν του ρίχνει ματιά. «Καλύτερα για μένα», σκέφτεσαι, και σκύβεις το κεφάλι. 

 Λίγες ώρες αργότερα φτάνεις επιτέλους στο νησί και σηκώνεσαι από τη βαλίτσα για να κατέβεις απ'το πλοίο. Κι ενώ στέκεσαι στην ουρά ασφαλής ότι δε ξέχασες τίποτα, ότι όλα βρίσκονται μέσα στο πολύτιμο βαλιτσάκι που βαραίνει το χέρι σου, εκείνο ξαφνικά ανοίγει και όλα χύνονται στο πάτωμα. Ο κόσμος σε κοιτάζει κι αναρωτιέται τι σκατά κουβαλάς μαζί σου στο νησί. Κάποιοι σε βοηθούν διστακτικά να τα μαζέψεις και οι ματιές τους, όλο νόημα, σου σκίζουν την καρδιά. Είναι εκείνοι που καταλαβαίνουν πώς νιώθεις, που κατανοούν τους φόβους σου γιατί χρειάστηκε να κάνουν μεγάλη προσπάθεια στο παρελθόν για να απεγκλωβιστούν και οι ίδιοι απ'τους δικούς τους. Νιώθεις τόση ντροπή μπροστά σε όλους αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους. Και καθώς είσαι σκυμμένη πάνω από τους φόβους και τις αναστολές σου, προσπαθώντας να τα βάλεις όπως-όπως πίσω στη βαλίτσα σου, ξεσπάς σε κλάματα. Αν μέχρι τώρα ένιωθες απλά ντροπή, τώρα νιώθεις πως θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί. 

 Ψάχνεις πανικόβλητη στο πάτωμα την αυτοσυγκράτησή σου, σίγουρη πως θυμήθηκες να τη βάλεις στη βαλίτσα, αλλά μες στο χαμό δεν τη βρίσκεις πουθενά. Εξακολουθείς να κλαις ασταμάτητα και τα δάκρυα σου ποτίζουν το περιεχόμενο της βαλίτσας. Εκείνο με τη σειρά του αρχίζει να ξεθωριάζει μπροστά στα μάτια σου. Κι εσύ κλαις ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο δυνατά και τα δάκρυα σου πλημμυρίζουν το κατάστρωμα και παρασέρνουν στη θάλασσα τους φόβους, τις άμυνες, τα ταμπού, τις ανασφάλειες, την αυτοκυριαρχία σου, όλα.

Η ουρά μπροστά σου έχει προχωρήσει. Πρέπει να κατέβεις στο νησί με ό,τι σου έχει απομείνει. Καλές διακοπές. Σ'αγαπώ».



Posted in | Leave a comment

Κάμπινγκ φορ έβερ!

By | Published 18.7.12

Κάμπινγκ. Υπήρχε κι ένα σήριαλ με αυτό το όνομα. Παίζει να το ψιλό-χάζευες κιόλας, αλλά δεν είσαι και σίγουρη. Το μόνο που θυμάσαι είναι ο έντονος ήχος των τζιτζικιών σαν μουσική υπόκρουση στους διαλόγους. Αυτό.

 Από τα ατελείωτα Καλοκαίρια όμως που πέρασες στο κάμπινγκ σαν παιδί, θυμάσαι πολλά. Αμέτρητες παιδικές αναμνήσεις. Από την πρώτη χρονιά, που κυκλοφορούσες γύρω από την πορτοκαλί σκηνή με το μπεϊμπιλίνο σχεδόν 2 χρονών (εντάξει αυτό δεν το θυμάσαι για να είσαι ειλικρινής), έως την τελευταία, που ερωτεύτηκες έναν Άγγλο με άσπρες βλεφαρίδες γύρω στα 15. Ανάμεσα στην πρώτη και την τελευταία χρονιά που έκανες διακοπές με την οικογένειά σου, το κάμπινγκ στην Φοινικούντα αντικαταστάθηκε με το κάμπινγκ Kronos λίγο έξω από το Γύθειο και τη θέση της πορτοκαλί σκηνής πήρε ένα ευρύχωρο τροχόσπιτο ανάμεσα στα δέντρα. Τα ίδια δέντρα που αγκαλιάζατε με την αδερφή σου κλαίγοντας την τελευταία μέρα των διακοπών κατάμαυρες και κατάξανθες από την υπερβολική έκθεση στον ήλιο. Και τώρα που το σκέφτεσαι, δεν πρέπει να έχεις αγκαλιάσει δέντρο έκτοτε, σίγουρα όχι με τόση αγάπη.

Ο μπαμπάς σου ήταν ναυτικός κι επέστρεφε στην Ελλάδα κάθε χρόνο πριν τις διακοπές του Πάσχα. Τον Ιούνιο, με το κλείσιμο των σχολείων ξεκινούσατε οι τρείς σας για το κάμπινγκ. Η μαμά σου δυστυχώς έμενε πίσω γιατί έπρεπε να περιμένει την άδεια της, οπότε κι ερχόταν να σας βρει. Εσείς στις λίγες εβδομάδες που είχανε μεσολαβήσει, είχατε ήδη μεταμορφωθεί και βρισκόσασταν σε απόλυτη αρμονία με το τοπίο. Οι μύτες σας ήταν ήδη ξεφλουδισμένες και τα πρόσωπά σας γεμάτα πανάδες. Οι βλεφαρίδες σας ήταν κατάξανθες και τα μαλλιά σας αχτένιστα για μέρες. Οι πατούσες σας εξοικειωμένες με την καυτή άμμο - από το τροχόσπιτο ως την παραλία πήγαινες πάντα ξυπόλυτη. Είτε περπατώντας χαλαρή με ένα παγωτό στο χέρι, είτε τρέχοντας βολίδα φωνάζοντας "καίει, καίει, καίει", είτε αγκομαχώντας μεταφέροντας με την αδερφή σου το πανί του wind-surfing στη θάλασσα. Οι γονείς σου έκαναν wind-surfing, και μάλιστα ήταν και οι δύο πολύ καλοί στο άθλημα. Σε αντίθεση με σένα. Τουλάχιστον προσπάθησες, αλλά το πανί ήταν πολύ βαρύ για το σώμα σου και τα χέρια σου γεμίζανε φουσκάλες. Και για να λέμε και όλη την αλήθεια, δεν είχες και τον καλύτερο δάσκαλο. Ο μπαμπάς σου ποτέ δεν κατάφερε να ξεμπερδέψει το δεξί και το αριστερό, κι έτσι πολλές φορές η λάθος οδηγία "τη μάτσα δεξιά, τη μάτσα δεξιά, από την άλλη παιδί μου", είχε σαν αποτέλεσμα να καταλήγεις εσύ στο νερό και το πανί στο κεφάλι σου. Σου άρεσε όμως πολύ να φοράς το κόκκινο σωσίβιο και να πιάνεσαι στο πίσω μέρος της σανίδας, όταν έκαναν wind-surfing οι γονείς σου. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα, με το σώμα σου να σκίζει με ταχύτητα τη θάλασσα στα απόνερα που άφηνε η σανίδα. Και τι δε θα έδινες για να το ξαναζήσεις αυτό. Και μπορεί να μην κατάφερε ο μπαμπάς σου να σε μάθει wind-surfing, αλλά σε έμαθε ρακέτες. Η οδηγία ήταν σαφής: "Αν θέλεις να παίξουμε ρακέτες δε θα κάτσεις αν δεν καταφέρουμε να ανταλλάξουμε εκατό συνεχόμενες μπαλιές". Κι έτσι και γινόταν. Εκατό μπαλιές, με εσένα να έχεις καρφωμένα τα πόδια σου στην άμμο και να κουνάς πού και πού τη ρακέτα μαζί με το μαλλί, και τον μπαμπά σου να κάνει ασταμάτητα άλματα και βουτιές για να σώσει τις μπαλιές σου. Ωραία περνούσατε!

Φοινικούντα, Αύγουστος 1985
Μπορείς να γράφεις με τις ώρες για το κάμπινγκ και τις αναμνήσεις που κουβαλά. Το παγωμένο ποταμάκι με τα χελωνάκια που κατέληγε στη θάλασσα και δένατε τα καρπούζια σας για να διατηρούνται παγωμένα, το πινγκ-πονγκ στα μαγειρεία, τα κατακόρυφα και τις κωλοτούμπες τα απογεύματα στην άμμο, την ταβέρνα της Κυρα-Μαρίας λίγα μέτρα έξω από το κάμπινγκ. Υπέροχες αναμνήσεις, αξέχαστα αρώματα. Όταν σταματήσατε να πηγαίνετε, το κάμπινγκ Kronos έτυχε να αλλάξει ιδιοκτήτες. Μερικά χρόνια αργότερα που το επισκέφτηκες ξανά τίποτα δεν ήταν το ίδιο, έφυγες την ίδια κιόλας μέρα. Δε ξέρεις αν έφταιγε που ήταν παρατημένο και βρώμικο ή που τίποτα δε θύμιζε πια τις παιδικές σου διακοπές με το τροχόσπιτο. Αυτές οι στιγμές ήταν μοναδικές και γνωρίζεις πως δεν πρόκειται να τις ξαναζήσεις. Νιώθεις όμως απέραντη ευγνωμοσύνη. 

 Ειλικρινά δε μπορείς να σκεφτείς πιο ευτυχισμένα παιδικά Καλοκαίρια.

Posted in | Leave a comment

Έβαλα στόχο(2)

By | Published 16.7.12

Ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην αυστηρή τάξη και την απόλυτη αναρχία. Ανάμεσα στο συντηρητισμό και την απαξίωση καθετί παλιού κι επιμελώς δομημένου. Δεν υπάρχει μέση οδός για σένα. Προσπαθείς χρόνια να ισορροπήσεις ανάμεσα σε δυο ακραίες καταστάσεις σε κάθε έκφανση της ζωής σου, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνεις. Το σπίτι σου είναι καθαρό σαν χειρουργείο ή το απόλυτο αχούρι. Η διατροφή σου είναι αυστηρή, με θερμιδομετρητή και μεζούρα ανά χείρας ή η απόλυτη κραιπάλη. Το ντύσιμο σου είναι στην πένα ή πρωτοσέλιδο σε έντυπο fashion-police. Στη δουλειά σου σχεδιάζεις με απόλυτη συμμετρία ή δημιουργείς ένας χάος. Στο χορό ακολουθείς κάθε οδηγία ή αρνείσαι πεισματικά να κάνεις οτιδήποτε σου ζητηθεί. Το αμάξι σου...,βασικά αυτό αποτελεί τη μόνη εξαίρεση γιατί είναι πάντα σε κατάσταση τραγική.

Κάπως έτσι έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή. Κανένας δε γνωρίζει σε ποια πλευρά της τραμπάλας θα ξυπνήσεις το πρωί και σε ποια θα αποκοιμηθείς στο τέλος της μέρας. Κανένας δε γνωρίζει πόσο σε κουράζει αυτό το παιχνίδι. Υπάρχουν αμέτρητοι μηχανισμοί που χρησιμοποιούμε από παιδιά και οι οποίοι μπορεί να μας ταλαιπωρούν μια ολόκληρη ζωή, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς μας φταίει. Κι εσύ αισθάνεσαι πολύ τυχερή γιατί φέτος πήρες μια γεύση. Άρχισες να κατανοείς πώς λειτουργείς, πώς αντιδράς στις διάφορες καταστάσεις και κυρίως από πού πηγάζει η συμπεριφορά αυτή. Κατανοείς γιατί κινείσαι διαρκώς ανάμεσα στα δύο άκρα, αδυνατώντας να ισορροπήσεις ανάμεσα. Κατανοείς γιατί σε θυμώνει τόσο πολύ το "ανάμεσα", η μέση λύση, η μέση οδός. "The story of your life"! Να μην ενοχλείς, να μη ξεπερνάς τα όρια, να κινείσαι πάντα στην ασφάλεια του κέντρου, να μην προκαλείς με την εμφάνιση και τη συμπεριφορά σου. Ποτέ δε σου άρεσε η μέση, χίλιες φορές στο τέλος. Ακόμα και στο σχολείο κανείς δεν ασχολείται με τους καλούς μαθητές. Όλοι ασχολούνται με τους άριστους μαθητές και με τα στουρνάρια. Με εσένα κανείς. Είσαι αόρατη. Μέχρι και τα μαλλιά σου μισούσες μικρή. Θα ήθελες να είναι ή μαύρα ή κατάξανθα. Ποτέ δε σε ικανοποιούσε το καστανό σου χρώμα. Ήταν τόσο αδιάφορο στα μάτια σου. Τίποτα περίεργο πάνω σου. Μόνο το ντύσιμο σου. Κι αυτό γινόταν πάντα πηγή αρνητικών σχολίων πριν βγεις από το σπίτι. Ένα βάρος στην άλλη άκρη της τραμπάλας, πολύ μεγαλύτερο από τη μετρημένη προσωπικότητά σου σε μετέφερε μέσα σε μια στιγμή στην άλλη άκρη. Και λίγο μετά ο θυμός σου για τη συμπεριφορά που σου επιβλήθηκε, πολύ μεγαλύτερος από την κριτική της μαμάς σου, σε μετέφερε με μιας στην άλλη πλευρά. Και πήγαινε λέγοντας.

 Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν πολύ καλά σε αυτή τη θέση. Κάπου στη μέση. Αποφεύγοντας κάθε υπερβολή, κάθε ακραία συμπεριφορά. Εσύ πάλι και μόνο στη σκέψη μιας τέτοιας ζωής βαριέσαι θανάσιμα, ξενερώνεις εντελώς. Τι νόημα έχει μια ζωή μέσα σε τόσο στενά όρια, πόση συγκίνηση μπορεί να σου προσφέρει; Και μετά συνειδητοποιείς πως και η δική σου ζωή κάπως έτσι είναι τελικά. Μέσα σε όρια και μάλιστα αρκετά στενά. Μέσα στην ασφάλεια του γνώριμου και καλά δοκιμασμένου. Μα κυρίως μες στην ασφάλεια του αποδεκτού. Αν καταφέρεις κάποια στιγμή να ξεπεράσεις αυτά τα όρια, να κάνεις επιτέλους το break-through, να ζήσεις τη ζωή που ζεις μες στο κεφάλι σου, ίσως τελικά σταματήσεις να ξεσπάς στη διατροφή, στο σπίτι, στο χορό, στη δουλειά. Θα ξεκινήσεις αύριο κιόλας.

 Τι εννοείς "'Οχι Ιλιάνα, δε θα ξεκινήσεις αύριο. Θα ξεκινήσεις τώρα";

Posted in | 5 Comments

Δύο λέξεις, τρεις παράγραφοι

By | Published 12.7.12

Παιχνίδια εξουσίας. Μια έκφραση που άκουσα πρώτη φορά από τη Δασκάλα στο τραπέζι μιας καφετέριας  πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή δεν ήταν η πρώτη φορά που την άκουσα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έκανε νόημα, η πρώτη φορά που στο άκουσμα της κάτι συνέβη μέσα μου. Μιλούσαμε για σχέσεις. Ποτέ ως τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα παιχνίδια εξουσίας παίζονται στις ανθρώπινες σχέσεις και συγκεκριμένα - μια και αυτό ήταν το θέμα συζήτησης - στις προσωπικές σχέσεις μεταξύ δύο συντρόφων. Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα. Την κοιτούσα αποσβολωμένη σαν να μου αποκάλυψε ένα τεράστιο μυστικό, σαν να μου έβαλε στο χέρι το κλειδί μιας αιώνια κλειδωμένης πόρτας. Ανακούφιση κι ενθουσιασμός γιατί μέσα σε μια στιγμή έγιναν όλα ξεκάθαρα, λες και διαλύθηκε μονομιάς ένα τεράστιο σύννεφο που αιωρούνταν από πάντα μπροστά στα μάτια μου και ταυτόχρονα μια τρομαχτική βροχή από πέτρες στο κεφάλι μου και μια απογοήτευση για τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα πως δε θέλω να συμμετέχω σε παιχνίδια εξουσίας. Αποφάσισα πως δεν είμαι διατεθειμένη να τα ανεχτώ και πως ταυτόχρονα έπρεπε να κάνω τεράστια προσπάθεια για να τα αποβάλλω από τη συμπεριφορά μου.

Ποιός θα επικρατήσει μέσα στη σχέση;
Ποιός θα έχει το πάνω χέρι;
Ποιός θα είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις που αφορούν την κοινή πορεία του ζευγαριού;
Πώς θα σε κατακτήσω;
Πώς θα διασφαλίσω την συναισθηματική σου εξάρτηση από εμένα;
Πώς θα σε κάνω να υποφέρεις μακριά μου;
Πως θα σε πείσω πως είμαι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί;
Πώς θα χρησιμοποιήσω το παιχνίδι των ενοχών και των τύψεων για να σε κρατώ δέσμιο για πάντα;
Πώς θα χρησιμοποιήσω τις αδυναμίες μου και το εύθραυστο της γυναικείας μου φύσης για να σου δημιουργώ τη ψευδαίσθηση πως είσαι σωτήρας και προστάτης μου;
Πώς θα σε κάνω να αισθάνεσαι σπουδαίος για να έχεις τη ψευδαίσθηση πως δίπλα μου είσαι πιο δυνατός;
Πώς; Πώς; Πώς!

Είδες πόση δύναμη έχει τελικά η ανασφάλειά σου; Μην την υποτιμάς, είναι ικανή για όλα. Είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της σχέσης σου. Μπορεί εσύ να νομίζεις ότι μπαίνοντας σε μια σχέση η ανασφάλεια σου θα καταλαγιάσει, αλλά έκπληκτη συνειδητοποιείς ότι εκείνη θεριεύει. Είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Είναι το δηλητήριο που σε γέμισαν γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, τα κοινωνικά πρότυπα και πρέπει, στα οποία ενδεχομένως αισθάνεσαι πως δεν ανταποκρίνεσαι επαρκώς και νιώθεις μικρή, λίγη, ασήμαντη. Κι όταν κάποιος τολμήσει να σε διαψεύσει, προσφέροντάς σου τη συντροφιά και την αγάπη του, γίνεσαι καχύποπτη. Δεν πιστεύεις πως αξίζεις την αγάπη του, σίγουρα σε κοροϊδεύει, ενδεχομένως θέλει να σε εκμεταλλευτεί, πιθανότατα κάτι δεν πάει καλά και με τον ίδιο. Γνωρίζεις καλά πως η ανασφάλειά σου είναι η πηγή της αδυναμίας σου. Αυτό που δε γνωρίζεις είναι πως η ανασφάλειά σου τρέφει το εγώ σου. Το τρέφει, το γιγαντώνει και σαν αποτέλεσμα φτιάχνει ένα τεράστιο, κομπλεξικό εγώ που πρέπει πάση θυσία να επιβιώσει και να επιβληθεί μέσα στη σχέση μέσα από ατελείωτα παιχνίδια εξουσίας. Ένα απαίσιο κοκτέιλ αισθημάτων κατωτερότητας και ανάγκης για επιβεβαίωση  είναι η απόλυτη συνταγή για την καταστροφή της σχέσης σου. Μπορεί να μην το συνειδητοποιήσεις ποτέ. Σε αυτήν την περίπτωση είσαι η μεγάλη χαμένη των παιχνιδιών που εσύ η ίδια στήνεις.
Σταμάτα να παίζεις. Δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω να χάνεις.

Posted in | 1 Comment

photo SHOOT day

By | Published 11.7.12

Κουτιά, άλμπουμ, στικάκια, σκληροί δίσκοι, φωτογραφίες παντού. Ικαρία 2007, Βερολίνο 2008, Γενέθλια Μαρίας, Εκδρομή στην Άνδρο, Cardiff 2003, Καλαμάτα-Πάσχα 2009, Παράσταση χορού 2011. Φωτογραφίες παντού. Γιατί τις τραβάς όλες αυτές τις φωτογραφίες; Να τις κάνεις τι; Πόσο δέσμια σε κρατάνε; Βλέπεις ένα όμορφο χαμόγελο και το απαθανατίζεις. Γιατί; Τι νόημα έχει; Ένα χαμόγελο στο τώρα που την επόμενη στιγμή θα ανήκει στο παρελθόν. Πρόλαβες να το απαθανατίσεις. Πρόλαβες όμως να το ευχαριστηθείς, να το ζήσεις; Πας διακοπές με το αγόρι σου και κλειδώνεις σε εικόνες κάθε στιγμή. Γιατί; Γιατί τον φωτογραφίζεις; Στέκεται δίπλα σου, μπορείς να τον αγκαλιάσεις, να τον φιλήσεις. Γιατί τον φωτογραφίζεις; Για να τον χαζεύεις όταν λείπει, όταν θα έχει πια φύγει; Γιατί; Αφού δε θα είναι πια εκεί. Θα ανήκει στο παρελθόν μαζί με ένα βουνό φωτογραφίες.

Κρατάς μετά από χρόνια ένα σωρό φωτογραφίες, κι ενώ αισθάνεσαι πως σε κρατάνε πίσω και θες να τις ξεφορτωθείς όλες, από την πρώτη έως την τελευταία, δεν το τολμάς. Φοβάσαι πως αν τις διαγράψεις θα είναι σαν να καταστρέφεις και το τελευταίο ίχνος της κοινής σας πορείας. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Γιατί δεν τις διαγράφεις; Γιατί τις κρατάς; Τι φοβάσαι; Γιατί φυλάς το παρελθόν σου; Γιατί δεν το αφήνεις εκεί που ανήκει; Γιατί το αναζητάς, το θυμάσαι, το συντηρείς; Πότε θα σταματήσεις να πηδάς από το παρελθόν στο μέλλον, αγνοώντας το παρόν; Αγνοώντας τη ζωή. Το παρελθόν δεν έχει ζωή πια, το μέλλον όχι ακόμα. Η ζωή υπάρχει μόνο στο παρόν. Κι επιτέλους ήρθε η ώρα να κάνεις λίγο χώρο στο σκληρό δίσκο. Να κατεβάσεις και το τελευταίο άλμπουμ το Red Hot Chili Peppers. Να δεις που θα φτάσει η ώρα της συναυλίας κι εσύ θα τραγουδάς ακόμα τα παλιά.

Posted in | 1 Comment
By | Published 10.7.12


Μα κάθε φορά που το ακούς; Κάθε φορά;

Posted in | Leave a comment

Του καύσωνα

By

Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη θέλω να πάω. Ένα ταξίδι, που έχω κάνει να φαντάζει τόσο δύσκολο. Σχεδόν ακατόρθωτο. Δηλαδή σε φάση που έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στο ταξίδι του μέλιτος. Που προϋποθέτει, όπως καταλαβαίνεις, έναν γάμο. Στον οποίον η νύφη θα πρέπει να'μαι εγώ. Τόσο δύσκολο το έχω κάνει να φαντάζει. Σχεδόν ακατόρθωτο. Αν παντρευτώ, στο λέω, μην περιμένεις φουντωτά νυφικά, τούρτες και παραδοσιακά γλέντια. Σιχαίνομαι τις παραδόσεις του γάμου. Αλλά το ταξίδι του μέλιτος θα το κρατήσω. Για να μη λες ότι μηδενίζω τα πάντα. Θα πάω στη Νέα Υόρκη. Εκτός αν ο γαμπρός δε συμφωνεί. Στην περίπτωση αυτή θα πάω στη Νέα Υόρκη. Μόνη μου. Bachelor! Κι αυτό θα το κρατήσω. Κι αν μου τα έχουν πει σωστά, το bachelor το πληρώνουν οι φίλες της νύφης. Bachelor στη Νέα Υόρκη λοιπόν. Και να δεις που θα έχουν λακίσει όλες μέχρι τότε. Γιατί μέχρι να αποφασίσω να παντρευτώ, θα πρέπει να έχει αποφασίσει κάποιος άλλος να παντρευτεί εμένα. Και να είναι και τόσο ανοιχτόμυαλος που να δεχτεί να κάνω εγώ bachelor στη Νέα Υόρκη, ενώ εκείνος στην Αθήνα. Αυτός ανοιχτόμυαλος, εγώ όχι. Δεν αρέσουν στους άντρες οι ανοιχτόμυαλες γυναίκες, σου το υπογράφω. Εκτός αν είναι ανοιχτόμυαλες κατ'επιλογή. Όχι δική τους καλέ, του συζύγου. Αυτές δεν τις θέλω στο bachelor μου. Είναι τόσο καταπιεσμένες, που θα βγάλουν το άχτι τους στο ταξίδι και φοβάμαι μήπως μου κλέψουν τη δόξα. Δεν τις θέλω. Να μείνουν σπίτι να δοξάζουν τον άντρα τους. Εγώ πάω Νέα Υόρκη.

Posted in | Leave a comment

On the beach

By | Published 9.7.12

Το Σάββατο έκανα επιτέλους το πρώτο μου μπάνιο. Η παραλία ήταν πακτωμένη, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, αλλά τα νερά ήταν δροσερά και καθαρά - ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζαν. Δυο συμπεράσματα έβγαλα κάνοντας τις πρώτες βουτιές.

Το πρώτο, ότι αν απλώσεις επιμελώς ένα καλό αντηλιακό στο σπίτι πριν φορέσεις το μαγιό, δεν κινδυνεύεις να καείς, όσο δυνατός κι αν είναι ο ήλιος. Τελικά τα αντηλιακά είναι όντως αποτελεσματικά. Μάλλον τη ζημιά την παθαίνουμε το πρώτο μισάωρο, που μένουμε εκτεθειμένοι στον ήλιο γιατί περιμένουμε να απλώσουμε το αντηλιακό μετά την πρώτη βουτιά. Τουλάχιστον αυτό συνήθιζα να κάνω εγώ... Κι επίσης επειδή το βάζουμε τσάτρα-πάτρα και πάντα κάποια σημεία μένουν απροστάτευτα. Πάντως το Σάββατο και μετά από τέσσερις ώρες στον ήλιο, παραμένω ακόμα, ευτυχώς ή δυστυχώς, κάτασπρη!

 Το δεύτερο, ότι είδα περισσότερους κώλους σε μια μέρα απ'ότι θα ήθελα. Σφριγηλούς, πεσμένους, μαυρισμένους, λεπτούς, χοντρούς, με κυτταρίτιδα, με ραγάδες, τα πάντα όλα. Καλά κάνετε κορίτσια, απελευθερωθείτε με όποιον τρόπο μπορείτε, αλλά το να θεωρείς ότι απελευθερώνεσαι την ίδια στιγμή που γίνεσαι ολοένα και περισσότερο δέσμια της οποιασδήποτε τάσης, είναι λιγάκι οξύμωρο, δε βρίσκεις; Προσωπικά δεν είδα μια παραλία γεμάτη απελευθερωμένες και sexy γυναίκες, είδα μια παραλία γεμάτη θύματα της μόδας.
Some individuality people!

Posted in | Leave a comment

Εν ώρα εργασίας

By | Published 3.7.12

Καλά μη νομίζεις πως ξέρω τι θέλω να γράψω. Δε ξέρω. Απλά rend-άρω.
Αυτός ο Ιούλης είναι σκέτο δράμα. Εντάξει, θα περάσει, αλλά πότε; Δε είσαι και σίγουρη τι θα κάνεις τον Αύγουστο. Ζεσταίνεσαι, αλλά όχι κι ακριβώς, απλά νιώθεις λίγο βαριά τα πόδια σου κι αισθάνεσαι ότι πρήζονται (ευχαριστώ μαμά για το κληρονομικό αυτό χάρισμα) κι αναζητάς μια παραλία απεγνωσμένα, αλλά από την άλλη δε σου κάνει καθόλου κέφι να λιώσεις 40 λεπτά μέσα στο αμάξι για να βρεθείς σε μια πακτωμένη, μέτρια παραλία της Αττικής. Χμ, αυτή ήταν μια μεγάλη πρόταση. Και ταξιδεύεις νοερά σε εκείνη τη γαλήνια παραλία με τα λιγοστά δεντράκια στη Σέριφο μπροστά στο κάμπινγκ, που δε θυμάσαι και πώς την λένε, αλλά θυμάσαι πόσο σου είχε αρέσει το 2001 που βρέθηκες εκεί. Και μάλλον, με βάση τις προτιμήσεις της παρέας, θα ξαναβρεθείς εκεί και πάλι φέτος. Σ'αυτήν την παραλία, θυμάσαι, καθιέρωσες το θαλάσσιο στρώμα στις διακοπές. Απαραίτητο αξεσουάρ. Δένεις σχοινάκι στη μια του άκρη, δένεις την άλλη σε μια σημαδούρα και κοιμάσαι γλυκά με το πλίτσι πλίτσι της θάλασσας, ενώ παράλληλα μαυρίζεις δίχως να καίγεσαι. Σκηνή, στρώμα, βουτιά. Δε χρειάζεται καν να ανακαλύψεις τις υπόλοιπες παραλίες του νησιού. Θα τη βγάλεις εκεί.

 Και φαντάσου λέει να πας και η παραλία να μην έχει καμία σχέση με την αίσθηση που σου είχε αφήσει τότε. Φαντάσου να την έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου και μόλις την αντικρίσεις να απογοητευτείς. Γιατί τότε ήσουν κι ερωτευμένη και τα έβλεπες όλα μέσα από ροζ γυαλιά. Ήσουν και 21. Βασικά αυτό, χέσ'τον έρωτα. Ήσουν 21. Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο. Δηλαδή παίζει ακόμα και να έχεις ψηλώσει από τότε. Ή παχύνει. Τέλος πάντων.

Posted in | 2 Comments
Από το Blogger.

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.