Την άλλη εβδομάδα κλείνεις τα 33.
Παύση.
Αναλογίζεσαι για λίγο κατά πόσο έχεις τηρήσει το πρόγραμμα.
Παιδικός σταθμός, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο, φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Εντάξει, σε επίπεδο μόρφωσης τα κατάφερες αρκετά καλά, εξασφαλίζοντας στον εαυτό σου αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας κι ενασχόληση με ένα αντικείμενο που αγαπάς. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Θα ήθελες να έχεις πετύχει τα διπλά και τα τρίδιπλα, είχες σίγουρα ονειρευτεί πολύ περισσότερα, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησες ότι δεν είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις ούτε την προσωπική σου ζωή ούτε και την ψυχική σου ηρεμία στο βωμό της επαγγελματικής επιτυχίας. Αλλά δεν είσαι και τόσο σίγουρη ότι τα έχεις καταφέρει τελικά. Τουλάχιστον όχι σύμφωνα με το "πρόγραμμα".
Τα ανίψια σου, πέντε κι επτά χρονών, σε ρωτάνε πότε θα παντρευτείς, πότε θα κάνεις μωρό. Καλά, πότε μάθανε αυτά για το πρόγραμμα; Πού ξέρουν ότι σύμφωνα με αυτό έχεις καθυστερήσει; Πού καταλαβαίνουν ότι έχεις μείνει πίσω; Ρίχνουν κάποια μαγική σκόνη στο γάλα; Πώς γίνεται να αφομοιώνουμε όλοι τόσο γρήγορα το πρόγραμμα και να ζούμε με στόχο την επιτυχή τήρησή του; Και κυρίως πώς γίνεται να αισθανόμαστε τόσο ελεύθεροι όντας εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτό;
Πατάς τα τριάντα κι αρχίζουν να χτυπάνε καμπανάκια. Το βιολογικό σου ρολόι, λες. Για άκου λίγο καλύτερα. Σου έχουν περάσει με τόσο μεγάλη επιτυχία στο υποσυνείδητο τη ροή της ζωής σου ολόκληρης, που αν τύχει και ξεστρατίσεις λίγο, αρχίζεις κι ακούς φωνές που προσπαθούν απεγνωσμένα να σε φέρουν στον ίσιο δρόμο. "Τα χρόνια περνούν, πρέπει να νοικοκυρευτείς, πότε περιμένεις να κάνεις οικογένεια"; Μεγαλώνεις και μαζί με σένα και οι γονείς σου που λαχταρούν να αγκαλιάσουν ένα εγγονάκι που ιδανικά θα έχει και το όνομα τους. Ο χρόνος κυλά, έχεις καθυστερήσει, κινείσαι πλέον εκτός χρονοδιαγράμματος κι αυτό σου προκαλεί άγχος κι ανασφάλεια.
Κι αφού αισθάνεσαι πως μέσα στο πρόγραμμα θα είσαι ήρεμη κι ασφαλής, αφού πιστεύεις πως μόνο τηρώντας το θα ζήσεις ευτυχισμένη, τότε γιατί συναντάς διαρκώς ανθρώπους μέσα σε αυτό πιεσμένους κι ανήσυχους, που θέλουν πάση θυσία να ξεφύγουν, που το κατηγορούν ότι τους στέρησε τα όνειρα που κάνανε, ότι εξαιτίας του δε ζουν τη ζωή τους με τον τρόπο που αληθινά επιθυμούν; Ποιος ευθύνεται γι αυτό; Ποιος φταίει αν τήρησες το πρόγραμμα κατά γράμμα χωρίς ποτέ να πάρεις λίγο χρόνο για να κατανοήσεις τι θέλεις; Να νιώσεις πώς θέλεις να ζήσεις; Πέρα από όσα επιτάσσει η κοινωνία, πέρα από όσα ρομποτικά αναπαραγάγεις κι εσύ η ίδια; Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να ζήσουμε όλοι την ίδια ζωή;
Δημοσίευση σχολίου