Χτυπά το ξυπνητήρι. Τρία δευτερόλεπτα. Τόσο περίπου διαρκεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι από τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου έως ότου θυμηθείς ποια είσαι και τι κάνεις. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία δεν καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι, δε θυμάσαι αν είσαι σε σχέση ή ελεύθερη, αν έχασες τη δουλειά σου ή κάτι άλλο, αν είναι μέρα ή νύχτα. Δε ξέρεις πόσο χρονών είσαι, αν είναι Δευτέρα και πρέπει να ξεκινήσεις δίαιτα ή μπορείς να φας την κρέπα που ονειρεύτηκες και η γεύση της οποίας είναι ακόμα έντονη στο στόμα σου. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία συνειδητό κι ασυνείδητο παλεύουν για να υπερισχύσει τελικά - δυστυχώς αν θες τη γνώμη μου - το συνειδητό. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές ανακουφίζεσαι που συνειδητοποιείς ότι η σφαίρα που έφαγες στο κεφάλι από παλιό συμμαθητή την ώρα που αγωνιζόσουν να επιβιώσεις σε κρανίου τόπο κατά τη συντέλεια του κόσμου, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Αλλά τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα φτάνει με μορφή σφαλιάρας, πυρπολώντας το μυαλό σου με ένα σωρό πληροφορίες που σε γεμίζουν άγχος.
Τα αγαπάς αυτά τα τρία δευτερόλεπτα. Είναι πολύτιμα για σένα. Σε βάζουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου όλα είναι δυνατά. Όλα. Τα πάντα. Σε μια κατάσταση, στην οποία δεν έχει σημασία ούτε το όνομα σου, ούτε η ηλικία σου, ούτε οι σπουδές σου ή η επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Τίποτα από όλα αυτά που σε στενεύουν δεν έχεις φορέσει ακόμα. Είσαι ελεύθερη.
Αναρωτιέσαι πώς μπορείς να διευρύνεις αυτόν το χρόνο. Ποιος είναι ο τρόπος για να παραμείνεις με αυτήν την αίσθηση απόλυτης ελευθερίας λίγο παραπάνω. Κι ακόμα λίγο. Τι σε εμποδίζει να το κάνεις; Και καθώς προσπαθείς να βρεις την απάντηση, δυσανασχετείς. Σκέφτεσαι πως οι άνθρωποι, όταν πρωτογνωρίζεστε, συνηθίζουν να σε ρωτούν ποιο είναι το επάγγελμα σου, σε ποια περιοχή μένεις, την ηλικία σου ή την καταγωγή σου. Και, ενώ μια ζωή φροντίζεις οι απαντήσεις που θα δώσεις σε αυτές τις συγκεκριμένες ερωτήσεις να σε βγάζουν ασπροπρόσωπη, πλέον βαριέσαι να το ξανακάνεις, βαριέσαι να δώσεις τις ίδιες απαντήσεις, βαριέσαι να δεις τις ίδιες αντιδράσεις. Μέσα στα τρία πρώτα λεπτά μιας νέας γνωριμίας έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου σε ένα ασφυκτικά στενάχωρο κουτί. Όσο γυαλιστερό κι όσο κομψό κι αν μοιάζει. Τίποτα το ιδιαίτερο εδώ που τα λέμε.
Πώς σε λένε; Ιλιάνα.
Πού μένεις; Χολαργό.
Με τι ασχολείσαι; Είμαι διακοσμήτρια.
Δουλεύεις μόνη σου; Όχι, σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο.
Ευχαριστημένη; Αρκετά.
Μια κασέτα που ούτε σε εκφράζει, ούτε σε χαρακτηρίζει. Μια κασέτα που σε κατατάσσει και σε περιορίζει. Θέλεις να απαλλαγείς από αυτήν. Την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο θα προσπαθήσεις να αποφύγεις τέτοιες τετριμμένες ερωτήσεις. Θα έχουν κουραστεί κι άλλοι να τις απαντούν, δε μπορεί να είσαι η μόνη. Την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο θα τον ρωτήσεις - για παράδειγμα - ποια είναι η αγαπημένη του εποχή του χρόνου ή τι τον ευχαριστεί να κάνει το πρωινό του Σαββάτου, μόλις ξυπνήσει. Μόλις περάσουν τα τρία δευτερόλεπτα απόλυτης ελευθερίας.
Δημοσίευση σχολίου