Δύσκολες καταστάσεις κατά τη διάρκεια της ζωή σου σε προτρέπουν ή αναγκάζουν να στραφείς μέσα σου και να περιηγηθείς σε κομμάτια του εαυτού σου σκοτεινά που συνήθως αποφεύγεις να προσεγγίσεις. Συχνά η διαδικασία αυτή είναι επίπονη και μοναχική, και όσα ανακαλύπτεις στη διάρκειά της κι αρχικά δε ξέρεις πώς να χειριστείς, σε τρομάζουν ή/και σε θυμώνουν. Όμως αυτή η στροφή εντός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κλείσεις έναν κύκλο που πρέπει να κλείσει και σίγουρη γι αυτό θα είσαι μονάχα όταν βουτήξεις στα βαθιά, κολυμπήσεις ξεπερνώντας τους φόβους σου κι ανακαλύψεις τα μυστικά του βυθού. Το γεγονός που σε οδηγεί εκεί - στον βυθό - μπορείς να το αντιμετωπίσεις σαν αναποδιά και δυσκολία ή σαν τυχερή συγκυρία. Το ίδιο γεγονός.
Και κάποτε έρχεται εκείνη η ώρα που επιτέλους αναδύεσαι και πάλι στην επιφάνεια, το φως λούζει τα μάτια σου και ζεσταίνει την καρδιά σου και τότε τη χαρά σου δε μπορεί να την επισκιάσει κανείς και τίποτα. Τότε νιώθεις νικήτρια, τότε καταλαβαίνεις πως η βουτιά, όχι μόνο άξιζε τον κόπο, αλλά ήταν και το πολυτιμότερο δώρο που έχεις κάνει στον εαυτό σου. Βγαίνεις στην επιφάνεια και βλέπεις με άλλα μάτια, γεύεσαι με άλλο στόμα. Νιώθεις σαν να γεννιέσαι ξανά. Και αυτήν τη φορά αισθάνεσαι μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη για τη ζωή σου.
Κοιτάς για λίγο πίσω, στις στιγμές που γκρίνιαζες ότι όλα σου πάνε στραβά. Αυτά τα στραβά που τώρα αγαπάς κι ευχαριστείς που βρέθηκαν στο δρόμο σου, καθόλου τυχαία. Αυτά τα στραβά που στάθηκαν αφορμή για να ανακαλύψεις ποια είσαι, τα χαρακτηριστικά σου εκείνα που σε κάνουν μοναδική και που ακόμα κι αν κάποια από αυτά δεν σου αρέσουν και θέλεις να αλλάξεις, καταφέρνεις καταρχήν να τα αποδεχθείς γιατί ανακαλύπτεις επιτέλους τις ρίζες τους. Ένα τεράστιο κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και οι διάφορες συμπεριφορές κι αντιδράσεις σου γίνονται, όχι μόνο αντιληπτές, αλλά και κατανοητές. Πλέον δε γνωρίζεις μόνο τι σε θυμώνει, αλλά και ποια πληγή ξύνει. Δε γνωρίζεις μόνο τι σε ανακουφίζει, αλλά και ποια βαθύτερη ανάγκη σου καλύπτει. Παρατηρείς κι αποκτάς σιγά-σιγά συνείδηση του εαυτού σου. Και τότε συμβαίνει κάτι μαγικό: Σε αγαπάς άνευ όρων. Σε φροντίζεις, σε αγκαλιάζεις, σε περιποιείσαι, σε ρωτάς και σου απαντάς. Αποκτάς με τον εαυτό σου μια υπέροχη σχέση με αλήθεια κι αγάπη. Και δεν τον κατηγορείς που δεν κατάφερες να την αποκτήσεις νωρίτερα. Τώρα ήταν η στιγμή και κανένας χρόνος δεν πήγε χαμένος.
Δεν είσαι σίγουρη αν βούτηξες οικειοθελώς ή αν σε έσπρωξαν. Δεν ξέρεις αν ήταν προτροπή ή ανάγκη. Πάντως να κολυμπάς μια φορά ξέρεις, αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο, κολυμπάς λίγο αργά. Και καμιά φορά χάνεις προσανατολισμό και κατεύθυνση. Και άλλοτε πάλι κουράζεσαι και θέλεις να τα παρατήσεις. Μα όλες αυτές οι αδυναμίες και ιδιαιτερότητές σου είναι που σε κάνουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου ακόμα πιο πολύ. Και τότε είναι που επιταχύνεις.
Και δεν περιμένεις να φτάσεις κάπου, όχι.
Η ουσία είναι στο κολύμπι, ναι.
Και δεν περιμένεις να φτάσεις κάπου, όχι.
Η ουσία είναι στο κολύμπι, ναι.
Δημοσίευση σχολίου