Σήμερα γράφεις με αφορμή περασμένο post της Mary&Me που ξεκίνησε από την έκθεση φωτογραφίας του Helmut Newton στη Στέγη και κατέληξε στο συναίσθημα της κτητικότητας, γιατί μπορεί. Εσύ στην έκθεση δεν πήγες γιατί τελευταία το έχεις ρίξει στον ύπνο, αλλά και στο pilates γιατί μπήκε Μάρτης και δε σκοπεύεις να λανσάρεις τη στολή του δύτη ούτε και φέτος. Αλλά τα λίγα λόγια περί κτητικότητας που διάβασες ξύπνησαν μνήμες από έναν άνθρωπο που για μια περίοδο της ζωής σου δεν πάλευες με τίποτα. Τον εαυτό σου καλέ. Κι ενώ, εντελώς αντικειμενικά και μεταξύ μας, είχες κάθε δίκιο να ανησυχείς και να ζηλεύεις, δεν είχες καμία απολύτως δικαιολογία για να γίνεις κτητική απέναντι στον άλλον. Όποιος κι αν είναι, κτήμα σου μια φορά δεν είναι. Αλλά αυτό το κατάλαβες αργότερα. Όταν πήρες τα μπογαλάκια σου - δυο τζιν και μια μπλούζα - απομακρύνθηκες και είδες το πρόβλημα από απόσταση, σαν παρατηρητής. Τότε τα πες ένα χεράκι στον ωροσκόπο σου - σκορπιός, τι να σου κάνει και δαύτος - κι ορκίστηκες να αφήσεις πίσω σου τέτοιου είδους συμπεριφορές κι ανθρώπους. Για να τον πείσεις δε, χρειάστηκε να παραθέσεις ένα σωρό επιχειρήματα. Άκου.
Καταρχήν, ξεκινώντας από τα βασικά, με την κτητικότητα δεν καταφέρνεις απολύτως τίποτα που θέλεις ή χρειάζεσαι. Δηλαδή πιο τίποτα πεθαίνεις. Όσο εσύ καταπιέζεις, τόσο ο άλλος ξεγλιστρά και αντιδρά. Ανακρίνεις; Ξεγλιστρά με ψέματα. Γκρινιάζεις; Αντιδρά με φωνές. Και μην πας μακριά, θυμήσου τον εαυτό σου σε παιδική και εφηβική ηλικία. Γιατί την κτητικότητα την μαθαίνεις από κούνια μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, καθώς εκδηλώνεται όλο της το μεγαλείο από τους γονείς, που παρακολουθούν κάθε σου βήμα και περιμένουν να κάνεις τα πάντα όπως σου υποδεικνύουν οι ίδιοι, έμμεσα ή άμεσα. Τι καλά! Οπότε, τι να κάνεις κι εσύ, βάζεις σε λειτουργία τις άμυνες σου και προκειμένου να γλιτώσεις τον έλεγχο και να αποφύγεις την κατσάδα, εφευρίσκεις κάτι ιστορίες, τύφλα να 'χει ο Φώσκολος. Δηλαδή το πόσες φορές κοιμήθηκες στη φίλη σου τη Μαρία γιατί η μαμά της ήταν φυσικός και το επόμενο πρωί σας βοηθούσε να λύσετε τις ασκήσεις, δε λέγεται. Τι κι αν έμεινες στούρνος στη Φυσική, τον νόμο της έλξης εσύ τον έμαθες αλλιώς. Οπότε αν δε θέλεις να ακούς ιστορίες για αγρίους, για λάστιχα που σκάσανε, για κινητά που δεν πιάνανε, για φίλους που είχαν πρόβλημα και ήθελαν συμπαράσταση, για έκτακτα επαγγελματικά ραντεβού και δε συμμαζεύεται, άσε το υφάκι του αστυνόμου Θεοχάρη και πιες ένα χαμομήλι. Ή ένα τζιν. Ή δύο.
Αλλά το ότι σε έχει φλομώσει ο καλός σου στο ψέμα δεν είναι το χειρότερο που σου έχει συμβεί. Όχι. Το χειρότερο είναι ότι εσύ έχεις χάσει τον εαυτό σου, τον ύπνο σου, τ' αυγά και τα πασχάλια κι αφήνεις τις μέρες να περνούν ψάχνοντας τις αποδείξεις που θα τον ενοχοποιήσουν για να καταλάβουν επιτέλους και τα ρεμάλια οι φίλοι του ότι δεν είσαι εσύ η τρελή, αυτός είναι ο άπιστος. Λες και το ένα αναιρεί το άλλο. Δυστυχώς, είτε πιστός είτε άπιστος, εσύ τον τίτλο της τρελής τον κέρδισες με το σπαθί σου. Μαζί με την κορδέλα του, το στέμμα του και τα πικρόχολα σχόλια κοινού και κριτικής. Η ζωή κυλά κι εσύ, miss paranoia, αντί να ασχολείσαι με τον εαυτό σου και ό,τι σου φτιάχνει τη διάθεση, ασχολείσαι με κάποιον που έτσι κι αλλιώς, καθώς φαίνεται, αργά ή γρήγορα θα γίνει πρώην. Και τέλος πάντων, αν δεν εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Προκειμένου να τρώγεσαι με τα ρούχα σου και να υποφέρετε κι εσύ κι αυτός μέσα στις αμφιβολίες και τις ενοχές, φύγε από τη σχέση και τίναξε κι εκείνη την πορτοκαλιά με τα πορτοκάλια να δεις ποιος θα είναι ο επόμενος. Κι όπως θα 'ρχεσαι, φέρε ένα ζουμερό πορτοκαλάκι και σε μένα.
CUT (ο ήχος της κλακέτας). Περίμενε, μην τινάζεις ακόμα και πηγαίνουν και τα πορτοκάλια χαμένα.
Ήρθε εκείνη η ώρα - και δεν παίρνει άλλη αναβολή - που πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη, όχι για να δεις αν σε κολακεύει το καινούριο σου φόρεμα (άντε καλά, και γι αυτό), αλλά κυρίως για να προσπαθήσεις να διακρίνεις τι φταίει. Τι είναι αυτό που γεννά την κτητικότητά σου, από πού πηγάζει. Γιατί ο άλλος μπορεί να ήταν όντως άπιστος - λύσσαξες πια - αλλά εκείνος ήταν μονάχα η αφορμή. Κι εσύ τώρα ψάχνεις την αιτία με την οποία αυτός πιθανότατα δε συνδέεται καν. Και ξέρεις κάτι; Νομίζω πως κοιτάζοντάς σε στον καθρέπτη θα αποφασίσεις ότι το φόρεμα σου δεν σε κολακεύει. Και θα δοκιμάσεις άλλο, μα ούτε εκείνο θα σου αρέσει. Και μετά άλλο, κι άλλο. Αλλά, οι κατσίκες σε εκλιπαρούν, πριν κατεβάσεις όλη την ντουλάπα, δοκίμασε αντί για φόρεμα να αλλάξεις τον τρόπο που κοιτάς τον εαυτό σου. Και κλείσε του και το μάτι.
Τώρα τινάζεις.
Δημοσίευση σχολίου