Χθες πήγες σε ένα πάρτι. Περιτριγυρισμένη από ανθρώπους για τους οποίους το να χορεύει κανείς μόνος του χωρίς αναστολές παρασυρόμενος από τη μουσική σε ένα δικό του μαγικό ταξίδι δεν είναι απλά φυσιολογικό, είναι υπέροχο. Έτσι κατάφερες για λίγο να χορέψεις κι εσύ μετά από πολύ καιρό με την καρδιά σου, αν και η ένταση της μουσικής ήταν πολύ χαμηλή για τα γούστα σου. Και χορεύοντας έπιασες τον εαυτό σου να αποφασίζει σχεδόν ασυνείδητα να είναι στο εξής πιο γλυκός με τους ανθρώπους. Τουλάχιστον να προσπαθήσεις. Να γίνεις λίγο πιο ευέλικτη, λίγο πιο ανεκτική.
Ο καθένας από εμάς έχει τις πληγές του, τις κουβαλάει σαν το πιο πολύτιμο αγαθό, σαν κάτι ιδιαίτερα εύθραυστο που πρέπει να προσέχει έτσι ώστε ποτέ να μη ραγίσει, ποτέ να μην τραυματιστεί το κέλυφος. Και τις πάει και τις φέρνει πάντα καλά κρυμμένες όσο πιο βαθιά μπορεί για να μην καταφέρει κανείς να τις προσεγγίσει. Ούτε καν ο ίδιος. Κι όμως αυτό είναι αδύνατο. Γιατί σχεδόν σε κάθε συναναστροφή λέγονται και γίνονται πράγματα που κατευθύνονται ως δια μαγείας αστραπιαία σε εκείνο το καλά φυλαγμένο κομμάτι σου. Και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, εσύ αντιδράς με έναν τρόπο που φωνάζει "δεν σου επιτρέπω" σαν να προειδοποιείς τον άλλον πως δεν του επιτρέπεις να φτάσει εκεί, δεν τον αφήνεις να αγγίξει τις πληγές σου. Όποιος τολμήσει να το κάνει γίνεται αυτομάτως εχθρός, έως ότου η πληγή ξεχαστεί για λίγο κι από εσένα τον ίδιο οπότε κι επανέρχονται οι ισορροπίες κι ο εχθρός γίνεται πάλι φίλος γιατί κατάλαβε και δεν θα επαναλάβει. Έτσι ελπίζεις τουλάχιστον. Λες κι αυτός είναι το πρόβλημα. Λες και στην απόσταση βρίσκεται η λύση. Κι εκείνες τις στιγμές που στέκεσαι εκτεθειμένος με τις πληγές σου ανοιχτές ξαφνικά θυμάσαι πως ο άνθρωπος που στάθηκε αφορμή για να ματώσουν έχει κι εκείνος τις δικές του πληγές. Και τότε ενστικτωδώς βγαίνουν από το στόμα σου οι κουβέντες εκείνες που γνωρίζεις καλά πως σκοπεύουν απευθείας εκεί. Και το καταφέρνεις. Και τώρα στέκεστε και οι δύο πληγωμένοι και θυμωμένοι λες κι αυτό είναι το πρόβλημα. Λες και στα αντίποινα βρίσκεται η λύση.
Αποφάσισες λοιπόν πως στο εξής δεν θέλεις να ξύνεις τις πληγές κανενός. Δεν είναι δική σου δουλειά, ούτε δική σου ευθύνη. Ο καθένας από εμάς έχει τις πληγές του, τις κουβαλάει σαν το πιο πολύτιμο αγαθό. Για τις περισσότερες από αυτές δεν είσαι καν υπεύθυνος, όμως είναι δικές σου και σαν ενήλικας έχεις ευθύνη προς τον εαυτό σου αν όχι να κάνεις κάτι για να τις επουλώσεις, τουλάχιστον να τις αναγνωρίσεις και να τις αποδεχθείς. Να είσαι σε θέση να αντιλαμβάνεσαι πως τις περισσότερες φορές που κάποιος ή κάτι σε πληγώνει, είσαι εσύ η αιτία και όχι ο άλλος.
Τις κουβαλάς που τις κουβαλάς, δίνε τους λίγη σημασία πού και πού. Εκλιπαρούν.
Δημοσίευση σχολίου