Είμαι η Ιλιάνα κι αυτά είναι τα πόδια μου. Τις κάλτσες τις αγόρασα πέρυσι τα Χριστούγεννα και τις φόρεσα περήφανη με τα καινούρια καφέ μποτάκια μου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο πάρτι ενός ανθρώπου που δε συνάντησα ποτέ. Τον ίδιο μήνα αποφάσισα, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και με πλήρη άγνοια κινδύνου για το πόσο μπορεί να εκτεθεί ένας άνθρωπος γράφοντας δημόσια, να δημιουργήσω το προσωπικό μου μπλογκ. Χωρίς σκοπό και χωρίς στόχο. Μέσα στους επόμενους μήνες, βλέποντας το μπλογκάκι να αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο στη δική μου καθημερινότητα, αλλά και στην καθημερινότητα λίγων αγαπημένων φίλων, έθεσα τον πρώτο και μοναδικό στόχο. Να γράφω πάντα από την καρδιά. Να καταφέρνω, ακόμα και τις μέρες που κυβερνά το μυαλό, να κατρακυλώ για λίγο στην καρδιά και να ανασύρω από εκεί τουλάχιστον μια παράγραφο, έστω μια πρόταση.
Και λίγους μήνες μετά, μια κοπέλα που δε συνάντησα ποτέ, κάτι διέκρινε σε μένα και στον τρόπο που γράφω και με προέτρεψε να τολμήσω το επόμενο μικρό βήμα. Κι ενώ το μυαλό επέμενε στο βήμα, κατρακύλησα για λίγο στην καρδιά και το βήμα έγινε άλμα. Κι αποφάσισα, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και με αδιαφορία για το πόσο μπορεί να εκτεθεί ένας άνθρωπος γράφοντας δημόσια, να δημιουργήσω το "talkin' goats".
Σήμερα όμως η καρδιά έχει πάθει κοκομπλόκο, ντρέπεται λέει, έχει σουφρώσει φρύδια, δε θέλει να μιλήσει, κρύβεται στη φούστα μου και κρυφοκοιτά παρακαλώντάς με να πάμε πίσω στο μπλογκάκι, πιέζεται κι αντιδρά, αλλά κατά βάθος, να ξέρεις, τρελαίνεται για κοινωνικότητες.
Οπότε, πάω να της πω δυο γλυκές κουβέντες και να της θυμίσω τη χαρά που προσφέρει η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων, απαλλαγμένη από το φόβο της έκθεσης και της απόρριψης, κι επιστρέφω. Μάλλον.
Δημοσίευση σχολίου