Όταν, σε ανύποπτο χρόνο, με μια ελαφριά κίνηση του κεφαλιού, ξεπηδά η ξεθυμασμένη πια μυρωδιά του αρώματος που ψέκασες το πρωί - όπως κάθε πρωί - στο λαιμό σου. Αυτή η μυρωδιά, της αγαπημένης σου εδώ και χρόνια κολόνιας, που μετά από αρκετές ώρες έχει γίνει ένα με το δέρμα σου και φτιάχνει το προσωπικό - φανταστικό αν θες τη γνώμη μου - άρωμά σου. Χαμογελάκι.
Archive for Μαρτίου 2013
26-03-13
Βρίσκεσαι κάπου στην εξοχή με φίλους και γνωστούς, κόσμο πολύ. Διανυκτερεύετε σε ένα διώροφο σπίτι με μεγάλες τζαμαρίες που αποκαλύπτουν την πανέμορφη θέα. Λιβάδια. Ορίζοντας. Ουρανός. Ένας ουρανός που ξαφνικά σκοτεινιάζει και πλημμυρίζει μαύρα πυκνά σύννεφα και μία καταιγίδα άνευ προηγουμένου. Μαζεύεστε εσπευσμένα στο σαλόνι και κοιτάζετε τρομαγμένοι αυτό που δεν μπορείτε να ελέγξετε, αυτό που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη δύναμη ή ικανότητα, αυτό μπροστά στο οποίο μοιάζετε μικροσκοπικοί. Είστε.
Ο ουρανός έχει ένα χρώμα που δεν έχεις ξαναδεί να παίρνει, ένα κατά-κόκκινο ζωντανό χρώμα, έντονο, το χρώμα της πληγής που ανοίγει και δε λέει να κλείσει. Κι εσύ κάθεσαι και την κοιτάς δίχως να προσπαθείς, δίχως να μπορείς, ακίνητη, με κομμένη την ανάσα. Περιμένεις απλά να επουλωθεί ελπίζοντας πως όταν επιτέλους κλείσει, όταν ο ουρανός πάρει και πάλι ένα χρώμα γνώριμο, ασφαλές, όταν καταλαγιάσουν οι αστραπές που τον φωτίζουν στιγμιαία και φανερώνουν το χρώμα της πληγής θυμίζοντάς σου ότι είναι ακόμα ανοικτή, εσύ θα είσαι εκεί, αλώβητη και όλα θα παραμένουν στη θέση τους.
Το εκτυφλωτικό φως και τον εκκωφαντικό θόρυβο της επόμενης αστραπής ακολουθεί το απέραντο σκοτάδι. Το δάπεδο που σε στηρίζει και οι τοίχοι που σε προστατεύουν σείονται, οι φίλοι και οι γνωστοί χάνονται στο σκοτάδι. Δεν βλέπεις ουρανό, δεν βλέπεις πληγή. Χάνεσαι μέσα της.
Και, λίγο πριν ή λίγο μετά, ξυπνάς.
Και, λίγο πριν ή λίγο μετά, ξυπνάς.
Posted in
(day)dreaming
Leave a comment
Μες στο νερό
Δύσκολες καταστάσεις κατά τη διάρκεια της ζωή σου σε προτρέπουν ή αναγκάζουν να στραφείς μέσα σου και να περιηγηθείς σε κομμάτια του εαυτού σου σκοτεινά που συνήθως αποφεύγεις να προσεγγίσεις. Συχνά η διαδικασία αυτή είναι επίπονη και μοναχική, και όσα ανακαλύπτεις στη διάρκειά της κι αρχικά δε ξέρεις πώς να χειριστείς, σε τρομάζουν ή/και σε θυμώνουν. Όμως αυτή η στροφή εντός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κλείσεις έναν κύκλο που πρέπει να κλείσει και σίγουρη γι αυτό θα είσαι μονάχα όταν βουτήξεις στα βαθιά, κολυμπήσεις ξεπερνώντας τους φόβους σου κι ανακαλύψεις τα μυστικά του βυθού. Το γεγονός που σε οδηγεί εκεί - στον βυθό - μπορείς να το αντιμετωπίσεις σαν αναποδιά και δυσκολία ή σαν τυχερή συγκυρία. Το ίδιο γεγονός.
Και κάποτε έρχεται εκείνη η ώρα που επιτέλους αναδύεσαι και πάλι στην επιφάνεια, το φως λούζει τα μάτια σου και ζεσταίνει την καρδιά σου και τότε τη χαρά σου δε μπορεί να την επισκιάσει κανείς και τίποτα. Τότε νιώθεις νικήτρια, τότε καταλαβαίνεις πως η βουτιά, όχι μόνο άξιζε τον κόπο, αλλά ήταν και το πολυτιμότερο δώρο που έχεις κάνει στον εαυτό σου. Βγαίνεις στην επιφάνεια και βλέπεις με άλλα μάτια, γεύεσαι με άλλο στόμα. Νιώθεις σαν να γεννιέσαι ξανά. Και αυτήν τη φορά αισθάνεσαι μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη για τη ζωή σου.
Κοιτάς για λίγο πίσω, στις στιγμές που γκρίνιαζες ότι όλα σου πάνε στραβά. Αυτά τα στραβά που τώρα αγαπάς κι ευχαριστείς που βρέθηκαν στο δρόμο σου, καθόλου τυχαία. Αυτά τα στραβά που στάθηκαν αφορμή για να ανακαλύψεις ποια είσαι, τα χαρακτηριστικά σου εκείνα που σε κάνουν μοναδική και που ακόμα κι αν κάποια από αυτά δεν σου αρέσουν και θέλεις να αλλάξεις, καταφέρνεις καταρχήν να τα αποδεχθείς γιατί ανακαλύπτεις επιτέλους τις ρίζες τους. Ένα τεράστιο κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και οι διάφορες συμπεριφορές κι αντιδράσεις σου γίνονται, όχι μόνο αντιληπτές, αλλά και κατανοητές. Πλέον δε γνωρίζεις μόνο τι σε θυμώνει, αλλά και ποια πληγή ξύνει. Δε γνωρίζεις μόνο τι σε ανακουφίζει, αλλά και ποια βαθύτερη ανάγκη σου καλύπτει. Παρατηρείς κι αποκτάς σιγά-σιγά συνείδηση του εαυτού σου. Και τότε συμβαίνει κάτι μαγικό: Σε αγαπάς άνευ όρων. Σε φροντίζεις, σε αγκαλιάζεις, σε περιποιείσαι, σε ρωτάς και σου απαντάς. Αποκτάς με τον εαυτό σου μια υπέροχη σχέση με αλήθεια κι αγάπη. Και δεν τον κατηγορείς που δεν κατάφερες να την αποκτήσεις νωρίτερα. Τώρα ήταν η στιγμή και κανένας χρόνος δεν πήγε χαμένος.
Δεν είσαι σίγουρη αν βούτηξες οικειοθελώς ή αν σε έσπρωξαν. Δεν ξέρεις αν ήταν προτροπή ή ανάγκη. Πάντως να κολυμπάς μια φορά ξέρεις, αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο, κολυμπάς λίγο αργά. Και καμιά φορά χάνεις προσανατολισμό και κατεύθυνση. Και άλλοτε πάλι κουράζεσαι και θέλεις να τα παρατήσεις. Μα όλες αυτές οι αδυναμίες και ιδιαιτερότητές σου είναι που σε κάνουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου ακόμα πιο πολύ. Και τότε είναι που επιταχύνεις.
Και δεν περιμένεις να φτάσεις κάπου, όχι.
Η ουσία είναι στο κολύμπι, ναι.
Και δεν περιμένεις να φτάσεις κάπου, όχι.
Η ουσία είναι στο κολύμπι, ναι.
Hotel
Κάπου πήρε το μάτι σου αυτή τη φωτογραφία. Αχ.
Boomerang
President
Royal
Waikiki
L'Etouale
Taj Majal
Safari
Fujiyama
Τα έβαλες με σειρά προτίμησης - δικής σου.
Η πρώτη σφαγή γίνεται στη γραμμή εκκίνησης. Η απόκτηση του Boomerang είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Το ζάρι πρέπει πάση θυσία να δείξει δύο ή τέσσερα. Το έξι είναι η χειρότερη πιθανή πρώτη ζαριά. Κι επειδή εσύ είσαι τυχερός άνθρωπος φέρνεις συνήθως έξι. Γκοντ ντάμιτ, πάει το Boomerang, το ξενοδοχείο "λίγα δίνεις πολλά παίρνεις", με το γήπεδο τένις στην ταράτσα να σε κάνει κάθε φορά να αναρωτιέσαι τι κάνουν τα μπαλάκια που πέφτουν από κάτω.
Ντάξει, δεν πειράζει, έφυγες για President. Θα ιδρώσεις λίγο για να χτίσεις τα τέσσερα πανάκριβα κτίρια και τους εξωτερικούς χώρους, αλλά αν καταφέρεις να σπείρεις έξι κίτρινα σκαλάκια μπροστά, κανείς δε θα γλιτώσει το ξεβράκωμα.
-Γεια σας. Πόσες νύχτες θα μείνετε παρακαλώ στο υπέροχο ξενοδοχείο μας;
-Έξι.
-Έξι; 7.200!!! μουαχαχαχαχαχα, σατανικό γέλιο που αποκαλύπτει τα κενά που περιμένουν να υποδεχτούν τα καινούρια σου δόντια.
Επόμενος στόχος το Royal. Όχι ότι είναι από τα αγαπημένα σου, αλλά αν έχεις το President το θέλεις για να μη σου φάει ο αντίπαλος τις εισόδους. Όλα είναι θέμα στρατηγικής, χέσε το φουντωτό μαλλί και το μικρό μπόι, στο Hotel μεταμορφώνεσαι σε ένα μικρό τέρας.
Το Waikiki εσένα δε σου πολύ-αρέσει. Είναι πολύ κοντό και μίζερο για τα γούστα σου. Προτιμάς τα ψηλά, λουσάτα ξενοδοχεία, αρκεί να μην τα λένε Fujiyama. Σπάνια αγοράζεις το Waikiki, μονάχα όταν δεν έχεις άλλη επιλογή. Συνήθως το παίρνει η αδερφή σου, κι εσύ, περνώντας από εκεί, κάνεις απλά το σταυρό σου για να φέρεις έξι και να γλιτώσεις το φέσι.
L'Etouale. Κομσί-κομσά. Αρκετές είσοδοι σε διαφορετικές πλευρές, αλλά και αρκετοί τσακωμοί για το αν επιτρέπεται να βάλεις είσοδο πάνω στο ποτάμι. Η απάντηση είναι απλή, όταν το αγοράζεις εσύ, επιτρέπεται. Όταν το αγοράζει η αδερφή σου, όχι. Δίκαια πράγματα και δημοκρατικά. Αλλά το L'Etouale είναι πάντα δεύτερη επιλογή κι όταν τελικά το αγοράσεις, το President είχε ήδη προλάβει να βάλει εισόδους-φωτιά απέναντι. Με λίγα λόγια, φόλα.
Με το Taj Majal και το Safari βαριέσαι ν'ασχοληθείς. Αδιάφορα ξενοδοχεία, χωρίς ιδιαίτερα έσοδα. Σκέτο ξενέρωμα. Pass!
Και καταλήγεις στο Fujiyama. Αν έχει αγοράσει ποτέ κανείς το χρυσό ξενοδοχείο, να το πει τώρα να πέσει φατούρο. Η μεγαλύτερη απάτη στον κόσμο των ξενοδοχείων. Μπαίνει πελάτης, βάζει τα γέλια κι εσύ κοπανάς το κεφάλι σου στις χρυσές τζαμαρίες. Χαζή είσαι;
Αυτά με το Hotel. Ούτε που θυμάσαι πόσες φορές έχεις παίξει αυτό το παιχνίδι. Μακράν το αγαπημένο σου, δε βαρέθηκες ποτέ να βάζεις τις βάσεις και τα καπάκια στις φθαρμένες από τη χρήση όψεις των κτιρίων. Και να τα στήνεις ξανά και ξανά σε έναν φανταστικό κόσμο με πισίνες και γήπεδα τένις στις ταράτσες των δικών σου ξενοδοχείων. Των επιχειρήσεων Ιλιάνα Ιλινούσκαγια.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Κανείς κανενός
Σήμερα γράφεις με αφορμή περασμένο post της Mary&Me που ξεκίνησε από την έκθεση φωτογραφίας του Helmut Newton στη Στέγη και κατέληξε στο συναίσθημα της κτητικότητας, γιατί μπορεί. Εσύ στην έκθεση δεν πήγες γιατί τελευταία το έχεις ρίξει στον ύπνο, αλλά και στο pilates γιατί μπήκε Μάρτης και δε σκοπεύεις να λανσάρεις τη στολή του δύτη ούτε και φέτος. Αλλά τα λίγα λόγια περί κτητικότητας που διάβασες ξύπνησαν μνήμες από έναν άνθρωπο που για μια περίοδο της ζωής σου δεν πάλευες με τίποτα. Τον εαυτό σου καλέ. Κι ενώ, εντελώς αντικειμενικά και μεταξύ μας, είχες κάθε δίκιο να ανησυχείς και να ζηλεύεις, δεν είχες καμία απολύτως δικαιολογία για να γίνεις κτητική απέναντι στον άλλον. Όποιος κι αν είναι, κτήμα σου μια φορά δεν είναι. Αλλά αυτό το κατάλαβες αργότερα. Όταν πήρες τα μπογαλάκια σου - δυο τζιν και μια μπλούζα - απομακρύνθηκες και είδες το πρόβλημα από απόσταση, σαν παρατηρητής. Τότε τα πες ένα χεράκι στον ωροσκόπο σου - σκορπιός, τι να σου κάνει και δαύτος - κι ορκίστηκες να αφήσεις πίσω σου τέτοιου είδους συμπεριφορές κι ανθρώπους. Για να τον πείσεις δε, χρειάστηκε να παραθέσεις ένα σωρό επιχειρήματα. Άκου.
Καταρχήν, ξεκινώντας από τα βασικά, με την κτητικότητα δεν καταφέρνεις απολύτως τίποτα που θέλεις ή χρειάζεσαι. Δηλαδή πιο τίποτα πεθαίνεις. Όσο εσύ καταπιέζεις, τόσο ο άλλος ξεγλιστρά και αντιδρά. Ανακρίνεις; Ξεγλιστρά με ψέματα. Γκρινιάζεις; Αντιδρά με φωνές. Και μην πας μακριά, θυμήσου τον εαυτό σου σε παιδική και εφηβική ηλικία. Γιατί την κτητικότητα την μαθαίνεις από κούνια μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, καθώς εκδηλώνεται όλο της το μεγαλείο από τους γονείς, που παρακολουθούν κάθε σου βήμα και περιμένουν να κάνεις τα πάντα όπως σου υποδεικνύουν οι ίδιοι, έμμεσα ή άμεσα. Τι καλά! Οπότε, τι να κάνεις κι εσύ, βάζεις σε λειτουργία τις άμυνες σου και προκειμένου να γλιτώσεις τον έλεγχο και να αποφύγεις την κατσάδα, εφευρίσκεις κάτι ιστορίες, τύφλα να 'χει ο Φώσκολος. Δηλαδή το πόσες φορές κοιμήθηκες στη φίλη σου τη Μαρία γιατί η μαμά της ήταν φυσικός και το επόμενο πρωί σας βοηθούσε να λύσετε τις ασκήσεις, δε λέγεται. Τι κι αν έμεινες στούρνος στη Φυσική, τον νόμο της έλξης εσύ τον έμαθες αλλιώς. Οπότε αν δε θέλεις να ακούς ιστορίες για αγρίους, για λάστιχα που σκάσανε, για κινητά που δεν πιάνανε, για φίλους που είχαν πρόβλημα και ήθελαν συμπαράσταση, για έκτακτα επαγγελματικά ραντεβού και δε συμμαζεύεται, άσε το υφάκι του αστυνόμου Θεοχάρη και πιες ένα χαμομήλι. Ή ένα τζιν. Ή δύο.
Αλλά το ότι σε έχει φλομώσει ο καλός σου στο ψέμα δεν είναι το χειρότερο που σου έχει συμβεί. Όχι. Το χειρότερο είναι ότι εσύ έχεις χάσει τον εαυτό σου, τον ύπνο σου, τ' αυγά και τα πασχάλια κι αφήνεις τις μέρες να περνούν ψάχνοντας τις αποδείξεις που θα τον ενοχοποιήσουν για να καταλάβουν επιτέλους και τα ρεμάλια οι φίλοι του ότι δεν είσαι εσύ η τρελή, αυτός είναι ο άπιστος. Λες και το ένα αναιρεί το άλλο. Δυστυχώς, είτε πιστός είτε άπιστος, εσύ τον τίτλο της τρελής τον κέρδισες με το σπαθί σου. Μαζί με την κορδέλα του, το στέμμα του και τα πικρόχολα σχόλια κοινού και κριτικής. Η ζωή κυλά κι εσύ, miss paranoia, αντί να ασχολείσαι με τον εαυτό σου και ό,τι σου φτιάχνει τη διάθεση, ασχολείσαι με κάποιον που έτσι κι αλλιώς, καθώς φαίνεται, αργά ή γρήγορα θα γίνει πρώην. Και τέλος πάντων, αν δεν εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Προκειμένου να τρώγεσαι με τα ρούχα σου και να υποφέρετε κι εσύ κι αυτός μέσα στις αμφιβολίες και τις ενοχές, φύγε από τη σχέση και τίναξε κι εκείνη την πορτοκαλιά με τα πορτοκάλια να δεις ποιος θα είναι ο επόμενος. Κι όπως θα 'ρχεσαι, φέρε ένα ζουμερό πορτοκαλάκι και σε μένα.
CUT (ο ήχος της κλακέτας). Περίμενε, μην τινάζεις ακόμα και πηγαίνουν και τα πορτοκάλια χαμένα.
Ήρθε εκείνη η ώρα - και δεν παίρνει άλλη αναβολή - που πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη, όχι για να δεις αν σε κολακεύει το καινούριο σου φόρεμα (άντε καλά, και γι αυτό), αλλά κυρίως για να προσπαθήσεις να διακρίνεις τι φταίει. Τι είναι αυτό που γεννά την κτητικότητά σου, από πού πηγάζει. Γιατί ο άλλος μπορεί να ήταν όντως άπιστος - λύσσαξες πια - αλλά εκείνος ήταν μονάχα η αφορμή. Κι εσύ τώρα ψάχνεις την αιτία με την οποία αυτός πιθανότατα δε συνδέεται καν. Και ξέρεις κάτι; Νομίζω πως κοιτάζοντάς σε στον καθρέπτη θα αποφασίσεις ότι το φόρεμα σου δεν σε κολακεύει. Και θα δοκιμάσεις άλλο, μα ούτε εκείνο θα σου αρέσει. Και μετά άλλο, κι άλλο. Αλλά, οι κατσίκες σε εκλιπαρούν, πριν κατεβάσεις όλη την ντουλάπα, δοκίμασε αντί για φόρεμα να αλλάξεις τον τρόπο που κοιτάς τον εαυτό σου. Και κλείσε του και το μάτι.
Τώρα τινάζεις.
13-3-13 (πολλά τριάρια σήμερα)
Αυτή την ερώτηση θέλω να την κάνω από το Σάββατο. Βασικά θέλω να την κάνω από την Παρασκευή το βράδυ που χοροπηδούσα υπό τους ήχους του dj Shadow.
Γιατί δεν χορεύετε;
Αλήθεια τώρα, δεν ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησα ότι ο κόσμος δεν χορεύει και φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Αλλά καθώς στεκόμουν με την παρέα μου σε ένα υπερυψωμένο σημείο του πρώην club22 (πόσο χρονών είμαι τελικά;), το οποίο έχει μεταφερθεί δίπλα και έχει μετατραπεί σε μπουζούκια με πρώτο όνομα τον Πάνο Κιάμο (προσπερνώ χωρίς να σχολιάσω για το καλό όλων αλλά κυρίως του Πάνου), είχα καταπληκτική θέα και στα decks αλλά και στο πλήθος που είχε γεμίσει το χώρο μπροστά τους.
Δε σάλευε σχεδόν τίποτα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, τα μπάσα τα ένιωθες στο στήθος σου και η δόνηση στο πάτωμα ήταν ιδανική για να ξεκολλήσεις τα πόδια σου από αυτό. Αλλά τίποτα. Μπράβο, όχι αλήθεια μπράβο που αντέχετε να στέκεστε όρθιοι κι ακίνητοι με τα ντεσιμπέλ να διαπερνούν ολόκληρο το κορμί σας. Αλλά πώς το κάνετε; Πώς γίνετε να μην παρασύρεστε από τη μουσική, μια μουσική που λογικά προτιμάτε - γιατί εδώ που τα λέμε το dubstep, τα breaks, το hip-hop και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο έπαιξε ο άνθρωπος, δεν είναι για όλους - αλλά όσοι βρισκόσαστε εκεί λογικά το κάνατε με τη θέλησή σας. Ελπίζω δηλαδή. Δεν σας κρίνω (τι εννοείς το έχεις κάνει ήδη), αλλά θέλω να πω δύο πράγματα.
Πρώτον. Είναι πολύ εκνευριστικό για έναν άνθρωπο που έχει πάει σε ένα τέτοιο event για να χαλαρώσει, να αφεθεί και να κουνήσει ό,τι κουνιέται να έχει μπροστά του, δίπλα του, δεξιά κι αριστερά του βράχους. Όπου βράχος, άνθρωπος ακίνητος, με στυλωμένα βαριά πόδια και μια ενέργεια ασήκωτη κι ασφυκτική μες στα μούτρα σου.
Δεύτερον. Πες μου γιατί δε χορεύεις. Όχι πες.
Ντρέπεσαι να κουνηθείς;
Βαριέσαι να πάρεις τα πόδια σου;
Φοβάσαι μην κριθείς;
Έχεις λιώσεις στους μπάφους;
Νιώθεις πως δεν έχεις αρκετό χώρο;
Απογοητεύτηκες από το dj set;
Απολαμβάνεις τη μουσική καλύτερα ακίνητος;
Γιατί να ξέρεις όλα τα παραπάνω, εκτός ίσως από το τελευταίο που δεν είναι πρόβλημα, λύνονται αν αφήσεις το σώμα σου να κινηθεί όπως θέλει αυτό. Γιατί δηλαδή να γίνεται πάντα αυτό που εσύ του επιβάλεις; Γιατί να μην αφήσεις έστω για λίγο το σώμα σου να πάρει τον έλεγχο και να χάσεις εσύ τον δικό σου; Ε, γιατί;
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Το ναι και το όχι
Στέκεσαι μπροστά στην οθόνη του
υπολογιστή σου και την κοιτάς με μάτια μισάνοιχτα τρώγοντας τα νύχια σου. Καταπληκτική
εικόνα.
Το μεσημέρι σου ήρθε ξαφνικά μια ιδέα για το θέμα του κειμένου, αλλά μετά σε πήρε ο ύπνος και τώρα αδυνατείς να την επαναφέρεις στην μνήμη σου. Και ξαφνικά, καθώς κοιτάζεις αφηρημένη το κενό έγγραφο στο Word, θυμάσαι την αφορμή. Το τηλεφώνημα ενός φίλου που κάνει χειμερινά μπάνια και σου ζήτησε να πας μαζί του αύριο στη θάλασσα για παρέα. Και εσύ απάντησες «ok, αλλά δεν το υπόσχομαι κιόλας» και κανονίσατε να μιλήσετε ξανά το πρωί. Και μετά μπήκες στη διαδικασία να νιώσεις αν όντως θέλεις να πας στην παραλία και στην περίπτωση που η απάντηση είναι ναι, να εντοπίσεις τον πραγματικό λόγο για τον οποίον θέλεις να το κάνεις. Προφανώς και δε μπαίνεις σε αυτήν την διαδικασία κάθε φορά που δέχεσαι μια πρόταση, αλλά καμιά φορά προβληματίζεσαι για το κατά πόσο είσαι ειλικρινής με τα θέλω σου. Αυτό έπαθες σήμερα.
Το μεσημέρι σου ήρθε ξαφνικά μια ιδέα για το θέμα του κειμένου, αλλά μετά σε πήρε ο ύπνος και τώρα αδυνατείς να την επαναφέρεις στην μνήμη σου. Και ξαφνικά, καθώς κοιτάζεις αφηρημένη το κενό έγγραφο στο Word, θυμάσαι την αφορμή. Το τηλεφώνημα ενός φίλου που κάνει χειμερινά μπάνια και σου ζήτησε να πας μαζί του αύριο στη θάλασσα για παρέα. Και εσύ απάντησες «ok, αλλά δεν το υπόσχομαι κιόλας» και κανονίσατε να μιλήσετε ξανά το πρωί. Και μετά μπήκες στη διαδικασία να νιώσεις αν όντως θέλεις να πας στην παραλία και στην περίπτωση που η απάντηση είναι ναι, να εντοπίσεις τον πραγματικό λόγο για τον οποίον θέλεις να το κάνεις. Προφανώς και δε μπαίνεις σε αυτήν την διαδικασία κάθε φορά που δέχεσαι μια πρόταση, αλλά καμιά φορά προβληματίζεσαι για το κατά πόσο είσαι ειλικρινής με τα θέλω σου. Αυτό έπαθες σήμερα.
Πόσα ναι λες ενώ στην
πραγματικότητα θέλεις να πεις όχι; Κι αν αυτό συμβαίνει συχνά, τι μπορεί να
σημαίνει για σένα; Πόσες φορές κάνεις κάτι επειδή πραγματικά το επιθυμείς ή το
έχεις ανάγκη και πόσες για να μη στενοχωρήσεις το γονιό, το φίλο, το σύντροφό
σου; Και πώς λειτουργεί αυτό μέσα στις σχέσεις σου μακροπρόθεσμα; Πόσο
πληγώνεσαι όταν ο φίλος στον οποίον κάνεις όλα τα χατίρια δε στα ανταποδίδει με
την ίδια συχνότητα, όχι γιατί δε σε νοιάζεται εξίσου, αλλά επειδή ενδεχομένως είναι
πιο συνεπής με τον εαυτό του και τις επιθυμίες του; Και ποιος έχει την ευθύνη
γι αυτό; Όταν προτείνεις κάτι σε κάποιον φίλο κι αυτός για τον οποιονδήποτε
λόγο αρνείται την πρόταση σου νιώθεις απόρριψη, στενοχώρια κι ενίοτε θυμό. Και
τα συναισθήματα σου αυτά δεν οφείλονται τόσο στο «όχι» που εισέπραξες, όσο στη
δική σου αδυναμία να παραμείνεις συνεπής στον εαυτό σου όταν βρίσκεσαι στη θέση
του.
Προφανώς και σε μια σχέση - φιλική,
ερωτική, συγγενική - δε μπορείς να λες συνέχεια όχι. Προφανώς και δε μπορείς να
αντιπροτείνεις πάντα άλλον προορισμό για τις διακοπές σας, άλλο μπαράκι για το
ποτό σας, άλλο εστιατόριο για το φαγητό σας. Προφανώς όταν το όχι γίνεται μέσο
αντίδρασης και χρησιμοποιείται χωρίς συνείδηση κρύβει άλλες αδυναμίες, όπως,
για παράδειγμα, αίσθημα κατωτερότητας, θυμό ή εγωισμό. Προφανώς αν λες όχι σε
κάθε πρόσκληση, μες στο χρόνο θα δέχεσαι όλο και λιγότερες προτάσεις και θα
απομονώνεσαι με κάθε σου άρνηση όλο και περισσότερο. Προφανώς και πρέπει να βρεις την
ισορροπία ανάμεσα στο ναι και το όχι μέσα σου. Προφανώς και θέλεις να με χτυπήσεις που έχω χρησιμοποιήσει έξι φορές τη λέξη προφανώς (και μόλις γίνανε επτά).
Στο παρελθόν τα έχεις κάνει όλα.
Έχεις πει ναι για να μη στενοχωρήσεις κάποιον, έχεις πει όχι από αντίδραση, έχεις
πει ναι από φόβο μη μείνεις μόνη, έχεις πει όχι μόνο και μόνο για να περάσει το
δικό σου, έχεις πει ναι για να αποφύγεις μια ενδεχόμενη παρεξήγηση. Έχεις κάνει
κι επαναλάβει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Αλλά την ώρα που ξεστόμιζες το
ναι όλο συγκαταβατικότητα ή το όχι γεμάτη θυμό δε μπορούσες να κατανοήσεις τους
πραγματικούς λόγους για τους οποίους το έκανες. Κι έτσι εξακολουθούσες να
χρησιμοποιείς το ναι και το όχι σαν να είναι απλά ακόμα δυο λέξεις.
Μα δεν είναι απλά δυο λέξεις, το
ναι και το όχι είναι πολύ περισσότερα. Γι αυτό να τις χρησιμοποιείς με συνειδητότητα
και αγάπη. Και τότε θα αποκτήσουν στη ζωή σου άλλο νόημα. Και τότε θα αποκτήσει
και η ζωή σου άλλο νόημα.
Σου κλείνω το μάτι.
Μια στάση εδώ
Μετά από ενάμιση χρόνο και υπεράνθρωπες προσπάθειες, για να μην αναφερθώ και στον ανάδρομο Ερμή (που μόλις αναφέρθηκα), κατάφερα επιτέλους να σουλουπώσω λίγο το μπλογκάκι μου και να βάλω τις αναρτήσεις σε μια σειρά και συγκεκριμένα να βρω έναν τρόπο να τις κατηγοριοποιήσω.
Η μία από τις τέσσερις κατηγορίες, και η οποία στάθηκε αφορμή για να μπω σε αυτήν την διαδικασία, είναι το Talkin' goats. Το Talkin' goats είναι παιδί με δυο μαμάδες. Η μία είμαι εγώ, η άλλη είναι το Savoir Ville. Το τελευταίο είναι παιδί της Γεωργίας, το οποίο την καθιστά και γιαγιά των κατσικιών. Γενικά είναι μεγάλο το σόι, οπότε εσύ απλά κράτα το εξής. Ό,τι ανεβαίνει στη στήλη Talkin' goats του Savoir Ville κάθε Τρίτη, φρέσκο και λαχταριστό, έχεις την ευκαιρία να το ξαναδιαβάσεις εδώ μια-δυο εβδομάδες μετά. Πάει αυτό.
Στο (day)dreaming θα διαβάσεις όνειρα του ύπνου και του ξύπνιου. Κι αν ξέρεις να τα ερμηνεύεις να αφήνεις σχόλιο. Παρακαλώ κι ευχαριστώ.
Μέχρι εδώ καλά και ψιλό-ξεκάθαρα, δεν έχεις παράπονο. Δυο κατηγορίες έμειναν, η "ότι λέγεται" και η "ότι χορεύεται". Μην προσπαθήσεις να καταλάβεις μόνη, θα βραχυκυκλώσεις. Θα σου εξηγήσω εγώ. Η δεύτερη περιλαμβάνει αναρτήσεις που αφορούν έναν ή περισσότερους ανθρώπους που γνώρισα στον χορό, αλλά κυρίως οτιδήποτε έχω μάθει μέσα από αυτόν. Κι αν δεις τον αριθμό των αναρτήσεων στη συγκεκριμένη κατηγορία, θα καταλάβεις ότι έμαθα πολλά από τα λίγα που ξέρω. Και όλα αυτά μέσα σε ένα δωμάτιο 80 λατρεμένων τετραγωνικών. Με λίγους αγαπημένους φίλους και μία δασκάλα. Αμέτρητα τα ευχαριστώ.
Ε, και για να μην μακρηγορώ (άλλο) στην κατηγορία ότι λέγεται θα βρεις ό,τι περίσσεψε από τις άλλες τρεις. Αλλά μην τη σνομπάρεις, έχει κάνα δυο καλά. Σου κλείνω το μάτι.
Τελικά θα μακρηγορήσω λίγο ακόμα γιατί καθώς έκανα αυτή τη δουλειά, που δεν ήταν και λίγη - 190 αναρτήσεις είναι αυτές - διαπίστωσα ορισμένα πράγματα. Και θα σου τα πω. Καταρχήν θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη που σου έβγαλαν το μάτι. Ελπίζω πως διόρθωσα τα περισσότερα. Πάντως πρέπει να παραδεχθείς ότι στο συγκεκριμένο θέμα τους τελευταίους μήνες έχω κάνει φοβερή πρόοδο και αυτό το χρωστάμε, κι εσύ κι εγώ, στη μαμά μου που από τότε που διαβάζει το μπλογκάκι, δεν αφήνει τίποτα να πέσει χάμω. Παύση και ενός λεπτού σιγή για το "τέλος πάντων" που έμελλε να κλείσω τα 33 για να μάθω πως είναι δύο λέξεις και όχι μία. Δεύτερη διαπίστωση που έκανα και ξαφνιάστηκα είναι ότι κατά την περίοδο των εκλογών, και λίγο πριν και λίγο μετά, ασχολήθηκα αρκετά με την πολιτική. Ποιος; Εγώ. Γελάνε και οι πέτρες. Ειλικρινά δε ξέρω τι με είχε πιάσει, υπόσχομαι να μην το ξανακάνω. Επίσης ασχολήθηκα πολύ και με τον πρώην και τελικά δε ξέρω τι είναι χειρότερο. Παρόλα αυτά ένα ευχαριστώ και στον πρώην γιατί αν δεν ήταν αυτός ούτε τα μισά δε θα είχα γράψει. Καταπληκτική πηγή έμπνευσης, σου λέει, ο χωρισμός. Τέλος διαπίστωσα και κάτι άλλο, αλλά το ξέχασα.
Ευχαριστώ πολύ που διαβάζεις. Αλήθεια.
Posted in
Ότι λέγεται
Leave a comment
Το κουτί
Χτυπά το ξυπνητήρι. Τρία δευτερόλεπτα. Τόσο περίπου διαρκεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι από τη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου έως ότου θυμηθείς ποια είσαι και τι κάνεις. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία δεν καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι, δε θυμάσαι αν είσαι σε σχέση ή ελεύθερη, αν έχασες τη δουλειά σου ή κάτι άλλο, αν είναι μέρα ή νύχτα. Δε ξέρεις πόσο χρονών είσαι, αν είναι Δευτέρα και πρέπει να ξεκινήσεις δίαιτα ή μπορείς να φας την κρέπα που ονειρεύτηκες και η γεύση της οποίας είναι ακόμα έντονη στο στόμα σου. Τρία δευτερόλεπτα κατά τα οποία συνειδητό κι ασυνείδητο παλεύουν για να υπερισχύσει τελικά - δυστυχώς αν θες τη γνώμη μου - το συνειδητό. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές ανακουφίζεσαι που συνειδητοποιείς ότι η σφαίρα που έφαγες στο κεφάλι από παλιό συμμαθητή την ώρα που αγωνιζόσουν να επιβιώσεις σε κρανίου τόπο κατά τη συντέλεια του κόσμου, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Αλλά τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα φτάνει με μορφή σφαλιάρας, πυρπολώντας το μυαλό σου με ένα σωρό πληροφορίες που σε γεμίζουν άγχος.
Τα αγαπάς αυτά τα τρία δευτερόλεπτα. Είναι πολύτιμα για σένα. Σε βάζουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου όλα είναι δυνατά. Όλα. Τα πάντα. Σε μια κατάσταση, στην οποία δεν έχει σημασία ούτε το όνομα σου, ούτε η ηλικία σου, ούτε οι σπουδές σου ή η επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Τίποτα από όλα αυτά που σε στενεύουν δεν έχεις φορέσει ακόμα. Είσαι ελεύθερη.
Αναρωτιέσαι πώς μπορείς να διευρύνεις αυτόν το χρόνο. Ποιος είναι ο τρόπος για να παραμείνεις με αυτήν την αίσθηση απόλυτης ελευθερίας λίγο παραπάνω. Κι ακόμα λίγο. Τι σε εμποδίζει να το κάνεις; Και καθώς προσπαθείς να βρεις την απάντηση, δυσανασχετείς. Σκέφτεσαι πως οι άνθρωποι, όταν πρωτογνωρίζεστε, συνηθίζουν να σε ρωτούν ποιο είναι το επάγγελμα σου, σε ποια περιοχή μένεις, την ηλικία σου ή την καταγωγή σου. Και, ενώ μια ζωή φροντίζεις οι απαντήσεις που θα δώσεις σε αυτές τις συγκεκριμένες ερωτήσεις να σε βγάζουν ασπροπρόσωπη, πλέον βαριέσαι να το ξανακάνεις, βαριέσαι να δώσεις τις ίδιες απαντήσεις, βαριέσαι να δεις τις ίδιες αντιδράσεις. Μέσα στα τρία πρώτα λεπτά μιας νέας γνωριμίας έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου σε ένα ασφυκτικά στενάχωρο κουτί. Όσο γυαλιστερό κι όσο κομψό κι αν μοιάζει. Τίποτα το ιδιαίτερο εδώ που τα λέμε.
Πώς σε λένε; Ιλιάνα.
Πού μένεις; Χολαργό.
Με τι ασχολείσαι; Είμαι διακοσμήτρια.
Δουλεύεις μόνη σου; Όχι, σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο.
Ευχαριστημένη; Αρκετά.
Μια κασέτα που ούτε σε εκφράζει, ούτε σε χαρακτηρίζει. Μια κασέτα που σε κατατάσσει και σε περιορίζει. Θέλεις να απαλλαγείς από αυτήν. Την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο θα προσπαθήσεις να αποφύγεις τέτοιες τετριμμένες ερωτήσεις. Θα έχουν κουραστεί κι άλλοι να τις απαντούν, δε μπορεί να είσαι η μόνη. Την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο θα τον ρωτήσεις - για παράδειγμα - ποια είναι η αγαπημένη του εποχή του χρόνου ή τι τον ευχαριστεί να κάνει το πρωινό του Σαββάτου, μόλις ξυπνήσει. Μόλις περάσουν τα τρία δευτερόλεπτα απόλυτης ελευθερίας.
True story
Πρώτη ανάρτηση για το 2013 και μοναδική σου έγνοια είναι να γράψεις κάτι χαρούμενο και
αισιόδοξο. Έτσι, για να πάει καλά ο χρόνος. Κι έπειτα σκέφτεσαι πως το να
επιβάλλεις στον εαυτό σου μια συγκεκριμένη διάθεση μόνο και μόνο επειδή το
επιτάσσει η περίσταση είναι άκρως καταπιεστικό. Όπως για παράδειγμα το να σβήνεις
σόνι και καλά κάθε χρόνο κεράκι στα γενέθλιά σου ή το να σε βρίσκει στολισμένη η αλλαγή
του χρόνου λόγω παράδοσης ή προκατάληψης. Όχι γιατί θέλεις απαραίτητα να το
κάνεις, αλλά κυρίως επειδή φοβάσαι να ρισκάρεις την καλή σου τύχη. Η αλήθεια
όμως είναι πως όντας αληθινή με τα θέλω και τα συναισθήματά σου, δε ρισκάρεις
απολύτως τίποτα. Μπορεί στην αρχή να ζορίζεσαι λίγο καθώς παύεις να ακολουθείς
ευλαβικά όλα όσα επιβάλλει η παράδοση, η κοινωνία, η οικογένεια, ο τόπος, ο
χρόνος, η μέρα ή η ώρα, αλλά σταδιακά απαλλάσσεσαι από αυτό το βάρος και
απολαμβάνεις την ελευθερία που προσφέρει το να αναγνωρίζεις και να ακολουθείς
με ειλικρίνεια τη διάθεση της στιγμής. Γιατί μπορεί να μη νιώθεις ιδιαίτερα
κοινωνική την πρώτη μέρα του χρόνου βρε αδερφέ και να προτιμάς να χουχουλιάσεις
στο κρεβάτι σου ή να μη σε βρει πολύ χαρούμενη η πρώτη ανάρτηση του χρόνου με
αποτέλεσμα η ενδεδειγμένη αισιοδοξία να πάει περίπατο. Και δεν υπάρχει τίποτα
κακό ή κατακριτέο σε αυτό, εν αντιθέσει είναι υπέροχο. Είναι υπέροχο να
αναγνωρίζεις και να σέβεσαι τα συναισθήματα σου και να τους δίνεις το χώρο και το
χρόνο να εξελιχθούν και να εκφραστούν χωρίς να προσποιείσαι, αποφεύγεις,
δραπετεύεις και τελικά κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Προφανώς κάτι τον
βαραίνει, κάτι του λείπει ή κάτι χρειάζεται και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση η δική
σου εθελοτυφλία.
Και να σου πω και κάτι, τελικά μια χαρά αισιόδοξη προέκυψε η πρώτη ανάρτηση του χρόνου. Everything is a matter of perspective. Σου κλείνω το μάτι.
Έβαλες στόχο
Χθες πήγες σε ένα πάρτι. Περιτριγυρισμένη από ανθρώπους για τους οποίους το να χορεύει κανείς μόνος του χωρίς αναστολές παρασυρόμενος από τη μουσική σε ένα δικό του μαγικό ταξίδι δεν είναι απλά φυσιολογικό, είναι υπέροχο. Έτσι κατάφερες για λίγο να χορέψεις κι εσύ μετά από πολύ καιρό με την καρδιά σου, αν και η ένταση της μουσικής ήταν πολύ χαμηλή για τα γούστα σου. Και χορεύοντας έπιασες τον εαυτό σου να αποφασίζει σχεδόν ασυνείδητα να είναι στο εξής πιο γλυκός με τους ανθρώπους. Τουλάχιστον να προσπαθήσεις. Να γίνεις λίγο πιο ευέλικτη, λίγο πιο ανεκτική.
Ο καθένας από εμάς έχει τις πληγές του, τις κουβαλάει σαν το πιο πολύτιμο αγαθό, σαν κάτι ιδιαίτερα εύθραυστο που πρέπει να προσέχει έτσι ώστε ποτέ να μη ραγίσει, ποτέ να μην τραυματιστεί το κέλυφος. Και τις πάει και τις φέρνει πάντα καλά κρυμμένες όσο πιο βαθιά μπορεί για να μην καταφέρει κανείς να τις προσεγγίσει. Ούτε καν ο ίδιος. Κι όμως αυτό είναι αδύνατο. Γιατί σχεδόν σε κάθε συναναστροφή λέγονται και γίνονται πράγματα που κατευθύνονται ως δια μαγείας αστραπιαία σε εκείνο το καλά φυλαγμένο κομμάτι σου. Και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, εσύ αντιδράς με έναν τρόπο που φωνάζει "δεν σου επιτρέπω" σαν να προειδοποιείς τον άλλον πως δεν του επιτρέπεις να φτάσει εκεί, δεν τον αφήνεις να αγγίξει τις πληγές σου. Όποιος τολμήσει να το κάνει γίνεται αυτομάτως εχθρός, έως ότου η πληγή ξεχαστεί για λίγο κι από εσένα τον ίδιο οπότε κι επανέρχονται οι ισορροπίες κι ο εχθρός γίνεται πάλι φίλος γιατί κατάλαβε και δεν θα επαναλάβει. Έτσι ελπίζεις τουλάχιστον. Λες κι αυτός είναι το πρόβλημα. Λες και στην απόσταση βρίσκεται η λύση. Κι εκείνες τις στιγμές που στέκεσαι εκτεθειμένος με τις πληγές σου ανοιχτές ξαφνικά θυμάσαι πως ο άνθρωπος που στάθηκε αφορμή για να ματώσουν έχει κι εκείνος τις δικές του πληγές. Και τότε ενστικτωδώς βγαίνουν από το στόμα σου οι κουβέντες εκείνες που γνωρίζεις καλά πως σκοπεύουν απευθείας εκεί. Και το καταφέρνεις. Και τώρα στέκεστε και οι δύο πληγωμένοι και θυμωμένοι λες κι αυτό είναι το πρόβλημα. Λες και στα αντίποινα βρίσκεται η λύση.
Αποφάσισες λοιπόν πως στο εξής δεν θέλεις να ξύνεις τις πληγές κανενός. Δεν είναι δική σου δουλειά, ούτε δική σου ευθύνη. Ο καθένας από εμάς έχει τις πληγές του, τις κουβαλάει σαν το πιο πολύτιμο αγαθό. Για τις περισσότερες από αυτές δεν είσαι καν υπεύθυνος, όμως είναι δικές σου και σαν ενήλικας έχεις ευθύνη προς τον εαυτό σου αν όχι να κάνεις κάτι για να τις επουλώσεις, τουλάχιστον να τις αναγνωρίσεις και να τις αποδεχθείς. Να είσαι σε θέση να αντιλαμβάνεσαι πως τις περισσότερες φορές που κάποιος ή κάτι σε πληγώνει, είσαι εσύ η αιτία και όχι ο άλλος.
Τις κουβαλάς που τις κουβαλάς, δίνε τους λίγη σημασία πού και πού. Εκλιπαρούν.
Λίγο πριν
Ρε συ, αυτή μιλάει σου λέω. Και λογικά πρέπει να μιλάει από τη μέρα που γεννήθηκες, πριν 32 ολόκληρα χρόνια. Και μου λες εσύ μετά για υπομονή. Αυτό θα πει υπομονή φίλε. Τριάντα δύο χρόνια σου μιλάει ευελπιστώντας ότι κάποια μέρα θα σταματήσεις να την αγνοείς και θα ακούσεις αυτά που έχει να σου πει. Όσα λαχταρά κι όσα χρειάζεται. Και περιμένει με τόση αφοσίωση, τόση αγάπη κι εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι. Και δίνεις προτεραιότητα πάντα σε όσα προβάλλει το μυαλό γιατί έμαθες πως η λογική και η σκέψη είναι οι μόνες αρετές που θα σε οδηγήσουν στο σωστό συμπέρασμα, στην καλύτερη λύση, σε όλα όσα νομίζεις πως χρειάζεσαι. Ζεις τη ζωή σου με την ψευδαίσθηση πως τις ανάγκες και τα θέλω σου τα ξέρει το μυαλό σου. Τίποτα από ό,τι υπάρχει εκεί μέσα δεν έχει σχέση με όσα λαχταράς στ'αλήθεια. Κι εκείνη περιμένει. Απορώ πως δε σε έχει παρατήσει πια, πως δε σε έχει μισήσει ακόμα για την αδιαφορία, την αλαζονεία και τον εγωισμό σου. Η καρδιά σου περικλείει όλες τις πολύτιμες πληροφορίες για σένα, έχει όλα τα κλειδιά για την ευτυχία σου. Είναι εκείνη που σε κρατάει στη ζωή, σε όλα τα επίπεδα. Και δε βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος μέχρι να κλείσεις τα 24 να σου το πει. Ούτε ένας ρε συ, το πιστεύεις; Κανένας ποτέ δε σου μίλησε για την καρδιά σου. Μόνο για το μυαλό. Λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι. Αυτό έμαθες πως είναι το πολυτιμότερο εφόδιο στη ζωή. Αυτό έμαθες πως θα σε πάει μπροστά. Αυτό έμαθες πως θα σε οδηγήσει στην ευτυχία. Είχες άγνοια. Δεν ήσουν σε θέση να αναγνωρίσεις ποια συναισθήματα πηγάζουν από την καρδιά και ποια κατασκευάζει το μυαλό. Όταν η σχέση σου σε απογοήτευε, ισχυριζόσουν πως πληγώνεται η καρδιά σου. Δεν έλεγες ψέματα, αυτό πίστευες. Μέχρι που συνειδητοποίησες ότι το μόνο πράγμα που είχε πληγωθεί ήταν το εγώ σου. Μόνο αυτό. Και το εγώ - γέννημα θρέμμα του μυαλού σου - λαχταρούσε να μείνει και να παλέψει σε μια σχέση ανούσια γιατί η ανασφάλειά σου το είχε κάνει τόσο μεγάλο που πλέον δε χωρούσε να περάσει από κανένα πέρασμα, ώστε να απεγκλωβιστεί και να ελευθερώσει και την έρμη την καρδιά σου που περιμένει ακόμα. Πλέον έχεις τουλάχιστον συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της. Μπορείς και τη νιώθεις. Μπορείς και την ακούς. Μπορείς ακόμα και να φέρεις την εικόνα της στο μυαλό σου. Δεν είναι πάνω από 10 χρονών, φοράει μια ριγέ ζιπ κιλότ και κάτι χρωματιστά τσόκαρα, είναι αδύνατη με μια στρογγυλή πεταχτή κοιλιά, έχει γαλανά μάτια και καστανόξανθα, φουντωτά μαλλιά ως τους ώμους. Και είναι ήσυχη. Και περιμένει. Σε περιμένει.
Μια καρδιά και δυο πόδια
Είμαι η Ιλιάνα κι αυτά είναι τα πόδια μου. Τις κάλτσες τις αγόρασα πέρυσι τα Χριστούγεννα και τις φόρεσα περήφανη με τα καινούρια καφέ μποτάκια μου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο πάρτι ενός ανθρώπου που δε συνάντησα ποτέ. Τον ίδιο μήνα αποφάσισα, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και με πλήρη άγνοια κινδύνου για το πόσο μπορεί να εκτεθεί ένας άνθρωπος γράφοντας δημόσια, να δημιουργήσω το προσωπικό μου μπλογκ. Χωρίς σκοπό και χωρίς στόχο. Μέσα στους επόμενους μήνες, βλέποντας το μπλογκάκι να αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο στη δική μου καθημερινότητα, αλλά και στην καθημερινότητα λίγων αγαπημένων φίλων, έθεσα τον πρώτο και μοναδικό στόχο. Να γράφω πάντα από την καρδιά. Να καταφέρνω, ακόμα και τις μέρες που κυβερνά το μυαλό, να κατρακυλώ για λίγο στην καρδιά και να ανασύρω από εκεί τουλάχιστον μια παράγραφο, έστω μια πρόταση.
Και λίγους μήνες μετά, μια κοπέλα που δε συνάντησα ποτέ, κάτι διέκρινε σε μένα και στον τρόπο που γράφω και με προέτρεψε να τολμήσω το επόμενο μικρό βήμα. Κι ενώ το μυαλό επέμενε στο βήμα, κατρακύλησα για λίγο στην καρδιά και το βήμα έγινε άλμα. Κι αποφάσισα, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και με αδιαφορία για το πόσο μπορεί να εκτεθεί ένας άνθρωπος γράφοντας δημόσια, να δημιουργήσω το "talkin' goats".
Σήμερα όμως η καρδιά έχει πάθει κοκομπλόκο, ντρέπεται λέει, έχει σουφρώσει φρύδια, δε θέλει να μιλήσει, κρύβεται στη φούστα μου και κρυφοκοιτά παρακαλώντάς με να πάμε πίσω στο μπλογκάκι, πιέζεται κι αντιδρά, αλλά κατά βάθος, να ξέρεις, τρελαίνεται για κοινωνικότητες.
Οπότε, πάω να της πω δυο γλυκές κουβέντες και να της θυμίσω τη χαρά που προσφέρει η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων, απαλλαγμένη από το φόβο της έκθεσης και της απόρριψης, κι επιστρέφω. Μάλλον.
Εκτός προγράμματος
Την άλλη εβδομάδα κλείνεις τα 33.
Παύση.
Αναλογίζεσαι για λίγο κατά πόσο έχεις τηρήσει το πρόγραμμα.
Παιδικός σταθμός, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο, φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Εντάξει, σε επίπεδο μόρφωσης τα κατάφερες αρκετά καλά, εξασφαλίζοντας στον εαυτό σου αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας κι ενασχόληση με ένα αντικείμενο που αγαπάς. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Θα ήθελες να έχεις πετύχει τα διπλά και τα τρίδιπλα, είχες σίγουρα ονειρευτεί πολύ περισσότερα, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησες ότι δεν είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις ούτε την προσωπική σου ζωή ούτε και την ψυχική σου ηρεμία στο βωμό της επαγγελματικής επιτυχίας. Αλλά δεν είσαι και τόσο σίγουρη ότι τα έχεις καταφέρει τελικά. Τουλάχιστον όχι σύμφωνα με το "πρόγραμμα".
Τα ανίψια σου, πέντε κι επτά χρονών, σε ρωτάνε πότε θα παντρευτείς, πότε θα κάνεις μωρό. Καλά, πότε μάθανε αυτά για το πρόγραμμα; Πού ξέρουν ότι σύμφωνα με αυτό έχεις καθυστερήσει; Πού καταλαβαίνουν ότι έχεις μείνει πίσω; Ρίχνουν κάποια μαγική σκόνη στο γάλα; Πώς γίνεται να αφομοιώνουμε όλοι τόσο γρήγορα το πρόγραμμα και να ζούμε με στόχο την επιτυχή τήρησή του; Και κυρίως πώς γίνεται να αισθανόμαστε τόσο ελεύθεροι όντας εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτό;
Πατάς τα τριάντα κι αρχίζουν να χτυπάνε καμπανάκια. Το βιολογικό σου ρολόι, λες. Για άκου λίγο καλύτερα. Σου έχουν περάσει με τόσο μεγάλη επιτυχία στο υποσυνείδητο τη ροή της ζωής σου ολόκληρης, που αν τύχει και ξεστρατίσεις λίγο, αρχίζεις κι ακούς φωνές που προσπαθούν απεγνωσμένα να σε φέρουν στον ίσιο δρόμο. "Τα χρόνια περνούν, πρέπει να νοικοκυρευτείς, πότε περιμένεις να κάνεις οικογένεια"; Μεγαλώνεις και μαζί με σένα και οι γονείς σου που λαχταρούν να αγκαλιάσουν ένα εγγονάκι που ιδανικά θα έχει και το όνομα τους. Ο χρόνος κυλά, έχεις καθυστερήσει, κινείσαι πλέον εκτός χρονοδιαγράμματος κι αυτό σου προκαλεί άγχος κι ανασφάλεια.
Κι αφού αισθάνεσαι πως μέσα στο πρόγραμμα θα είσαι ήρεμη κι ασφαλής, αφού πιστεύεις πως μόνο τηρώντας το θα ζήσεις ευτυχισμένη, τότε γιατί συναντάς διαρκώς ανθρώπους μέσα σε αυτό πιεσμένους κι ανήσυχους, που θέλουν πάση θυσία να ξεφύγουν, που το κατηγορούν ότι τους στέρησε τα όνειρα που κάνανε, ότι εξαιτίας του δε ζουν τη ζωή τους με τον τρόπο που αληθινά επιθυμούν; Ποιος ευθύνεται γι αυτό; Ποιος φταίει αν τήρησες το πρόγραμμα κατά γράμμα χωρίς ποτέ να πάρεις λίγο χρόνο για να κατανοήσεις τι θέλεις; Να νιώσεις πώς θέλεις να ζήσεις; Πέρα από όσα επιτάσσει η κοινωνία, πέρα από όσα ρομποτικά αναπαραγάγεις κι εσύ η ίδια; Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να ζήσουμε όλοι την ίδια ζωή;
