Δυο εβδομάδες έμεινε ανοιχτή η βαλίτσα με τα καλοκαιρινά ρούχα στα πλακάκια της κουζίνας. Την κατέβασες όταν ήρθε το Καλοκαίρι, λίγες μέρες μετά το πρώτο πεντικιούρ της σεζόν, αλλά μετά το Καλοκαίρι έφυγε, ξαναφόρεσες τις κάλτσες σου κι άφησες τη βαλίτσα μες στη μέση να σου προκαλεί απελπισία κάθε φορά που, κοιτάζοντάς την, σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις τη δουλειά που βαριέσαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Τελικά αυτή η βαλίτσα μια ζωή απελπισία σου προκαλούσε. Από τότε που την αγόρασες για να πηγαινοφέρνεις τη ζωή σου Ελλάδα-Αγγλία σαν φοιτήτρια.
Σήμερα θα ήθελες να περάσεις τη μέρα σου σε ένα λιβάδι. Κάπου πήρε το μάτι σου μια φωτογραφία με δυο αγελάδες να λιάζονται σ'ένα ηλιόλουστο, απέραντο λιβάδι και ζήλεψες. Αν πας και ξαπλώσεις μόνη σου στο λιβάδι αυτό και παραμείνεις σιωπηλη και ήρεμη για λίγες ώρες, θα επιστρέψεις καινούρια. Το ξέρεις. Αλλά δεν το κάνεις. Έχεις κι αυτές τις αλλεργίες, θα αρχίσεις να φτερνίζεσαι, να τρώγεσαι, σου τη σπάνε και τα μυγάκια, θα λερώσεις και τα ρούχα σου, άσε που μπορεί να μην πιάνει και το κινητό σου. Και με λίγα λόγια, δε θα γίνεις ποτέ η αγελάδα που ζηλεύεις αν δεν απεγκλωβιστείς από όλες αυτές τις μαλακίες που υπερχειλίζουν το κεφάλι σου.
Δημοσίευση σχολίου