Σηκώθηκες επιτέλους από το σκαμνί. Έκανες ένα βήμα προς την πολυθρόνα σου. Σηκώθηκες από το σκαμνί που καθόσουν τιμωρημένη για μήνες σαν παιδάκι που έκανε ζημιά. Κανείς όμως δε σε έβαλε σ'αυτή τη θέση. Μόνη σου πήγες και κάθισες στο σκαμνί. Αυτό πίστευες ότι σου αξίζει, αυτό νόμιζες πως θέλουν οι άλλοι για σένα. Και η πολυθρόνα σου έμενε κενή για μήνες. Ωραία πολυθρόνα, ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους. Θα κάθεσαι πιο συχνά από δω και πέρα. Και θα κάθεσαι με ευθύνη. Με τη δική σου όμως, μονάχα τη δική σου. Θα βγάλεις από πάνω σου το βάρος της ευθύνης τρίτων. Δική τους είναι, ας την κάνουν ό,τι θέλουν. Δε σε αφορά πια. Ξελάφρωσες.
Search
- (day)dreaming (12)
- Ότι λέγεται (112)
- Ότι χορεύεται (74)
- Χρώμα (4)
- At school (2)
- Talkin' goats (για το Savoir Ville) (33)
Αρχείο Αναρτήσεων
-
►
2014
(1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2013
(67)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (6)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
▼
2012
(167)
- ► Δεκεμβρίου (8)
- ► Σεπτεμβρίου (14)
-
▼
Μαΐου
(17)
- Untitled
- Είσαι πολύ μπροστά για να μένεις πίσω
- Ανάμεσα σε εκλείψεις
- Break the silence
- Στον πάτο, να έχεις μαζί σου μουσικές που αγαπάς...
- Στο ταχυδρομείο
- 22-05-12
- Ευγνωμοσύνη
- Για μερικές σοκοφρέτες
- Jump(3)
- Με το βλέμμα στη θάλασσα
- 10-05-12
- Η ταμπέλα της τεμπέλας
- Σε άλλα νέα
- Σιγά τ' Αυγά
- Think twice
- 02-05-12
- ► Φεβρουαρίου (14)
- ► Ιανουαρίου (13)
-
►
2011
(5)
- ► Δεκεμβρίου (5)
Δημοσίευση σχολίου