Κι εγώ απογοητεύτηκα με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Και η αλήθεια είναι πως δεν τα περίμενα τόσο υψηλά. Δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχει τόσος τρομοκρατημένος κόσμος. Αυτό νομίζω. Όσοι τη ψήφισαν είναι τρομοκρατημένοι. Και τα μέλη της επίσης. Άνθρωπος που σπέρνει το φόβο, είναι φοβισμένος. Υπερβολικά φουσκωμένα μπράτσα γεμάτα φόβο. Κι ο φόβος γίνεται θυμός και ο θυμός γίνεται βία. Δε βλέπω 21 φουσκωτούς στη βουλή. Βλέπω 21 ανθρώπους κατακλυσμένους από φόβο. Άνθρωποι που είχαν την απαίτηση από τους δημοσιογράφους να σηκωθούν κατά την είσοδο του Μιχαλολιάκου στο δωμάτιο. Γιατί; Έχω διαβάσει σε δεκάδες μεριές το περιστατικό, αλλά απλά αυτό. Τι να σημαίνει άραγε;
Φαντάσου έναν δάσκαλο που μπαίνει πρώτη μέρα στην τάξη να διδάξει και ζητά από τους μαθητές να σηκωθούν. Φυσικά και το κάνει για να τους πάρει τον αέρα. Για να κάνει ξεκάθαρη από την αρχή την πρόθεση του να είναι ο κυρίαρχος της τάξης. Απαιτεί το σεβασμό τους γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως είναι ανίκανος να τον κερδίσει με διαφορετικό τρόπο. Έτσι αποφασίζει να χρησιμοποιήσει σαν μέσο το φόβο. Γιατί; Επειδή φοβάται πως αν δεν το κάνει, τα παιδιά θα του πάρουν τον αέρα και θα χάσει τον έλεγχο. Τον έλεγχο που τόσο έχει ανάγκη για να καλύπτει ασυνείδητα το φόβο του. Τρέμει στην ιδέα ότι κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Γνωρίζει πολύ καλά τη δύναμη των παιδιών και την τρέμει. Φωνάζει στα παιδιά και το στόμα του στάζει φόβο.
Δεν τον φοβάμαι τον Χρυσαυγίτη. Αυτός με φοβάται. Και είναι ακόμα χειρότερο γι αυτόν το γεγονός ότι δεν έχει καν επίγνωση του φόβου του. Δεν έχει καν έρθει σε επαφή με το συναίσθημα του. Άδειο σακί. Χέστηκα για τα μπράτσα.
Δημοσίευση σχολίου